ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1246

แม้ว่าจะมีคนมากมายในห้องจัดเลี้ยง แต่การจะหาใครสักคนไม่ใช่เรื่องยาก ในไม่ช้า อู๋เป่ยก็เห็นหลินปิงเซียน เธอยืนอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายคนนั้นอายุสามสิบเศษ และใบหน้าของเขาค่อนข้างคล้ายกับของหลินปิงเซียน เขาน่าจะเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของหลินปิงเซียน

หลินปิงเซียนดูสงบเสงี่ยมเล็กน้อย และท่าทางของเธอดูเป็นธรรมชาติ เธอติดตามพ่อของเธอเพื่อพบกับคนแปลกหน้า

ทันใดนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีแดงเดินไปที่ด้านข้างของหลินปิงเซียน และพูดอย่างเย็นชา : “คุณไม่ใช่ดาราตัวเล็ก ๆ ในโลกนี้เหรอ ? คุณมาสถานที่แบบนี้ได้ยังไง ? ”

คำพูดของหญิงคนนั้นทำให้หลินปิงเซียนทำตัวไม่ถูก เธอก้มศีรษะลงแล้วถอยกลับไปอยู่ข้างพ่อของเธอ

พ่อของหลินปิงเซียน ชื่อโจวป๋อ เขาเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มทันที : “คุณโอหยาง นี่คือเด็กหญิงตัวน้อยปิงเซียน เธอเคยเป็นดารามาก่อนจริง ๆ ”

คุณโอวหยางผู้นี้กล่าวอย่างดูถูก : “โจวป๋อ คุณอาศัยความสัมพันธ์ของฮูหยินอวี่เมี่ยน เพื่อให้ได้สถานะเช่นนี้ จดจำตัวตนของคุณและหยุดวิ่งเล่นกับลูกสาวของคุณไปทั่ว ถึงเวลาเปลี่ยนไปแล้ว แม้ว่าเธอจะสวยขึ้นมาอีกหน่อย แต่เธอก็ยังคงเป็นเด็กผู้หญิงที่หยาบคาย และเป็นไปไม่ได้ที่จะดึงดูดคุณชายของตระกูลใหญ่！”

ในเวลานี้ มีชายคนหนึ่งเดินไปที่ด้านข้างของคุณโอหยาง และพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณหนูโอหยาง คุณกำลังคุยกับใครอยู่ ? ”

เมื่อคุณหนูโอหยางเห็นคนที่มานั้นเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาดั่งหยก ที่ดูแล้วไม่ธรรมดา ดวงตาของนางก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งประกาย : “คุณชายเหอ ! ”

เธอทักทายชายคนนั้น ดวงตาและคิ้วของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

คุณชายเหอยิ้มแล้วพูดว่า : “ฉันไม่รู้จักใครที่นี่ บังเอิญเห็นคุณพอดี เลยแวะมาทักทาย”

ในขณะที่เขาพูด สายตาของเขาจ้องมองไปที่หลิงปินเซียน ความงามของหลินปิงเซียนนั้น เหนือกว่าคุณโอวหยางมาก ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะสังเกต

ทันใดนั้น ดวงตาที่สวยงามของหลินปิงเซียนก็สว่างขึ้น และเธอก็พูดด้วยความประหลาดใจ : “พี่ใหญ่อู๋ ! ”

เมื่อเธอเห็นอู๋เป่ยที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า : “ปิงเซียน เมื่อครู่ผมไปหาคุณ เสี่ยวอิงบอกว่าคุณอยู่ที่นี่ ผมก็เลยมาหาคุณ”

หลินปิงเซียนรีบแนะนำผู้ชายที่อยู่อยู่ข้าง ๆ เธออย่างรวดเร็ว : “พี่ใหญ่อู๋ นี่คือพ่อของฉัน โจวป๋อ”

โจวป๋อมองอู๋เป่ยด้วยท่าทีระวังตัวแล้วพูดว่า : “คุณคืออู๋เป่ย เหรอ ? ฉันเคยได้ยินชื่อคุณ”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “สวัสดีคุณลุงโจว”

เมื่อได้ยินชื่อของอู๋เป่ย คุณชายเหอก็ตกใจและดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

เมื่อเห็นอู๋เป่ยปรากฏตัว โอวหยางหญิงสาวคนนั้นก็เยาะเย้ย : “ สิ่งที่เรียกว่ารังงูและหนู มันเป็นแบบนี้นี่เอง”

อู๋เป่ยหันไปมองสาวโอหยางแล้วพูดอย่างเย็นชา : “ คุณเยาะเย้ยผมเหรอ ? ”

โอวหยางหญิงสาวผู้นี้พูดอย่างใจเย็น : “ฉันบอกว่าพวกคุณเป็นรังงูและหนู คุณไม่ยอมรับงั้นเหรอ？”

อู๋เป่ย พูดอย่างใจเย็น : “ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของสถาบันศิลปะการต่อสู้ และคุณเรียกผมว่างูและหนู นี่คุณกำลังดูหมิ่นสถาบันศิลปะการต่อสู้งั้นเหรอ? ”

โอวหยางตกตะลึงราวกับแมวที่ถูกเหยียบหาง และเกือบจะกระโดดขึ้นมา : “อะไรนะ ? คุณเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของสถาบันการต่อสู้งั้นเหรอ？”

”เพี๊ยะ ! ”

ทันใดนั้นคุณชายเหอคนนั้นก็ตบหน้าโอวหยาง ทำให้ปากของเธอบิดเบี้ยว เขาตะโกนด้วยความโกรธ :: “ช่างอวดดีนัก ! อาจารย์อู๋แห่งสถาบันศิลปะการต่อสู้ คุณสามารถดูถูกเขาได้งั้นเหรอ？”

หลังจากพูดจบ เขาก็โค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง : “อาจารย์อู๋ ผมเป็นอาจารย์สถาบันศิลปะการต่อสู้ของ เหอจื่อซินครับ”

เหอจื่อซินรู้ดีว่าอู๋เป่ยคือใคร ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในตำนาน ชายที่แข็งแกร่งสุด ๆ ที่เพิ่งเอาชนะราชานักสู้ระดับหนึ่ง !

อู๋เป่ยพูดว่า “อืม” : “คุณก็คืออาจารย์เหอ ยินดีที่ได้รู้จัก”

เหอจื่อซินรีบพูดอย่างรวดเร็ว : “ไม่กล้า ท่านเรียกผมว่าเสี่ยวเหอก็ได้ครับ”

เดิมทีโจวป๋อไม่ค่อยสนใจอู๋เป่ย เพราะจากคำพูดของหลินปิงเซียนก่อนหน้านี้ เขารู้เพียงว่าอู๋เป่ยเป็นหมอและมีทรัพย์สินของตระกูลอยู่บ้าง แต่ส่วนที่เหลือนั้น หลินปิงเซียนก็ไม่ได้พูดอะไรชัดเจน

ตอนนี้ดูเหมือนว่า ลูกสาวของตัวเองจะมีรสนิยมดี เธอสามารถหาอาจารย์ที่ปรึกษาสถาบันศิลปะการต่อสู้มาเป็นแฟนของเธอได้ !

คุณชายเจี้ยนที่รายล้อมไปด้วยผู้หญิงเดินไปที่กลางห้องจัดเลี้ยง ซวนอ้าวเทียนจวินก็ออกมาทักทายเขาด้วยตนเองและพูดด้วยรอยยิ้ม : “ยินดีต้องรับคุณชายทั้งสอง จากแดนไกลขออภัยด้วยที่ให้มาไกลเลย！”

คุณชายเจี้ยนสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน งดงามราวกับต้นหยก หันหน้าไปทางสายลม เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า : “เทียนจวินสุภาพเกินไปแล้ว ฉันได้ยินมาว่าคืนนี้มีคนประมูลสมบัติ？”

ซวนอ้าวเทียนจวินยิ้มและกล่าวว่า : “การประมูลจะเริ่มในอีกสักครู่”

คุณชายเจี้ยนพยักหน้า : “ถ้าอย่างนั้นคุณชายเจี้ยนก็จะได้มีประสบการณ์เพิ่มมากขึ้นแล้ว”

คุณชายหลงสวมเสื้อคลุมสีทอง เขามองไปรอบ ๆ และพบว่า ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดมีเพียงหลินปิงเซียน เท่านั้นที่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น และมีชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ เธอ

หากเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา คุณชายหลงจะไม่มองเธออีกเลย อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้มีรูปลักษณ์ที่โดดเด่น เธอเป็นคนที่สวยที่สุดในงานเลี้ยง และเขาไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้

คุณชายหลงยิ้มเล็กน้อย เขาจงใจเดินไปหาหลินปิงเซียนและพูดด้วยรอยยิ้ม : “สาวน้อย คุณจำฉันได้ไหม？”

หลินปิงเซียนพูดอย่างรวดเร็ว : “ฉันได้พบกับคุณชายหลงแล้ว”

คุณชายหลงพอใจมาก : “หากคุณต้องการดึงดูดความสนใจของฉันด้วยวิธีนี้ ยินดีด้วย คุณทำสำเร็จ”

สีหน้าของหญิงสาวทุกคนดูอิจฉา และสงสัยว่าทำไมพวกเธอไม่คิดทำตรงกันข้ามล่ะ ?

หลินปิงเซียนรู้สึกเขินอายมาก และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรมาสักพักแล้ว

คุณชายหลงยื่นมือให้หลินปิงเซียน เพื่อพาเธอออกไปแล้ว

โจวป๋ออดไม่ได้ที่จะต่อสู้ระหว่างสวรรค์กับมนุษย์ ทำอย่างไรดี ? เขาควรเห็นด้วยไหม ?

ในเวลานี้ อู๋เป่ยพูดเบา ๆ : “คุณเป็นคนอ่อนไหวเกินไป ปิงเซียนของฉันไม่สนใจคุณ ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ คุณไม่มีเสน่ห์สำหรับเธอ”

ทันใดนั้นรอยยิ้มของคุณชายหลงก็แข็งทื่อ เขาจ้องมองที่ อู๋เป่ย แล้วพูดอย่างเย็นชา : “คุณกำลังพูดกับฉันอยู่หรือเปล่า ? ”