ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 124

ลมปราณถูกปลดออก เขารีบทำการปลดเส้นลมปราณชานจี๋ทันที การรับรู้เทพทำงานร่วมกับตาทิพย์ ทำให้เขาสามารถรับรู้ตำแหน่งของลมปราณชานจี๋ และจากนั้นก็ใช้ชี้แท้ปลดปล่อยมัน

ครั้งนี้อู๋เป่ยสามารถปลดปล่อยลมปราณที่อยู่ส่วนหัวได้ แบบนี้ทำให้เขาฉลาดกว่าเดิม ตรรกะของเขาก็ชัดเจนมากขึ้น

ลมปราณส่วนหัวเป็นส่วนที่สลับซับซ้อนที่สุด ยังดีที่เขาเปิดการรับรู้เทพได้แล้ว บวกกับตาทิพย์จึงทำให้ผ่านไปได้อย่างราบรื่น

จนถึงเวลาสิบโมงเช้า อู๋เป่ยรู้สึกว่าส่วนหัวมีเสียงดัง " ตูม" เหมือนเสียงฟ้าร้อง เส้นลมปราณชานจี๋เส้นสุดท้ายถูกปลดออก

ตอนนี้เขารู้สึกว่าการประมวลผลของสมองเร็วมาก แค่พริบตาเดียวก็สามารถคำนวณได้มากมาย และที่รู้สึกชัดเจนที่สุดคือ การฟัง การมองเห็น การสัมผัส รวมถึงประสบการณ์ต่างๆ ของเขาถูกนำมาประมวลรวมกัน จากนั้นประมวลคำตอบที่ดีที่สุดในเวลาที่สั้นที่สุดออกมา

ก่อนหน้านี้ เขาได้เรียนยี่สิบกระบวนท่ามือสยบมังกร ตอนนี้แค่คิดตื้นๆ ก็สามารถเข้าใจอย่างถ่องแท้ เขารีบลุกขึ้นมานั่งฝึกวิชาทันที กวาดแกว่งมือไปมาก็ฝึกกระบวนที่ที่หนึ่งจนคุ้นชิน ตามด้วยกระบวนที่ที่สอง ที่สาม และทุกๆ กระบวนท่าใช้เวลาสั้นๆ ก็เกิดความชำนาญ

เขาใช้เวลาสั้นๆ ก็สามารถฝึกยี่สิบกระบวนท่ามือสยบมังกรจนสำเร็จ เท่านี้ยังไม่พอ เขายังได้รวมมือสยบมังกรเข้ากับกรงเล็บมังกรทองด้วย จากนั้นก็เข้าสู่กระบวนการคิด เพียงไม่นานก็รวมกันอย่างสมบูรณ์แบบ แล้วยังเกิดเป็นกระบวนท่าใหม่ ที่คิดขึ้นเองด้วย

เวลาที่อู๋เป่ยฝึกวิชา เขาคลั่งวิชาจนลืมกินน้ำกินข้าว กว่าเขาจะฝึกมือสยบมังกรถึงขั้นสมบูรณ์ เวลาก็ล่วงไปถึงบ่ายสองกว่าแล้ว

เปิดมือถือดูพบว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสายมาก มีของถังจื่อยี่ ของจัวคัง และยังมีของเฉินหลิงซวงด้วย

เขาตอบสายกลับตามลำดับ ถังจื่อยี่บอกว่าเย็นนี้จะทำธุรกิจใหญ่ เป็นการค้าขายครั้งแรกหลังจากที่เธอได้สืบทอดกิจการบ้านตระกูลถัง เธอยังไม่มีความมั่นใจจึงอยากให้อู๋เป่ยไปเป็นเพื่อนกับเธอ

อู๋เป่ยก็รับปาก บอกว่าเดี๋ยวเย็นนี้จะไปหา

ส่วนจัวคังนั้นไม่ได้มีธุระอะไร แค่อยากจะชวนอู๋เป่ยไปนั่งกินเหล้ากับเขา เขาได้เหล้าชั้นดีใหม่ๆ เตรียมไว้เพื่อเชิญอู๋เป่ย แต่ว่าอู๋เป่ยยุ่งมาก จึงตอบปฏิเสธไป

เฉินหลิงซวงกลับพูดถึงโอวลี่ บอกว่าโอวลี่อยู่กับเธออยากให้อู๋เป่ยเห็นแก่หน้าเธอ ยอมให้อภัยโอวลี่

จริงๆ แล้วอู๋เป่ยเองก็ชอบนักกีฬาอย่างโอวลี่อยู่ เพราะประเทศเหยียนหลงนั้นมีนักบาสที่เก่งอย่างนี้น้อยมาก นับดูแล้วก็มีแค่สองสามคน เขาก็ไม่อยากเห็นโอวลี่หมดอนาคตในด้านกีฬา

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ใจอ่อน บอกแค่ว่าเจอกันค่อยว่ากันอีกที

ก่อนออกจากบ้านคิดได้ว่า วันนี้เป็นวันออดิชันของหลินปิงเซียน เมื่อคิดไปมา เขาก็โทรถามสถานการณ์ทางโน้น

แต่ว่าสายของหลินปิงเซียนไม่มีใครรับ เขารู้สึกเอะใจเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คิดมาก

เวลานี้ การออดิชันในรายการเสียงก้องไปทั่วหล้า ก็ได้จัดขึ้นในวิทยาลัยดนตรีอวิ๋นจิง การออดิชันครั้งนี้ ต้องได้รับการโหวตของกรรมการสี่ท่านขึ้นไปจากกรรมการทั้งหมดห้าท่าน ถึงจะมีสิทธิ์เข้าไปในรอบถัดไป

ตอนนี้ หลินปิงเซียนตื่นเต้นจนใจจะวาย เธอยืนท่ามกลางผู้คน รอคิวตัวเองขึ้นไปแสดง แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันข้างหลัง

" พวกคุณได้ให้เงินกับกรรมการหรือยัง " ผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น

"ให้ไปแสนหนึ่ง พวกคุณล่ะ"

"ฉันหมื่น"

"ฉันเก้าหมื่น"

" เกินไปไหม กรรมการพวกนี้เล่นสกปรกกัน ไม่ยัดเงินก็ไม่ให้ผ่าน"

"จะไปสนใจมันทำไม ยังไงเราก็ยัดเงินไปแล้ว รับรองว่าให้เราผ่านแน่นอน"

ได้ยินอย่างนี้ ใจของหลินปิงเซียนตกลงไปถึงตาตุ่ม ต้องยัดเงินเหรอ อย่างนี้ยังจะเรียกว่าออดิชันอีกเหรอ"

แวบเดียวก็ถึงคิวของเธอ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือเสียงเพลงที่ร้อง หลินปิงเซียนสามารถได้คะแนนที่สูงได้ แต่ที่แปลกคือ กรรมการห้าท่าน มีแค่สองท่านเท่านั้นที่โหวตให้เธอ

หลินปิงเซียนผิดหวังมากเมื่อคิดถึงคำพูดที่พูดถึงกรรมการก่อนหน้านั้น แต่เธอก็รวบรวมความกล้า แล้วก็ถามกรรมการที่ไม่ได้โหวตให้เธอคนหนึ่ง " ท่านกรรมการที่เคารพ ช่วยบอกหนูหน่อยได้ไหมว่าหนูมีที่ไหนยังทำได้ไม่ดีพอ"

กรรมการคนนี้เป็นผู้หญิงวัยสี่สิบกว่า เธอตอบอย่างเย็นชา" ไม่ดีพอเหรอ เธอมีใบหน้าที่เจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก ฉันเห็นแล้วอยากจะอวก พอใจยัง ลงไปได้แล้ว"

หลินปิงเซียนตกใจมาก ทำไมถึงด่าว่าคนอื่นแบบนี้ละ เธอน้ำตาไหลเหมือนเม็ดฝนทันที ก้มหน้าเดินลงเวทีไป

เดินลงจากเวที เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ หยิบมือถือออกมาจะโทรหาพี่ใหญ่อู๋ของเธอ ถึงได้รู้ว่ามีสายของอู๋เป่ยที่เธอยังไม่ได้รับ

เวลานี้ อู๋เป่ยเพิ่งถึงที่พักของเฉินหลิงซวง สายของหลินปิงเหยียนก็โทรมาพอดี

"ปิงเซียน การออดิชันผ่านไปได้ดีไหม" เขาถามพร้อมยิ้ม

สายอีกฝั่งเป็นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหลินปิงเซียน" พี่ใหญ่อู๋ พวกกรรมการทำเกินไป"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว " ไม่ต้องร้อง ทำไม เกิดอะไรขึ้นเหรอ"

หลังจากที่เขาได้ฟังเรื่องทั้งหมด ก็โมโหสุดขีด " ไอ้พวกกรรมการหมา คุณรอตรงนั้นแหละ เรื่องนี้พี่จะไปจัดการให้"

เขาผลักประตูออก เว่ยชิงอิ่งออกมาต้อนรับ ยิ้มทักทาย " คุณอู๋ มาแล้วเหรอ "

อู๋เป่ยจ้องมองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น จนเว่ยชิงอิ่งรู้สึกสั่นกลัวมาก เธอกลืนน้ำลายดังเอื้อก "คุณอู๋ คุณ..."

อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา " เว่ยชิงอิ่ง พวกคุณจะทำรายการ ก็ทำรายการให้มันดีๆ หน่อย หาพวกกรรมการโง่เง่ามาดูถูกคนอื่นมันไม่เข้าท่าเหรอ"

เว่ยชิงอิ่งเข้าใจทันทีว่ามันเกี่ยวกับการออดิชัน เธอถามอย่างรวดเร็ว" คุณอู๋ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ ถึงทำให้คุณโมโหอย่างนี้"

อู๋เป่ยยังคงทำหน้านิ่ง พูดเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียด หลังจากที่เว่ยชิงอิ่งได้ฟังก็โมโหจนหน้าซีดเผือด เธอบอก " คุณอู๋ ฉันดูแลไม่ทั่วถึงเองแหละ เดี๋ยวจะไปดูในงานเลย เออ น้องที่เข้าร่วมชื่อหลินปิงเซียนใช่ไหม"

"ใช่"

เว่ยชิงอิ่งตอบ" คุณอู๋ งั้นฉันขอไปก่อน ส่วนโอวลี่ก็ขอฝากคุณละกัน"

เธอทำความเคารพแล้วก็จากไปด้วยความรีบเร่ง

อู๋เป่ยมาถึงห้องโถง ก็เห็นโอวลี่ และแม่วัยทองที่มีใบหน้าไร้ความเมตตาของเขา

ตอนนี้เฉินหลิงซวงยืนเองได้แล้ว เธอยิ้มพร้อมกับแนะนำตัว " คุณหมออู๋ คนนี้คือโอวลี่ พวกคุณเคยเห็นหน้ามาก่อนแล้ว"

อู๋เป่ยไม่ได้สนใจโอวลี่ พูด " มาเถิด เราทำการรักษากันต่อ"

โอวลี่เห็นว่าอู๋เป่ยยังไม่ได้ให้อภัยตัวเอง รีบพูด" คุณหมออู๋ ครั้งก่อนเป็นเพราะผมมีตาแต่หามีแววไม่ ขอยกโทษให้ผมด้วยเถิด"

แม่ของโอวลี่ ผู้หญิงวัยทองกระแอมทีหนึ่ง พูด" คุณหมออู๋ ครั้งก่อนเราไม่ดีเองแหละ ครั้งนี้นายรักษาลูกชายฉันดีๆ ถ้ารักษาแล้วฉันจะให้เงินก้อนใหญ่ แต่ขอบอกก่อนนะ รักษาก่อนแล้วค่อยจ่ายเงิน"

แม้ว่าจะรู้ความสามารถของอู๋เป่ยแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงใช้น้ำเสียงสั่งเหมือนเจ้านาย

ฟังเธอพูดจบ โอวลี่ก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องไม่ดีแล้ว เขาพูดด้วยความโมโห " แม่ แม่พูดอะไรออกมาเนี่ย"

อู๋เป่ยพูดด้วยเสียงสะใจ " จริงเหรอ ไม่รู้ว่าเงินก้อนใหญ่นั้นใหญ่แค่ไหมกัน"

แม่ของโอวลี่ยกนิ้วขึ้นมานิ้วหนึ่ง " หนึ่งล้าน เป็นไง"

อู๋เป่ยทำหน้าเจื่อน " เธอลองถามเฉินหลิงซวงดูว่า ผมคิดค่ารักษาเธอเท่าไหร่"

เฉินหลิงซวงถอนหายใจลึกๆ แม่ของโอวลี่คนนี้ วางตัวไม่เป็นจริงๆ

เธอตอบ " ค่ารักษาสามสิบล้าน บวกกับอย่างอื่นอีกไม่กี่อย่าง"

อู๋เป่ย " เฉินหลิงซวงจ่ายค่ารักษาโดยรวมไม่น้อยกว่า ห้าพันล้าน ครอบครัวคุณน้ำเสียงโอหังอย่างนี้ ผมขอคิดเป็นสองเท่าละกัน ขอหมื่นล้านพอ"

" อะไรนะ หมื่นล้านเหรอ " แม่ของโอวลี่กระโดดขึ้นมา เหมือนกับแม่ไก่ที่กำลังโกรธ จ้องหน้าอู๋เป่ยไม่ยอมปล่อย" ฝันไปเถอะ คุณรู้ไหมว่ากว่าลูกชายฉันจะหาเงินได้หมื่นล้านต้องใช้เวลากี่ปี"

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา" ไม่มีเงินก็ไม่ต้องรักษา ผมไม่บังคับหรอก"

" นี่คุณ..."

แม่ของโอวลี่โมโหจนตัวสั่นไปหมด หน้าซีดเผือด ชี้อู๋เป่ยแต่ก็พูดอะไรไม่ออก