ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1547

อู๋เป่ยตกลงบนลานกว้างของภูเขาแห่งหนึ่ง เพียงเท้าแตะพื้น ก็รู้สึกได้ว่ามีค่ายกลแห่งยุคปกคลุมรอบกายกดพลังยุทธ์ของเขาไว้ เมื่อสังเกตดีๆ นี่คือพลังศักดิ์สิทธ์ที่มีเพียงนักบุญเท่านั้น หรือว่าบนภูเขาลูกนี้มีนักบุญ?

หยางไฉซินตกลงมาไม่ไกล เขาจ้องมองไปยังอู๋เป่ยอย่างเย็นชาแล้วกล่าว : “เมื่อมาถึงที่นี่ทุกอย่างก็ไม่เป็นตามที่นายต้องการแล้ว!”

อู๋เป่ย : คิดไม่ถึงเลยว่า ตระกูลหยางของพวกนายกลับมีค่ายกลของพวกนักบุญ

หยางไฉซินกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่า : “นายรู้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว!”

อู๋เป่ย : “พาฉันไปหาหลี่หยวนเซียง”

หยางไฉซินยิ้มอย่างเย็นชา : “นายมีค่ามากกว่าหลี่หยวนเซียง ในเมื่อมาแล้วก็อย่าคิดจะจากไปเลย!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “ก่อนหน้านี้นายหลอกฉัน?”

หยางไฉซินหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ฮ่า” เขาโบกมือขึ้น : “ล็อกไว้!”

ขณะนั้นก็มีชายสองคนพุ่งออกมา ก้าวไปข้างหน้าแล้วจับอู๋เป่ยกดลงและใส่โซ่ตรวนไว้บนตัวเขา มือและเท้าทั้งสองข้างถูกใส่โซ่ตรวน พลังของอู๋เป่ยถูกกดไว้ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ แต่เขามิได้ต่อต้านแต่อย่างใดปล่อยให้คนเหล่านั้นจับเขาไว้

เขากล่าวเสียงเรียบ : “ตอนนี้ ให้ฉันเจอหลี่หยวนเซียงได้หรือยัง?”

หยางไฉซินกล่าว : “ไม่ต้องรีบ ฉันจะพานายไปที่ที่หนึ่งก่อน”

อู๋เป่ยเดินตามหยางไฉซินไปถึงยังเนินเขาลูกหนึ่ง ด้านหน้าของมันเป็นถ้ำมีเด็กชายสองคนยืนอยู่หน้าประตู ทั้งสองเดินเข้าไปในถ้ำด้านในกลับเป็นห้องโถงขนาดกว้างใหญ่

ไข่มุกราตรีนับหมื่นแขวนอยู่ในห้องโถงถ้ำ ภายใต้แสงอันอ่อนโยน มีชายผมยาวผู้หนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ด้านใน ร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาได้ถูกหลอมรวมเข้ากับหินแล้วมีเพียงร่างกายส่วนบนเท่านั้นที่ยังปกติ แต่ว่าดูจากตามผิวหนังของเขาบางส่วนก็ได้กลายเป็นหินไปเสียแล้ว

หยางไฉซินเดินมายังด้านหน้าของชายชรา จากนั้นโค้งทำความเคารพ “นักบุญศักดิ์สิทธิ์!”

ชายผู้นี้ภายนอกนั้นดูเหมือนอายุสี่สิบกว่าๆ เพียงเท่านั้นแต่ความจริงแล้วอายุของเขานั้นช่างทำให้ผู้คน

ตื่นตะลึง เขาค่อยๆ ลืมขึ้นแล้วพูดเสียงเรียบว่า : “พาคนมาแล้วหรือ?”

หยางไฉซินกล่าว : “ใช่แล้ว ท่านนักบุญศักดิ์สิทธิ์ คนผู้นี้คือบิดาของหลี่หยวนเซียง มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นปรมาจารย์ด้านปรุงยาท่านนั้น”