ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1177

ทักษะวิชาแพทย์ ทักษะการปรุงยาและประสบการณ์มากมายทำให้เขาสามารถปรับปรุงการฝึกฝนพลังยุทธ์ของเขาได้อย่างง่ายดาย แม้แต่คนที่มีคุณสมบัติกลางๆ ด้วยการช่วยเหลือของเขาก็สามารถเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์หรือ เทพแห่งกษัตริย์ได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่าเมื่อเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์หรือเทพแห่งกษัตริย์ จะถูกจำกัดพลังยุทธ์ของคนเหล่านี้ เว้นเสียแต่ว่าอู๋เป่ยยังคงสนุบสนุนพวกเขาต่อ ไม่แน่ว่าอาจจะมีสักวันที่พลังยุทธ์ของพวกเขาหยุดนิ่งลง

แต่ว่า องครักษ์หลงเว่ยถูกจำกัดคุณสมบัติ จึงเปนเรื่องยากที่จะประสบความสำเร็จในการฝึกพลังยุทธ์ของพวกเขา อู๋เป่ทำเช่นนี้จะเป็นผลดีมากกว่าผลเสียต่อองครักษ์หลงเว่ย

เพียงไม่นาน เสือดำตัวหนึ่งก็บินขึ้นไปบนเมฆหมอกจากทางทิศตะวันตก บนหลังเสือมีคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาแสดงให้เห็นพุงขนาดใหญ่ของเขา โดยถือลูกประคำขนาดใหญ่เส้นหนึ่งในมือ บนหน้ามีรอยยิ้มประดับอยู่

องครักษ์หลงเว่ยร้องเตือน "ผู้บำเพ็ญที่เข้ามาในเมืองหลวง จะตองลงทะเบียนทันที มิฉะนั้นจะต้องรับผิดชอบต่อผลที่จะตามมา!"

นักพรตเต๋านั้นหัวเราะและไม่สนใจ เขาต้องการจะผ่านทางไปในอากาศ

อู๋เป่ยชกขึ้นไปในอากาศมีรอยต่อไปทางที่เสือดำนั้นอยู่ เสือดำกรีดร้องหนึ่งเสียงด้วยความเจ็บปวดและกลิ้งตัวร่อนลงมา นักพรตเต๋ารีบบินลอยตัวขึ้นกลางอากาศ จ้องมองไปที่อู๋เป่ยและพูดอย่างเย็นชา "ทำร้ายสัตว์เลี้ยงของฉัน คุณรู้สึกรึเปล่า?"

อู๋เป่ยโบกมือสั่งๆให้เขา "ลงมาสิ ไม่เช่นนั้นฉันจะโจมตีคุณ"

นักพรตเต๋านั้นโกรธอย่างมาก "เด็กโง่เขลา!"

ทันใดนั้นเขาก็ท่องมนต์ สวรรค์และโลกเกิดสั่นสะเทือน ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีการใด

"ลงมา!"

อู๋เป่ยความือของเขาและปัดออกอย่างแรงด้วยพลังเซียนฮุนหยวนที่ควบแน่นเป็นมือใหญ่ กระแทกชายคนนั้นออกไป คนหลังทำเสียงฮึดฮัด พลิกไปในอากาศสองสามครั้งก่อนจะล้มลงกับพื้นในที่สุด

อู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้ ยกเท้าขึ้นและเตะเขาอย่างแรง เตะไปสามครั้ง นักพรตเต๋าก็ช้ำไปทั้งจมูกและหน้า เขาทั้งตกใจและโกรธมาก "นายกล้าตีข้า...."

"เพี้ย!"

อู๋เป่ยตบหน้าของเขาแล้วถามว่า "นายหูหนวกเหรอ? ไม่ได้ยินเหรอว่าฉันพูดอะไร? จะเข้าเมืองต้องลงทะเบียน นายลงทะเบียนแล้วหรือยัง?"

หลังจากได้รับการตบไป นักพรตเต๋าก็ดูซื่อสัตย์ขึ้นทันทีเพราะเขาเห็นหลิงซี่ ออร่าของเธอช่างน่ากลัวมาก จริงๆแล้วเป็นเซียนสวรรค์! ยิ่งไปกว่านั้นการลงมือของอู๋เป่ยก็แข็งแกร่งมาก ทำให้ผู้เขาที่เป็นเซียนตี้ขั้นอมตะสู้กลับไม่ได้!

เสือดำนั้นนอนอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับ อู๋เป่ยพูด "แกก็มานี้!"