ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1517

อู๋เป่ยออกจากจวนเซี่ยหวัง รอยยิ้มบนใบหน้าเซี่ยหวังหายไป เขาพูดอย่างไม่แยแส : “น่าเสียดาย เทียนเจียวแบบนี้ สามารถนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์กับพวกเราได้”

เซี่ยฉู่ฉู่ : “ท่านพ่อ ท่านปู่ทวดจะฆ่าเขาเหรอ”

เซี่ยหวัง : “ท่านปู่ทวดรออยู่ในบ่อมาหลายหมื่นปีแล้ว จะพลาดโอกาสในครั้งนี้ได้อย่างไร สิงร่างของเขา ท่านปู่ทวดก็ได้กลับมาเห็นแสงสว่างอีกครั้ง ถึงเวลานั้น แดนเซียนเก้าสายฟ้าทั้งหมดก็จะเป็นของพวกเรา”

เซี่ยฉู่ฉู่รับไม่ได้เล็กน้อย : “ท่านพ่อ แต่คุณชายจางช่วยพวกเรากำจัดผลข้างเคียงของพลังงานจักรพรรดิ”

สีหน้าของเซี่ยหวังจมลง : “ฉู่ฉู่ เธอรู้สึกเห็นใจเขาเหรอ เธอเห็นใจเขา แล้วใครจะเห็นใจพวกเราล่ะ ตอนนี้ ผู่ฮัวเทียนจุนพวกเขา เตรียมจะฆ่าล้างเผ่าพันธ์ผู้ฝึกฝนพลังงานจักรพรรดิของพวกเรา ไม่เชิญท่านปู่ทวดออกมา ใครจะมาปกป้องพวกเรา”

เซี่ยฉู่ฉู่ก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไร

เซี่ยหวังพูด : “ฉู่ฉู่ ความเมตตาเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ บนโลกใบนี้ ผลประโยชน์อยู่เหนือสุดตลอดไป เข้าใจไหม”

เซี่ยฉู่ฉู่ : “ฉู่ฉู่เข้าใจแล้ว”

เธอพูด : “ท่านพ่อ ฉันจะไปเฝ้าดูคุณชายจางแล้วกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดอะไร ส่งผลกระทบต่อแผนการของท่านพ่อ”

เซี่ยหวัง : “อืม เธอไปได้เลย แสร้งทำดีกับเขา ทำให้เขาคิดว่าเธอชอบเขา แบบนี้จะทำให้เขาไม่สงสัยอะไร”

“ได้”

อีกด้านหนึ่ง อู๋เป่ยและหลิ่วกังอยู่ระหว่างทางไปท้าประลองเย่ขวงถูแล้ว

เย่ขวงถูอาศัยอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง ในเวลานี้เขากำลังฝึกฝนอยู่ในจวน ในฐานะที่เป็นหนึ่งในอัจฉริยะของแดนเซียนเก้าสายฟ้า เขามีภรรยาและนางสนมมากมาย มีคนรับใช้นับพันคน ใช้ชีวิตเหมือนจักรพรรดิ

ทันใดนั้น มีเงาคนสองเงาปรากฏขึ้นที่หน้าประตูจวน ก็คือหลิ่วกังและอู๋เป่ย

อู๋เป่ยพูดเสียงลึก : “เย่ขวงถู ออกมา!”

จู่ๆเย่ขวงถูก็ลืมตาขึ้น เขาเต็มไปด้วยความโกรธ ผลักประตูออกมา

หน้าประตูจวน เมื่อเขามองเห็นหลิ่วกังและอู๋เป่ย พูดอย่างเยือกเย็น : “หลิ่วกัง! แกมาทำอะไรที่นี่ของฉัน”

หลิ่วกังพูดอย่างไม่แยแส : “ศิษย์น้องของฉันจางเสี่ยวเป่ย อยากท้าประลองแก แย่งอันดับของแก!”

เย่ขวงถูเหลือบมองอู๋เป่ยหนึ่งที พูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “แค่เขาคนเดียวเหรอ แกไม่กลัว ฉันฆ่าเขาด้วยฝ่ามือเดียวเหรอ”

หลิ่วกัง : “เลิกพูดไร้สาระ ฉันแค่ถามแกกล้ารับคำท้าประลองไหม ถ้าหากแกไม่กล้า พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ เพียงแต่ ต่อจากนี้ไป แกอย่าเรียกตัวเองว่าอัจฉริยะอีก”

สีหน้าของเย่ขวงถูจมลม พูดด้วยความโกรธ : “ในเมื่อเขารนหาที่ตาย ฉันก็จะทำให้ความฝันของเขาเป็นจริง!”

หลิ่วกังปรบมือ : “เยี่ยม มีปัญญา! เสี่ยวเป่ย นายใช้พลังทั้งหมด ไม่ต้องมีความปรานี!”

อู๋เป่ยเดินไปข้างหน้าหลายก้าว พูดอย่างไม่แยแส : “โปรดชี้แนะด้วย”

“ไปตายสะเถอะ!” เย่ขวงถูไม่ได้มีความเกรงใจใดๆ ทันใดนั้นฝ่ามือทั้งสองก็เต็มไปด้วยสายฟ้า โจมตีใส่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยไม่มีการหลบหลีก ยืนอยู่กับที่โดยตรง สายฟ้าต่อยไปที่ร่างกายของเขา เหมือนดินโคลนลงทะเล และเขาก็ชกเข้าที่หน้าอกของอีกฝ่าย

ช่องว่างระหว่างคนทั้งสองนั้นใหญ่เกินไปแล้ว เย่ขวงถูครางออกมาหนึ่งที ถูกต่อยหนึ่งหมัดจนบินออกไป พลังสายฟ้าสีม่วงอันน่าสะพรึงกลัวโจมตีซี่โครงของเขาแตก ทวารทั้งเจ็ดของเขามีเลือดออกมา เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ซิ่ว!”

แสงสีม่วงวิ่งผ่าน อู๋เป่ยมาอยู่ต่อหน้าอีกฝ่าย ต่อยออกไปอีกหนึ่งหมัด

“พุฟ!”

เขาถูกต่อยจนบินออกไปอีกครั้ง ร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตะโกน : “ก้าวสายฟ้าสีม่วง!”

ก้าวสายฟ้าสีม่วง เป็นหนึ่งในทักษะการต่อสู้ของวิชามหากาฬสายฟ้าสีม่วง อวตารสายฟ้าสีม่วง ฆ่าศัตรูในพริบตา เพียงแต่ จากอดีตจนถึงปัจจุบัน ไม่มีใครเคยฝึกสำเร็จมาก่อน ท้ายที่สุดแล้วร่างกายของอวตารสายฟ้าสีม่วงยากเกินไปแล้ว

แต่อู๋เป่ย ตอนที่ฝึกฝนคัมภีร์พลังเทพก็สามารถทำได้ตั้งนานแล้ว ดังนั้นก้าวสายฟ้าสีม่วงนี้จึงเป็นเรื่องที่ง่ายมากสำหรับเขา

“ตุ้ม!”

จากนั้นหนึ่งลูกเตะ เย่ขวงถูถูกเตะจนบินออกไปอีกครั้ง

ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องหลายครั้ง ร่างกายและจิตวิญญาณของเย่ขวงถูล้วนแล้วได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถขยับตัวได้อีกแล้ว กระอักเลือดอย่างต่อเนื่อง

อู๋เป่ยหรี่ตาลง : “เขาน่าจะคิดถึงเรื่องนี้ด้วย ถ้าหากผมก้าวหน้ามากขึ้น จะเอาทรัพยากรของตระกูลหลิ่วมาใช้มากขึ้น”

เซี่ยฉู่ฉู่ส่ายหน้า : “แดนเซียนเก้าสายฟ้าแห่งนี้ ไม่ใช่แค่การมีคุณสมบัติที่ดีเท่านั้นที่ทำให้คุณก้าวขึ้นมาในแดนเซียนเก้าสายฟ้า กระทั่ง ฉันสามารถพูดได้เลยว่า คุณสมบัติไม่ได้มีความสำคัญเป็นพิเศษที่นี่ เว้นแต่คุณจะเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ที่สามารถตรัสรู้ศิราจารึกสวรรค์ได้”

อู๋เป่ยมีการตัดสินใจของตัวเอง เขาเปลี่ยนเรื่อง ถาม : “องค์หญิงมาหาผมทำไมเหรอ”

เซี่ยฉู่ฉู่ : “ฉันมีวิชาเวทย์อย่างหนึ่ง สามารถสะกดรอยลมหายใจของคุณชายได้”

อู๋เป่ย : “พวกเราเพิ่งเจอหน้ากัน จู่ๆองค์หญิงก็มาหาผม มีคำแนะนำอะไรไหม”

เซี่ยฉู่ฉู่สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที พูด : “คุณชายจาง ฉันหวังว่าคุณจะไม่กลับไปที่จวนเซี่ยหวังอีกครั้ง”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ทำไม ไม่อยากให้ผมไปสำรวจพลังงานจักรพรรดิชั้นใต้ดินเหรอ”

เซี่ยฉู่ฉู่ถอนหายใจอีกครั้ง : “สถานการณ์เฉพาะเจาะจง ฉันพูดไม่ได้ ยังไงสะคุณอย่าไปเลย เรื่องนี้ อย่าพูดถึงเรื่องนี้กับใครนอกจากฉัน เอาล่ะ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูด ฟังหรือไม่ฟังอยู่ที่คุณแล้ว”

พูดจบ เซี่ยฉู่ฉู่คนนี้เตรียมจากไป แต่กลับถูกอู๋เป่ยจับเอาไว้

เซี่ยฉู่ฉู่ : “คุณชายหมายความว่ายังไง”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ผมสามารถสัมผัสได้ว่าคุณไม่มีเจตนาร้ายกับผม แต่ผมยังคงอยากรู้ ทำไมคุณถึงไม่ให้ผมเข้าไปในชั้นใต้ดิน”

และในเวลานี้ ภายในจวนของเย่ขวงถู มีผู้หญิงคนหนึ่งบินออกมา มองเห็นศพที่อยู่บนพื้น เธอกอดศพแล้วร้องไห้ทันที สายตากวาดมองอู๋เป่ยด้วยความดุร้าย : “แกเป็นคนฆ่าสามีของฉันเหรอ”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ฉันเอง แกอยากแก้แค้น มาหาฉันได้ตลอดเวลา”

ผู้หญิงพูดอย่างดุร้าย : “บอกชื่อของแกมา!”

อู๋เป่ย : “จางเสี่ยวเป่ย”

พูดจบ เขาพาเซี่ยฉู่ฉู่จากไป

ทั้งสองคนเดินทางได้สักพักหนึ่ง เซี่ยฉู่ฉู่พุด : “ฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ รอให้นายกลับไปที่จวนหลิ่ว เกรงว่าพวกเขาคงไม่กล้ายอมรับคุณอีกแล้ว คุณจะต้องถูกขับไล่ออกจากจวนหลิ่ว!”