ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 123

เฉินหลิงซวงพยักหน้า " ใช่แล้ว คุณหมออู๋ฉันขอมอบมันให้คุณ และสัญลักษณ์ทั้งหมดที่อยู่บนนั้น ฉันก็จะบอกคุณอย่างละเอียด"

อู๋เป่ยกะพริบตา " คุณหนูเฉิน สมุดบันทึกเล่มนี้มันประเมินค่าไม่ได้เลยนะ คุณแน่ใจเหรอว่าจะมอบมันให้ผม"

เฉินหลิงซวงยิ้มตอบ " แต่เดิมฉันเป็นแค่คนพิการคนหนึ่ง คุณหมออู๋เป็นคนให้ชีวิตใหม่กับฉัน บุญคุณครั้งนี้ เฉินหลิงซวงไม่มีอะไรทดแทนได้เลย สมุดเล่มนี้มันไม่ได้มีค่าสำหรับฉัน มอบให้คุณหมออู๋ อาจจะช่วยชีวิตคนได้อีกมากมาย"

อู๋เป่ยเงียบไป ผ่านไปเป็นเวลานานถึงได้พูดต่อว่า" ผมก็ไม่อยากจะเอาเปรียบคุณน่ะ เอาอย่างนี้ละกัน ถ้าผมสามารถหาโสมที่อยู่ในแผนที่ได้ แล้วก็ขายออกไป ผมจะเอาเงินที่ได้แบ่งให้คุณครึ่งหนึ่ง"

เฉินหลิงซวงกลั้นหัวเราะไม่อยู่ รีบโบกมือ" ไม่ ไม่ต้องแบ่งเงินให้ฉันหรอก"

อู๋เป่ยตอบ " สิ่งนี้คือมรดกทั้งหมดที่พ่อคุณเหลือไว้ให้คุณ ผมจะเอาไปเปล่าๆ อย่างนี้ได้ยังไง ตกลงตามนี้ละกัน "

เฉินหลิงซวงเห็นเขายืนหยัดอย่างนี้ทำได้แค่ตอบตกลง เขาถอนหายใจเบาๆ พูด " คุณหมออู๋เป็นคนดี การที่ได้รู้จักคุณถือว่าเป็นความโชคดีของเฉินหลิงซวง"

ในตอนบ่ายก็ไม่ได้ติดธุระอะไร อู๋เป่ยจึงอยู่ในบริเวณบ้าน นั่งขัดสมาธิฝึกวิชา รอจนฟ้ามืด จึงทำการรักษาเฉินหลิงซวงต่อ

ทำไปหลายครั้ง ทำให้เขารู้ว่า ทุกครั้งที่ใช้ตาวิเศษจะทำให้เขาอ่อนล้า แต่ว่ายิ่งเขาอ่อนล้า การฝึกวิชาตถาคตหายใจก็ยิ่งมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะพลังงานจิตใจ เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เขารู้สึกลึกๆ ว่า พลังตาวิเศษและพลังงานจิตใจของเขามีความเชื่อมโยงกันอย่างประหลาด ประมาณหนึ่งทุ่ม หลังจากที่เขารู้สึกว่าพลังงานเต็มบริบูรณ์แล้ว ทำให้พลังงานจิตใจฟื้นกลับมาเหมือนเดิม เขาจึงเริ่มทำการรักษาเฉินหลิงซวงต่อ

กระบวนการรักษาก็เหมือนเช่นเคย เฉินหลิงซวงเคยชินกับการใส่เสื้อที่เปิดช่องหลังไว้ จากนั้นก็นอนลงบนโซฟาเพื่อรับการรักษาจากอู๋เป่ย

เวลาที่มือของอู๋เป่ยกดลงไปบนหลังที่เยิ้มดังหิมะของเธอ เธอก็จะรู้สึกสบายเนื้อสบายตัว ลมปราณสีทองถูกถ่ายโอนเข้าสู่ร่างกาย ไปรักษาพลังจิตและทำให้เส้นลมปราณไหลคล่อง

การรักษาครั้งนี้กินเวลาจนถึงห้าทุ่มกว่า

ครั้งนี้ อู๋เป่ยรักษาการรับรู้ของกล้ามเนื้อทั้งบนและล่าง เฉินหลิงซวงรู้สึกได้ว่าขาทั้งสองของเธอเริ่มฟื้นฟูตัวเอง ตาทั้งสองของเธอเปล่งประกาย ถาม " คุณหมออู๋ ฉันเดินได้แล้วใช่ไหม"

อู๋เป่ยยิ้มตอบ " ไม่ต้องรีบร้อน ช่วงหลายปีที่ผ่านมาคุณไม่ได้ขยับเนื้อขยับตัว กล้ามเนื้อยังไม่มีแรง เดี๋ยวให้ผมนวดให้คุณก่อน"

ขณะที่พูด เขาก็ใช้มือทั้งสองข้างกดลงไปบนขาของเฉินหลิงซวง เดินลมปราณ เพื่อรักษาด้วยการนวด

เฉินหลิงซวงหลับตาลง รู้สึกเพียงแค่ว่ายังไม่เคยรู้สึกสบายเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต เธอพูด " คุณหมออู๋ ฉันได้ยินจากชิงอิ่งว่า โอวลี่เคยไปหาคุณเหรอ"

อู๋เป่ย " คุณรู้จักโอวลี่เหรอ"

เฉินหลิงซวงยิ้มตอบ " เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และเคยเข้าร่วมรายการทางการแสดงด้วยกันด้วย เขาเป็นคนที่ไม่ได้แย่นะ แต่ว่าแม่ของเขาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย หวังว่าคุณจะไม่โกรธนะ"

อู๋เป่ยยิ้มด้วยความเย็นชา " ผมจะโกรธไปทำไมกัน เราก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันมาก่อน"

เฉินหลิงซวงเงียบขรึมไปชั่วครู่ พูด "คุณหมออู๋ คุณช่วยรักษาโอวลี่ด้วยได้ไหม"

อู๋เป่ยตอบ " หมอมีคุณธรรม ผมเองก็ยินดีที่จะช่วยรักษาเขาอยู่ แต่ครอบครัวของเขาไม่ได้เชื่อใจผม แล้วผมจะไปหาเรื่องใส่ตัวทำไมล่ะ"

เฉินหลิงซวงยิ้มเล็กน้อย "ฉันจะพูดกับโอวลี่เอง ฉันคิดว่าไม่มีอะไรจะมีน้ำหนักมากไปกว่าประสบการณ์ที่ฉันได้เจอมากับตัวหรอก"

อู๋เป่ยไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังจากที่นวดเสร็จ พูดกับเฉินหลิงซวงว่า " ลองลุกขึ้นเดินดู"

เฉินหลิงซวงพยักหน้าตอบ อู๋เป่ยประคองเธอให้ค่อยๆ ลุกขึ้น ขาสองข้างได้สัมผัสพื้น ทำให้รู้สึกว่าเบาตัวมาก ยืนสักพักก็คุ้นชิน

เธอลองก้าวออกไปก้าวหนึ่ง พูดด้วยความดีใจ "ฉันเดินได้แล้ว คุณหมออู๋ ฉันขอเดินเองบ้าง"

อู๋เป่ยปล่อยมือ ยืนอยู่ตรงข้ามห่างออกไปสามก้าว ยิ้มตอบ" เดินช้าๆ น่าจะเดินได้อยู่"

เฉินหลิงซวงก้าวออกไปอีกก้าวหนึ่ง ความรู้สึกที่ได้เหยียบพื้นจริงๆแบบนี้ ให้ความรู้สึกที่แปลกใหม่และคุ้นเคย เธอกลั้นน้ำตาทั้งสองข้างของเธอไม่อยู่ มันให้ความรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง