ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1058

อู๋เป่ย "กองกำลังอื่นก็ทำไปแล้วหรือ?"

เฉินเต้าซวน "ใช่แล้ว กองกำลังหลักทั้งหมดในคุนหลุน แม้แต่เสี่ยวซีเทียนและกองกำลังที่ซ่อนอยู่บางส่วนก็ได้ลงมือปฏิบัติแล้ว คุณจะรู้ได้เมื่อไปดูข้างนอก ตอนนี้ข้างนอกนั้นมีชีวิตชีวาอย่างมาก"

ในฐานะนายน้อยหัวหน้าพรรค อู๋เป่ยจะต้องแบกรับความรับผิดชอบนี้ เขาคิดเกี่ยวกับมันแล้วพูดว่า "เอาล่ะ แต่ว่าหัวหน้าพรรคจะต้องให้ผู้อาวุโสที่มีประสบการณ์สักสองสามคนมาสอนทักษะแก่ฉัน พร้อมกลุ่มศิษย์ที่พลังยุทธ์และคุณสมบัติที่ดีมากลุ่มหนึ่ง"

หลิงวั่งกง "สิ่งเหล่านีไม่เป็นปัญหา ตราบใดที่คุณสามารถสร้างสำนักนอกได้ ต้องการอะไรพวกเราก็จะมอบให้"

ลู่เฟยซงพูด "นายน้อยหัวหน้าพรรค ขอให้คุณออกภูเขาไป เพราะว่าท่านมีข้อได้เปรียบที่คนอื่นไม่มี คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยา และใช้ยาอายุวัฒนะเพื่อดึงดูดศิษย์ที่มีพรสวรรค์ให้เข้าร่วม นอกจากนี้ตำหนักฉางเซิงของเราจะสนับสนุนสำนักนอกอย่างเต็มที่แล้ว และจะจัดหายาอายุวัฒนะให้อย่างเพียงพอ"

อู๋เป่ยไม่คิดว่าโลกอันยิ่งใหญ่นี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ เขาพูด "ได้ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน หัวหน้าพรรค ก่อนที่ฉันจะออกไป คุณจะให้ทรัพยากรบางอย่างแก่ฉันก่อนไหม?"

ลู่เฟยซงยิ้มแล้วพูดว่า "นั้นแน่นอนอยู่แล้ว ศิษย์นอกสำนัก ด้วยการจัดหาทรัพยากรตามมตราฐานของศิษย์นอกสำนัก ผู้ที่มีคุณสมบัติดีสามารถได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นศิษย์ในสำนักหรือแม้แต่ศิษย์ที่แท้จริง"

ในเวลานี้ ผู้เฒ่าโม่ซิงก็รีบเข้ามาในห้องโถง โดยมีเก้าคนอยู่ข้างหลังเธอ เธอพูดด้วยรอยยิ้ม "พวกเราผู้เฒ่ากระดูกยินดีที่จะติดตามนายน้อยหัวหน้าพรรคเพื่อสร้างสำนักนอกเขาสู่"

ผู้เฒ่าคือโม่ซิงเป็นเซียนกษัตริย์ที่ยังไม่ตาย! ด้านหลังของเธอมีกษัตริย์เที่ยงแท้อีกสองคน ผู้เที่ยงแท้เปลี่ยนแปลงทางจิตวิญญาณหนึ่งคน!

อู๋เป่ยดีใจมากแล้วพูดว่า "ขอบคุณผู้อาวุโสทุกท่านที่ช่วยเหลือ"

ผู้เฒ่าโม่ซิงยิ้มแล้วพูดว่า "ชีวิตของพวกเราล้วนมอบให้ท่านแล้ว ช่วยเหลือท่านเป็นเรื่องที่ควรทำ นอกจากนี้ยังเป็นเหตุการณ์สำคัญของพรรคฉู่ซานจิ้น พวกเราจะเพิกเฉยไม่ได้"

ต่อมาอู๋เป่ยก็เลือกกลุ่มลูกศิษย์และผู้อาวุโส รวมถึงหงหลิง หยวนลี่และคนอื่นๆที่เขาคุ้นเคย

เมื่อยืนยันคนแล้ว อู๋เป่ยก็ออกจากดินแดนแห่งเซียนก่อน เขาต้องการเตรียมการล่วงหน้าสำหรับการก่อตั้งสำนักนอกเขาสู่

หลังจากออกจากดินแดนแห่งเซียน อู๋เป่ยก็มาถึงบ้าน ทันทีที่เข้าไป ในลานบ้านเขาก็เห็นไก่บินสุนัขกระโดดไปมาซี๋เป่าขี่ตงหวงไปทั่วสนามไล่ตามกระต่ายที่ตัวใหญ่กว่าสุนัข

กระต่ายตัวนั้นสีขาวทั้งตัว มีดวงตาสีแดงคู่หนึ่งราวกับอัญมณี มันกระโดดได้สูงกว่าสิบเมตร ตงหวงก็เห่าราวกับว่าตั้งใจที่จะจับมัน

ซี๋เป่าตะโกน "ตงหวง เร็วเร็วเร็ว รีบกัดหางมันเร็ว!"

กระต่ายตัวใหญ่กระโดดเหยียบหิน ดอกไม้ ต้นไม้ทำให้เกิดฝุ่นควันไปทั่ว

อู๋เป่ยโกรธมากจนปวดท้องแล้วตะโกนว่า "ซี๋เป่า!"

ซี๋เป่ารู้สึกตื่นเต้นแล้วกดหัวสุนัขลงอย่างรวดเรว ทำให้ตงหวงล้มลงกับพื้น กระต่ายตัวใหญ่ยังคงวิ่งอยู่ แต่อู๋เป่ยก็จับมันโยนขึ้นไปในอากาศและตรึงมันไว้กับพื้นด้วยมืออันทรงพลัง

แม้ว่ากระต่ายจะแข็งแกร่งมากก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับอู๋เป่ยได้ มันถูกกดอย่างแรงจนขาของมันดันออกเป็นรูขนาดใหญ่บนพื้น

ตงหวงเข้ามาหาเขาในสามก้าว แล้วปากของสุนัขก็ยิ้มออก

อู๋เป่ยถาม "กระต่ายนี้เป็นกระต่ายของบ้านใครกัน?"

ซี๋เป่า "พ่อคะ กระต่ายใหญ่นี้มันวิ่งมาที่บ้านเราวันนี้ หนูเห็นว่ามันอ้วนดีเลยอยากจะจับมันแล้วเอาไปทำอาหาร เป็นกระต่ายย่างให้พ่อค่ะ"

อู๋เป่ยมองดูกระต่ายอย่างสงสัยแลวพูดว่า "กระต่ายตัวนี้กินปุ๋ยเคมีหรือเปล่า? มันตัวโคตรแม่งใหญ่เลย"

ซี๋เป่า "จริงค่ะ ตัวโคตรแม่งใหญ่เลย"

อู๋เป่ยยกมือขึ้นแล้วตีเธอ "เป็นเด็กเป็นเล็กห้ามพูดคำหยาบ!"

ซี๋เป่าจับหัว ใบหน้าเล็กของเธอเต็มไปด้วยความคับข้องใจ แล้วคิดกับตัวเองว่า ทีตัวเองก็พูดเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

อู๋เป่ยยื่นมือออกแล้วบีบตัวกระต่ายซึ่งเต็มไปด้วยเนื้อเอ็น พูดว่า "ไม่เลว เนื้อนี้ต้องเคี้ยวหนึบแน่ ยี่น่า!"

คลื่นน้ำรวมตัวกับรอบๆอู๋เป่ย แล้วยี่น่าก็เดินออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณชาย"