ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1559

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ ：“ฆ่าฉันเหรอ? ได้สิ นายออกมาก่อน”

ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตกำลังโกรธ ผ่านไปสักพักจึงตอบกลับว่า ：“ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”

อู๋เป่ย ：“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของนาย นายไล่ฉัน ฉันก็ต้องไปเหรอ?”

สิ่งมีชีวิตตะโกนด้วยความโกรธ ：“ออกไป！”

อู๋เป่ยโกรธมาก เขายกมือขึ้นและมีสายฟ้าฟาดใส่ผลไม้ ทำให้ผิวของผลไม้เป็นรู และเนื้อผลไม้ก็แตกออก

สิ่งมีชีวิตตกตะลึง จากนั้นมันก็จ้องมองไปที่อู๋เป่ย ราวกับว่ามันต้องการฆ่าเขาด้วยสายตา

อู๋เป่ยใช้กริชหั่นเนื้อผลไม้ชิ้นหนึ่ง รสชาติของมันเหมือนลูกแพรเล็กน้อย และเนื้อสัมผัสของมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าลูกพีชโดนัท

“ไม่คิดว่า รสชาติมันจะอร่อย” ดวงตาของเขาเป็นประกาย และรีบหยิบกล่องออกมา ใช้กริชหั่นบางส่วนแล้วเก็บลงในกล่อง เพื่อให้เขอเอ่อร์และติงเอ่อร์กิน

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในกำลังจะบ้าคลั่งแล้ว โดยชี้นิ้วไปที่อู๋เป่ย ราวกับว่ากำลังด่าทอ แต่น่าเสียดายที่อู๋เป่ยปฏิเสธจะรับการสื่อสารจากมัน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยินอะไรเลย

หลังจากหั่นเนื้อผลไม้บางส่วนแล้ว เขาก็หยิบของว่างอื่นๆออกมา และกินด้วยกัน โดยไม่ลืมที่จะให้อาหารหนูนักล่าสมบัติด้วย

ในที่สุด สิ่งมีชีวิตในผลไม้ก็เหนื่อย เขามองอู๋เป่ยอย่างหมดหนทาง จากนั้นก็กุมมือทั้งสอง ราวกับกำลังโค้งคำนับ

อู๋เป่ย ：“นายมีธุระอะไร?”

สิ่งมีชีวิตพูดว่า ：“สหายที่มาจากแดนไกล เมื่อกี้ฉันพูดจาหยาบคายไร้มารยาท โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

อู๋เป่ย ：“ฉันไม่ยกโทษให้นาย ฉันแค่อยากกินผลไม้ลูกใหญ่นี้”

สิ่งมีชีวิตเริ่มโกรธอีกครั้ง มันอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตะโกนว่า ：“นี่เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน แต่นายกลับอยากกินมัน นายช่างกล้าดีจริงๆ！”

อู๋เป่ย ：“ขอบคุณที่ชม ตั้งแต่เด็กแม่ของฉันมักบอกว่าฉันกล้าหาญมาก”

สิ่งมีชีวิตอึ้งไป เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดมาก เขารู้ทันทีว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้กับอู๋เป่ย ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนความคิดใหม่