ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1544

ตู้อวี้เจียวไม่ได้ออกมาข้างนอกนานแล้ว สำหรับเธอแล้วโลกภายนอกนั้นเต็มไปด้วยสีสัน เธอติดตามอู๋เป่ย เธอมองไปมองมาพลางรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นของแปลกใหม่

เธอเป็นคนสวยคนนึง ดังนั้นอู๋เป่ยจึงมาที่สถานที่ทำเสื้อผ้าและเตรียมเสื้อผ้าหลายชุดให้เธอก่อนจะกลับบ้าน เมื่อเห็นว่าเขากลับมาอย่างปลอดภัย จูอวี่เหยียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและ เธอพูดว่า “คุณชายได้อะไรกลับมาบ้างรึเปล่า?"

อู๋เป่ย: “ก็ค่อนข้างใช้ได้เลยทีเดียว อวี่เหยียน ถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปทดสอบแล้ว"

เมื่อพูดถึงการทดสอบ ดวงตาดวงสวยของของจูอวี่เหยียนก็ฉายแววคิดถึงออกมาแวบนึง เพราะเธอเข้าใจดีว่า ทันทีที่อู๋เป่ยทดสอบเสร็จ เค้าจะต้องออกจากสวรรค์นอกโลก หากเธออยากจะพบเขาอีก ก็ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานแค่ไหน

แต่เธอยังคงยิ้มพลางพูดว่า: "ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง อีกสักพักฉันจะไปกับคุณ"

อู๋เป่ย: "อือ ก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันจะต้องจัดหาที่พักให้พวกเธอทั้งสองคนก่อน"

จูอวี่เหยียนสะดุ้งเล็กน้อย: “ นายท่านคิดว่าจะจัดการยังไงกับพวกเรา?"

อู๋เป่ย: "มีคนในสำนักจักรพรรดิหยกที่ต้องการทำร้ายฉัน ฉันต้องไปหาเขาแล้วคุยกันหน่อย"

จูอวี่เหยียนรู้สึกตกใจ: “คุณชายกำลังตามหาใครเหรอ"

อู๋เป่ย: "หยวนเมี่ยวเจิน พอคิดไปคิดมา ก็มีแค่เค้าแหละที่กล้าลงมือกับฉัน"

จูอวี่เหยียนรีบพูดว่า: "หยวนเมี่ยวเจินแข็งแกร่งมาก คุณไปหาเขาฉันว่าคงไม่มีประโยชน์อะไร"

อู๋เป่ยยิ้มพลางพูดว่า: "ตอนก่อนที่จะเข้าสถานที่ลองฝึก ฉันไม่มั่นใจ แต่ถ้าหากเป็นตอนนี้คนที่ฉันควรกังวลคือเค้า"

ดวงตาดวงสวยของจูอวี่เหยียนสว่างขึ้น: "งั้นก็ดี!"

หลังจากพักผ่อนที่บ้านสักพัก เขาก็ไปที่สำนักจักรพรรดิหยก เมื่อมาถึงสำนักจักรพรรดิหยก เขาก็ปลดปล่อยความคิดทางจิตของเขาไปที่หลี่ไต้เอ๋อร์และคนอื่น ๆ รวมกันเป็นสามคน มีเพียงไม่กี่คนที่เพิ่งออกมาจากสถานที่ลองฝึกนี้ มีสามคนที่เสียชีวิตขณะหลบหนี

ตอนนี้หลี่ไต้เอ๋อร์ยืนอยู่ตรงหน้าโจวเหยียนเหนียน ทุกคนต่างมีสีหน้าเศร้าโศก ทันใดนั้น ความตั้งใจอันแรงกล้าก็แทรกเข้ามา สีหน้าของโจวเหยียนเหนียนเปลี่ยนไป เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด: "ใครกัน"

ร่างเงานั้นปรากฏขึ้นมา อู๋เป่ยก็ปรากฏตัวต่อหน้าคนหลายคน เขาพูดว่า: "ผู้อาวุโสโจว ที่แท้ก็เป็นท่านนี่เองที่คิดร้ายกับฉัน"

โจวเหยียนเหนียนยังคงนิ่ง เขาพูดว่า: "หลี่ซวนเป่ย กล้ามากนะ! นี่คือที่ที่นายคิดจะทำอะไรก็ได้หรือไง?"

"เพียะ!"

อู๋เป่ยตบโจวเหยียนเหนียนล้มลงกับพื้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งของโจวเหยียนเหนียนเน่าเปื่อย เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เขาเอาเท้าเหยัยบหัวอีกฝ่าย ขอเพียงแค่ใช้แรงแรงก็สามารถเหยียบหัวของเขาจนเละได้ เสียงเย็นชาของอู๋เป่ยดังเข้ามาในหูของเขา: "ผู้อาวุโสโจว ก่อนหน้านี้ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะมาสนใจพวกคุณ แต่ไม่คิดเลยว่า คุณจะกล้ามาคิดร้ายกับฉัน พูดมา ใครเป็นคนสั่งคุณ?”

โจวเหยียนเหนียนรู้สึกได้ทันทีว่าเรื่องนี้อาจทำให้เขาถึงตายได้ ตอนนี้เค้าไม่สนอะไรแล้ว เค้ารีบพูดออกมาว่า: "คุณชายหลี่ ฉันแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ผู้อาวุโสหยวนสั่งให้ฉันทำเรื่องพวกนี้!"

อู๋เป่ยหรี่ตาของเขา: "เป็นหยวนเมี่ยวเจินจริง ๆ สินะ!"

“เป็นฉันแล้วมันจะทำไม?”

ความคิดทางจิตของอู๋เป่ยที่แผ่ไปทั่วก่อนหน้านี้ถูกกำจัดไป ทำให้หยวนเมี่ยวเจินตกตะลึง เพียงแค่มีแสงสีม่วงปรากฏ คนคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ อู๋เป่ย เขาคนนั้นคือหยวนเมี่ยวเจิน

อู๋เป่ยมองไปที่หยวนเมี่ยวเจินแล้วพูดว่า "คุกเข่าลงซะ"

หยวนเมี่ยวเจินหัวเราะเยาะ: "สั่งให้ฉันคุกเข่าลง ใครกันทำให้นายกล้าได้ขนาดนี้"

"ตูม!"

ทันใดนั้น อู๋เป่ยปล่อยพลังออกมาเต็มที่ หยวนเมี่ยวเจินเหมือนอยู่ท่ามกลางคลื่นลูกใหญ่ ร่างกายของเขายืนไม่มั่นคง จิตวิญญาณของเขาสั่นเทา เขาคุกเข่าลงอย่างควบคุมไม่ได้

ต่อมาอู๋เป่ยลดลมหายใจของเขาลง หยวนเมี่ยวเจินมองดูเขาด้วยความตกใจและพึมพำว่า: "คุณ...ได้รับมรดกของจักรพรรดิหยก?"

อู๋เป่ย: "ฉันไม่ได้ได้แค่มรดกจากจักรพรรดิหยก แต่ฉันยังได้รับมรดกจากจักรพรรดิโกวเฉินและจักรพรรดิจือเว่ยด้วย!"

หยวนเมี่ยวเจินมีสีหน้าเหลือเชื่อ: "เป็นไปไม่ได้ มรดกของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามนั้นลึกลับมาก แม้แต่หนึ่งในหมื่นฉันยังไม่สามารถเข้าใจได้เลย…"

อู๋เป่ยยิ้มเย็น: "นั่นก็เพราะคุณมันโง่ไง!"

ในเวลานี้หลิงเว่ยเดินเข้ามา เธอยิ้มแล้วถามว่า "ศิษย์น้อง นี่มันกี่ชั่วโมงแล้ว นายไปไหนมา?"

อู๋เป่ยตกตะลึง กี่ชั่วโมงแล้วงั้นหรอ เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ในสวรรค์นอกโลกนานมาก!

เขารีบพูดว่า: "ศิษย์พี่ ผมหายไปนานแค่ไหน?"

หลิงเว่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง: "ประมาณสามชั่วโมงครึ่งได้ ฉันกำลังตามหานายเพราะมีเรื่องอยู่พอดี แต่กลับพบว่านายไม่อยู่"

อู๋เป่ยพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร เขาถามแค่ว่า “ศิษย์พี่ตามหาผมมีเรื่องอะไรเหรอ?”

หลิงเว่ย: "สำนักดาบคุนหลุนของเรามีอัจฉริยะเพิ่มมาอีกคนแล้ว แต่ว่าเขาหยิ่งมาก เพราะงั้นเลยมาตามหานายให้ไปช่วยจัดการหน่อย ให้เขาได้รู้ซะบ้าง ว่าเหนื่อฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนเก่งยังมีคนที่เก่งกว่า”

ดวงตาของอู๋เป่ยสว่างขึ้น: "โอ้? อัจฉริยะงั้นเหรอ?"

หลิงเว่ย: "ยึกตามมาตรฐานของนาย ตอนนี้เขาเป็นจักรพรรดิดาบในตำนาน"

ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย: "จักรพรรดิดาบ? ไม่เลวเลยนี่!"

หลิงเว่ย: "ศิษย์คนนี้ชื่อจางชวีหลิง ตอนนี้นี้เขากำลังทะเลาะกับผู้อาวุโสและทำให้ผู้อาวุโสได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ผู้อาวุโสกำลังเผชิญหน้ากับเขาและไม่มีใครห้ามใครได้"

อู๋เป่ย: "เขาค่อนข้างอารมณ์ร้อน ศิษย์พี่ พวกเราไปดูกันเถอะ"

ที่ลานของสำนักดาบคุนหลุน ศิษย์หนุ่มคนหนึ่งกำลังเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสสามคน ระดับพลังยุทธ์ของผู้อาวุโสทั้งสามคนนี้ไม่ได้ต่ำเลย คนหนึ่งเป็นเซียนผู้เที่ยงแท้ อีกสองคนเป็นเซียนเทพ แต่ถึงจะต้องเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งทั้งสามคนนี้ ศิษย์คนนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัวเลยสักนิด พลังดาบไหลไปทั่วร่างกายของเขา เจตนาฆ่าก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

"เกิดอะไรขึ้น?"

เสียงของอู๋เป่ยดังขึ้นในลานสนาม

ผู้อาวุโสหลายคนรีบก้าวไปข้างหน้าและทำความเคารพ: "เจ้าสำนัก!"