ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1547

อู๋เป่ยตกลงบนลานกว้างของภูเขาแห่งหนึ่ง เพียงเท้าแตะพื้น ก็รู้สึกได้ว่ามีค่ายกลแห่งยุคปกคลุมรอบกายกดพลังยุทธ์ของเขาไว้ เมื่อสังเกตดีๆ นี่คือพลังศักดิ์สิทธ์ที่มีเพียงนักบุญเท่านั้น หรือว่าบนภูเขาลูกนี้มีนักบุญ?

หยางไฉซินตกลงมาไม่ไกล เขาจ้องมองไปยังอู๋เป่ยอย่างเย็นชาแล้วกล่าว : “เมื่อมาถึงที่นี่ทุกอย่างก็ไม่เป็นตามที่นายต้องการแล้ว!”

อู๋เป่ย : คิดไม่ถึงเลยว่า ตระกูลหยางของพวกนายกลับมีค่ายกลของพวกนักบุญ

หยางไฉซินกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่า : “นายรู้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว!”

อู๋เป่ย : “พาฉันไปหาหลี่หยวนเซียง”

หยางไฉซินยิ้มอย่างเย็นชา : “นายมีค่ามากกว่าหลี่หยวนเซียง ในเมื่อมาแล้วก็อย่าคิดจะจากไปเลย!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “ก่อนหน้านี้นายหลอกฉัน?”

หยางไฉซินหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ฮ่า” เขาโบกมือขึ้น : “ล็อกไว้!”

ขณะนั้นก็มีชายสองคนพุ่งออกมา ก้าวไปข้างหน้าแล้วจับอู๋เป่ยกดลงและใส่โซ่ตรวนไว้บนตัวเขา มือและเท้าทั้งสองข้างถูกใส่โซ่ตรวน พลังของอู๋เป่ยถูกกดไว้ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ แต่เขามิได้ต่อต้านแต่อย่างใดปล่อยให้คนเหล่านั้นจับเขาไว้

เขากล่าวเสียงเรียบ : “ตอนนี้ ให้ฉันเจอหลี่หยวนเซียงได้หรือยัง?”

หยางไฉซินกล่าว : “ไม่ต้องรีบ ฉันจะพานายไปที่ที่หนึ่งก่อน”

อู๋เป่ยเดินตามหยางไฉซินไปถึงยังเนินเขาลูกหนึ่ง ด้านหน้าของมันเป็นถ้ำมีเด็กชายสองคนยืนอยู่หน้าประตู ทั้งสองเดินเข้าไปในถ้ำด้านในกลับเป็นห้องโถงขนาดกว้างใหญ่

ไข่มุกราตรีนับหมื่นแขวนอยู่ในห้องโถงถ้ำ ภายใต้แสงอันอ่อนโยน มีชายผมยาวผู้หนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ด้านใน ร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาได้ถูกหลอมรวมเข้ากับหินแล้วมีเพียงร่างกายส่วนบนเท่านั้นที่ยังปกติ แต่ว่าดูจากตามผิวหนังของเขาบางส่วนก็ได้กลายเป็นหินไปเสียแล้ว

หยางไฉซินเดินมายังด้านหน้าของชายชรา จากนั้นโค้งทำความเคารพ “นักบุญศักดิ์สิทธิ์!”

ชายผู้นี้ภายนอกนั้นดูเหมือนอายุสี่สิบกว่าๆ เพียงเท่านั้นแต่ความจริงแล้วอายุของเขานั้นช่างทำให้ผู้คน

ตื่นตะลึง เขาค่อยๆ ลืมขึ้นแล้วพูดเสียงเรียบว่า : “พาคนมาแล้วหรือ?”

หยางไฉซินกล่าว : “ใช่แล้ว ท่านนักบุญศักดิ์สิทธิ์ คนผู้นี้คือบิดาของหลี่หยวนเซียง มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นปรมาจารย์ด้านปรุงยาท่านนั้น”

ชายผู้นั้นผงกศีรษะไปทางอู๋เป่ย กล่าวเสียงต่ำว่า : “เหตุใดใส่โซ่ตรวนให้แขกเช่นนี้เล่า? นำโซ่ออกเสีย”

อู๋เป่ยกล่าว : “ไม่ต้องหรอก โซ่พวกนี้ใส่สบายดี”

หยางไฉซิน : “ท่านนักบุญศักดิ์สิทธิ์ คนผู้นี้พลังยุทธ์ไม่อ่อนด้อย ผมกลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดคิดดังนั้นตอนนี้จึงได้ล่ามโซ่ล็อกไว้ก่อน”

อู๋เป่ย : “ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งหรอก พวกนายมีจุดประสงค์อะไร พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า”

ชายผมยาวยิ้มบางแล้วกล่าวว่า : “ฉันคือบรรพบุรุษของตระกูลหยาง เมื่อตอนนั้นฉันล้มเหลวในการเป็นนักบุญ ร่างกลายเป็นหิน จำเป็นต้องใช้ยาอายุวัฒนะแบบพิเศษเพื่อฟื้นฟู ครั้งที่แล้ว ฉันเห็นคุณชายหลอมยาอายุวัฒนะการตรัสรู้เที่ยงแท้ผลลัพธ์ออกมาดียิ่งนัก ดังนั้นจึงคิดอยากให้คุณชายหลอมยาให้แก่ฉัน”

อู๋เป่ย : “ขอให้ฉันมาหลอมยาให้เพียงแค่เอ่ยเพียงประโยคเดียวเท่านั้น เหตุใดต้องวางกับดักกัน? ยังมีอีก ลูกชายของฉันหยวนเซียงอยู่ที่ไหน? ”

ชายผมยาวยิ้มตอบ : “ตระกูลหยางของฉันตอนนี้ต้องการปรมาจารย์ด้านปรุงยาคนอย่างนายเป็นอย่างมาก หวังว่านายจะสามารถอยู่กับตระกูลหยางของเรา”

อู๋เป่ยหรี่ตา : “พวกนายต้องการกักขังฉัน?”

ชายผมยาว : “นายเข้าใจเช่นนี้ก็ไม่ถือว่าผิด เพียงแต่หากนายยอมให้ความร่วมมือดีๆ แล้วละก็ ข้าผู้นี้จะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี”

อู๋เป่ย : “ฉันจะเก็บไปคิดทบทวนแต่ก่อนจะถึงตอนนั้น ฉันต้องได้พบหลี่หยวนเซียง”

หยางไฉซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “นายต้องรับปากก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าหลี่หยวนเซียงลูกชายนาย!”

อู๋เป่ยทอดถอนหายใจ : “พวกนายคิดว่าเพียงแค่ค่ายกลศักดิ์สิทธิ์ สามารถกดพลังของฉันได้หรือ?”

หยางไฉซินตกใจแต่ก็สงบใจลงได้ ： “หึ หรือว่านายคิดว่าสามารถต่อต้านค่ายกลของนักบุญศักดิ์สิทธิ์ได้กัน？”

ชายผมยาว ： “อย่าได้พยายามต่อต้านเลย ค่ายกลนี้แม้แต่ต้าลัวเต้าจินมาด้วยตนเองก็ต้องถูกจับตัวไว้แต่โดยดี”

อู๋เป่ย : “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ส่งตัวหลี่หยวนเซียงมาแล้วครั้งนี้ฉันจะปล่อยพวกนายไป”

“บังอาจ!” หยางไฉซินบันดาลโทสะเขายกมือขึ้นแล้วโจมตีอู๋เป่ยไปทางด้านซ้ายของใบหน้า

ทันทีที่เขายกมือขึ้น เขาก็ได้ยินเสียง “ปัง” และกลิ่นอายแห่งจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกปล่อยออกมาจางๆ

แม้ว่าทุกคนต่างกำลังตะโกนบอกแต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาขัดขวางเขาสักคน อย่างไรก็ตามขนาดนักบุญศักดิ์สิทธิ์ยังถูกสังหารคนเหล่านี้ผู้ใดจะใช่คู่ต่อสู้ของเขากัน?

อู๋เป่ยหายตัวเข้าไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์เหวินยวน เมื่อมาถึงเขาก็รู้สึกว่าดินแดนแห่งนี้มีกลิ่นอายที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยและเป็นมิตรกับเขาเป็นอย่างมาก

พลันมีชายชราผู้หนึ่งปรากฏออกมาอยู่ด้านหน้าของเขา เอ่ยเสียงต่ำถามว่า : “เจ้าเป็นใคร? เหตุใดบุกรุกดินแดนศักดิ์สิทธิ์เหวินยวน？”

อู่เป่ยกวาดตามองชายชราผู้นี้แวบหนึ่ง คนผู้นี้พลังยุทธ์ไม่ด้อย อาจเพราะเขาได้รับกลิ่นอายของผู้ศักดิ์สิทธิ์ ร่างกายของเขาจึงเต็มไปด้วยแสงจรัส

เขามิได้สนใจชายชรา ก้าวเดียวตัวคนก็หายวับ วินาทีถัดมา เขาก็มาถึงด้านหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง ด้านนอกตำหนักมีองครักษ์นับสิบ แต่ละคนล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเซียนขั้นสูง

“ถอยไป!” องครักษ์นายหนึ่งตะโกน

อู๋เป่ยไม่แม้แต่สนใจพวกเขา เพียงเขาโบกมือ องครักษ์หลายคนที่ขัดขวางเขาไว้ต่างถูกกระแทกลอยออกไป เขาเดินตรงไปยังทางเข้าของตำหนักใหญ่ ใช้มือขวาผลักเข้าไป

“บูม!”

ประตูตำหนักถูกผลักเปิดออกอย่างง่ายดาย ควันพวยพุ่งอยู่ข้างใน และสมบัติที่เปล่งแสงมากมายก็อยู่ในห้องโถง

“คุ้มกันจานเข็มทิศแปดเหลี่ยม!” องครักษ์ด้านนอกต่างตะโกนออกมา

อู๋เป่ยเพียงมองก็เห็นสมบัติ นั้นก็คือจานเข็มทิศแปดเหลี่ยมอันหนึ่ง บนตัวของมันเห็นได้ชัดว่ามีกลิ่นอายของผู้ศักดิ์สิทธิ์

เขาตาเป็นประกาย เขายื่นมือออกไปและคว้าจานเข็มทิศแปดเหลี่ยมที่กำลังเปล่งประกายแสงทั้งแปดสี และมันพยายามสะบัดมือออกจากอู๋เป่ย อย่างไรก็ตามอู๋เป่ย เข้าใจความลับของจานเข็มทิศแปดเหลี่ยม จากนั้นจึงดูดซับแสงประกายแสงทั้งแปดสี จานเข็มทิศแปดเหลี่ยมส่งเสียงพึมพำและตกลงไปในมือของเขาอย่างเชื่อฟัง

ดวงตาของเขาเป็นประกาย ยิ้มแล้วกล่าวว่า “นี่คือจานเข็มทิศแปดเหลี่ยมแห่งแดนสวรรค์?”

เขาเก็บจานเข็มทิศแปดเหลี่ยม เปลี่ยนร่างเป็นแสงสายฟ้า ปรากฏเสียงฟ้าคำราม คนก็พลันหายไปเสียแล้ว

จากไปพร้อมกับนำจานเข็มทิศแปดเหลี่ยมออกจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์เหวินยวน อู๋เป่ยตรงกลับไปยังบ้าน แล้วค่อยนำหลี่หยวนเซียงออกมาจากถ้ำ เขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงพูด : “พ่อครับ ผมผิดไปแล้ว”

อู๋เป่ยถาม : “ผิดตรงที่ไหน?”