ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 103

ที่จริงอู๋เจิ้นต๋าได้ใช้เงินเกือบหมดสองล้านหยวนที่เขาได้รับจากการขายบ้านและตอนนี้เขามีเงินเหลืออยู่หลายแสน รถของอู๋เฟิงถูกซื้อด้วยเงินกู้

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกด้อยกว่าอู๋เป่ย ยังไง "รถหรูปลอม" นั่น ในสายตาของเขานั้นด้อยกว่า บีเอ็มดับเบิลยู เอ็กส์1 ของเขาอย่างสิ้นเชิง

อู๋เป่ยโบกมือให้กังจื่อและกังจื่อก็วิ่งไปทันที

"ไปเอาเหมาไถสองกล่องมาที่นี่"

กังจื่อพยักหน้าแล้ววิ่งไปที่รถเพื่อหยิบเหล้า

เมื่อได้ยินว่าอู๋เป่ยเอาเหมาไถมา อู๋เฟิงและลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ตกใจ ตอนนี้เหมาไถราคาสูงมาก เขาเอาเหมาไถแบบไหนมากัน?

อู๋เหลียนเซิ่งและคนอื่น ๆ ก็หยุดดูด้วยความอยากรู้ว่าเป็นเหมาไถอู๋เป่ยแบบไหน เหมาไถนั้นมีหลายแบบ เหมาไถมีขวดละหลายร้อยดอลลาร์และขวดละหลายหมื่นดอลลาร์

เมื่อกังจื่อนำเหล้ามาให้ อู๋เฟิงก็ชำเลืองมองข้อความบนกล่อง ทันใดนั้นเขาก็ยิ้ม ตบกล่องเหล้าและพูดว่า "เหมาไถอายุสามสิบปี? อู๋เป่ย คุณรู้ไหมว่าเหล้าขวดนี้ราคาเท่าไหร่" ?”

อู๋เป่ยจำได้ไม่ชัดเจนและพูดว่า "น่าจะหมื่นกว่า"

อู๋เฟิงเย้ยหยัน "ราคาตลาดประมาณ 15,000 ต่อขวด ถ้าเป็นขวดที่มีกล่องก็จะ ราคา 90,000! อู๋เป่ยไม่สำคัญว่านายไม่สามารถซื้อของขวัญที่ดีกว่านี้ได้รึเปล่า ถ้านายเอาเหล้าปลอมมาสองกล่อง นั่นมันก็น่าเกลียดเกินไปแล้ว นายคิดว่าฉันไม่เคยดื่มเหล้าเหมาไถอายุ 30 ปีงั้นเหรอ?”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้อู๋เป่ยก็ปัดนิ้วของอีกคนแล้วแล้วเปิดกล่องเหมาไถออกมา เขาหยิบขวดเหมาไถในกล่องของขวัญออกมาและรื้อเหมาไถตรงจุดนั้นทันที

ทันทีที่เปิดฝาขวด กลิ่นหอมอบอวลออกมาทันทีอู๋เหลียนเซิ่งอดไม่ได้ที่จะสูดจมูกของเขาสองสามครั้งและทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น

เขาเป็นคนชอบดื่มเหล้า เขาเคยดื่มเหมาไถ 30 ปีแบบนี้มาแล้ว แต่เขาเคยดื่มเพียงครั้งเดียว แต่เขาจำได้ไม่เคยลืม แค่ดมก็รู้ว่าของแท้!

ในขณะที่เขากำลังจะพูดอู๋เป่ยก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนจะของปลอมจริง ๆ ขอโทษนะ ฉันอาจถูกหลอกแล้วล่ะ" จากนั้นเขาก็ขอให้กังจื่อถือเหล้าที่เหลือกลับไปที่รถ

อู๋เหลียนเซิ่งตะโกนอย่างรวดเร็ว "ไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นเหล้าปลอม กลิ่นมันไม่ได้แย่ ส่งไปให้ฉันที่บ้านก็ได้"

อู๋เป่ยมองไปที่อู๋เหลียนเซิ่งและพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า "คุณปู่ หลานชายคนนี้จะให้ปู๋ดื่มเหล้าปลอมได้ยังไง ถ้าดื่มแล้วเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะมีความผิดในฐานอาชญากรรมร้ายแรง" เขายืนยันให้กังจื่อไปเก็บเหล้าขึ้นรถไปแล้วเอาชาอีกสองกล่องออกมาแทน

ใบหน้าของอู๋เหลียนเซิ่งเปลี่ยนเป็นมืดมน เขามองอู๋เฟิงอย่างแข็งกร้าว แต่เนื่องจากอู๋เฟิงพูดว่าเหล้าเป็นของปลอม เขาจึงไม่สามารถพูดได้ว่าเหล้าเป็นของจริง ท้ายที่สุดเขาจึงต้องรักษาหน้าหลานชายของเขา

กังจื่อนำเหล้ากลับมาและนำใบชามาสองกล่อง บรรจุภัณฑ์ด้านนอกของชานี้ทำจากกระดาษคราฟท์ ไม่มีเครื่องหมายการค้าหรืออักขระใดๆ และมีน้ำหนักเพียง 1 กิโลกรัม

เขาหัวเราะและพูดว่า "เหล้าเป็นของปลอม ชานี้ต้องเป็นของจริงแน่ นี่คือชาหมิงเฉียนหลงจิ่งที่คุณภาพดีที่สุดที่ฉันฝากเพื่อนซื้อ หนึ่งหมื่นบาทได้ 500 กรัม ชานี้รสชาติดีมาก"

คราวนี้เป็นตาของพ่อของอู๋เฟิงและอู๋เจิ้นต๋าส่ายหัว เขามองไปที่อู๋เป่ยด้วยความดูถูกและพูดว่า "เสียวเป่ย หยุดพูดเกินจริงได้ไหมยังจะมาบอกอะไร หมิงเฉียนหลงจิ่ง 500 กรัม หมื่นนึง แกดูสภาพดูตัวเองตอนนี้สิ สภาพเหมือนคนที่จะซื้อชา 500 กรัม หมื่นนึงได้เหรอ"

อู๋เป่ยมองดูตัวเองและพูดอย่างหมดหนทาง "อาสองหมายความว่าชานี้เป็นของปลอมด้วยเหรอ"

อู๋เจิ้นต๋าเยาะเย้ย "ยังจะต้องพูดอีกเหรอ?"

อู๋เป่ยเปิดถุงกระดาษ ข้างในเป็นถุงกระดาษขนาดเล็ก แต่ละถุงบรรจุชาเพียงห้ากรัม เขาฉีกถุงชาออก กลิ่นหอมของชาที่เข้มข้นและหอมหวานก็โชยออกมาทันที

อู๋เหลียนเซิ่งไม่เพียงรักเหล้า แต่ยังรักชา เขาคว้าถุงชานี้มาวางตรงหน้าจมูกแล้วสูดกลิ่น ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันที

อู๋เจิ้นต๋าพูดว่า "พ่อครับ ของปลอมหรือเปล่า หึหึ เด็กคนนี้มันเหลือทนจริงๆ เขาชอบเอาของปลอมมาโกหกผู้ใหญ่ สนุกมากนักรึไง"

อู๋เป่ยโยนใบชาให้กังจื่อแล้วโบกมือ "เอากลับไป ของขวัญที่เหลือก็ไม่ต้องเอามาแล้ว"