ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1250

ขอทานเตี้ย ......

"เจ้าหนู ฉันเอาเมล็ดบัวแค่สองเมล็ด ในขณะเดียวกัน ฉันจะรับประกันว่าจะไม่มีใครหานายเจอ " เขาไม่ยอมแพ้ ยังคงหยอกล้ออู๋เป่ยต่อ

อู๋เป่ย "ผู้อาวุโส ฉันคิดว่าจะเป็นการตีกว่าถ้าเราแยกทางกัน ไม่พบเจอกันอีกตลอดไป เพราะฉันคิดตลอดว่าคุณจะหลอกฉัน"

ขอทานเตี้ยมีใบหน้าขรึมลง "เจาหนู นายพูดแบบนี้ได้ยังไง? ฉันเป็นถึงเซียนขอทานผู้ยิ่งใหญ่ มีชื่อเสียงเผยกระจายไปทั่ว จะหลอกคนรุ่นหลังอย่างนายเหรอ?"

อู๋เป่ยหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

เซียนขอทานถอนหายใจเบาๆ แลวพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจะไม่บังคับนาย"

หลังจากพูด เซียนขอทานก็หยิบน้ำเต้าเหล้าออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วดื่มหนึ่งอึก จากนั้นก็หยิบน่องไก่ออกมาแล้วกัดคำโต กลิ่นเหล้าและเนื้อทำให้อู๋เป่ยสูดลมเข้าไปในจมูก

"เนื้ออะไรนะ ทำไมหอมจัง?" เขาถาม

เซียนขอทานทำเสียง"หึ"หนึ่งเสียง "แม้แต่เจ้าหนูก็ไม่เคยกินมาก่อน น่องไก่ของฉันนี้คือเนื้อของ‘ไก่เป่าเจิน’ ไก่ชนิดนี้อยู๋แต่ในเขาไท่หางไม่เคยออกมา มีจำนวนจำกัด"

อู๋เป่ยแทบไม่มีจุดอ่อนอะไร เพียงแต่ชอบอาหารอร่อยมาก เขาหยิบถุงชาเล็กๆออกมาแล้วพูดว่า "ผู้อาวุโส พรมลิขิตให้เราได้เจอกัน นี้เป็นชาเซียนชั้นหนึ่ง คุณลองๆดู"

เขาเปิดถุงชา กลิ่นหอมนั้นทำให้เซียนขอทานตกตะลึงแล้วพูดว่า "ชาดี! ชาของนาย คงมีราคาอย่างน้อยหลายแสนต่อห้าร้อยกรัมละสิ?"

อู๋เป่ยยกนิ้วหัวแม่มือให้ "ผู้อาวุโสมีสายตาที่เฉียบแหลม ชานี้ขายห้าแสนหยวนต่อห้าร้อยกรัม อีกอย่างคนทั่วไปก็ซื้อไม่ได้"

เซียนขอทานชอบเหล้า และยิ่งชอบชามาก เขาหัวเราะ"ฮึฮึ" แล้วพูดว่า "ฉันไม่ต้องการขอนายเปล่าๆ ชานี้ฉันจะรับไว้ อะนี้ ให้นาย"

เขาหยิบไก่ทั้งตัวหนึ่งตัวให้กับอู๋เป่ย ไก่นั้นได้ปรุงสุกแล้ว สามารถทานไดเลย อู๋เป่ยกัดลงไปหนึ่งคำ ฟันของเขาเต็มไปด้วยกลิ่มหอมและมีรสชาติที่แปลกประหลาด

เมื่อกินไก่ไปได้ครึ่งตัว อู๋เป่ยก็ลังเลที่จะทานมันต่อ เขาอยากจะเก็บไว้ให้คนที่บ้านได้ลองชิม จึงยิ้มแล้วพูดว่า "ผู้อาวุโส ฉันมีเห็ดชนิดหนึ่ง รสชาติไม่เลว คุณอยากลองชิมดูไหม?"

เซียนขอทานไม่เชื่อ "นายจะมีของดีอะไรอีก?"

อู๋เป่ยนำอุปกรณ์ปิ้งย่างออกมา และปิงเห็ดบริเวณนั้นทันที เพียงไม่นาน กลิ่นหอมก็ตลบอบอวลไปในอากาศ จมูกของเซียนขอทานขยับดม แล้วเขาก็พูดว่า "กลิ่นก็หอมอยู่"

อู๋เป่ยให้เขาไปสองแผ่นแล้วพูดว่า "คุณลองชิมดู รสชาติพอใช้ได้ไหม?"

เซียนขอทานทานเข้าไปหนึ่งคำ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นเขาพูดว่า "สิ่งนี้เหมาะที่จะกินน่องไก่ของฉัน ช่างมีเอกลักษณ์"

อู๋เป่ยมีเห็ดนี้มากมาย เขาหยิบออกมาอีกสิบห้ากิโลกรัม ยิ้มแล้วพูดว่า "ผู้อาวุโส ฉันจะเอามันแลกไก่"

เซียนขอทานคิดอยู่ครู่แล้วพูด "ได้ เห็ดหนึ่งกิโลครึ่งแลกไก่หนึ่งตัว"

อู๋เป่ยพยักหน้า "แน่นอน"

ด้วยเหตุนี้ อู๋เป่ยใช้เห็ดหลายสิบกิโลกรัมแลกกับไก่ของอีกฝ่ายสิบตัว ไก่ในมือนั้นมากที่เดียว เขาก็ได้ทานไก่ครึ่งตัวนั้นไป ซ้ำยังเอาเหล่าเขาดองเองออกมาดื่ม

ในเวลานั้น หนูนักล่าสมบัติก็กลับมา มันส่งเสียงแหลมเข้ามาในหูของอู๋เป่ย อู๋เป่ยก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า และฉีกไก่บางส่วนเป็นอาหารให้มัน

"ดูเหมือนผู้อาวุโสจะไม่ได้โกหกฉัน มีดอกบัวแดงชำระล้างโลกอยู่ข้างในจริงๆ แต่ฉันได้ยินมาว่า ดอกบัวแดงชำระล้างโลกนี้เป็นรากเหง้าทางจิตวิญญาณของความสับสนวุ่นวาย ทำไมถึงมาปรากฏอยู่ที่นี่ได้?"เขาพูด

เซียนขอทาน "เจ้าหนูก็มีความรู้อยู่บ้างนี้ ถูกแล้ว ดอกบัวแดงนี้เกิดจากความโกลาหล แต่นายไม่รู้ว่าดอกบัวแดงนี้มักจะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่สกปรกและชั่วร้าย"

หัวใจของอู๋เป่ยกระตุกเต้น "กล่าวคือ ในนี้นอกจากดอกบัวแดงชำระล้างโลกแล้ว ยังมีสิ่งที่ชั่วร้ายอยู่อีกเหรอ?"

เซียนขอทาน "ใช่แล้ว สิ่งเหล่านี้ชั่วร้ายมาก ฉันเองก็ไม่สามารถมองผ่านมันไปได้ คนที่สั่งห้ามที่นี่ คงจะยังหาวิธีที่ปลอดภัยในการเก็บเกี่ยวบัวแดงนี้ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่รอจนถึงตอนนี้"

อู๋เป่ย "พูดก็คือ ถ้าแตะต้องดอกบัวแดงชำระล้างโลกนี้ ก็จะทำให้สิ่งนั้นปลดปล่อยออกมา?"

เซียนขอทาน "ฉันก็ไม่รู้"

อู๋เป่ยถาม "จะดูยังไง?"

เซียนขอทานหยิบเส้นด้ายสีเทาขึ้นมาแล้วเขย่าเบาๆ เส้นด้านก็พันเขาและอู๋เป่ย ทั้งสองก็ซ่อนร่องรอยของตนเองทันที

"นี้คือเส้นด้ายไร้พระเจ้า เมื่อมีมัน ว่านซีนั้นก็จะหาพวกเราไม่เจอ"ขณะที่พูด เขาก็กระทืบเท้า ทั้งสองก็ไปข้างหน้าเป็นระยะทางหลายสิบไมล์

เซียนขอทานเดินไปกว่าครึ่งชั่วโมง ทันใดนั้นพลังงานแปลกๆก็ผันผวนมาจากด้านหน้า ทันใดนั้นเซียนขอทานก็รู้สึกเป็นกังวล "เจ้าหนู ด้านหน้าก็คือดอกบัวแดงชำระล้างโลก พวกเราระวังกันหน่อยเถอะ"

อู๋เป่ย "บรรพบุรุษว่านซีนั้นล้อมพวกเราเอาไว้ เขาไม่กลัวว่าเราจะขโมยดอกบัวแดงไปเหรอ?"

เซียนขอทาน "เขาหยิ่งยโสจะตาย กล้าที่จะทำแบบนี้นั้นก็เพราะเขามั่นใจอย่างมาก ฮึฮึ แต่เขาไม่คิดว่านายจะเปนคนที่เก่งกาจมีโชคลาภดี ฮึฮึ เพียงเท่านี้ พวกเราก็มีโอกาสแล้ว"

ในขณะที่พูด อู๋เป่ยก็ได้เห็นดอกบัวแดงชำระล้างโลก มันคือดอกบัวที่ใหญ่โตเท่าร่ม มีสีแดงสด เปล่งแสงแดงอันเจิดจ้า ครอบคุลรัศมีสิบไมล์

รากบัวแดงหยั่งรากอยู่ในหัวของมนุษย์ขนาดใหญ่ หัวนั้นมีขนาดใหญ่มาก ดวงตาที่ปิดลงใบหน้าครึ่งหนึงมีขนสีเขียวปกคลุมเป็นตะไคร่น้ำ

เมื่อเห็นหัวมนุษย์ขนาดใหญ่นี้ อู๋เป่ยก็ประหลาดใจ "นี่คือ....หัวของปรมาจารย์ไท่กู่?"

เซียนขอทาน "ปรมจารย์ไท่กู่เหรอ?"

อู๋เป่ยพูด "ไม่แน่ใจ"

เซียนขอทาน "นี้ก็คือดอกบัวแดงชำระล้างโลก เจ้าหนู มันน่าตกใจใช่ไหม?"

อู๋เป่ยก้าวออกจากเส้นด้ายไร้พระเจ้าไปในขณะนั้น ที่แท้ แสงของดอกบัวแดงชำระล้างโลกก็เพียงพอที่จะปิดกั้นพลังจิตได้ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลบรรพบุรุษว่านซีจะค้นพบที่นี่

เซียนขอทานก็เก็บด้ายพระเจ้านั้นไป ทั้งสองก็อาบไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ ร่างกายรู้สึกสดชื่นไปทั่วร่างและจิตใจ

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็นึกได้ แสงของดอกบัวแดงชำระล้างโลกนี้ สามารถช่วยเขาฝึกฝนเก้าเปลี่ยนแปลงเทพปีศาจ การเปลี่ยนครั้งที่ห้าได้ การแปลงร่างปีศาจที่แท้จริง!