ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1559

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ ：“ฆ่าฉันเหรอ? ได้สิ นายออกมาก่อน”

ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตกำลังโกรธ ผ่านไปสักพักจึงตอบกลับว่า ：“ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”

อู๋เป่ย ：“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของนาย นายไล่ฉัน ฉันก็ต้องไปเหรอ?”

สิ่งมีชีวิตตะโกนด้วยความโกรธ ：“ออกไป！”

อู๋เป่ยโกรธมาก เขายกมือขึ้นและมีสายฟ้าฟาดใส่ผลไม้ ทำให้ผิวของผลไม้เป็นรู และเนื้อผลไม้ก็แตกออก

สิ่งมีชีวิตตกตะลึง จากนั้นมันก็จ้องมองไปที่อู๋เป่ย ราวกับว่ามันต้องการฆ่าเขาด้วยสายตา

อู๋เป่ยใช้กริชหั่นเนื้อผลไม้ชิ้นหนึ่ง รสชาติของมันเหมือนลูกแพรเล็กน้อย และเนื้อสัมผัสของมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าลูกพีชโดนัท

“ไม่คิดว่า รสชาติมันจะอร่อย” ดวงตาของเขาเป็นประกาย และรีบหยิบกล่องออกมา ใช้กริชหั่นบางส่วนแล้วเก็บลงในกล่อง เพื่อให้เขอเอ่อร์และติงเอ่อร์กิน

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในกำลังจะบ้าคลั่งแล้ว โดยชี้นิ้วไปที่อู๋เป่ย ราวกับว่ากำลังด่าทอ แต่น่าเสียดายที่อู๋เป่ยปฏิเสธจะรับการสื่อสารจากมัน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยินอะไรเลย

หลังจากหั่นเนื้อผลไม้บางส่วนแล้ว เขาก็หยิบของว่างอื่นๆออกมา และกินด้วยกัน โดยไม่ลืมที่จะให้อาหารหนูนักล่าสมบัติด้วย

ในที่สุด สิ่งมีชีวิตในผลไม้ก็เหนื่อย เขามองอู๋เป่ยอย่างหมดหนทาง จากนั้นก็กุมมือทั้งสอง ราวกับกำลังโค้งคำนับ

อู๋เป่ย ：“นายมีธุระอะไร?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“สหายที่มาจากแดนไกล เมื่อกี้ฉันพูดจาหยาบคายไร้มารยาท โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

อู๋เป่ย ：“ฉันไม่ยกโทษให้นาย ฉันแค่อยากกินผลไม้ลูกใหญ่นี้”

สิ่งมีชีวิตเริ่มโกรธอีกครั้ง มันอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตะโกนว่า ：“นี่เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน แต่นายกลับอยากกินมัน นายช่างกล้าดีจริงๆ！”

อู๋เป่ย ：“ขอบคุณที่ชม ตั้งแต่เด็กแม่ของฉันมักบอกว่าฉันกล้าหาญมาก”

สิ่งมีชีวิตอึ้งไป เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดมาก เขารู้ทันทีว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้กับอู๋เป่ย ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนความคิดใหม่

“สหาย จริงๆแล้วฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อนาย”

อู๋เป่ยยังคงกินเนื้อผลไม้ต่อและพูดว่า ：“บอกมาซิ นายเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงอยู่ในผลไม้นี้?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ฉันมาจากอีกยุคหนึ่ง ใช้วิชาลับในการฝึกฝนร่างกายที่ทรงพลัง เพื่อต่อสู้กับหายนะครั้งใหญ่แห่งยุคนั้น”

อู๋เป่ย ：“ดังนั้น ศพนี้คือร่างที่นายใช้เพื่อดำรงชีวิต เมื่อหายนะแห่งยุคนั้นผ่านไปแล้ว นายก็จะเกิดใหม่จากพลังงานที่อยู่ในศพเหรอ?”

สิ่งมีชีวิตรีบพูดว่า ：“ใช่แล้ว สหายเดาถูกต้องแล้ว”

อู๋เป่ย ：“นายมาจากยุคไหน?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ยุคจี้หมิง”

หัวใจของอู๋เป่ยเริ่มสั่น เป็นไปได้ไหมว่า คัมภีร์กำเนิดจี้หมิงที่เขาฝึกฝนในตำหนักจี้หมิงก็มาจากยุคจี้หมิงเช่นกัน?

เขายิ้มและพูดว่า ：“คงมีผู้แข็งแกร่งมากมายเกิดในยุคจี้หมิงใช่ไหม?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ถูกต้อง ฉันก็เป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด”

อู๋เป่ย ：“วิธีต่อสู้กับหายนะในยุคนั้นของนายไม่เลวเลย แต่มันใช้เวลานานเกินไป”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“ถูกต้อง ฉันต้องใช้เวลาหลายร้อยปี กว่าจะออกจากเปลือกนี้ได้”

อู๋เป่ย ：“ถ้าอย่างนั้น นายค่อยๆฝึกฝนไปเถอะ”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“สหาย ฉันขอโทษที่เมื่อกี้หยาบคายกับนาย เพื่อเป็นการแสดงคำขอโทษ ฉันสามารถมอบพลังส่วนหนึ่งให้กับนายได้”

อู๋เป่ยกะพริบตา ：“อ๋อ ให้ฉันเหรอ?”

สิ่งมีชีวิตพยักหน้า ：“ใช่แล้ว มอบให้นาย”

เดิมทีพลังงานเหล่านี้มาจากยุคจี้หมิง และเป็นพลังงานที่เหมาะสำหรับการสร้างค่ายกลใหญ่จี้หมิงดั้งเดิมมากที่สุด

ทันใดนั้น ค่ายกลใหญ่ก็เริ่มปฏิบัติการอย่างบ้าคลั่ง โดยดูดซับพลังงานจากภายนอก จากนั้นก็แปลงเป็นพลังงานดั้งเดิม

ภายในไม่กี่ชั่วโมง ก็มีพลังงานจำนวนมากมาย อู๋เป่ยก็บรรลุคัมภีร์กำเนิดจี้หมิงระดับที่หนึ่งได้อย่างสมบูรณ์

เขาแอบดีใจอยู่ในใจ และแสร้งทำเป็นเจ็บปวด ：“สหาย ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย ปล่อยฉันไปได้ไหม? ฉันรับรองว่าจะไปแพร่เรื่องราวของนาย”

สิ่งมีชีวิตหัวเราะเยาะ ：“ขอร้องตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไป！”

อู๋เป่ยแสร้งทำเป็นกรีดร้องอีกครั้ง แล้วก็นิ่งเงียบไป เพราะเขาต้องฉวยโอกาสนี้ฝึกฝนคัมภีร์กำเนิดจี้หมิงระดับที่สอง

คัมภีร์กำเนิดจี้หมิงมีทั้งหมดสิบระดับ ระดับที่หนึ่งคือการฝึกฝนต้นกำเนิดของพลัง ระดับที่สองคือการเติมเต็มพื้นฐานพลังดั้งเดิมและเทพหยางทุกอณูในร่างกาย

พลังดั้งเดิมจำนวนมากเข้าสู่ร่างกายของเขา และเมื่อทุกเซลล์ดูดซับพลังนี้ จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด แต่ละเซลล์ จะกลายเป็นมิติขนาดเล็ก ที่เรียกว่าห้วงเวลาดั้งเดิม เพื่อให้สามารถกักเก็บพลังดั้งเดิมได้มากขึ้น

อู๋เป่ยยังคงดูดซับพลังแห่งยุคจี้หมิงอย่างต่อเนื่อง จากนั้นเปลี่ยนแปลงการดูดซับ และกักเก็บไว้ในเทพหยางของร่างกายของเขา

สิบชั่วโมง หนึ่งวัน สองวัน สิ่งมีชีวิตก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เห็นได้ชัดว่าได้ดูดซับพลังจำนวนมากมายแล้ว แต่ทำไมเขาถึงยังดูดซับอยู่?

โชคดีที่เขาไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของอู๋เป่ย คิดว่าเขาคงถูกหลอมเป็นพลังงานแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดมากเรื่องนี้

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ทุกเซลล์ของอู๋เป่ย รวมถึงเทพหยางของเขาต่างก็ดูดซับพลังดั้งเดิมได้อย่างเพียงพอ

ในที่สุดสิ่งมีชีวิตก็รู้สึกถึงความผิดปกติ และพูดด้วยความโกรธว่า ：“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมมันถึงยังไม่หลอมรวมกัน?”

ทันใดนั้น แสงดาบก็ตัดผ่านเปลือกของผลไม้ อู๋เป่ยเดินออกมาจาก เขาเช็ดหน้า แล้วพูดว่า ：“สหาย ฉันยังไม่ตาย แปลกใจไหม?”

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในเปลือกตกใจ ：“เป็นไปไม่ได้！ พลังแห่งจี้หมิง ไม่ใช่สิ่งที่นายจะต้านทานได้ นายควรตายไปตั้งนานแล้ว！”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น ：“ขอโทษด้วย ฉันยังไม่ตาย แต่ยังดูดซับพลังงานจำนวนมาก ไม่เลว ไม่เลว พลังแห่งจี้หมิงนี้ เป็นพลังที่ล้ำหน้าที่สุดที่ฉันเคยเห็น”