ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1148

ตงฟางหยุนเซียวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง : “ยอมรับการลงโทษเหรอ เพียงแค่คนที่เป็นมดของโลกเบื้องล่างอย่างแกเหรอ ดูท่าทางของแก ไม่ใช่แม้แต่ผู้เที่ยงแท้ใช่ไหม”

ระหว่างที่พูด เขาดีดนิ้วหนึ่งที ทันใดนั้น ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งปรากฏตัว คนผู้นี้จ้องอู๋เป่ยอย่างไร้อารมณ์ เหมือนกับมองคนตาย

อู๋เป่ยมองเห็นคนผู้นี้ ถาม : “แกเป็นใคร แกไม่รู้เหรอว่าคนภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในสถานบัน”

ชายวัยกลางคนหัวเราะอย่างเย็นชา : “รุกรานคุณชายของฉัน แกจะตายอย่างน่าสมเพช!”

อู๋เป่ยไม่แสดงสีหน้าใดๆ พูด : “บุกรุกเข้ามาในสถานบันและข่มขู่อาจารย์สถานบัน สามารถฆ่าได้ในทันที”

ชายวัยกลางคนโกรธอย่างมาก ในฐานะปรมาจารย์ระดับเซียนกษัตริย์ เขาไม่เห็นอู๋เป่ยอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ จึงต่อยออกมาหนึ่งฝ่ามือ

แขนของเขายกได้แค่ครึ่งเดียว อู๋เป่ยต่อยออกไปในอากาศหนึ่งฝ่ามือ รอยฝ่ามือโจมตีใส่ตัวของชายวัยกลางคน ต่อยจนเขาบินออกไปหลายสิบเมตร ชนกับพื้นอย่างแรง

หลังจากชายวัยกลางคนตกลงพื้น ร่างกายนุ่มเหมือนกับฝ้าย มีเลือดออกจากจมูกและตาอย่างต่อเนื่อง กระตุกหลายที หยุดหายใจแล้วตาย

ตงฟางหยุนเซียวอึ้งไปเลย เขาทั้งโกรธและตะลึง : “แกกล้าฆ่าคนของฉันเหรอ!”

“ตุ้ม!”

อู๋เป่ยโบกมือหนึ่งที ตงฟางหยุนเซียวคนนี้ราวกับว่าถูกมือข้างหนึ่งที่มองไม่เห็นจับเอาไว้ หัวกระแทกกับแท่นบรรยายอย่างแรง

“นายทุบตีแขนของอาจารย์จูหัก ฉันหักแขนของนายทั้งสองข้าง” พูดจบ เขายื่นมือออกไปกดหนึ่งที ก็ได้ยินเสียงดังแกร็กสองที แขนซ้ายของตงฟางหยุนเซียวถูกหัก ต่อจากนั้น แขนขวาก็ถูกอู๋เป่ยหักเช่นกัน

ตงฟางหยุนเซียวเจ็บจนเกือบจะเป็นลม ในที่สุดเขาก็เจอคนโหดเหี้ยมแล้ว ขอความเมตตาทันที : “อาจารย์อู๋ ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ”

อู๋เป่ย : “นายดึงผมของอาจารย์จูไปครึ่งหนึ่ง ฉันจะดึงผมของนายออกทั้งหมด”

พูดจบ เขาจับผมของอีกฝ่ายแล้วดึงอย่างแรงหนึ่งที ทันใดนั้นหนังศีรษะครึ่งหนึ่งก็ถูกเปิดออก เลือดสดไหลออกมา

คนที่มองอยู่ข้างล่างตกตะลึงไปเลย แต่ละคนตัวสั่น ใบหน้าซีดขาว

สูญเสียหนังศีรษะและเส้นผม อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “นายทำให้อาจารย์จูเสียโฉม ใบหน้าของนาย ก็ไม่ต้องเอาแล้ว”

ระหว่างที่พูด มือของเขาสัมผัสหนึ่งที ตงฟางหยุนเซียวกรีดร้องหนึ่งที ผิวหนังเน่าเสียจนหลุดออกจากใบหน้าโดยตรง เผยให้เห็นเนื้อเยื่อใต้ผิวหนังที่มีเลือดไหล

สุดท้าย อู๋เป่ยพูด : “ทำลายพลังยุทธ์ ขับไล่ออกจากสถาบัน”

พูดจบ เขาชี้มือหนึ่งที ตงฟางหยุนเซียวคนนี้ก็รู้สึกตัวอ่อนไปทั้งตัว เป็นลมเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว

เจ้าหน้าที่สถาบันหลายคนเดินเข้ามาในห้องเรียน หามตงฟางหยุนเซียวที่หมดสติออกไป

ภายในห้องเงียบอย่างมาก นักศึกษาล้วนแล้วไม่กล้าหายใจแรง หนึ่งเป็นเพราะอู๋เป่ยโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ทำให้ตงฟางหยุนเซียวพิการโดยตรง สองเป็นเพราะว่าอู๋เป่ยแข็งแกร่งเกินไปแล้ว ฆ่าเซียนกษัตริย์ด้วยกระบวนท่าเดียว พลังแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถต่อกรได้

เมื่อกี้อู๋เป่ยเชือดไก่ให้ลิงดู ต่อจากนั้นสายตาของเขากวาดมองทุกคนหนึ่งรอบ พูดอย่างเย็นชา : “พวกนาย ใครที่ทำลายอาจารย์ ดูถูกอาจารย์ หรือทะเลากัน ยืนออกมาด้วยตัวเอง สามารถผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ ถ้าหากไม่ยืนออกมา เพียงแค่ฉันอ่านถึงชื่อของนาย ก็จะมีจุดจบเหมือนกับตงฟางหยุนเซียว”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา คนกลุ่มนี้ก็ตกใจกลัวอย่างมาก ผู้หญิงคนหนึ่ง ก็มีท่าทางอายุสิบเจ็ดปีเหมือนกัน เธอพูดเสียงสั่น : “อาจารย์อู๋ ฉันเคยด่าอาจารย์จาง ฉันผิดแล้ว ฉันจะปรับปรุงตัวเอง รับประกันว่าไม่กล้าแล้ว”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “อย่างนั้นก็ต้องดูว่าอาจารย์จางจะให้อภัยเธอไหม”

เขาตะโกนหนึ่งที ก็มีอาจารย์ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

ผู้หญิงรีบเดินเข้าไปหา คุกเข่าลงบนพื้น พูดทั้งน้ำตา : “อาจารย์จาง ฉันผิดไปแล้ว โปรดให้อภัยฉันด้วยเถอะ ฮือฮือ......”

อาจารย์จางพูดอย่างไม่แยแส : “หยุดร้องได้แล้ว ฉันให้อภัยเธอ ต่อจากนี้ไปต้องเคารพอาจารย์ ตั้งใจเรียนหนังสือ”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณอาจารย์จาง” ผู้หญิงดีใจอย่างมาก รีบขอบคุณ

แบบนี้ไปเรื่อยๆ คนที่เคยทุบตีอาจารย์ เคยด่าอาจารย์ เคยทะเลาะกับนักเรียนคนอื่น ต่างออกมาขอความเมตตาทีละคน และเหล่าอาจารย์ไม่ถือสาอะไร เว้นเสียแต่จะร้ายแรงเป็นพิเศษ

อู๋เป่ยเยี่ยมชมลานบ้านกับคนอื่นๆสักพัก เอาน้ำชาออกมาต้อนรับทุกคน

คนหลายคนดื่มชาคุยกัน จู่ๆก็ได้ยินเสียงดังสนั่นดังมาจากในสถาบัน ดอกไม้ไฟระเบิดสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ในเวลาตอนกลางวันยังคงงดงามอย่างมาก

มองเห็นฉากนี้ ทุกคนกลับไม่ตกใจ เหลิงหยินพูด : “เป็นเด็กที่เล่นดินปืนคนนั้นอีกแล้ว ครั้งนี้สารภาพรักกับใครอีกแล้ว”

อู๋เป่ยถามด้วยความสงสัย : “เด็กที่เล่นดินปืนเหรอ”

เหลิงหยินอธิบาย : “รองคณบดีอู๋ มีนักศึกษาคนหนึ่งชื่อจู่ฉือห่อในสถาบัน เคยเรียนรู้การทำดินปืน เขามักจะใช้ดอกไม้ไฟเพื่อสารภาพรักกับเด็กผู้หญิงและแม้กระทั่งเหล่าอาจารย์”

อู๋เป่ยมองไปที่ดอกไม้ไฟบนท้องฟ้า คิดไม่ถึงเลยว่าจะอยู่เป็นเวลานาน หัวใจของเขาเต้นแรง พูด : “พวกเราไปดูกันเถอะ”

เวทีศิลปะการต่อสู้ของสถาบันศิลปะการต่อสู้ เด็กชายถือดอกไม้อยู่ในมือ ยืนอยู่ตรงหน้าสาวสวย มีนิสัยสูงส่งคนหนึ่ง

มองเห็นฉากนี้ เหลิงหยินพูดด้วยรอยยิ้ม : “คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะสารภาพรักกับเจียงซื่อเยว่ที่เป็นหนึ่งในสองสาวงามของสถาบัน ความอยากอาหารของเด็กคนนี้เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ”

ผู้หญิงที่ชื่อเจียงซื่อเยว่คนนั้นมองผู้ชายด้วยสีหน้าที่เย็นชา ไม่พูดแม้แต่คำเดียว เห็นได้ชัดว่าเธอปฏิเสธแล้ว กระทั่งไม่พูดแม้แต่คำเดียว

“น้องชาย สมองของนายน้ำเข้าแล้วมั้ง ซื่อเยว่เป็นคนที่นายสามารถสารภาพรักได้เหรอ”

ทันใดนั้น มีผู้ชายสูงใหญ่คนหนึ่งพุ่งออกมา แตะจู่ฉือห่อออกไปหนึ่งที จู่ฉือห่อคนนี้มองเห็นผู้ชาย สีหน้าเปลี่ยนทันที : “โหวหยุนเฉา นายอย่ารังแกคนอื่นมากเกินไปนะ นายสารภาพรักได้ ฉันก็ไม่สามารถสารภาพรักได้เหรอ”จู่ฉือห่อไม่พอใจอย่างมาก ตะโกน

ผู้ชายที่ชื่อโหวหยุนเฉาหัวเราะอย่างเย็นชา ตบไปที่หน้าของจู่ฉือห่อหนึ่งที อีกฝ่ายหลบไม่พ้น ถูกเตะไปหลายที

ตอนที่โหวหยุนเฉาทั้งเตะและต่อยเขา จู่ๆก็ถูกคนจับแขนเอาไว้ เขาโกรธอย่างมาก หันกลับไปมอง ก็มองเห็นอู๋เป่ย

แม้ว่าอู๋เป่ยจะมาที่สถาบันไม่นาน แต่ชื่อเสียงก็เลื่องลือไปนานแล้ว ชื่อเสียงของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในตำนานน่ากลัวเกินไปแล้ว

ดังนั้น โหวหยุนเฉาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มของการประจบประแจงทันที : “อาจารย์อู๋! คุณมาได้ยังไงเหรอ”