ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1534

เขาดึงดาบออกมาหนึ่งเล่มแล้วกระโดดลงจากรถ พูดเสียงดัง : “คนที่ไม่กลัวตายก็เข้ามาเลย ฉันหนึ่งดาบฆ่าหนึ่งคน!”

โจรที่มีพลังยุทธ์ระดับคนเซียนหัวเราะอย่างดูถูก ในมือของเขาถือมีดเล่มใหญ่ บิดตัวแล้วฟันมาที่หัวของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แสงดาบสว่างขึ้น แขนของคนผู้นี้ก็ตกลงไปที่พื้นแล้ว หลังจากนั้นหัวก็กลิ้งออกไป เลือดพุ่งออกมาจากที่ลำคอ

อู๋เป่ยเดินถอยหลังหลายก้าว พูด : “คนต่อไปเป็นใคร”

ทุกคนต่างตกตะลึง วิชาดาบของคนผู้นี้สูงส่งอย่างมาก!

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาคือคนที่มีระดับพลังยุทธ์สูงสุดในบรรดาโจรกลุ่มนี้ เป็นตี้เซียนคนหนึ่ง

ชายวัยกลางคนพูดเสียงลึก : “ต่อให้วิชาดาบของเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหน ก็เป็นแค่คนมาใหม่ สามารถเอาชนะข้าได้หรือ ข้าขอเตือนเจ้า ส่งหินวิญญาณออกมาสะ แบบนี้ก็จะสามารถมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกเริ่มกลัวแล้ว ไม่กล้าลงมือกับฉัน ไม่อย่างนั้น ในฐานะที่แกเป็นโจรคนหนึ่ง จะปล่อยให้ฉันรอดออกไปจากที่นี่ได้ยังไง”

ชายวัยกลางคนเริ่มกลัวแล้วจริงๆ ความเร็วในการใช้ดาบของอู๋เป่ยเร็วเกินไปแล้ว มุมมองที่ลึกลับเกินไป เขาคิดคำนวณอยู่ตลอดเวลา ปรากฏว่าเขาค้นพบอย่างน่าตกใจ เขาหลบดาบเล่มนั้นไม่พ้นด้วยซ้ำ!

แน่นอน เขายอมรับไม่ได้ พูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาทันที : “ข้าเป็นถึงตี้เซียน จะกลัวเจ้าทำไม”

อู๋เป่ยก้าวออกมาอย่างกะทันหัน ชายวัยกลางคนตกใจจนกระโดดขึ้นหลายเมตร หนีสุดชีวิต

อู๋เป่ยกลับหยุดแล้ว เขาหัวเราะฮ่าฮ่า : “แกบอกว่าไม่กลัว แล้วนี่คืออะไร”

ความอับอายของชายวัยกลางคนกลายเป็นความโกรธ ตะโกนเสียงดัง : “พี่น้อง ลุย!”

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเคลื่อนไหวเลย ทุกคนไม่ใช่คนโง่ แม้แต่ลูกพี่ใหญ่ตี้เซียนอย่างเขาก็ไม่กล้าลงมือ พวกเขาเข้าไป เป็นการส่งตัวเองไปตายไม่ใช่เหรอ

ชายวัยกลางคนโกรธอย่างมาก : “พวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งของข้าหรือ”

อู๋เป่ยพูด : “ถ้าหากพวกแกออกไปตอนนี้ ฉันจะไว้ชีวิตของพวกแก”

ทันใดนั้น คนที่ล้อมอยู่ข้างนอกมีคนทิ้งอาวุธ หันตัวแล้ววิ่งทันที มีคนหนึ่งวิ่ง ก็มีคนที่สอง หลังจากนั้นก็เป็นคนมากมายหนีออกไปจากที่นี่

ใบหน้าของชายวัยกลางคนกลายเป็นสีเขียว คำรามด้วยความโกรธ แต่กลับไม่มีใครฟังเขา สุดท้าย เหลือแค่เขาคนเดียว

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ตอนนี้ พวกเรามาหนึ่งต่อหนึ่ง แกสามารถลงมือได้แล้ว”

ชายวัยกลางคนกลืนน้ำลายหนึ่งที เขาไม่อยากเสี่ยงอันตราย คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตุ้มตั้ม พูด : “คุณชาย โปรดไว้ชีวิตผู้น้อยด้วย ผู้น้อยยินดีมอบทรัพย์สินทั้งหมดในร่างกายออกมา”

อู๋เป่ย : “งั้นก็ต้องดูว่าแกมีทรัพย์สินเท่าไหร่แล้ว”

ชายวัยกลางคน : “ผู้น้อยมีหินวิญญาณหกสิบห้าก้อน ทองคำอีกเจ็ดแสนสี่หมื่นตำลึง นอกจากนี้ยังมีสมุนไรพและอาวุธวิเศษบางอย่าง”

ระหว่างที่พูด เขายกแหวนบนมือขึ้นเหนือศีรษะ : “คุณชายโปรดรับเอาไว้ด้วย”

อู๋เป่ยคว้ามันไว้ และแหวนก็ตกไปอยู่ในมือ ทันทีที่เขาเปิดดู มีหินวิญญาณหกสิบห้าก้อนอยู่ข้างในจริงๆ นอกจากนี้ยังมีหินวิญญาณเกรดสูงอีกสิบก้อน ทองคำ สมุนไพรและอื่นๆก็มีไม่น้อยเช่นกัน

อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาทันที พูด : “เงินเหล่านี้ แกได้รับมันทั้งหมดจากการฆ่าผู้มาใหม่เหรอ”

โจร : “ผู้น้อยไม่เพียงแต่ฆ่าผู้มาใหม่ นอกจากนี้ยังปล้นและฆ่าธุรกิจโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง สิ่งเหล่านี้ เป็นทรัพย์สินที่ผู้น้อยสะสมมาหลายปี มอบให้คุณชายทั้งหมด คุณชายโปรดไว้ชีวิตผู้น้อยด้วย”

“ซิ่ว!”

อู๋เป่ยยังไม่ทันตอบ จูอวี่เหยียนก็ปล่อยมีดบินออกมาหนึ่งเล่ม แทงทะลุตายซ้ายของโจร ฆ่าทันที

ศพของโจรล้มลงบนพื้น อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “อวี่เหยียน ดูเหมือนว่าคุณเกลียดโจรมากเลยนะ”

จูอวี่เหยียน : “ตอนที่ฉันเป็นผู้มาใหม่ ก็เคยถูกโจรไล่ฆ่า เกือบตาย”

อู๋เป่ยพูด : “คุณไม่ลงมือ ผมก็ไม่มีทางไว้ชีวิตเขาเหมือนกัน”

อู๋เป่ยเกลียดพวกมันกินคน พูดอย่างดุร้าย : “จะหนีไปไหน!”

เขาก้าวไปข้างหน้า เหมือนกับดาวตกที่ตกลงมาท่ามกลางเสือหลายตัว โบกดาบแล้วฆ่า แสงดาบห่อหุ้มร่างกายของเขา กลายเป็นเมฆดาบอันกว้างใหญ่ ทันทีที่เสือเหล่านี้สัมผัสโดน ก็ถูกฆ่าตาย

อู๋เป่ยมีความกล้าหาญอย่างยิ่ง สักพักหนึ่ง เสือสิบกว่าตัวก็ถูกฆ่าจนหมดจด แต่ละตัวตายอย่างน่าอนาถ ไม่ใช่หัวหลุด ร่างกายก็ถูกแสงดาบตัดเป็นชิ้นเนื้อ!

เดิมทีประตูบ้านของหมู่บ้านภูเขาปิดอยู่ ในเวลานี้ ผู้ถูกล่าก็ออกมาทีละคน มองเห็นความกล้าของอู๋เป่ย เหล่าหมู่บ้านบนภูเขาต่างส่งเสียงเชียร์ ผู้ชายกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา ยกอู๋เป่ยขึ้นเหนือศีรษะ หลังจากนั้นโยนขึ้นไปสูง แล้วรับเอาไว้อย่างมั่นคง

อู๋เป่ยหัวเราะฮ่าฮ่า ปล่อยให้พวกเขาโยน

สนุกสนานสักพักหนึ่ง ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขาพูดอย่างซาบซึ้งใจ : “ผู้กล้า ถ้าหากไม่ใช่ท่านลงมือช่วยในวันนี้ หมู่บ้านภูเขาของพวกเราเกรงว่าจะต้องถูกทำลายล้างแล้ว!”

อู๋เป่ยถูกวางลงบนพื้น เขาโค้งคำนับให้ชายชราหนึ่งที : “ท่านผู้เฒ่า เสือเหล่านี้บังอาจอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ามาล้อมหมู่บ้าน พวกมันมาจากไหนเหรอ”

ชายชราถอนหายใจ : “เสือเหล่านี้ล้วนมาจากภูเขาเสือ ถูกคนเลี้ยงทั้งหมด และไม่ใช่สัตว์ป่า”

อู๋เป่ยอึ้งไปเลย : “อะไรนะ เสือเหล่านี้ไม่ใช่สัตว์ป่าเหรอ แล้วใครเป็นคนเลี้ยงเสือเหรอ”

ชายชรา : “เป็นผู้เที่ยงแท้หู่ของตงซาน เขาเลี้ยงเสือหลายร้อยตัวบนเขาเสือ มักจะปล่อยเสือออกมาล่าเหยื่อ แต่เหยื่อบนภูเขานั้นมีจำกัด ถูกล่าหมดแล้ว เสือเหล่านี้หิวมากจนไปที่หมู่บ้านเพื่อกินคน เห้อ ก่อนหน้านี้ หมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลถูกกินจนเกลี้ยง คนหลายร้อยชีวิต ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว”

อู๋เป่ยโกรธอย่างมาก : “คิดไม่ถึงเลยว่าจะให้เสือมากินคน ผู้เที่ยงแท้หู่คนนี้สมควรตายจริงๆ!”

ในเวลานี้จูอวี่เหยียนเดินเข้ามา เธอพูด : “เพื่อนหลี่ ฉันเคยได้ยินผู้เที่ยงแท้หู่คนนี้”

อู๋เป่ย : “พลังยุทธ์ของเขาเป็นยังไง”

จูอวี่เหยียน : “ว่ากันว่า เขาเป็นตี้เซียนแปลงกายเป็นเทพท่านหนึ่ง มีทักษะด้านศิลปะการต่อสู้สูง”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชาหนึ่งที : “สองสามวันนี้ ผมจะฝึกฝนอยู่ในหมู่บ้าน รอให้ผมทะลวงแล้ว ก็จะไปเผชิญหน้ากับผู้เที่ยงแท้หู่คนนั้น!”