ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 155

เขารีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาธนาคารทันที ในเวลาเดียวกันก็เปิดบริการธนาคารออนไลน์เพื่อทำการโอนเงิน นักต้มตุ๋นระดับโลกอย่างเขามีวงเงินโอนที่สูงมาก ห้าหมื่นสามพันสามร้อยล้านใช้เวลาแวบเดียวก็โอนเสร็จสิ้น

หลังจากที่ได้รับข้อความเงินเข้า อู๋เป่ยพูดด้วยความพอใจ " บรูซ นายไม่มีทรัพย์สินอื่นอีกแล้วเหรอ"

บรูซ " ทรัพย์สินส่วนใหญ่ของผม บริจาคให้โบสถ์แล้ว"

อู๋เป่ย " ดีมาก นายไปได้แล้ว กลับบ้านเกิดของนาย"

บรูซหันตัวแล้วก็เดินจากไป หลังจากเดินออกจากบ้านตระกูลเหลิ่ง ก็เหมารถคันหนึ่งจากไปอย่างไม่ไยดี

เหลิ่งหรูเยียนรู้สึกสงสัย " ทำไมต้องปล่อยเขาไปด้วย"

อู๋เป่ย " เอาเงินของเขาแล้ว ชีวิตก็ไม่จำเป็นต้องเอา อะไรที่ยอมกันได้ก็ยอมให้เขาบ้างก็ดีเหมือนกัน"

หลังจากนั้นเขาเหลือบตามองกัวเป่าซิ่งที่นอนอยู่บนพื้น พิษเข้าหัวใจของเขากลายเป็นศพร่างหนึ่ง ส่วนสองคนนั้นก็ถูกเหลิ่งจิ้นเฟิงตีจนสมองแตก ไม่สามารถมีชีวิตต่อได้

เขาพูด " จัดการศพพวกนี้หน่อยเถิด"

เหลิ่งหรูเยียนเรียกคนเข้ามาหามศพออกไป

เหลิ่งจิ้นเฟิงเดินเข้ามาพร้อมกำหมัดทำความเคารพ " อู๋เป่ย นายได้ช่วยชีวิตฉันไว้อีกครั้ง บุญคุณครั้งนี้มันมากเกินบรรยายจริงๆ"

อู๋เป่ยพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย" คุณอาไม่ต้องเกรงใจหรอก เรื่องของหรูเยียนก็คือเรื่องของผม"

เหลิ่งจิ้นเฟิงหัวเราะ" ฮาฮา " " ถึงแม้ว่านายจะเป็นแฟนของหรูเยียน คำพูดขอบคุณมันก็ควรจะพูดออกมาน่ะ"

เหลิ่งหรูเยียนหน้าแดงด้วยความอาย รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา พูด" พ่อ อู๋เป่ยเป็นคนมีพรสวรรค์ในการฝึกวิชามาก ครั้งก่อนหนูแค่แสดงกระบวนท่าดรรชนีคีบดอกไม้ไม่กี่รอบ เขาก็สามารถบอกวิชาบางส่วนที่ขาดหายไปได้เลย"

เหลิ่งจิ้นเฟิงตกตะลึง " สุดยอด เสี่ยวอู๋ นายทำมันได้ยังไงเหรอ"

อู๋เป่ยกะพริบตา ตอบ " ผมเป็นหมอน่ะ เลยเข้าใจการเดินของเส้นลมปราณเป็นอย่างดี จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไร "

เหลิ่งจิ้นเฟิงส่ายหัว " ไม่ หรูเยียนพูดถูก นายมันเป็นคนมีพรสวรรค์ในการฝึกวิชาจริงๆ "

เขาครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็หยิบกล่องไม้ออกมาจากห้องหนังสือ เปิดออกมาข้างในเป็นม้วนหนังสือที่ทำจากหนังแท้ ดูแล้วเก่ามาก

เขายื่นม้วนตำราโบราณให้อู๋เป่ยด้วยความระมัดระวัง พูด " เสี่ยวอู๋ ดรรชนีคีบดอกไม้ของฉันก็ฝึกจากในนี้แหละ ในนั้นไม่เพียงแต่มีวิชาดรรชนีคีบดอกไม้เท่านั้น แต่ยังมีวิชาอื่นๆ อีกด้วย แต่ว่าต้องเป็นคนที่อยู่ชั้นปรมาจารย์พรสวรรค์เท่านั้นถึงจะฝึกได้ นายเอาไปเถิด "

อู๋เป่ยตะลึงงัน " คุณอา สิ่งนี้มันล้ำค่าเกินไป"

เหลิ่งจิ้นเฟิงโบกมือ " ของสิ่งนี้มันไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับฉัน เอาให้นายไปค้นคว้าต่อดีกว่า"

อู๋เป่ยกำหมัดทำความเคารพ " ขอบคุณมาก"

หลังจากที่เก็บกล่องไม้เสร็จ เขาพูด " คุณอายังต้องขับพิษอย่างต่อเนื่อง แล้วก็ต้องกินยาตรงเวลา ทำอย่างนี้ไม่กี่วันก็จะหายเป็นปกติ"

เขายังมีธุระต่อ พูดไม่กี่คำก็ขอลาออกมา เหลิ่งหรูเยียนส่งเขาถึงหน้าประตู

เมื่อวานเขานั่งรถของเหลิ่งหรูเยียนมา วันนี้เหลิ่งหรูเยียนจึงเอารถแลมโบกินี่ที่ใช้ชื่อน้องชายให้เขายืม

รถคันนี้เป็นรถแข่งสีฟ้าอ่อน ใช้เครื่องยนต์อัจฉริยะ 6.5 ลิตร ความเร็วร้อยกิโลเมตรใช้เวลาเพิ่มความเร็วแค่สองวินาทีกว่า มีความทนทานแกร่งกล้า

รอจนเขาขึ้นรถไปแล้ว เหลิ่งหรูเยียนยิ้มพูด " รอพ่อฉันหายดีแล้ว ฉันจะไปหานาย"

อู๋เป่ย " ได้ รอผมฝึกวิชาที่อยู่บนหนังสัตว์เสร็จ ผมค่อยสอนคุณอีกที"

เหลิ่งหรูเยียนยื่นหน้าเข้าไปในรถอย่างทันทีทันใด จูบลงไปบนแก้มของอู๋เป่ย เป็นรอยจูบที่ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน

อู๋เป่ยตะลึงงัน คนนั้นโบกมือให้เขา " ลาก่อน"

อู๋เป่ยลูบหน้าไปมา จากนั้นก็เหยียบคันเร่ง รถพุ่งออกไป หายไปในพริบตาเดียว

เขากลับไปถึงอวิ๋นจิงในเวลาประมาณสิบโมงกว่า แล้วก็ทำการรักษาเฉินหลิงซวง ช่วงพักก็ฝึกชั้นปรารถนาแห่งเทพที่นั่น แล้วก็ทำการรักษาต่อในช่วงบ่าย