ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1166

ในเวลานี้ บนพื้นมีมือผีโผล่มาอีกหนึ่งข้าง มันจับขาของอู๋เป่ย อู๋เป่ยก็ไม่กลัวเช่นกัน เขาคุกเข่าลงแล้วสังเกตอย่างละเอียด พบว่ามือผีข้างนี้ควบแน่นไปด้วยพลังความแค้น พลังของมันคล้ายกับพลังของวิญญาณแรกเกิด

มือผีมากมายยื่นออกมา ดึงอู๋เป่ยลงไปข้างล่างอย่างสุดชีวิต อย่างไรก็ตามอู๋เป่ยทรงพลังอย่างมาก ไม่ว่าพวกมันจะดึงยังไงก็ดึงไม่ขยับ

อู๋เป่ยจงใจตะโกนเสียงดัง : “นี่ คุณรีบเข้ามาช่วยหน่อยสิ”

เย่เย้าตกตะลึง มองเห็นอู๋เป่ยถูกมือผีจับ เธอพูดอย่างเย็นชา : “ช่วยคุณอ่ะได้ ขอร้องฉันก่อน”

อู๋เป่ยถอนหายใจ : “เมื่อกี้ยังเรียกผมว่าคุณชาย ตอนนี้กลายเป็นเย็นชาอีกแล้ว จิตใจของคุณไม่เจ็บปวดบ้างเหรอ”

ระหว่างที่พูด ขาของเขาถูกดึงเข้าไปในพื้นแล้ว ร่างกายเริ่มจมลงไปเรื่อยๆ

เย่เย้าจ้องมองเขาหนึ่งที ยังคงดึงดาบวิเศษออกมา ตัดมือผีที่อยู่บนพื้นออกด้วยสองสามกระบวนท่า แต่ใต้พื้นยังคงมีมือผีดึงขาของอู๋เป่ยเรื่อยๆ จมลงไปในพื้น

เห็นอู๋เป่ยยังคงจมลงไปในพื้นเรื่อยๆ เย่เย้าตื่นตระหนกเล็กน้อย ถาม : “ทำยังไง”

อู๋เป่ย : “ดึงผมหนึ่งที”

เย่เย้าจับแขนของเขาแล้วดึงขึ้นมา

อู๋เป่ย : “คุณทำแบบนี้จะถึงขึ้นมาได้ยังไง กอดเอวของผม”

ตอนนี้เย่เย้าไม่มีเวลามาแบ่งแยกระหว่างชายหญิง กอดเอวของอู๋เป่ยแล้วออกแรงดึงทันที อย่างไรก็ตามแรงของมือผีแข็งแกร่งเกินไปแล้ว ไม่ว่าเธอจะออกแรงยังไง อู๋เป่ยยังคงจมลงไปข้างล่างเรื่อยๆ

ในไม่ช้า เขาจมลงไปถึงตำแหน่งเอวแล้ว มีเพียงส่วนบนที่ยังอยู่บนพื้น

เขาถอนหายใจ จุดบุหรี่หนึ่งมวน สูบไปหลายที พูดกับเย่เย้า : “รู้แต่แรกไม่ช่วยคุณแล้ว ทำให้ร่างกายของผมติดอยู่ในนี้ ไม่สามารถดึงออกมาเอง”

มองเห็นอู๋เป่ยยังคงจมลงไปข้างล่างทีละนิด จู่ๆเย่เย้าก็ร้องไห้ออกมา : “ขอโทษ! ฉันช่วยคุณไม่ได้แล้ว”

เมื่อกี้ถ้าหากไม่ใช่อู๋เป่ยช่วยเธอ เธอถูกดึงเข้าไปในดินแล้ว แต่ว่าตอนนี้ เธอกลับช่วยอู๋เป่ยไม่ได้แล้ว!

อู๋เป่ยพูด : “ไม่ต้องร้องไห้ ผมไม่ตายหรอก” ระหว่างที่พูด เขาออกแรงหนึ่งที ดึงร่างกายออกมาจากพื้น ในเวลานี้ ที่ขาของเขามีมือผีติดอยู่สิบกว่าข้าง ถูกแสงดาบของเขาตัดออกทีละข้าง

เย่เย้าอึ้งไปเลย : “คุณ.....”

อู๋เป่ย : “ผมแค่อยากลองดูว่าพลังของมือผีเหล่านี้แข็งแกร่งแค่ไหน ดูเหมือนว่าก็ไม่เท่าไหร่นิ”

เย่เย้าเข้าใจแล้ว คนผู้นี้ตั้งใจ เธอทั้งโกรธและโมโห ด่า : “คนเลว!”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “ผมช่วยคุณแล้ว ทำไมถึงกลายเป็นคนเลว”

เย่เย้า : “คุณหลอกฉัน”

อู๋เป่ยตบดินที่อยู่บนตัว พูดอย่างไม่แยแส : “ไม่อยากตาย ก็ตามผมมา” พูดจบเดินก้าวใหญ่ไปข้างหน้า

เย่เย้าลังเลสักพัก ยังคงเดินตามอู๋เป่ย สามารถละเลยพลังของมือผีได้ พลังของอู๋เป่ยแข็งแกร่งมากพอแล้ว

อู๋เป่ยมีความเข้าใจที่ลึกซึ้งเป็นพิเศษ เส้นทางที่เขาเดินค่อนข้างปลอดภัย ต่อจากนี้ก็ไม่มีสถานการณ์ของมือผีโผล่ออกมา

เดินได้สักพักหนึ่ง เย้เย้าอดไม่ได้ที่จะถาม : “คุณรู้จักอันจื่อจ้ายเหรอ”

อู๋เป่ยอืมหนึ่งที : “ผมชื่อจางเสี่ยวเป่ย ศิษย์ชั้นยอดของสำนักดาบเทียนตี้”

เย่เย้าตะลึงไปเลย : “ศิษย์ชั้นยอดของสำนักดาบเทียนตี้เหรอ”

อู๋เป่ยมองเธอหนึ่งที : “ทำไม ไม่เหมือนเหรอ”

เย่เย้าพูด : “ไม่ใช่ไม่เหมือน ฉันเพียงแค่ตกใจเล็กน้อย สำนักดาบเทียนตี้เป็นสำนักที่แข็งแกร่งอย่างมาก ศิษย์ชั้นยอดของมันก็ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”

อู๋เป่ย : “ไม่ผิด ผมเก่งอย่างมาก”

เย่เย้าหมดคำพูดสักพัก คนผู้นี้ไม่รู้จักเจียมตัวบ้างเลยเหรอ

เธอถามอีกครั้ง : “คุณรู้จักหลินชิงเหยาไหม”

อู๋เป่ยอึ้งไปเลย : “คุณรู้จักหลินชิงเหยาเหรอ”

เย่เย้า : “พวกเราเป็นพี่น้องฝาแฝด ชื่อจริงๆของฉันชื่อว่าหลินปี้เหยา แต่ฉันไม่เคยกลับไปที่ตระกูลหลิน แต่ใช้นามสกุลเหมือนแม่ เลยชื่อเย่เย้า”

ทั้งสองคนกำลังคุยกัน มีผู้ฝึกฝนคนหนึ่งเดินเข้ามา หัวของผู้ฝึกฝนคนนี้กำลังลุกไหม้ และไฟที่เขาพ่นออกมาไม่ใช่เปลวไฟธรรมดา แต่เป็นไฟหยิน ไฟหยินเผาใบหน้าของเขาจนกลายเป็นกะโหลก เปลวไฟสีน้ำเงินยาวประมาณสามนิ้วปะทุออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

เห็นได้ชัดว่าผู้ฝึกฝนคนนี้ถูกปีศาจชั่วร้ายที่แข็งแกร่งเข้าสิงแล้ว

เขามองเห็นอู๋เป่ยและเย่เย้า หัวเราะอย่างแปลกประหลาดออกมาทันที จู่ๆก็กระโจนเข้ามา

อู๋เป่ยต่อยออกไปหนึ่งฝ่ามือ เงาฝ่ามือหนึ่งก็โจมตีไปที่ร่างของผู้ฝึกฝนคนนี้ โจมตีจนเขาระเบิดโดยตรง

เขาขมวดคิ้วและพูด : “ดินแดนผีแห่งนี้อันตรายอย่างมากจริงๆ ไม่น่าล่ะถึงไม่มีใครกล้ามาตลอด”

เย่เย้า : “พวกเราจำเป็นต้องหาประตูทางเข้าที่สองให้เจอ”

อู๋เป่ย : “ทางเข้าอยู่ข้างหน้า คุณเร็วๆหน่อย”

ทั้งสองคนเดินไปอีกสักพักหนึ่ง จู่ๆอู๋เป่ยก็ดึงเย่เย้าแล้วกระโดดไปข้างหน้า การกระโดดครั้งนี้ ทั้งสองคนเข้าไปในห้วงเวลาอีกแห่งหนึ่งทันที

โลกหมุนอยู่สักพักหนึ่ง ทั้งสองตกลงไปบนพื้นหญ้า ไม่ไกลจากป่าไผ่ จมูกได้กลิ่นหอมของดอกไม้และพืช

เย่เย้ามีความสุขอย่างมาก : “นี่คือรูปแบบที่สองเหรอ”

อู๋เป่ยอืมหนึ่งที : “น่าจะใช่”

ในเวลานี้เขามองเย่เย้าและพูด : “คุณไม่ต้องกลับพรรคซูนูแล้ว ถึงเวลาตามผมกลับไปที่สำนักดาบเทียนตี้ เปลี่ยนกลับมาใช้ชื่อเดิม ชื่อหลินปี้เหยา”

เย่เย้ามองเขา : “ทำไมฉันต้องตามคุณกลับไปที่สำนักดาบเทียนตี้ด้วย”

อู๋เป่ย : “คุณไม่อยากรวมตัวกับพี่น้องของคุณเหรอ ท้ายที่สุดแล้ว เธอเป็นญาติเพียงคนเดียวของคุณในโลก”

เย่เย้าก้มหน้า : “ฉันกลัวว่าจะเป็นภาระให้เธอ”

“ไม่มีทาง” อู๋เป่ยพูด “เพียงแค่คุณไม่พูด ไม่มีใครรู้ว่าคุณก็คือเย่เย้า ในอนาคตออกไปที่ไหนก็สวมหน้ากาก หรือไม่ก็เปลี่ยนรูปลักษณ์”

เย่เย้ามองเขาด้วยความสงสัย : “ทำไมคุณต้องช่วยฉันด้วย”