ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1083

อู๋เป่ย : “นายคิดว่าฉันจะอ้อมไปทางซ้ายแล้วโจมตีคุณเหรอ ? นายคิดผิดแล้ว ตอนที่ฉันก้าวแรกฉันได้ส่งพลังฝ่ามือออกไป เพื่อโจมตีนายตอนไม่ระวัง”

หลิวเซี่ยงเว่ยยังคงไม่เข้าใจ และถามว่า : “อาจารย์อู๋ แล้วทำไมไม่มีร่องรอยหมัดของคุณ ? ”

อู๋เป่ย : ”นี่คือพลังของหมัดหลิงเฟย ซึ่งเรียกว่า‘หมัดบิน’ ด้วยหมัดเดียว มันสามารถบินไปหาศัตรูได้”

หลิวเซี่ยงเว่ยได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกประทับใจมาก เขาโค้งคำนับอู๋เป่ยอย่างลึกซึ้งและกล่าวว่า : “ขอบคุณอาจารย์อู๋ที่สอนครับ! ”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น : “อืม นายกลับไปคิดให้มากกว่านี้”

ทุกคนตกตะลึง เห็นได้ชัดว่า อู๋เป่ยไม่เคยเรียนรู้หมัดหลิงเฟยมาก่อน เขาเห็นเพียงไม่กี่การเคลื่อนไหวก่อนที่เขาจะรู้แก่นแท้ของเทคนิคของหมัดนี้ และสาธิตมันออกมา

ต้องรู้ว่า หลิวเซี่ยงเว่ยเป็นกษัตริย์เที่ยงแท้ และหมัดหลิงเฟยก็เป็นความสามารถพิเศษของเขาเช่นกัน โดยเขาได้เรียนรู้มันมาหลายปีแล้ว แต่ถึงอย่าง นั้นเขาก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับอู๋เป่ยที่อ่านตอนเริ่มต้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น !

เหลิงหยินอุทาน : “ขอชื่นชมคุณ ! ความเข้าใจด้านศิลปะการต่อสู้ของอาจารย์ที่ปรึกษาอู๋ เกินความเข้าใจของเรา！”

งานเลี้ยงต้อนรับดำเนินต่อไป และผู้คนมากมายมาดื่มอวยพรให้อู๋เป่ย ด้วยเหตุนี้อู๋เป่ยจึงได้รู้จักกับอาจารย์ที่ปรึกษาและนักเรียนดีเด่น และผู้อำนวยการแผนกต่าง ๆ ในมหาวิทยาลัยมากมาย

หลังจากงานเลี้ยงจบลง หลัวเต้ายี่ก็เรียกอู๋เป่ยมาแล้วพูดว่า : “เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันบนเส้นทางเล็ก ๆ ของมหาวิทยาลัย หลัวเต้ายี่กล่าวว่า : “ในฐานะราชามนุษย์ คุณน่าจะเป็นมากกว่าปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ระดับหนึ่งใช่ไหม ? ”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า : “ปรากฏว่าคณะบดีรู้เรื่องนี้มานานแล้ว”

หลัวเต้ายี่ : “ความจริงที่ว่าคุณเป็นราชาแห่งมนุษย์นั้น ไม่ได้เป็นความลับ ฉันรู้มันก็ไม่น่าแปลกใจอะไร”

อู๋เป่ย : “อืม ในอีกหนึ่งเดือน ฉันจะเข้าสู่ระดับแรกเพื่อทดสอบต่อไป”

ดวงตาของหลัวเต้ายี่เปล่งประกาย : “พูดแบบนี้ คุณอาจจะเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จักรพรรดิเหรอ？”

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง : “ก็อาจเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในตำนานก็ได้” เรื่องแบบนี้ไม่อาจซ่อนไว้ได้ และไม่จำเป็นต้องปิดบัง เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หลัวเต้ายี่หัวเราะ “ฮ่าฮ่า” : “เยี่ยมมากเลย ! หากวิทยาเขตเหนือสามารถมีปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในตำนานมาดูแลได้ ไม่ช้าเร็ววิทยาเขตทางใต้จะผนวกเข้าด้วยกัน”

หัวใจของอู๋เป่ยสั่นไหว เขารู้ว่าต้องมีเหตุผลจึงถามไปทันที : “คณบดี เหตุใดสถาบันศิลปะการต่อสู้จึงแบ่งออกเป็นทางเหนือและทางใต้？”

หลัวเต้ายี่พยักหน้า : “ถ้าคนอื่นถามคำถามนี้ ฉันจะไม่พูดอย่างแน่นอน แต่คุณเป็นข้อยกเว้น”

เขาหยุดชั่วขณะ และพูดว่า : “ไปนั่งที่เรือนเล็กของฉันสิ ฉันมีชาดี ๆ อยู่ที่นั่น”

หลังจากเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ก็เข้าไปในส่วนพีช มีบ้านไม้อยู่ในสวนพีช และมีร้านลานเล็ก ๆ หน้าบ้าน มีสุนัขสีเหลือนอนอยู่ในนั้น ไก่ตัวผู้ตัวใหญ่หนึ่งตัว และยังมีเด็กชายอายุสิบสามหรือสิบสี่ ที่กำลังฝึกชกมวยอยู่ที่ลานบ้าน

“คุณปู่ ”เมื่อเห็นหลัวเต้ายี่ ชายหนุ่มก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุขเพื่อกล่าวทักทาย

อู๋เป่ยมองดู และเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีคุณสมบัติปกติ และมีปัญหาทางร่างกายอยู่บ้าง

หลัวเต้ายี่ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า : “นี่คือหลานชายของฉัน หลัวเป่ากวน เป่ากวน นี่คือที่อาจารย์ที่ปรึกษาอู๋”

หลัวเป่ากวนโค้งคำนับอย่างสุภาพต่ออู๋เป่ย : “อาจารย์อู๋ ”

อู๋เป่ย : “สวัสดีคุณเป่ากวน”

จากนั้นเขาก็ตระหนักว่า สติปัญญาของหลัวเป่ากวนดูผิดปกติ คล้ายกับเด็กอายุสี่หรือห้าขวบ ดูจากการแสดงออกและคำพูดของเขาก็ดูเป็นเด็ก

“เป่ากวน ไปเล่นด้านนู้นเถอะ คุณปู่มีเรื่องต้องคุยกับที่ปรึกษาอู๋。” หลัวเต้ายี่พูดด้วยรอยยิ้ม