ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1491

อู๋เป่ยบอกได้เลยว่าเด็กเหล่านี้ขาดสารอาหาร เขาจึงกลับไปที่แผงขายลูกชิ้นแล้วถามว่า “มีทั้งหมดกี่ไม้ ฉันอยากได้ทั้งหมด”

ของร้านมีความสุขมากและตอบตกลง ขณะที่เขากำลังเตรียม อู๋เป่ยก็หยิบมันไปมอบให้เด็กๆ ที่หิวโหย เด็กเหล่านี้ยังเด็ก คนสุดท้องอายุเพียงสามหรือสี่ขวบ คนที่โตที่สุดคือแปดหรือเก้าขวบ

พวกเขาได้ลูกชิ้นที่อู๋เป่ยมอบให้และกินมันอย่าง เร็วกว่าอู๋เป่ยเสียอีก

อู๋เป่ยถามหลานซินเย่ว: “ซินเย่วทำไมมีเด็กมากมายที่ไม่มีอาหารเพียงพอในสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองแบบนี้ในเมืองหลวง”

หลานซินเย่ว: “นี่เป็นเรื่องปกติ มีคนหิวโหยจำนวนมาก มักเป็นชาวนาที่ต้องสูญเสียที่ดิน หรือพ่อค้ารายย่อยที่ล้มละลาย เพราะพวกเขาสูญเสียความสามารถในการหาเงินมาเลี้ยงดูครอบครัว พวกเขาสามารถเดินตามถนนได้เท่านั้น โชคดีหน่อย พวกเขาจะถูกซื้อจากครอบครัวที่ร่ำรวย ฝึกฝนและเก็บไว้ใช้งานในบ้าน แต่คนส่วนใหญ่ทำได้แค่ขอทานและเร่ร่อนไปจนกว่าพวกเขาจะตายเท่านั้น”

เมื่อเห็นว่าพวกเขาน่าสงสารเพียงใด อู๋เป่ยก็ซื้ออาหารแจกให้พวกเขาอีก แต่เขาก็กลัวว่าเด็กเหล่านี้จะเสียนิสัย จึงไม่กล้าให้มากจนเกินไป

เมื่ออิ่มแล้ว ทุกคนก็กราบขอบคุณ แล้วแยกย้ายกันออกไป

หลังจากรับประทานอาหารที่แผงขายอาหารอีกสองร้าน จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงฝีเท้าที่อยู่ข้างหลังเขา เมื่อเขาหันศีรษะไป เขาเห็นเด็ก ๆ วิ่งมาหาเขาอีกมาก พวกเขายังหิวโหยและเสื้อผ้าของพวกเขาขาดรุ่งริ่ง

เด็กๆ เหล่านี้รวมตัวกันรอบๆ อู๋เป่ยและขออาหารจากเขา อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “ไม่ต้องห่วง ทุกคนได้กันทุกคนแน่ๆ เห็นถนนสายนี้ไหม จะกินยังไงก็ได้ แล้วฉันจะเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมดเอง”

ทุกคนบนถนนเห็นแบบนี้ เจ้าของร้านต่างๆ ก็รู้สึกมีความสุขมาก พวกเขาทั้งหมดเห็นด้วยและเรียกเด็กๆมากินอาหารที่ร้านของตน

สักพักหนึ่ง เด็กๆ มีความสุขมาก คนหนึ่งกินลูกชิ้น อีกคนหนึ่งกินโจ๊กน้ำตาลกรวด และบางคนก็กินไส้กรอกย่าง เนื้อตุ๋น และอื่นๆอีกมากมาย

อู๋เป่ยถามเจ้าของแผงลอยว่า “เถ้าแก่ คุณทำที่นี่หนึ่งปี คิดเป็นเงินเท่าไหร่?”

เจ้าของแผงขายยิ้มและพูดว่า: “ข้าน้อยไม่สามารถหาเงินได้มากนัก ข้าน้อยเลี้ยงดูครอบครัวแทบไม่ได้ รวมเป็นเงินได้เพียงห้าหมื่นหรือหกหมื่นต่อปีเท่านั้น”

อู๋เป่ย: “ฉันจะให้เงินแก่คุณห้าแสนเหรียญ และคุณจะต้องมาที่นี่ทุกวันเพื่อค้าขายตามปกติ แล้วอีกอย่างคุณไม่สามารถเรียกเก็บเงินจากเด็ก ๆ พวกนี้ ที่มากินอาหาร”