ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1447

แบบนี้ อู๋เป่ยชนะเจ็ดคนแล้ว ได้รับสิบสี่คะแนน อย่างไม่ต้องสงสัย เขาเป็นผู้ที่มีคะแนนสูงสุดในบรรดาผู้ฝึกฝนทั้งแปด! ส่วนเจ็ดคนที่เหลือ สามารถแย่งได้แค่อันดับสองและอันดับสามแล้ว

คนที่ดูความสนุกจากที่ไกล ต่างรู้สึกไม่สะใจ

“เดิมทีคิดว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่จะมีสามร้อยรอบ คิดไม่ถึงเลยว่าคนกลุ่มนี้จะยอมแพ้ทั้งหมด”

“คุณจะไปเข้าใจอะไร พลังห่างชั้นเกินไปแล้ว ถ้าหากเอาชนะไม่ได้มีโอกาสถูกฆ่าตาย อย่างนั้นยอมแพ้จะดีกว่า ถ้าหากเป็นผม ผมก็ยอมแพ้เหมือนกัน”

“พวกคุณว่า เจ้าตำหนักอู๋คนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน ระดับของเขาก็ไม่ได้สูงกว่าคนอื่น ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้”

“นี่มีอะไรน่าแปลกใจ คนอื่นเขาเป็นถึงลูกศิษย์ของเต้าจวิน พลังแข็งแกร่งเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

“ตงเจียนก็เป็นลูกศิษย์ของเต้าจวิน ทำไมถึงไม่แข็งแกร่งเท่าเขาล่ะ”

“เพราะว่าเขาเป็นเทียนเจียวที่แท้จริง” มีคนพูด “เทียนเจียวแบบนี้ ทันทีที่ถือกำเนิดก็จะกดอัจฉริยะทั้งหมดให้ต่ำลง ไม่มีใครขัดขวางได้ ไม่มีใครเอาชนะได้!”

ทุกคนมองไปทางคนที่วิพากษ์วิจารณ์คนนี้ เพียงแค่เห็นเขาเป็นคนขอทานคนหนึ่ง สูงไม่ถึงหนึ่งเมตรสี่เลยด้วยซ้ำ เสื้อผ้าฉีกขาด

มีคนจำเขาได้ พูด : “เอ๋ะ หนึ่งในเซียนขอทานของเซียนคู่ไท่หาง!”

เห็นว่ามีคนรู้จักตัวเอง เซียนขอทานหัวเราะที่มุมปาก เดินไปทางอู๋เป่ยอย่างโซซัดโซเซ

อู๋เป่ยรู้จักเขาแน่นอน รีบผสานมือทำความเคาพ : “ผู้อาวุโสเซียนขอทาน”

เซียนขอทานโบกมือ : “เรียกผู้อาวุโสทำไม เรียกฉันว่าตาแก่ขอทานก็พอแล้ว”

เขากวาดมองหนึ่งที รีบผสานมือทำความเคาพเพียวเมี่ยวเทียนจุน : “เข้าพบเต้าจวิน!”

แม้ว่าเขาจะประสบภัยพิบัติสามพันครั้งก็ตาม เป็นจุดสูงสุดของเซียนกระจาย แต่เซียนกระจายก็คือเซียนกระจายวันยันค่ำ ยังคงห่างชั้นกับต้าหลัวเต้าจวินอย่างมาก

เพียวเมี่ยวเทียนจุนพูดด้วยรอยยิ้ม : “เซียนขอทาน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดไม่ถึงว่าท่านก็มาเหมือนกัน เว้นเสียแต่ ท่านก็พาลูกศิษย์มาด้วยเหรอ”

เซียนขอทานโบกมือ : “ขอท่านอย่างฉันจะมีลูกศิษย์ได้ยังไง เพียงแต่ฉันกับลูกศิษย์ของท่านเคยพบกันหนึ่งครั้ง ได้ยินมาว่าที่นี่มีการประลองดาบ ฉันก็เลยมาดูความสนุก”