ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1415

รูปลักษณ์ของหญิงสาวนั้นงดงามเป็นอย่างมาก อู๋เป่ยรู้สึกยากที่จะละสายตาไปจากเธอ

เธอกล่าวด้วยท่าทีเย็นชา：“ที่นี่คือสนามล่าสัตว์ของราชวงศ์ สัตว์ร้ายที่พวกเขาไล่ไปกำลังมารวมกันที่นี่ ขั้นฝึกฝนของคุณค่อนข้างต่ำ หากยังไม่จากไปจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”

อู๋เป่ยใจสั่นสะท้าน คิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้เปลือกนอกเย็นชา แต่กลับออกปากช่วยเหลือคนที่ไม่รู้จัก

เขารู้สึกได้ว่าท่าทีของอีกฝ่ายนั้นดูแล้วน่าจะมีสถานะไม่ต่ำทราม เขาต้องการที่จะสอบถามข่าวเกี่ยวกับหุบเขาแห่งความโกลาหล：“บอกฉันได้มั้ยว่าไปทางไหนถึงจะปลอดภัย？”

หญิงสาวลังเลเล็กน้อย แล้วมองอีกฝ่ายจากนั้นพูด：“รอบๆนี้ล้วนแต่อันตรายทั้งนั้น”

อู๋เป่ยหน้าเปลี่ยนสี：“งั้นฉันจะไม่ตายเหรอ？”

จู่ๆเขาก็นั่งลงที่พื้น หยิบโต๊ะออกมา จากนั้นเริ่มต้มน้ำร้อนในกาน้ำชา กลิ่นหอมของใบชาก็ลอยมาทำให้หญิงสาวบนหลังเสือนั้นนิ่งไป แล้วถาม“ในเวลา่นนี้ยังมีอารมณ์จิบชาอีกเหรอ？”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ：“ในเมื่อจะต้องตายอยู่แล้ว ทำไมฉันจะไม่ตายให้สบายซักหน่อยล่ะ？”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็หัวเราะขึ้น：“แม่นาง มาดื่มกับฉันซักหน่อยดีมั๊ย？”

หญิงสาวย่นจมูกเล็กน้อย หลังจากที่ได้กลิ่นชาก็กล่าว：“ใบชาชนิดนี้ปกติแล้วมีเพียงคนจากราชวงศ์ถึงจะดื่มกัน คุณกลับหยิบออกมาได้ง่ายๆ บอกมาเถอะว่าคุณเป็นใครกันแน่？”อู๋เป่ย：“ฉันพูดไปแล้สไวว่าฉันก็แค่คนที่ผ่านทางมา ฉันไม่ใช่ผู้ฝึกตนจากทวีปรกร้าง บอกไปคุณก็คงจะไม่รู้หรอก”

หญิงสาวลังเลไปหลายวินาที จากนั้นกล่าว：“คุณนี่มันช่างน่าสนใจจริงๆ บนหลังเสือปลอดภัย สามารถช่วยชีวิตคุณได้”

อู๋เป่ยดีใจอย่างมาก：“ขอบคุณมาก！”

เขาย้ายโต๊ะแล้วก็ลุกขึ้นยืนเบาๆ แล้วก็ขึ้นไปบนหลังเสือ หลังเสือนั้นกว้างใหญ่มาก วางโต๊ะซักตัวยังได้ เขารินชาให้เธอหนึ่งจอก：“เชิญลองชิมดู”

หญิงสาวกลับไม่โกรธ เมื่อรับมาแล้วก็จิบไปหนึ่งอึก จากนั้นดวงตาอันงดงามก็เปล่งประกายออกมา ยิ่งเข้าใกล้อู๋เป่ยยิ่งพบว่าผู้หญิงคนนี้มีความงามระดับเดียวกับราชินีอั้นเยว่เลยทีเดียว แต่คนละสไตล์กัน