ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1561

อู๋เป่ยเผยร่างที่แท้จริง และร่างที่แท้จริงปล่อยฝ่ามือขนาดใหญ่ออกไป คว้าแสงตาข่ายแล้วดึงมันอย่างแรง แสงตาข่ายก็แตกสลายในทันที

ชายผมสีเงินตกตะลึงและพูดว่า ：“เจ้านายสามารถทำลายเวทมนตร์ของฉันได้จริงๆ！”

อู๋เป่ย ：“สิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์ ก็แค่นี้เองเหรอ！ ”

ชายผมสีเงินเยาะเย้ย ：“ถ้าอย่างนั้นฉันจะแสดงวิธีการที่แท้จริงของเผ่าเทพให้นายดู！”

วิธีการของเผ่าเทพ แน่นอนว่ามันก็คือพลังของสายเลือด ร่างกายที่แข็งแรง และประสิทธิภาพการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ทันใดนั้นชายคนนั้นก็พุ่งเข้าไปหาอู๋เป่ย ดาบเสี้ยวพระจันทร์ก็ปรากฏในมือของเขา แสงดาบส่องประกาย และฟันลงไป

“ปัง！”

อู๋เป่ยไม่ขยับ เขายื่นมือออกไปจับดาบ และออกแรงหักดาบ ดาบถูกหักครึ่ง และเขาก็แทงดาบที่หักครึ่งเข้าที่หน้าอกของชายผมสีเงิน

“พุบ！”

ชายคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และถอยออกอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเขาถอยอู๋เป่ยก็ก้าวเท้าตาม ระยะห่างของทั้งสองยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาชกหมัดออกไป และต่อยเข้าที่หน้าของชายคนนั้น

เลือดกระเซ็นทันที ชายคนนั้นถูกต่อยกระเด็นออกไป จนใบหน้าของเขายุบลง ดูน่ากลัวมาก

“นายกล้าลงมือ！” ชายผมเงินตกใจและโมโหมาก ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยว และใบหน้าที่ยุบลงก็กลับมาเป็นปกติ สายตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เขาคำรามอย่างดุเดือด และเงาสัตว์ดุร้ายก็ปรากฏอยู่ข้างหลังเขา

นี่คือวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเทพ เผ่าเทพทุกคนหรือทุกครอบครัวต่างก็มีวัตถุศักดิ์สิทธิ์ และสมาชิกทุกคนก็สามารถใช้พลังจากวัตถุศักดิ์สิทธิ์ได้

สัตว์ดุร้ายตัวนี้ มีกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัว เมื่อมันปรากฏตัว เวลาก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง แรงกดดันมหาศาลทำให้อู๋เป่ยรู้สึกอึดอัดมาก

ตายซะเถอะ！ ชายผมสีเงินก้าวเข้ามา รัศมีของเขาเพิ่มขึ้นสิบเท่า และเปลวไฟสีน้ำเงินก็ลุกขึ้นจากร่างกายของเขา

สีหน้าของอู๋เป่ยเฉยชา เขาโบกมือขวา และพูดอย่างใจเย็น ：“ตัดสิน！”

การตัดสินนี้ เป็นวิชาดาบแห่งความรอบรู้ที่เขาเรียนรู้จากการเทียนจีกระบวนท่าที่สาม พลังของมันน่าทึ่งมาก ด้วยแสงดาบที่ส่องประกาย ชายผมสีเงินถูกฟันเป็นหลายสิบชิ้น และแม้แต่วัตถุศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกทำลายด้วยแสงดาบของอู๋เป่ย

แต่สิ่งที่ทำให้อู๋เป่ยประหลาดใจก็คือ ชิ้นเนื้อที่อยู่บนพื้น เริ่มดิ้น และเริ่มเชื่อมเข้าหากันด้วยพลังที่มองไม่เห็น

ยังไม่ตายอีกเหรอ? อู๋เป่ยเยาะเย้ย เขาเปิดใช้ค่ายกลเก้าสายฟ้า สายฟ้าเก้าสีก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา และพุ่งไปที่ชิ้นเนื้อแล้วระเบิด

“ตูม！”

เสียงฟ้าร้องดังสนั่น ร่างของชายหนุ่มผมสีเงินก็ถูกผ่าเป็นเถ้าถ่าน โดยไม่สามารถที่จะฟื้นคืนได้อีก

เมื่อหมาป่าตัวนั้นเห็นเหตุการณ์นี้ มันก็ตกใจจนซุกตัวอยู่ในตรอก และไม่กล้าขยับตัว

อู๋เป่ยเหลือบมองมัน แล้วพูดว่า ：“มานี่สิ”

หมาป่าสีขาวเดินเข้ามาช้าๆ และก้มหัวลง เพราะกลัวว่าอู๋เป่ยจะฆ่ามัน

“จากนี้ไป แกก็คือพาหนะของฉัน แกเต็มใจไหม?” เขาถาม

ดวงตาหมาป่าสีขาวเป็นประกาย และมันก็พยักหน้าอย่างแรง

อู๋เป่ยหยิบแหวนเก็บของชายผมสีเงินทิ้งไว้บนพื้นขึ้นมา จากนั้นก็กลับไปที่ถ้ำเพื่อกินเนื้อ

หมาป่าสีขาวนั่งน้ำลายไหลอยู่ที่หน้าประตู

เมื่ออู๋เป่ยกินอิ่มแล้ว เขาก็โยนส่วนที่เหลือทั้งหมดให้กับหมาป่าสีขาว หมาป่าสีขาวดีใจมาก และเริ่มกินทันที

“แกเป็นเผ่าปีศาจ ทำไมถึงเป็นพาหนะให้กับกึ่งเทพ?” จู่ๆเขาก็ถาม

เดิมทีหมาป่าสีขาวตัวนี้เป็นปีศาจหมาป่า และแข็งแกร่งมาก

หมาป่าพูดภาษามนุษย์ ：“จักรพรรดิมนุษย์ ข้าเป็นองค์ชายของเผ่าปีศาจหมาป่า ถูกนักล่าของเผ่าเทพจับตัวไป และขายให้ตลาด หลังจากถูกขายหลายทอด สุดท้ายก็กลายเป็นพาหนะของกึ่งเทพนี้”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว ：“แกรู้ว่าฉันคือจักรพรรดิมนุษย์เหรอ?”

หมาป่าสีขาว ：“เผ่าปีศาจของเราไวต่อกลิ่นอายของจักรพรรดิมนุษย์ เพราะว่าบรรพบุรุษของเรา เคยเป็นเป้าหมายในการล่าของเหล่าจักรพรรดิมนุษย์”

อู๋เป่ยมองไปที่มัน ：“เมื่อกี้แกจงใจพุ่งเข้าไปในถ้ำ เพราะต้องการทำให้ฉันและกึ่งเทพเกิดความขัดแย้งกันใช่ไหม?”

หมาป่าสีขาว ：“ข้าไม่กล้าปิดบัง มันคือเรื่องจริง”

อู๋เป่ยเยาะเย้ย ：“แกยังพอมีสมองอยู่บ้าง”

อู๋เป่ยสังเกตโครงกระดูก และพูดว่า ：“เจ้าสิ่งนี้คือร่างของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ คิดว่าคงไม่รอดพ้นจากหายนะครั้งใหญ่ในยุคนั้น”

หนูนักล่าสมบัติกระโดดออกมา และวิ่งไปยังสถานที่หนึ่งแล้วส่งเสียงร้อง

อู๋เป่ยเปิดดวงตาแห่งมิติเพื่อสังเกต มองลงไปยังใต้พิภพหลายร้อยเมตร และเห็นหม้อขนาดใหญ่ตั้งอยู่บนกระดูกของสัตว์ร้าย

“กระถางสำริดใบที่เก้า！”

อู๋เป่ยรู้สึกแปลกใจมาก กระถางสำริดใบที่เก้าถูกค้นพบนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีกระถางสำริดอยู่ที่นี่อีกหนึ่งใบ?

ไม่มีเวลาคิดมาก เขาขุดกระถางสำริดออกมา และโยนเข้าไปในถ้ำสวรรค์ของตัวเอง ด้วยวิธีนี้ ภายในถ้ำสวรรค์ของเขามีกระถางสำริดทั้งหมดหกใบ！

ทันทีที่เก็บกระถางสำริด ก็มีผู้บำเพ็ญหลายคนเข้ามา ผู้นำเป็นชายวัยกลางคน เขาเหลือบมองอู๋เป่ย แล้วถามว่า ：“คุณชื่ออะไร?”

อู๋เป่ย ：“ผมเป็นใคร แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ?”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างใจเย็นว่า ：“คุณก็คืออู๋เป่ยใช่ไหม?”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว ：“คุณรู้จักผม?”

ชายคนนั้นพูดว่า ：“ผมไม่รู้จักคุณ แต่ว่ามีคนจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อซื้อชีวิตของคุณ เรามาที่อาณาจักรสวรรค์ ก็เพื่อฆ่าคุณโดยเฉพาะ”

สีหน้าอู๋เป่ยเฉยชา ：“ออ คุณมาฆ่าผมเหรอ? บอกผมหน่อยได้ไหม ว่าใครต้องการฆ่าผม?”

ชายวัยกลางคน ：“บอกคุณก็ได้ เพราะคนที่ใกล้ตายรู้ไปก็เปล่าประโยชน์ คนที่ต้องการฆ่าคุณ ก็คือฮูหยินสามแห่งสำนักเทียนเต้า”

อู๋เป่ย ：“ที่แท้เธอนี่เอง！”

ชายวัยกลางคน ：“คุณตายได้แล้ว”

เมื่อพูดจบ เขาก็โบกมือ ทันใดนั้นพื้นดินใต้เท้าของอู๋เป่ย ก็ปรากฏเส้นแนวตั้งและแนวนอนประสานกันเป็นตาข่าย แนวนอนเจ็ดสิบสองแถว แนวตั้งเจ็ดสิบสองแถว

“กระดานหมากรุก?” เขากล่าว

ชายวัยกลางคน ：“นี่คือเกมสังหาร หวังว่าคุณจะอดทนได้นานขึ้น แบบนั้นจะได้สนุก”