ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1177

ทักษะวิชาแพทย์ ทักษะการปรุงยาและประสบการณ์มากมายทำให้เขาสามารถปรับปรุงการฝึกฝนพลังยุทธ์ของเขาได้อย่างง่ายดาย แม้แต่คนที่มีคุณสมบัติกลางๆ ด้วยการช่วยเหลือของเขาก็สามารถเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์หรือ เทพแห่งกษัตริย์ได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่าเมื่อเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์หรือเทพแห่งกษัตริย์ จะถูกจำกัดพลังยุทธ์ของคนเหล่านี้ เว้นเสียแต่ว่าอู๋เป่ยยังคงสนุบสนุนพวกเขาต่อ ไม่แน่ว่าอาจจะมีสักวันที่พลังยุทธ์ของพวกเขาหยุดนิ่งลง

แต่ว่า องครักษ์หลงเว่ยถูกจำกัดคุณสมบัติ จึงเปนเรื่องยากที่จะประสบความสำเร็จในการฝึกพลังยุทธ์ของพวกเขา อู๋เป่ทำเช่นนี้จะเป็นผลดีมากกว่าผลเสียต่อองครักษ์หลงเว่ย

เพียงไม่นาน เสือดำตัวหนึ่งก็บินขึ้นไปบนเมฆหมอกจากทางทิศตะวันตก บนหลังเสือมีคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาแสดงให้เห็นพุงขนาดใหญ่ของเขา โดยถือลูกประคำขนาดใหญ่เส้นหนึ่งในมือ บนหน้ามีรอยยิ้มประดับอยู่

องครักษ์หลงเว่ยร้องเตือน "ผู้บำเพ็ญที่เข้ามาในเมืองหลวง จะตองลงทะเบียนทันที มิฉะนั้นจะต้องรับผิดชอบต่อผลที่จะตามมา!"

นักพรตเต๋านั้นหัวเราะและไม่สนใจ เขาต้องการจะผ่านทางไปในอากาศ

อู๋เป่ยชกขึ้นไปในอากาศมีรอยต่อไปทางที่เสือดำนั้นอยู่ เสือดำกรีดร้องหนึ่งเสียงด้วยความเจ็บปวดและกลิ้งตัวร่อนลงมา นักพรตเต๋ารีบบินลอยตัวขึ้นกลางอากาศ จ้องมองไปที่อู๋เป่ยและพูดอย่างเย็นชา "ทำร้ายสัตว์เลี้ยงของฉัน คุณรู้สึกรึเปล่า?"

อู๋เป่ยโบกมือสั่งๆให้เขา "ลงมาสิ ไม่เช่นนั้นฉันจะโจมตีคุณ"

นักพรตเต๋านั้นโกรธอย่างมาก "เด็กโง่เขลา!"

ทันใดนั้นเขาก็ท่องมนต์ สวรรค์และโลกเกิดสั่นสะเทือน ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีการใด

"ลงมา!"

อู๋เป่ยความือของเขาและปัดออกอย่างแรงด้วยพลังเซียนฮุนหยวนที่ควบแน่นเป็นมือใหญ่ กระแทกชายคนนั้นออกไป คนหลังทำเสียงฮึดฮัด พลิกไปในอากาศสองสามครั้งก่อนจะล้มลงกับพื้นในที่สุด

อู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้ ยกเท้าขึ้นและเตะเขาอย่างแรง เตะไปสามครั้ง นักพรตเต๋าก็ช้ำไปทั้งจมูกและหน้า เขาทั้งตกใจและโกรธมาก "นายกล้าตีข้า...."

"เพี้ย!"

อู๋เป่ยตบหน้าของเขาแล้วถามว่า "นายหูหนวกเหรอ? ไม่ได้ยินเหรอว่าฉันพูดอะไร? จะเข้าเมืองต้องลงทะเบียน นายลงทะเบียนแล้วหรือยัง?"

หลังจากได้รับการตบไป นักพรตเต๋าก็ดูซื่อสัตย์ขึ้นทันทีเพราะเขาเห็นหลิงซี่ ออร่าของเธอช่างน่ากลัวมาก จริงๆแล้วเป็นเซียนสวรรค์! ยิ่งไปกว่านั้นการลงมือของอู๋เป่ยก็แข็งแกร่งมาก ทำให้ผู้เขาที่เป็นเซียนตี้ขั้นอมตะสู้กลับไม่ได้!

เสือดำนั้นนอนอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับ อู๋เป่ยพูด "แกก็มานี้!"

เสือดำนั้นจึงค่อยๆเดินเข้ามาแล้วนอนข้างๆเจ้าของมันโดยไม่กล้าขยับตัวมั่วซั่ว

อู๋เป่ยถาม "นายมาจากสำนักไหน?"

นักพรตเต๋า "ผู้อาวุโสสำนักเซียนพุทธศาสนา"

อู๋เป่ยชี้ไปที่ชายสามคนและผู้หญิงสองคนตรงหน้าเขา "นายไปพูดรับผิดเสียงดังๆกับพวกเขา พูดครบแสนครั้งเมื่อไหร่ เมื่อนั้นค่อยไปได้"

ด้วยวิธีนี้ ตอนทั้งเช้ามีผู้คนมากกว่าสิบกลุ่มถูกสกัดกั้นโดยอู๋เป่ย คนเหล่านี้ไม่ได้จริงจังในตอนแรกบ้างก็เข้มงวดแข็งแกร่ง บ้างก็ไร้มารยาทหยาบคาบ

แต่ในท้ายที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็คุกเข่าลงและพูดคำเหล่านั้นซ้ำเป็นแสนครั้ง

เมื่อถึงช่วงบ่าย สถานการณ์เริ่มดูแตกต่างออกไป เมื่อผู้บำเพ็ญที่จะผ่านสถานที่แห่งนี้ เห็นกลุ่มเซียนคุกเข่าอยู๋บนพื้น พวกเขาต่างก็รู้ทันทีว่ามีอู๋เป่ยและคนอื่นๆอยู่ ไม่ควรทำเป็นเล่น ดังนั้นหลายคนจึงยอมลงมาและลงทะเบียนแต่โดยดี

แน่นอนว่าก็มีคนที่ไม่ยินยอมลงมาลงทะเบียน คนเหล่านี้ไม่ถูกตีกลับไปก็ต้องคุกเข่าลงกับพื้นและพูดซ้ำๆว่า "ฉันผิดไปแล้ว" หนึ่งแสนครั้ง

เมื่อถึงเวลาค่ำ ชื่อเสียงของเทียนหลงกฌแพน่กระจายออกไปแล้ว ทุกคนต่างรู้ว่าที่นี้มีชายที่โหดเหี้ยมอยู่ และยังมีเซียนสวรรค์อยู๋ดวยอีก ดังนั้นผู้บำเพ็ญทุกคนที่ผ่านไปทางนี้จะตองลงมาลงทะเบียนและอธิบายจุดประสงค์ของพวกเขา หากจะอยู่ที่เมืองจะต้องยื่นขอใบอนุญาตผู้พำนักชั่วคราวก่อน

เมื่อได้รับอำนาจแล้ว ที่เหลือก็ง่ายขึ้นแล้ว วันที่สองก็จำดำเนินการได้ราบรื่นมากยิ่งขึ้น คนเหล่านั้นก็ค่อยๆลงมาลงทะเบียนด้วยตนเอง โดยที่องครักษ์หลงเว่ยไม่ต้องตะโกนเรียกแล้ว

ในช่วงบ่ายของวันที่สอง อู๋เป่ยให้หลิงซี่ดูแลไปก่อน เขาจึงกลับไปที่บ้าน

เมื่อถึงบ้านจึงพบว่าสมาชิกในครอบครัวถังจื่อยี่และเถาหรูเสวี่ยยังคงจัดการกับเรื่องต่างๆที่นอกเมือง ท้ายที่สุดแล้วครอบครัวของเราก็มีธุรกิจขนาดใหญ่ แม้ว่าจะมาที่นี่เพื่อลี้ภัย แต่ก็ยังคงตองดูแลสิ่งๆต่างๆอยู่

อู๋เป่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อย และรีบไปที่อวิ๋นจิงทันทีเพื่อดูว่าถังจื่อยี่จะกลับมาเมื่อไหร่

เมื่อมาถึงอวิ๋นติ่งวิลล่า อู๋เป่ยก็ยังไม่เห็นถังจื่อยี่ เมื่อถามจึงรู้ว่า สมาชิกตระกูลถังปัจจุบันอยู่บนเกาะอวิ๋นเมิ่ง

มีทะเลสาบอยู่ที่เชิงเขาอวิ๋นติ่งวิลล่า ชื่อว่าทะเลสาบอวิ๋นจื๋อ ในยุคโบราณ ทะเลสาบอวิ๋นจื๋อมีความกว้างแปดร้อยไมล์ แต่ต่อมาก็ค่อยๆหดตัวลงกลายเป้นทะเลสาบเล็กๆขนาดหลายสิบตารางกิโลเมตร

กลางทะเลสาบมีเกาะเล็กอยู่ ชื่อว่าอวิ๋นเมิ่งครอบคลุมพื้นที่กว่าหนึ่งแสนตารางเมตร มีทิวทัศน์อันงดงาม เมื่อยี่สิบปีที่แล้วถังฉือลู่ได้ซื้อเกาะอวิ๋นเมิ่งไว้และสร้างอาคารโบราณ ปลูกดอกไม้และตนไม้บนเกาะ หลังจากที่เกาะนี้ถูกสร้างขึ้น เกาะอวิ๋นเมิ่งก็กลายเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของตระกูลถัง ตลอดช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา ตระกูลถังก็ได้เชิญช่างฝีมือจำนวนมากมาปรับปรุงเกาะอวิ๋นเมิ่งอยู่ตลอดๆ

ในที่สุดเด็กหนุ่มก็มองเห็นอู๋เป่ยแล้วพูดว่า "แม่ครับ ผู้ชายคนนั้นดูขว้างหูขว้างตาจริงๆ"

หญิงสาวยิ้มแล้วพูดว่า "ได้ งั้นก็ฆ่าคนบนเกาะทั้งหมดให้แม่?"

ชายหนุ่มยิ้มแล้วตอบว่า "งั้นก็ดีเลย ฉันอยากได้แค่สองคนนี้เท่านั้น"

หญิงสาวพยักหน้า และกำลังจะลงมือ อู๋เป่ยก็หัวเราะออกมา

หญิงสาวหยุดมือแล้วจ้องมองเขาพร้อมถามว่า "นายหัวเราะอะไร?"

อู๋เป่ยยกมือขึ้น "ฉันหัวเราะพวกคุณจะตายแล้ว！"

"บูมตูมตูม！"

ผนึกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในอากาศ มันใหญ่เท่ากับเนินเขา ปกคลุมไปด้วยยันต์ ด้านในบนนจุค่ายกลการสังหารจิ่งซื่อ เหนือผนึกใหญ่มีมังกรตัวจริงอยู่ห้าตัวขดอยู่ ได้แก่ มังกรเขียว มังกรขาว มังกรดำ มังกรเหลืองและมังกรแดง!

ผนึกนีคือตราประทับห้าธาตุพลิกสวรรค์ของอู๋เป่ย

ทันทีที่ตราประทับปรากฏขึ้น ใบหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เธอพูดเสียงดัง "นายเป็นศิษย์สำนักไหนกัน?"

ขณะที่เธอพูด เธอก็เปิดปากของเธอ่นแสงสีเหลืองออกมาประทะกับตราประทับ อย่างไรก็ตาม มันก็ไร้ประโยชน์ ตราประทับห้าธาตุพลิกสวรรค์ได้โจมตีเธอและเด็กหนุ่มโดยตรงและทำลายร่างกายและวิญญาณ！

หลังจากแสดงตราประทับห้าธาตุพลิกสวรรค์แล้ว อู๋เป่ยก็สูญเสียกำลังทั้งหมดปชั่วขณะหนึ่ง แต่เขาก็ยังรั้งและพาทุกคนบนเกาะออกไปจากที่เกิดเหตุ ไม่กล้าจะอยู่นาน

เมื่อผู้บำเพ็ญบนเกาะใหญ่รู้ตัว ก็ไม่พบคู่แม่ลูกอยู่แล้ว ล้วนถูกปลาในทะเลสาบกินไปหมดแล้ว!

เขาพาคนบนเกาะกลับไปที่บาน อู๋เป่ยสั่งให้ผู็คนไปตั้งถื่นฐานใหม่

ถังจื่อยี่ภอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดว่า "ที่รัก ถ้าคุณฆ่าคนบนเกาะ อีกฝ่ายจะต้องมาไล่ตามคุณอย่างแน่นอน"

อู๋เป่ย "ให้พวกเขาตามหานะดีแล้ว หากเกิดการต่อสู้จริงเกรงว่าฝ่ายที่จะเกรงกลัวจะเป็นพวกเขา!"