ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1192

แน่นอนจริงๆแล้วเขาไม่ต้องการดูผู้หญิงเท่านั้น มากกว่านั้นคือต้องการทดสอบใช้เครือข่ายเซียน

“เซียนเอ๋อ เครือข่ายเซียนมีคนดังในอินเทอร์เน็ตไหม”

เซียนเอ๋อ : “คนดังในอินเทอร์เน็ตคืออะไร”

อู๋เป่ยคิดสักพัก : “ก็คือคนที่ได้รับความนิยมในเครือข่ายเซียน ทำให้ทุกคนรู้จักเขา มีอิทธิพลอย่างมากต่อเครือข่ายเซียน”

เซียนเอ๋อพูด : “เซียนเอ๋อเข้าใจแล้ว เสี่ยวเป่ยหมายถึงคนที่มีชื่อเสียงในเครือข่ายเซียนใช่ไหม มีแน่นอน”

อู๋เป่ย : “อย่างนั้นบนเครือข่ายเซียน มีสถานที่ที่จะหาเพื่อนไหม เช่นเว็บไซต์หาคู่หรืออะไรทำนองนั้น”

เซียนเอ๋อ : “เครือข่ายเซียนมีประสิทธิภาพอย่างมาก มีเว็บไซต์มากมายโดยเฉพาะ เว็บไซต์หาคู่ที่คุณพูดถึงมีแน่นอน”

ระหว่างที่พูด เซียนเอ๋อเปิดหน้าเว็บไซต์นับร้อยหน้าออกมา อู๋เป่ยดูไปหลายหน้า พบว่ามันไม่แตกต่างจากอินเทอร์เน็ตบนโลกมากนัก เพียงแต่ประสิทธิภาพของเครือข่ายเซียนนั้นทรงพลังมากกว่า

ดูเว็บไซต์ต่างๆไปสักพัก สุดท้ายอู๋เป่ยให้เซียนเอ๋อเปิดหน้าเว็บสำหรับการช้อปปิ้ง

นี่คือเว็บไซต์ที่เชี่ยวชาญในการขายยันต์โดยเฉพาะ เจ้าของร้านค้าทุกคนมีการรับรองความถูกต้องด้วยชื่อจริง ส่วนใหญ่เป็นผู้อาวุโสและสาวกของนิกายบางแห่ง

เขาดูสักพัก พบว่ามียันต์ทุกรูปแบบอยู่ข้างใน ยันต์ระดับต้าหลัวจินเซียน ยันต์ระดับตี้เซียน ต้องการอะไรก็มีทุกอย่าง

เขาดูสักพัก เลือกยันต์เซียนสวรรค์ออกมาหนึ่งใบ ชื่อว่ายันต์เทียนกังตั้งโม๋ ราคาสูงถึงสามพันเงินเป่า

“เซียนเอ๋อ ผมต้องการซื้ออันนี้” เขาพูด

เซียนเอ๋อ : “เสี่ยวเป่ย คุณต้องลงทะเบียนบัญชีเงิน”

อู๋เป่ย : “ได้ ลงทะเบียน”

ในไม่ช้า เซียนเอ๋อลงทะเบียนบัญชีเงินให้เขาเพื่อทำการซื้อขาย อันดับเครดิตอยู่ในระดับแรก ถ้าหากเครดิตของเขาสูงพอ ก็สามารถซื้อของก่อนแล้วค่อยจ่ายทีหลัง ยิ่งอันดับเครดิตสูงเท่าไร ของที่สามารถซื้อได้ก็ยิ่งแพงเท่านั้น

อู๋เป่ยเอาออกมาหนึ่งหมื่นเงินยันต์ก่อน ฝากเข้าไปในบัญชี ผ่านไปสักพักหนึ่ง แผ่นหยกส่องแสงอันเจิดจ้าออกมา ยันต์สวรรค์ใบนั้นปรากฏตัวอยู่กลางอากาศโดยตรง

เขาหยิบยันต์แล้วเอามาตรวจสอบสักพัก พูด : “ระดับนั้นธรรมดาอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะขายให้ฉันสามพัน แย่เกินไปแล้ว”

เขาจึงถามเซียนเอ๋อ : “สามารถคืนของได้ไหม”

เซียนเอ๋อ : “ถ้าหากสินค้าไม่เสียหาย หรือสถานการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อการขายรองเกิดขึ้น สามารถคืนสินค้าได้ภายในสามวัน การคืนสินค้าจะไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ”

อู๋เป่ย : “คืนสินค้า ไม่เอาแล้ว”

แผ่นหยกสว่างอีกครั้ง ยันต์ใบนั้นก็หายไปในอากาศ เงินสามพันเงินเป่าที่ออกจากบัญชีของอู๋เป่ยก็ถูกคืนเข้าบัญชีเช่นกัน

หลังจากนั้น เขาเข้าไปในเว็บไซต์ที่ขายยาอายุวัฒนะ ยาอายุวัฒนะที่อยู่ข้างในก็มีทุกอย่างเช่นกัน ยาอายุวัฒนะมีมูลค่าหลายสิบล้านถึงหลายพันล้านเงินเป่า นอกจากนี้ก็มียาอายุวัฒนะราคาถูกหลายพันเงินเป่าเช่นกัน

เขาลองซื้อยาอายุวัฒนะไปหลายชนิด หลังจากวิเคราะห์คุณสมบัติทางยาแล้ว ถ้าหากเป็นยาที่ตัวเองสามารถปรุงได้ ก็คืนสินค้ากลับไปโดยตรง

ต่อจากนั้นเป็นเว็บไซต์วัตถุดิบยา ข้างบนมีวัตถุดิบยาชนิดต่างๆ เขาอยากได้อะไร เซียนเอ๋อสามารถค้นหาออกมาทันที

คิดสักพัก เขาถาม : “เซียนเอ๋อ ช่วยผมลงทะเบียนร้านขายยาอายุวัฒนะ”

หลังจากนั้นเซียนเอ๋อจัดการสักพัก อู๋เป่ยก็มีร้านค้าของตัวเองแล้วเหมือนกัน ชื่อร้านค้า เรียกว่าร้านค้ายาอายุวัฒนะของเสี่ยวเป่ย

หลังจากนั้น เขาก็เอายาอายุวัฒนะแห่งชีวิตและยาอายุวัฒนะวิญญาณแรกเกิดวางลงบนเว็บไซต์ และพูดเกี่ยวกับข้อมูลของคุณสมบัติ ฤทธิ์ยา และผู้ที่เหมาะแก่การใช้ยาอายุวัฒนะ

เซียนเอ๋อบอกเขา ซื้อขายบนเว็บไซต์นี้ เว็บไซต์เรียกเก็บค่าธรรมเนียมการทำธุรกรรมสิบเปอร์เซ็นต์ โชคดีที่ ค่าธรรมเนียมนี้ชำระโดยผู้ซื้อ

เพิ่งวางของลงไป ก็มีผู้ซื้อปรากฏตัว ขายยาอายุวัฒนะวิญญาณแรกเกิดไปหนึ่งเม็ดก่อน ราคาของยาอายุวัฒนะวิญญาณแรกเกิด อยู่ที่หนึ่งร้อยเงินเป่า ยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตนั้นค่อนข้างถูก หนึ่งเม็ดยี่สิบเงินยันต์

เขาวางอายุวัฒนะวิญญาณแรกเกิดตรงหน้าแผ่นหยก ทันทีที่แสงสว่างขึ้น อายุวัฒนะวิญญาณแรกเกิดก็หายไปแล้ว

ในเวลานี้ เซียนเอ๋อถาม : “ต้องการเปิดการมองเห็นทั้งหมดไหม”

อู๋เป่ย : “อะไรคือการเปิดการมองเห็นทั้งหมด”

เซียนเอ๋อ : “ก็คือภาพที่แท้จริงของผู้ชมทุกคน ทั้งหมดปรากฏตัวต่อหน้าเสี่ยวเป่ย แน่นอน ภาพของเสี่ยวเป่ย ก็จะแสดงให้ผู้ชายรายอื่นเห็นเช่นกัน”

อู๋เป่ยรู้สึกว่าน่าสนใจ : “เปิด”

ทันใดนั้น แผ่นหยกฉายแสงอันเจิดจ้าออกมา ทั่วทั้งโรงแรมเปลี่ยนไปเลย สักพักหนึ่ง ตัวของเขาปรากฏตัวอยู่นอกตำหนักอันใหญ่โตแห่งหนึ่ง ในห้องตำหนัก เซียนอวี่หรูกำลังดีดและร้องเพลง และรอบๆตัวเขา เป็นคุณชายอายุน้อยมากมาย มีอายุสิบกว่าปีถึงอายุหลายสิบปี สายตาของทุกคนล้วนแล้วจ้องไปที่เซียนอวี่หรู

เพราะว่าเขายังไม่ได้ให้รางวัล ดังนั้นตำแหน่งเลยค่อนข้างห่างจากเซียนอวี่หรู อยู่ด้านนอกสุด

ในเวลานี้ เขามองเห็นที่ไม่ไกล มีชายฝึกฝนคนหนึ่ง ระหว่างที่มองเซียนอวี่หรูไปด้วย พร้อมกับดื่มเหล้าไปด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าจะท่องบทกวีด้วย

ท่องบทกวีเสร็จ คนด้านข้างพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “ยากจน! ไม่มีเงินมาดูไลฟ์สุดอะไร รีบไสหัวไปสะ เซียนอวี่หรูไม่ชอบขยะอย่างแก!”

ชายที่ท่องบทกวีคนนั้นพูดด้วยความโกรธ : “เซียนอวี่หรู สง่างามไม่แพ้ใคร ไม่ใช่สิ่งที่คนมีเงินอย่างพวกแกเหล่านี้ ใช้เงินแค่ไม่กี่อันก็สามารถซื้อได้แล้ว แม้ว่าฉันจะไม่มีเงิน แต่ในใจมีเซียน แน่นอนภายในใจของเซียนก็มีฉันเหมือนกัน ท้ายที่สุดแล้ว ฉันเขียนบทกวีให้เซียนสามพันกว่าบทแล้ว!”

อู๋เป่ยถามคนที่ด่าเขาว่ายากจนคนนั้น : “เพื่อน คุณใช้เงินไปเท่าไหร่แล้ว”

คนผู้นี้พูด : “ผมเตรียมจะใช้เงินหนึ่งหมื่นเงินเป่า เพียงแต่ตอนนี้ผมยังขาดเงิน ดังนั้นต้องรออีกนิดหน่อย”

อู๋เป่ยเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม พูดในใจ ทำไมแกถึงมีหน้าไปด่าคนอื่นว่ายากจน!

มองดูสักพัก รู้สึกว่าไกลเกินไปแล้ว จึงโบกมือหนึ่งที โยนเงินหนึ่งพันเงินเป่า เงินเป่าตกลงไปที่กล่องที่อยู่ข้างกายของเซียนอวี่หรูโดยตรง เธอสังเกตเห็นอู๋เป่ยแล้ว ส่งรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ให้เขาหนึ่งที

ใช้เงินไปหนึ่งพันเงินเป่า อู๋เป่ยพบว่าระยะห่างของเขากับเซียนอวี่หรูใกล้ขึ้นเยอะอย่างมาก อย่างน้อยก็ไม่อยู่ขอบแล้ว แต่เป็นตำแหน่งที่ค่อนข้างใกล้

ในเวลานี้ เขาสังเกตเห็นตรงหน้าของเซียนอวี่หรู มีเก้าอี้ห้าตัว เก้าอี้ทุกตัวเปล่งประกายสีทอง บนเก้าอี้แต่ละตัวมีชายหนุ่มนั่งอยู่ทุกตัว พวกเขาล้วนแล้วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เพลิดเพลินกับการร้องเพลงและการเต้นรำของเซียนอวี่หรู