ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1250

ขอทานเตี้ย ......

"เจ้าหนู ฉันเอาเมล็ดบัวแค่สองเมล็ด ในขณะเดียวกัน ฉันจะรับประกันว่าจะไม่มีใครหานายเจอ " เขาไม่ยอมแพ้ ยังคงหยอกล้ออู๋เป่ยต่อ

อู๋เป่ย "ผู้อาวุโส ฉันคิดว่าจะเป็นการตีกว่าถ้าเราแยกทางกัน ไม่พบเจอกันอีกตลอดไป เพราะฉันคิดตลอดว่าคุณจะหลอกฉัน"

ขอทานเตี้ยมีใบหน้าขรึมลง "เจาหนู นายพูดแบบนี้ได้ยังไง? ฉันเป็นถึงเซียนขอทานผู้ยิ่งใหญ่ มีชื่อเสียงเผยกระจายไปทั่ว จะหลอกคนรุ่นหลังอย่างนายเหรอ?"

อู๋เป่ยหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

เซียนขอทานถอนหายใจเบาๆ แลวพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจะไม่บังคับนาย"

หลังจากพูด เซียนขอทานก็หยิบน้ำเต้าเหล้าออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วดื่มหนึ่งอึก จากนั้นก็หยิบน่องไก่ออกมาแล้วกัดคำโต กลิ่นเหล้าและเนื้อทำให้อู๋เป่ยสูดลมเข้าไปในจมูก

"เนื้ออะไรนะ ทำไมหอมจัง?" เขาถาม

เซียนขอทานทำเสียง"หึ"หนึ่งเสียง "แม้แต่เจ้าหนูก็ไม่เคยกินมาก่อน น่องไก่ของฉันนี้คือเนื้อของ‘ไก่เป่าเจิน’ ไก่ชนิดนี้อยู๋แต่ในเขาไท่หางไม่เคยออกมา มีจำนวนจำกัด"

อู๋เป่ยแทบไม่มีจุดอ่อนอะไร เพียงแต่ชอบอาหารอร่อยมาก เขาหยิบถุงชาเล็กๆออกมาแล้วพูดว่า "ผู้อาวุโส พรมลิขิตให้เราได้เจอกัน นี้เป็นชาเซียนชั้นหนึ่ง คุณลองๆดู"

เขาเปิดถุงชา กลิ่นหอมนั้นทำให้เซียนขอทานตกตะลึงแล้วพูดว่า "ชาดี! ชาของนาย คงมีราคาอย่างน้อยหลายแสนต่อห้าร้อยกรัมละสิ?"

อู๋เป่ยยกนิ้วหัวแม่มือให้ "ผู้อาวุโสมีสายตาที่เฉียบแหลม ชานี้ขายห้าแสนหยวนต่อห้าร้อยกรัม อีกอย่างคนทั่วไปก็ซื้อไม่ได้"

เซียนขอทานชอบเหล้า และยิ่งชอบชามาก เขาหัวเราะ"ฮึฮึ" แล้วพูดว่า "ฉันไม่ต้องการขอนายเปล่าๆ ชานี้ฉันจะรับไว้ อะนี้ ให้นาย"

เขาหยิบไก่ทั้งตัวหนึ่งตัวให้กับอู๋เป่ย ไก่นั้นได้ปรุงสุกแล้ว สามารถทานไดเลย อู๋เป่ยกัดลงไปหนึ่งคำ ฟันของเขาเต็มไปด้วยกลิ่มหอมและมีรสชาติที่แปลกประหลาด

เมื่อกินไก่ไปได้ครึ่งตัว อู๋เป่ยก็ลังเลที่จะทานมันต่อ เขาอยากจะเก็บไว้ให้คนที่บ้านได้ลองชิม จึงยิ้มแล้วพูดว่า "ผู้อาวุโส ฉันมีเห็ดชนิดหนึ่ง รสชาติไม่เลว คุณอยากลองชิมดูไหม?"