ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1095

อู๋เหมยพูดอย่างเย็นชา : “ทำไม คุณอยากตีฉันเหรอ คุณสามารถลองดูได้ พ่อของฉันตบคุณตายด้วยฝ่ามือเดียว!”

ดวงตาของโตวหลานเต็มไปด้วยความเย็นชา อุณหภูมิโดยรอบเริ่มลดลง

“พอได้แล้ว” จั่วหลิงเฟิงโบมือหนึ่งที “ทุกคนเป็นเพื่อนกัน ไม่จำเป็นต้องทำให้บรรยากาศตึงเครียดขนาดนี้ นอกจากนี้ตอนนี้พวกเราถูกล้อมเอาไว้แล้ว แทนที่จะต่อสู้กันภายใน มาคิดหนทางหนีกันดีกว่า”

อู๋เป่ยมองอู๋เหมยด้วยรอยยิ้ม พูด : “ไม่เสียแรงที่เลี้ยงดู เวลาสำคัญ รู้จักมายืนข้างเดียวกับพี่ชายด้วย”

อู๋เหมยทำปากมุ่ย : “พี่ คุณไม่รู้สะแล้ว ผู้หญิงสองคนนี้แกล้งทำเป็นเทพธิดาตลอดทั้งวัน ฉันเห็นแล้วเหนื่อยอย่างมาก”

ไม่ผิด ทั้งมหาวิทยาลัย อู๋เหมยไม่ชอบที่สุดก็คือผู้หญิงสองคนนี้ ก็คือโตวหลานและเย่ชิงหวู่ตรงหน้า

อู๋เป่ย : “เธอต้องเข้าใจหน่อย เห็นพวกเธอครั้งแรกก็รู้ว่าไม่มีประสบการณ์ คิดว่ามีพลังยุทธ์ของตี้เซียน ก็สามารถดูถูกคนธรรมดาราวกับมด อย่างที่ทุกคนรู้ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน คนที่แข็งแกร่งกว่าพวกเธอ คนที่มีคุณสมบัติดีกว่าพวกเธอ มีนับไม่ถ้วน”

เย่ชิงหวู่พูดอย่างเย็นชา : “ฟังจากความหมายในคำพูดของคุณ คุณเป็นแค่คนเซียนคนหนึ่ง มีความรู้ด้านการฝึกฝนมากกว่าตี้เซียนอย่างพวกเราสองคนอีกนะ”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ถ้าจะบอกว่ามีความรู้ด้านการฝึกฝน พวกเธอสองคนรวมกันแล้ว คุณเพิ่มอีกหนึ่งร้อยเท่า ล้วนเทียบไม่ได้กับหนึ่งในหมื่นของฉัน”

ในที่สุดสีหน้าของจั่วหลิงเฟิงก็เย็นชาขึ้นมา พูด : “พี่ชายของอู๋เหมย ผมไว้หน้าคุณ คุณก็ต้องรับเอาไว้ คนที่มีสถานะอย่างพวกเราแบบนี้ ไม่ใช่ใครก็สามารถดูถูกได้”

อู๋เหมยพูดอย่างไม่แยแส : “พอได้แล้วจั่วหลิงเฟิง เริ่มมีความกล้าแล้วนะ ถึงกล้าพูดแบบนี้กับพี่ชายของฉัน”

จั่วหลิงเฟิงหัวเราะหนึ่งที : “อู๋เหมย ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าคุณสมบัติของเธอไม่ธรรมดา ต้องการรับสมัครเธอเข้าสู่ตระกูลจั่วของฉัน มาเป็นนางสนมของฉัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า พี่ชายผู้โง่เขลาของเธอ เกรงว่าจะทำลายโอกาสของเธอแล้ว”

อู๋เหมย : “คุณบอกว่าการเป็นนางสนมของคุณเป็นโอกาสสำหรับฉันเหรอ จั่วหลิงเฟิง คุณประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว คุณคิดว่า อู๋เป่ยอย่างฉันจะสนใจตุ๊ดอย่างคุณเหรอ”

จั่วหลิงเฟิงอึ้งสักพัก หลังจากนั้นมีสีหน้าที่มืดมน : “เธอพูดอะไรนะ”

อู๋เหมย : “เวลาที่พวกเรารู้จักกัน ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ แต่คุณ เพิ่งย้ายมา ก็ถามหาวิธีการติดต่อของฉันเลย ฉันรู้ว่าคุณมีแผนการ แต่เดาไม่ออกว่าคุณต้องการอะไรจากตัวฉัน ดังนั้นฉันเลยสังเกตมาโดยตลอด”

จั่วหลิงเฟิงปรบมือ : “ฉลาด ฉันคิดว่าคนธรรมดาอย่างเธอ จะไม่พบอะไรเลย”

อู๋เหมย : “หลายวันที่ผ่านมา ฉันพอรู้บ้างแล้วว่าคุณต้องการอะไร”

เธอหยิบจี้หยกออกมาจากอ้อมแขนหนึ่งอัน จี้หยกนี้ อู๋เป่ยมอบให้อู๋เหมยเป็นยันต์คุ้มภัย หยกเซียนอมตะ เป็นสมบัติชิ้นหนึ่ง

จั่วหลิงเฟิงขมวดคิ้ว : “ที่แท้เธอรู้ตั้งนานแล้ว”

อู๋เหมย : “คุณจะมองมันด้วยความตั้งใจหรือมองมันด้วยความบังเอิญทุกครั้ง ต่อให้ฉันเป็นคนโง่ก็สามารถเดาได้”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันคิดว่าเธอชอบคนมือสองแบบนี้จริงๆสะแล้ว”

อู๋เหมยพูด : “พี่ สายตาของฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นไหม”

การสนทนาของสองพี่น้อง ทำให้จั่วหลิงเฟิงโกรธอย่างมาก สีหน้ามืดมนมากกว่าเดิม เขาพูด : “พวกเธอหยิ่งผยองให้เต็มที่เลย อีกสักพักเหล่าปีศาจปรากฏตัว ฉันดูสิว่าพวกเธอจะจัดการยังไง!”

โต้วหลาน : “จั่วซื่อจื่อ คุณมีมาตรการตอบโต้ไหม”

จั่วหลิงเฟิง : “อีกสักพัก รอให้เหล่าปีศาจเคลื่อนไหว พวกเราจำเป็นต้องหนีเป็นอันดับแรก สำหรับคนอื่น ไม่มีเวลาไปสนใจเยอะขนาดนั้นแล้ว เป็นตายอยู่ที่ตัวเองแล้ว”

อู๋เหมยฮึหนึ่งที : “นี่เป็นหน้าที่ของพวกคุณในฐานะผู้ฝึกฝนเหรอ”

จั่วหลิงเฟิงพูดอย่างไม่แยแส : “เป็นแค่คนธรรมดากลุ่มหนึ่ง ตายก็ตายไปสะเถอะ ไม่มีอะไรน่าเสียดาย”