ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1490

เจ้าของร้านตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วกรีดร้อง: “สินค้าของฉัน สินค้าของฉัน!”

จากนั้นเขาก็หันกลับมาทันทีและจ้องมองที่อู๋เป่ยอย่างดุดัน: “ชดเชยมาเดี๋ยวนี้! แกต้องชดเชยให้ฉันสิบเท่า!”

หลานซินเย่วกล่าวอย่างเย็นชา: “เป็นกฎของราชวงศ์เฮยสุ่ย ที่ราชวงศ์ไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าชดเชย หากทำลายทรัพย์สินของพลเรือน”

เจ้าของร้านตกตะลึง: “อะไรนะ? เป็นราชวงศ์อย่างนั้นหรือ?”

แม้ว่านี่คือเมืองเฮยสุ่ย แต่โดยทั่วไปแล้วราชวงศ์จะสวมเสื้อผ้าที่บ่งบอกถึงของสถานะของพวกเขา แต่อู๋เป่ยกับหลานซินเยว่ไม่ได้สวมที่ทำให้ทราบถึงตัวตน

หลานวินเย่ว: “เมื่อคิดจะค้าขาย แต่ปากของท่านกลับเน่าเสีย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไม่มีลูกค้าเข้ามา”

เจ้าของร้านพูดด้วยความโกรธ: “เป็นคนในราชวงศ์? อย่างนั้นช่วยพิสูจน์สถานะอันสูงส่งนั้นทีได้ไหม?”

หลานซินเย่วหยิบตราประจำราชวงศ์ออกมาแล้วพูดอย่างเย็นชา: “ถ้าอย่างนั้นก็จงเปิดตาที่เน่าบอดของท่านเสีย แล้วมองให้ชัด!”

เจ้าของร้านตัวสั่นไปทั้งตัวก่อนจะรีบคุกเข่าลงกับพื้น: “ฉันขอโทษ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

ไม่ว่าเจ้าชายอู๋เป่ยจะเป็นคนแบบไหน เขาก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าร้านเล็กๆ จะทำให้ขุ่นเคืองได้ แม้ว่าเขาจะได้รับการสนับสนุนและรู้จักขุนนางบางคนในเมืองหลวง แต่สถานะของพวกเขาก็แตกต่างจากเจ้าชายมาก!

อู๋เป่ยหยิบขวดที่ไม่เสียหายขึ้นมาเพียงขวดเดียวแล้วพูดว่า “อันนี้ฉันซื้อ” หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็จ่ายเงินหนึ่งล้านทันที

อู๋เป่ยถือขวดแล้วเดินจากไป หลังจากเดินไปได้สักพัก เขาก็ยิ้มและพูดว่า: “ซินเย่ว เป็นอันธพาลนี่ ทำให้รู้สึกดีจริงๆ”

หลานซินเย่วส่ายหัว: “แบบนี้จะอันธพาลได้อย่างไร เป็นคนดีต่างหาก หากเจ้าชายองค์อื่นโกรธ พวกเขาจะฆ่าทันทีและจะฆ่าคนที่เกี่ยวข้องไปเก้าโคตรด้วยซ้ำ”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว: “โหดขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ความยิ่งใหญ่ของเจ้าชายจะถูกพ่อค้าลบลู่ได้อย่างไร?”

หลังจากเดินตรงไปสักพักก็เห็นร้านขายเสื้อผ้า การตกแต่งร้านดูหรูหราและผู้คนที่เข้าออกส่วนใหญ่ทั้งรวยหรือมีเกียรติทั้งนั้น บนป้ายของร้านมีคำว่า “โถงเทียนอี้”เขียนอยู่