ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1529

อู๋เป่ยนําน้ำมาหนึ่งหม้อ แล้วเดินเท้าไปยังเมืองที่อยู่ห่างออกไปสิบกว่าไมล์ ในหมู่บ้าน มีเพียงเก้าอี้เกวียนคันเล็ก ๆ คันเดียว ชาวบ้านมักจะใช้แบกของหนักๆเมื่อออกเดินทางไปไกล ๆ อย่างไรก็ตามทุกคนเป็นครอบครัวที่ยากจนและไม่มีเงินที่จะขี่ม้าและนั่งรถได้

ถนนเป็นถนนลูกรังแบบนั้นไม่ถือว่ากว้างขวาง แต่สามารถวิ่งคู่ขนานกับม้าได้สี่ตัว บางครั้งมีม้าผ่านไป ฝุ่นฟุ้งกระจาย ทําให้หน้าอู๋เป่ยเต็มไปด้วยขี้เถ้า แม้ว่าการกินขี้เถ้าจะไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เขาไม่มีเงินซื้อม้า ได้แต่ใช้ไปเท่านั้น

หลังจากเดินไปเจ็ดหรือแปดไมล์ เขามองเห็นเมืองที่ห่างไกลได้ราง ๆ แล้ว ดังนั้นเขาจึงเร่งฝีเท้าและต้องการไปถึงเมืองให้เร็วขึ้น

ในเวลานี้เขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลังอย่างเรียบร้อยมาก เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาเห็นคนสี่คนถือรถเก๋งสีแดงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทั้งสี่คนนี้มีกำลังเท้าที่ไม่ธรรมดาและสามารถเดินได้เร็วกว่าม้า สิ่งที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นคือรถซีดานที่พวกเขาบรรทุกนั้นแทบจะไม่มีการขึ้นลงเลย และผู้คนที่นั่งในรถเก๋งก็สบายมาก

ทันใดนั้นก็มีเสียงคนพูดอยู่ในเสลี่ยงว่า "หยุด"

เสลี่ยงก็หยุดลงทันที ม่านรถก็เปิดออก เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมา "คุณชายเป็นแขกรับเชิญเหรอ?"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "คุณรู้ได้อย่างไร?"

ม่านเปิดออกอย่างสมบูรณ์ อู๋เป่ยก็เห็นใบหน้าที่ประณีตที่ดูดีมาก นี่เป็นเด็กสาวอายุสองและเก้าปี อารมณ์ทางจิตวิญญาณแตกต่างจากคนในหมู่บ้านคามิอย่างเห็นได้ชัด

เธอยิ้มแล้วพูดว่า "คุณใส่ชุดอลังการแบบนี้ แม้ว่าฉันจะตาบอด แต่ฉันก็รู้ว่าคุณเป็นแขกรับเชิญ การเดินทางลําบาก คุณชายถ้าไม่รังเกียจ กรุณานั่งเสลี่ยง"

อู๋เป่ย: "ขอบคุณมาก ก็จะไม่รบกวนสาว ๆ แล้ว ฝุ่นของฉันกลัวจะทําให้เกี้ยวสกปรกเอาได้"

หญิงสาว: "คุณชาย ไม่จำเป็นต้องสุภาพ คุณและฉันเป็นทั้งผู้ปลูกฝังแขกและควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน"

อู๋เป่ยเห็นเธอเชิญเธอด้วยความจริงใจ เขาก็ไม่เกรงใจเธอ เปิดประตูม่านและก้มตัวขึ้นรถเกวียนไป

พื้นที่ในรถเกวียนค่อนข้างใหญ่ ผู้หญิงนั่งบนเตียงนุ่ม ๆ ฝั่งตรงข้าม ทั้งสองด้านมีแผ่นไม้สําหรับคนนั่ง เขาก็นั่งบนกระดานไม้ เมื่อเสลี่ยงเดินต่อไป เขาก็ยกมือขึ้น "ขอบคุณสาวมากนะสาวน้อย"

หญิงสาวยิ้มแล้วถามว่า “คุณเรียกนายน้อยว่าอะไร?”

อู๋เป่ย: "หลี่ซวนเป่ย โปรดบอกชื่อของคุณแก่ฉันด้วย"