ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1489

หลังจากศึกษาพลังของคริสตัลแล้ว เขารู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่เหมือนกันกับเครื่องรางและรูปแบบ มันเหมือนกับการผสมผสานระหว่างรูปแบบและความลึกลับ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะเข้าใจ ยิ่งเขาศึกษามันมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าพลังของคริสตัลนี้น่าทึ่งมาก

เพื่อฝึกฝนพลังคริสตัล สามารถฝึกฝนได้ทีละขั้นตอน โดยเริ่มจากโครงสร้างคริสตัล จากนั้นฝึกฝนพลังคริสตัลขั้นต้น หลังจากที่เชี่ยวชาญเต็มที่แล้ว สามารถฝึกฝนพลังคริสตัลระดับที่สองได้ พลังของอารยธรรมคริสตัลมีเก้าสิบเก้าระดับสำหรับการฝึกฝน! หากอู๋เป่ยต้องการฝึกฝนพลังคริสตัลถึงระดับเก้าสิบเก้า เขาจะต้องเริ่มจากระดับแรกและค่อยๆฝึกฝนอย่างช้าๆ ทีละขั้นตอน จนกระทั่งไปถึงระดับเก้าสิบเก้า

เขามุ่งความสนใจไปที่การฝึกฝนและรอเป็นเวลาสามวันก่อนจะเดินออกจากพื้นที่ว่างคริสตัล แน่นอนว่าเหล่าทวยเทพจะไม่รออยู่ที่นี่นานถึงสามวัน พวกเขาคงจะจากไปนานแล้ว

เขายิ้มเล็กน้อยและออกจากทะเลซิงซิ่วทันทีและกลับไปที่จวนราชาอู๋

โจวหยวนทงกับติงม่อกำลังรอเขาอยู่ที่จวนราชาอู๋ และพวกเขาก็รู้สึกโล่งใจที่เห็นเขากลับมาอย่างปลอดภัย

ติงม่อ: “น้องสาม พี่ใหญ่กับฉันขอตัวกลับไปก่อน พี่ใหญ่มีราชการ และฉันก็มีเรื่องต้องจัดการด้วย ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถไปกับคุณได้อีก”

อู๋เป่ย: “ตกลง พี่ใหญ่ พี่รองหากจะต้องขั้นต่อไป จะรออีกสองสามวัน”

หลังจากโจวหยวนทงกับติงม่อจากไปแล้ว อู๋เป่ยจึงเรียกหลานซินเย่วกับหลานหมิง เพื่อมาพัฒนาความแข็งแกร่งของสองพี่น้อง

เมื่อมืดแล้ว เขาจึงใส่แหวนคริสตัลเข้าไปในถ้ำ จากนั้นขอให้จิงเซินปล่อยเรือรบ ออกมา ขณะที่เรือรบปรากฏตัวภายในถ้ำ อู๋เป่ยก็รู้สึกได้ว่าทั้งถ้ำสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และเขาก็รู้สึกถึงแรงกดดันอย่างมากเช่นกัน

เขาตกใจมาก เรือรบลำนี้หนักมาก! โชคดีที่ถ้ำของเขาแข็งแกร่งมากพอ ไม่เช่นนั้นถ้ำของเขาจะพังทลายลง จนใครก็ช่วยไม่ได้!

พื้นผิวของเรือรบลำนี้ถูกห่อหุ้มไว้อย่างแน่นหนาด้วยเปลือกหนาราวกับปลาตัวใหญ่ เขาพยายามเปิดเรือรบเพื่อสำรวจแต่ก็ล้มเหลวหลายครั้ง

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถเปิดได้ อู๋เป่ยก็เพิกเฉยต่อมันและไปสกัดยาอายุวัฒนะ และช่วยหลานซินเย่วกับหลานหมิงสกัด

ตอนนี้ ระดับปรุงยาของเขาสูงขึ้นกว่าเดิมมาก และเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาอยากจะสร้างความก้าวหน้าบางอย่างเพื่อเรียนรู้วิชาแห่งการปรุงยาที่สูงขึ้น ตัวยาที่มีอยู่ในมือไม่สามารถตอบโจทย์เขาได้อีกต่อไป ตอนนี้เขาต้องการวัสดุยาเพิ่มจากที่อื่น และจากนั้นจะใช้ตัวยาเหล่านี้เพื่อปรับแต่งยาอายุวัฒนะที่มีหลักการแห่งสวรรค์ในอนาคต หลังจากนั้นผู้ที่รับยาอายุวัฒนะจะสามารถใช้ยาอายุวัฒนะเพื่อชดเชยเส้นทางสวรรค์ที่หายไปได้!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นงานที่ยาก หากเขาต้องการปรับแต่งยาอายุวัฒนะชนิดนี้ เขาจะต้องมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับวิถีแห่งสวรรค์และการควบคุมที่แม่นยำ แต่ตอนนี้เขาก็ยังทำทั้งหมดนี้ไม่ได้ ดังนั้น สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือยังคงใช้วัตถุดิบยาของ นอกจักวาล เพื่อสกัดยาอายุวัฒนะที่สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้นไป

เขาเข้าสู่ระบบเครือข่ายเซียน เพื่อดูว่ามีใครขายวัสดุยาจากนอกจักวาลประเภทนี้หรือไม่ ในการค้นหานี้ เขาพบผู้ขายจริงๆ แต่จำนวนผู้ขายนั้นแทบจะหาไม่ได้ มีทั้งหมดเพียงไม่กี่ร้านเท่านั้น ทุกวันนี้ราคายานอกจักวาลนั้นไปไกลมากอย่างไม่มีเหตุผล มีตั้งแต่หลายสิบถึงหมื่นล้านเหรียมังกร!

โชคดีที่ตอนนี้เขาไม่ได้ขาดแคลนทุนทรัพย์ เขาซื้อวัสดุยานอกจักวาลทั้งหมดที่ขายโดยร้านค้าหลายสิบแห่งเหล่านี้ รวมทั้งหมดร้อยสามสิบเจ็วตัวยาในราคารวมกว่าหมื่นห้าพันล้านเหรียญ

หลังจากซื้อยาแล้ว เขารู้สึกเจ็บปวด เหมือนรู้สึกว่าหัวใจของเขาโดนมีดกรีดจนมีเลือดไหล จากนั้นจึงเขาเริ่มคัดแยกสมุนไพรจำนวนหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ดชนิดนี้ บวกกับบางส่วนที่เขาสั่งไว้ก่อนหน้านี้ และจากหินสวรค์ และเขาสามารถสกัดยาอายุวัฒนะได้หลายชนิด

ขณะที่ฉันกำลังจะสกัดยาอายุวัฒนะ ก็ได้มีคนมารายงานมาว่ามีผู้ส่งสารจากจักรพรรดิมาถึง

ในห้องโถงของจวน ผู้ส่งสารของจักรพรรดิอ่านคำสั่งของจักรพรรดิ ว่าจักรพรรดิจะจัดงานเลี้ยงคืนนี้ เจ้าหน้าที่พลเรือนทหารทุกคนจากราชวงศ์จะต้องเข้าร่วม และมีเจ้าชายจากทั่วราชอาณาจักรเข้าร่วม จักรพรรดิก็ได้เชิญราชาอู๋เข้าร่วมงานเลี้ยงเช่นกัน

หลังจากได้รับคำสั่ง อู๋เป่ยก็กล่าวว่า: “กรุณาบอกจักรพรรดิด้วยว่าฉันจะไปแน่นอน”

หลังจากที่ผู้ส่งสารออกไปอู๋เป่ย จึงเรียกหลานซินย่วที่กำลังฝึกซ้อมอยู่และพูดว่า “ซินเย่ว คืนนี้มีงานเลี้ยงสังสรรค์ของราชวงศ์ และฉันไม่รู้ว่าที่นั่นกำลังจะวางยาอะไรกันแน่”

หลานซินเย่ว: “สามีไม่จำเป็นต้องไป เพราะถึงอย่างไรเขาไม่สามารถทำอะไรกับเราได้”

อู๋เป่ย: “เพราะฉันเป็นเจ้าชายแห่งราชวงศ์เฮยสุ่ย หากต้องการความมั่นคง การไว้หน้าจักพรรดินั่นคือสิ่งที่เราต้องให้”

หลานซินเย่ว: “อย่างนั้นก็ไป ฉันจะไปกับสามีด้วย”

อู๋เป่ย: “ซินเยว่ เธอคิดว่าจุดประสงค์ของงานเลี้ยงหลวงครั้งนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?”

เมื่อเดินผ่านร้านขายเครื่องถ้วยหยกคริสตัล อู๋เป่ยเห็นว่าขวดที่อยู่ข้างในนั้นมีเอกลักษณ์และสวยงามมาก เขาก็อยากซื้อไว้เป็นของประดับตกแต่งที่บ้าน

บนขาตั้งตรงกลางมีขวดสีแดงสวยงามเป็นพิเศษพร้อมเรืองแสงและมีเมฆสีม่วงเป็นลูกคลื่นอยู่ภายในผนังขวด นอกจากนี้ยังมีภาพวาดรูปแกะสลักโดยช่างฝีมือบนผนังด้านในของขวดซึ่งมีความสวยงามตระการตา ความงามเหล่านี้โลดแล่นอยู่บนผนังขวดอย่างสวยงาม

อู๋เป่ยมองแล้วคิดว่ามันไม่เลวเลย เขาจึงถามเจ้าของร้านว่า “ขวดนี้ขายหรือไม่?”

เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคน เขาเหลือบมองอู๋เป่ยแล้วพูดว่า “ขวดนี้ราคาหนึ่งล้าน นายมีปัญญาซื้อหรือเปล่า?”

เริ่มแรก ก็พูดไม่ดีแล้ว อู๋เป่ยจึงพูดทันทีว่า “ฉันซื้อไม่ได้” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและจะจากไป

เจ้าของร้านตะคอกอย่างหนัก ก่อนจะสาปแช่ง: “น่าสงสารเสียจริง คนจนไม่มีเงินแล้วมาที่ร้านของฉันทำไม?”

อู๋เป่ยหยุด: “เรียกฉันว่าคนจนอย่างนั้นหรือ?”

เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “มีปัญหาอะไร เรียกคนจนไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

อู๋เป่ย: “ควรพูดจาให้สุภาพดีกว่า อย่าทำให้ฉันต้องโมโห”

เจ้าของร้านหัวเราะเยาะ: “ถ้าอย่างนั้นก็โกรธสิ ไม่อย่างนั้นปอดจะพังเอาน้า ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ อู๋เป่ยก็ปล่อย “อา ถี” และอากาศอันน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุเข้าไปในร้าน ยกเว้นขวดที่เขาสนใจ ส่วนข้าวของอย่างอื่นแตกสลายไปหมด!