ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1310

เขาจดที่อยู่ในป้ายประกาศเอาไว้ จึงตัดสินใจไปลองดูสักตั้ง

เดินทางประมาณยี่สิบกิโลเมตร เขามาถึงย่านที่ไม่คุ้นเคยแห่งหนึ่ง สุดปลายถนน มีแผงขายอาหารร้านหนึ่ง พื้นที่ใหญ่อย่างมาก ผู้คนจากทุกสาขาอาชีพมาทานอาหารที่นี่ มีผู้มารับประทานอาหารจำนวนมาก ธุรกิจกำลังเฟื่องฟู

เขามาถึงร้านอาหาร บริกรคนหนึ่งถามด้วยรอยยิ้ม : “อยากกินอะไร”

จางเสี่ยวเป่ย : “ผมมาสมัครงาน”

บริกรหันหน้าไปตะโกน : “พี่ลี่ มาสมัครงาน”

อายุประมาณยี่สิบห้าหกคนหนึ่ง มีสัดส่วนที่ดูดี ผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนหนึ่งเดินเร็วออกมา ค่อนข้างสง่างาม เธอสวมชุดกี่เพ้าสีแดงกุหลาบ ดวงตาที่สดใส ดวงตาที่สวยงามของเธอมองดูจางเสี่ยวเป่ยสองสามครั้ง ถามด้วยรอยยิ้ม : “อายุเท่าไหร่แล้ว ชื่ออะไร”

จางเสี่ยวเป่ย : “สิบเจ็ด จางเสี่ยวเป่ย”

พี่ลี่พยักหน้า : “ตามฉันมา ลองทักษะการใช้มีดก่อน”

เธอหันตัวแล้วเดินเข้าไป จางเสี่ยวเป่ยเดินตาม เดินผ่านโซนรับประทานอาหาร จากนั้นมาถึงหลังห้องครัว ห้องครัวกว้างอย่างมาก เชฟและพนักงานสิบกว่าคนกำลังยุ่งอยู่ข้างใน

ในตำแหน่งด้านหลัง มีโต๊ะตัวหนึ่ง มีหมูวางไว้ข้างบนครึ่งตัว

พี่ลี่ : “งานของนาย คือการแยกกระดูกหมูและเนื้อหมูออก และตัดซี่โครง และกระดูกชิ้นใหญ่ออก นอกจากนี้ยังต้องแยกเนื้อหมูแต่ละส่วนออกเป็นหมวดหมู่ต่างๆ สามารถทำงานนี้ได้ไหม”

จางเสี่ยวเป่ยพูดในใจ นี่ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย พยักหน้า : “ทำได้”

พี่ลี่อืมหนึ่งที : “ให้เวลานายครึ่งชั่วโมง ตัดให้ฉันดู” พูดจบ เธอก็เดินออกไปเลย

จางเสี่ยวเป่ยเหลือบมองเนื้อหมูที่หนักหนึ่งร้อยกว่ากิโลกรัมหนึ่งที หยิบมีดตัดกระดูกขึ้นมาอย่างเงียบๆ

พี่ลี่ออกจากห้องครัว เชฟคนหนึ่งพูดด้วยรอยยิ้ม : “พี่ลี่ งานนี้ต่อให้เป็นผมก็ต้องใช้เวลายี่สิบนาที คุณเพียงแค่ให้เด็กคนนี้ครึ่งชั่วโมง เกรงว่าเขาคงทำไม่สำเร็จหรอก”

พี่ลี่พูดอย่างไม่แยแส : “ธุรกิจร้านอาหารค่อนข้างยุ่ง จำเป็นต้องหาคนที่มือเท้าไวคนหนึ่ง ทำไม่สำเร็จภายในครึ่งชั่วโมงก็ออกไปสะ”

ในห้องครัว จางเสี่ยวเป่ยตัดลงไปหนึ่งครั้ง มือถือมีดคมๆ และใบมีดก็เลื่อนไปมาระหว่างกระดูกและเนื้อ ทำให้ตัดชิ้นเนื้อได้อย่างง่ายดาย

ราวกับว่าเขาเกิดมาพร้อมกับมีด มีดหลายเล่มมีประสิทธิภาพอย่างมากเมื่ออยู่ในมือของเขา ไม่ถึงสิบนาที โดยพื้นฐานแล้วเขาได้แยกเนื้อและกระดูกออกแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการตัดซี่โครงเป็นชิ้นเล็ก ๆ และหั่นเนื้อชิ้นใหญ่เป็นชิ้น ๆ น้ำหนักหลายกิโลกรัมต่อหนึ่งชิ้น

ส่วนงานที่เหลือเป็นเรื่องง่ายแล้ว ไม่ถึงสามนาที เขาก็ทำงานเสร็จแล้ว

ตอนที่พี่ลี่เดินเข้ามา เหลือบมองหมูที่จัดไว้อย่างประณีตบนเขียง เธอพอใจอย่างมาก เหลือบมองนาฬิกาหนึ่งที พูด : “สิบสี่นาที ไม่เลว นายสามารถอยู่และทำงานได้”

จางเสี่ยวเป่ยถาม : “เถ้าแก่ เงินเดือนของทางนี้เท่าไหร่”

พี่ลี่ : “ไม่มีเงินเดือนที่แน่นอน ยิ่งทำงานหนักยิ่งได้เยอะ หมูครึ่งตัวที่อยู่ตรงหน้านาย เพียงแค่นายทำสำเร็จตามข้อกำหนดได้ ฉันก็จะให้นายห้าเหรียญ”

ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย หมูครึ่งตัวก็ให้ห้าเหรียญ อย่างนั้นหนึ่งวันน่าจะทำเงินได้ไม่น้อย

พี่ลี่มองเขา : “จางเสี่ยวเป่ย ข้างบนรถยังมีหมูอีกหกตัว นายช่วยฉันจัดการทั้งหมดด้วย”

จางเสี่ยวเป่ยอืมหนึ่งที ทำงานต่อไปอย่างเงียบๆ

หมูตัวที่สอง เวลาในการทำงานลดลงอีกสองนาที รอให้เขาจัดการหมูตัวที่เจ็ดเสร็จแล้ว ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีแล้ว ใช้เวลาแค่แปดนาทีเท่านั้น

เมื่อพี่ลี่เห็นความสำเร็จด้านการทำงานของจางเสี่ยวเป่ย เธอที่มีประสบการณ์มากมายก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงเช่นกัน : “นายเป็นคนทำทั้งหมดเหรอ”

จางเสี่ยวเป่ยพยักหน้า ถาม : “เถ้าแก่ ยังมีงานอื่นให้ทำไหม”

พี่ลี่หัวเราะออกมา พูด : “ต่อจากนี้ไปไม่ต้องเรียกฉันว่าเถ้าแก่ เรียกฉันว่าพี่ลี่ ทางของฉันยังมีงานสับเนื้ออยู่หนึ่งงาน ทุกการสับห้าสิบกิโลกรัมฉันจะจ่ายเงินให้นายสิบเหรียญ นายทำไหม”

ตอนนี้จางเสี่ยวเป่ยขาดเงิน รีบพยักหน้า : “ทำ”

จากนั้น เขาเริ่มสับเนื้ออีกครั้ง มีดทำครัวสองเล่มเต้นระบำอยู่ในมือ ทำให้เกิดเสียงที่หนาแน่นออกมา ไม่ถึงสองนาที สับเนื้อออกมาได้สิบห้ากิโลกรัมแล้ว

เนื้อที่เขาสับออกมา บางและสม่ำเสมอ ดีกว่าเชฟคนอื่นๆอย่างมาก

เขาสับเนื้อชิ้นที่สองต่อไป ครั้งนี้สับยี่สิบกิโลโดยตรง ปรากฏว่าใช้เวลาน้อยกว่าเดิม ใช้เวลาเพียงสองนาทีครึ่งก็ทำงานเสร็จแล้ว

เป็นเวลานานมากแล้วที่จางเสี่ยวเป่ยไม่ได้กินเนื้อ เกี๊ยวเนื้อชิ้นใหญ่นี้อร่อยจริงๆ และยังอัดแน่นไปด้วยไส้เนื้อที่เขาสับเอง ทันใดนั้นเขาก็ไม่เกรงใจเช่นกัน กินเกี๊ยวไปอีกสองชาม

กินเสร็จ พี่ลี่พูดด้วยรอยยิ้ม : “ยังกินได้อีกไหม”

จางเสี่ยวเป่ย : “ยังกินได้อีก เพียงแต่อิ่มแล้ว”

พี่ลี่ : “นายเลิกงานได้แล้ว ก่อนฟ้ามืดกลับมาอีกครั้ง ยังมีงานให้นายทำ”

“ได้” จางเสี่ยวเป่ยลุกขึ้นแล้วบอกลา

หลังจากออกประตู เขานั่งแท็กซี่ กลับมาใกล้ท่อระบายน้ำ หลังจากนั้นกลับไปพักผ่อนที่โลงศพของเขา

ทันทีที่คนนอนลง ก็รู้สึกว่าผ่อนคลายเป็นพิเศษ นอนสักพักหนึ่ง ความเหนื่อยล้าทั้งหมดก็หายไปเลย เขาฝึกฝนความแข็งแกร่งต่อไป

วิชาจิตใจในสมอง แบ่งการฝึกความแข็งแกร่งออกเป็นสี่ขั้นตอน แรงสว่าง แรงมืด การสลายแรง และแรงเซียน ปัจจุบันเขาเพิ่งฝึกแรงสว่างสำเร็จ

เขาอยู่ในโลงศพ ต่อยหมัดอย่างต่อเนื่อง ครั้งแล้วครั้งเล่า สัมผัสความพิเศษของแรงสว่างอย่างต่อเนื่อง

ในเวลานี้ ห่างจากท่อระบายน้ำประมาณสิบกิโลเมตร มีบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง หลัวเทียนเชียงกำลังนั่งอยู่ข้างใน ด้านข้างของเขามีถังจื่อยี่และจูชิงเหยียน

ถังจื่อยี่ : “เจ้าสำนักหลัว ภัยพิบัติกลับชาติมาเกิด ต้องใช้เวลานานแค่ไหน”

หลัวเทียนเชียง : “มันแตกต่างกันไปในแต่ละคน และคนส่วนใหญ่ต้องผ่านมันมาหลายปีหรือหลายทศวรรษ เพียงแต่อู๋เป่ยใช้วิชาพิเศษแล้ว น่าจะใช้เวลาไม่นาน มากสุดก็ประมาณสองสามเดือน”

จูชิงเหยียน : “ภายใต้สถานการณ์อะไร อู๋เป่ยถึงจะตื่นขึ้นมา”

หลัวเทียนเชียง : “ฉันเคยพูดคุยกับอู๋เป่ยแล้ว ข้อบกพร่องของเขาคือเขาเริ่มฝึกฝนช้าเกินไป พลาดโอกาสที่ดีที่สุด ดังนั้น เพียงแค่เขาประสบความสำเร็จในการสร้างรากฐาน สติปัญญาก็จะตื่นขึ้น ค่อยฟื้นฟูระดับพลังยุทธ์ได้อย่างรวดเร็ว”

จูชิงเหยียน : “ถ้าหากเพียงแค่ฝึกฝนถึงขั้นสร้างรากฐาน ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร”

หลัวเทียนเชียงส่ายหน้า : “ไม่ ตรงกันข้ามเลย ฝึกฝนถึงขั้นสร้างรากฐานเป็นสิ่งที่ยากอย่างมาก”

จูชิงเหยียนอึ้งไปเลย : “ทำไมเจ้าสำนักถึงพูดแบบนี้”