ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1147

อู๋เป่ย : “สวัสดีศิษย์พี่ ไม่รู้ว่าพลังยุทธ์ของศิษย์พี่เป็นยังไงบ้าง”

หลงจวินพูด : “คุณสมบัติของศิษย์พี่ธรรมดา พลังยุทธ์ปัจจุบันคือเซียนผู้เที่ยงแท้ เพียงแต่พลังยุทธ์ของศิษย์พี่สูงส่ง เซียนผู้เที่ยงแท้ทั่วไป ไม่สามารถขยับได้เกินสามกระบวนท่าภายใต้เงื้อมมือของฉัน”

อู๋เป่ยตกใจมาก นั่นไม่ได้หมายความว่าแม้แต่เซียนผู้เที่ยงแท้ก็สามารถเล่นกันได้เหรอ

เขาพูดทันที : “ศิษย์พี่ ถ้าหากผมเจออันตราย คุณสามารถมาช่วยผมได้ไหม”

หลงจวินพูด : “เจ้าตำหนักให้ฉันดูแลความปลอดภัยของนาย ดังนั้นเพียงแค่ฉันได้รับข่าว จะมาถึงภายในสิบลมหายใจ”

หลังจากนั้นเขาพูดอีกครั้ง : “เพียงแต่ พลังวิญญาณที่โลกเบื้องล่างยังไม่ฟื้นคืนชีพโดยสมบูรณ์ ดังนั้นปัจจุบันฉันสามารถทำได้แค่ส่งร่างอวตารไป”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “แบบนั้นก็ได้”

หลงจวินส่งป้ายหยกให้เขาหนึ่งชิ้น ผ่านมัน ทั้งสองคนสามารถติดต่อกันโดยตรง ในเวลาเดียวกัน หลงจวินก็สามารถใช้ป้ายหยกค้นหาตำแหน่งของอู๋เป่ยได้ สามารถมาช่วยเหลือได้โดยเร็วที่สุด

อู๋เป่ยพูด : “ศิษย์พี่ ชื่อของผมในโลกเบื้องล่างชื่ออู๋เป่ย ตอนนี้ผมต้องการของบางสิ่งเพื่อพิสูจน์สถานะของผมในฐานะศิษย์ของตำหนักเซียนเทียนหวู่”

หลงจวินพูด : “เรื่องนี้ง่าย ฉันจะส่งของบางอย่างไปให้นาย พกพวกมันไว้ คนอื่นก็จะรู้ว่านายเป็นศิษย์ของตำหนักเซียนเทียนหวู่”

หลังจากนั้นไม่นาน หลงจวินส่งแหวนเก็บของมาให้หนึ่งวง มีเสื้อผ้าอยู่ในแหวนเก็บของหนึ่งชุด มีโลโก้ของตำหนักเซียนเทียนหวู่อยู่ข้างบน นอกจากนี้ นอกจากนี้ยังมีตราประทับหนึ่งอัน ป้ายสถานะโลหะหนึ่งอัน ดาบของตำหนักเซียนเทียนหวู่หนึ่งเล่ม ข้างบนก็มีสัญลักษณ์ที่ชัดเจนอยู่เช่นกัน

มองเห็นสิ่งเหล่านี้ อู๋เป่ยพอใจอย่างมาก นับแต่นี้เป็นต้นไป เขากลายเป็นผู้สืบทอดของตำหนักเซียนเทียนหวู่อย่างเป็นทางการ ไม่จำเป็นต้องกลัวนิกายชั้นหนึ่งใดๆแล้ว

คุยกับหลงจวินสักพักหนึ่ง อู๋เป่ยออกจากห้องพูดคุย เพิ่งทะลวงสู่ตี้เซียน เขาอยากออกไปเดินเล่นอย่างมาก ในเวลานี้ อู๋เป่ยควบแน่นไปด้วยจิตวิญญาณ รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองตอนนี้แตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

โลกในสายตาของเขา เป็นความจริงมากขึ้น ชัดเจนมากขึ้น เขารู้สึกว่าสวรรค์ โลก และแม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตทั้งหมดมีน้ำใจต่อกันอย่างมาก หัวใจยังให้กำเนิดจิตใจ สวรรค์ และโลกอีกด้วย อารมณ์ที่กล้าหาญในการทำประโยชน์ให้กับโลก

เดินออกจากห้อง เขาพบว่าเฉินจ้าว หลี่อวี๋ มู่หลิงและคนอื่นๆ ล้วนแล้วยืนอยู่ไกลๆ มองเขาด้วยความหวาดกลัว

อู๋เป่ยถาม : “พวกคุณยืนอยู่ข้างนอกตลอดเลยเหรอ”

หลี่อวี๋พยักหน้า : “นายท่าน จิตวิญญาณที่ท่านปลดปล่อยออกมาในเมื่อกี้น่ากลัวเกินไปแล้ว! คนที่ไม่รู้ คิดว่าเซียนสวรรค์ลงมาโลกมนุษย์แล้ว!”

อู๋เป่ยก็รู้เช่นกันว่าจิตวิญญาณของตัวเองน่าสะพรึงกลัว เขาพูด : “ในอนาคตฉันจะเก็บไว้หน่อยแล้วกัน ใช่แล้ว สองวันมานี้ ข้างนอกไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหม”

เฉินจ้าว : “นายท่าน พรรคฉู่ซานจิ้นส่งข่าวมา ให้ท่านกลับไปที่พรรคฉู่ซานจิ้นหนึ่งรอบ”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ไว้มีเวลาว่างค่อยไปแล้วกัน ยังมีเรื่องอื่นไหม”

เฉินจ้าว : “งานประชุมศิลปะการต่อสู้จะจัดขึ้นในวันมะรืนนี้ ทางสถาบันศิลปะการต่อสู้มีคนมา ขอให้นายท่านกลับไปที่สถานบันหนึ่งรอบ”

หลี่อวี๋กลับพูด : “นายท่าน นี่คือรายการที่หลี่เจี้ยนเซ่อส่งมา บอกว่าท่านต้องการ”

อู๋เป่ยมองหนึ่งที เป็นยาอายุวัฒนะที่ภูเขาหลงหูมอบให้กับคนเหล่านั้น เขากวาดมองหนึ่งทีก็เก็บรายการเอาไว้

ในเวลานี้ถึงตอนเที่ยงพอดี เขากินอะไรไปนิดหน่อย ลุกขึ้นแล้วไปสถาบันศิลปะการต่อสู้เลย

ป่าท้อของสถาบันศิลปะการต่อสู้ เขามองเห็นหลัวเต้ายี่แล้ว อีกฝ่ายพูดด้วยรอยยิ้ม : “ดูเหมือนว่าในที่สุดนายก็ทะลวงแล้ว”

อู๋เป่ย : “เพิ่งรวบรวมจิตวิญญาณ”

หลัวเต้ายี่ถาม : “ก่อนที่จะเลื่อนขั้นเป็นตี้เซียน นายก้าวไปถึงขั้นนั้นแล้วเหรอ”

ห้องเรียนในเวลานี้ กลุ่มเด็กชายและเด็กหญิงอายุตั้งแต่สิบห้าถึงยี่สิบเจ็ดปี พวกเขากำลังพูดคุยและสนทนาเป็นกลุ่มในห้องเรียน

พื้นที่ของห้องเรียนค่อนข้างใหญ่ สามารถนั่งได้มากสุดหนึ่งร้อยที่นั่ง เพียงแต่ บนแท่นบรรยายเต็มไปด้วยฝุ่น เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่มีอาจารย์มาบรรยายที่นี่ เพราะว่าอาจารย์ที่เคยมาบรรยายที่นี่ ล้วนแล้วจบไม่สวย

อย่างไรก็ตาม มีคนเดินเข้ามาในห้องเรียน เดินขึ้นไปบนแท่นบรรยาย แน่นอนคนที่มาก็คืออู๋เป่ย เขาวางเอกสารการสอนลง หยิบหนังสือเล่มเล็กขึ้นมาถาม : “ใครชื่อตงฟางหยุนเซียว”

ชายหนุ่มสิบห้าปีคนหนึ่ง สวมชุดผ้าทอโบราณ เขายืนขึ้นด้วยท่าทางจะยิ้มไม่ยิ้ม : “แกเรียกฉันเหรอ”

อู๋เป่ยมองเขาหนึ่งที พูด : “สามวันก่อน นายทำร้ายอาจารย์จูเสี่ยวอวี่ เป็นผลให้แขนของเธอหัก หนังศีรษะของเธอได้รับบาดเจ็บ ผมของเธอร่วงไปครึ่งหนึ่ง และใบหน้าของเธอเสียโฉม ปัจจุบัน อาจารย์จูยังคงรักษาบาดแผล”

ชายหนุ่มที่ชื่อตงฟางหยุนเซียวคนนี้หัวเราะอย่างเย็นชา : “แกพูดแล้ว ฉันก็นึกขึ้นได้เลย วันนั้นฉันอยากจะสัมผัสหน้าอกของอาจารย์ที่สวยงามคนนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าหลบ ฉันก็เลยตบเธอไปหนึ่งที คุณพระ คิดไม่ถึงเลยว่ามดที่อยู่โลกเบื้องล่างตัวหนึ่ง จะกล้าโต้กลับ ฉันโมโหอย่างมาก ก็เลยทุบตีเธอไปหนึ่งที ฟังแกพูดแบบนี้ เธอยังไม่ตายเหรอ เห้อ เป็นเพราะฉันลงมือเบาเกินไปแล้ว ดูเหมือนว่า ฉันยังคงสงสารความงดงามเกินไป”

อู๋เป่ยหยิบคู่มือออกมาหนึ่งเล่ม พูด : “ตามระเบียบวินัยของสถาบันศิลปะการต่อสู้ ทำร้ายอาจารย์ นักศึกษาที่ดูหมิ่นอาจารย์ ต้องถูกทำลายพลังยุทธ์ หลังจากนั้นขับไล่ออกจากสถานบัน กลับมาไม่ได้อีกต่อไป ถ้าหากทำให้อาจารย์บาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องจ่ายด้วยราคาสองเท่า”

รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มหายไป เขาจ้องมองอู๋เป่ย : “แก เป็นครูมาใหม่เหรอ”

อู๋เป่ย : “ฉันขอแนะนำตัวสักหน่อย ฉันชื่ออู๋เป่ย อาจารย์ที่ปรึกษาของสถาบันศิลปะการต่อสู้”

“ที่ปรึกษาเหรอ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมา คนอื่นๆก็หัวเราะเช่นกัน ทั้งหมดหัวเราะเยาะด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

อู๋เป่ยวางคู่มือลง พูด : “ตงฟางหยุนเซียว ตอนนี้ฉันกำลังจะทำลายพลังยุทธ์ของแก และจากอาการบาดเจ็บของอาจารย์จู เข้าสู่กระบวนการลงโทษนาย นายมีความเห็นไหม”

ตงฟางหยุนเซียวหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแล้วใช่ไหม รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

อู๋เป่ยไร้สีหน้า พูดทีละคำทีละประโยค : “นายเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุด นายต้องยอมรับการลงโทษ ฉันลงมือค่อนข้างหนัก อีกสักพักนายพยายามอย่าร้องไห้แล้วกัน ไม่อย่างนั้นจะทำให้นักเรียนคนอื่นๆตกใจ”