ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1565

สุราอาหารมาถึง ความกระตือรือร้นของทุกคนทำให้โจวจื่อกวงเปลี่ยนเป็นผ่อนคลายมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในตอนนี้ อู๋เป่ยได้ใช้หนึ่งจิตหนึ่งโลกา โจวจื่อกวงก็หยุดคีบอาหารไปทันที แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เขาก็กลับมาคีบอาหารต่อ

ใบหน้าของอู๋เป่ยไม่เปลี่ยนแปลง เขายิ้มแล้วกล่าวว่า: "จื่อกวง นายยังหนุ่ม จากนี้ก็ต้องพยายามหน่อย ฉันสัญญากับอู๋เหมยแล้วว่านายอยากจะไปเรื่องของตำหนักดาบคุนหลุน นายรับสิ่งนี้ไป แล้วพรุ่งนี้ตรงไปที่ตำหนักดาบ"

โจวจื่อกวงดีใจมาก : "ขอบคุณครับพี่ใหญ่!"

เวลากว่าหนึ่งชั่วโมง อาหารรับประทานเรียบร้อย โจมจื่อกวงก็กล่าวอำลาและกลับบ้าน

ทันทีที่อีกฝ่ายจากไป อู๋เหมยจึงรีบถามว่า : "พี่คะ ดินแดนแห่งภาพมายาของพี่ล่ะ ทำไมฉันจึงไม่เห็นมัน?"

อู๋เป่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "แดนแห่งภาพมายาของพี่ ชั่วพริบตาก็ร้อยปี แน่นอนว่าเธอสมผัสถึงมันไม่ได้"

จากนั้น สีหน้าของเขาก็จริงจังแล้วกล่าวว่า : "ในแดนแห่งภาพมายา โจวจื่อกวงได้กลายเป็นเต้าจวิน กลายแข็งแกร่งของเขาเนือกว่าฉันมาก"

อู๋เหมยมองอย่างใกล้ชิด :"แล้วยังไงต่อคะ?"

อู๋เป่ยกล่าวเบา ๆ : "เนื้อเรื่องค่อยข้างจะนองเลือด เมื่อพลังยุทธ์ของเขาเข้าใกล้ฉันแล้ว เขาก็มีความทะเยอทะยานขึ้น เขาใช้เธอเป็นเหยื่อล่อเพื่อที่จะฆ่าฉัน จากนั้นก็สมรู้ร่วมคิดกับคนอื่น ๆ เพื่อที่จะครอบครองทรัพย์สินของตระกูลหลี่ของฉัน ทำตัวหยาบคายกับพี่สะใภ้ของเธอ สุดท้ายเธอเอง ก็ถูกเขาขังและเสียชีวิตอย่างเดียวดาย ส่วนเขา ก็ใช้ชีวิตอย่างมีคามสุขกับโฉมสะคราญสามพันนางในบ้าน"

อู๋เหมยตกใจมาก เธอถามด้วยความสั่นเทาว่า : "เขาฆ่าพี่งั้นหรือ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า : "ความสำเร็จในชีวิตของเขาก็ล้วนสำเร็จได้ด้วยความช่วยเหลือจากฉัน แต่สุดท้ายเขาก็ลงมือฆ่าฉันโดยที่ไม่ลังเล"

จู่ ๆ อู๋เหมยก็ก้มหน้าน้ำตาไหลพราก :"ฉันคิดไปได้ยังไงว่าเขาเป็นคนดี?ฉันนี่มันโง่จริง ๆ !"

ถังจื่อยี่เห็นความโศกเศร้าเสียใจของเธอ ถึงรีบถามว่า:"ซวนเป่ย ในนิมิตของดินแดนแห่งภาพมายา มีโอกาสที่จะพลาดไหม?"

อู๋เป่ยส่ายศีรษะ : "ในดินแดนแห่งภาพมายา มันถูกคำนวณตามปฏิกิริยาภายในของเขา มันจะไม่ได้ถูกต้องทั้งสิบส่วน แต่ทั่วไปแล้วมันจะต้องถูกต้องตามนั้น"

จางลี่และคนอื่น ๆ ตกใจมาก ทำไมโจวจื่อกวง เด็กที่ใจดีและบริสุทธิ์คนนั้นถึงเป็นแบบนี้ไปได้กัน?

อู๋เป่ยตบไหล่อู๋เหมย : "เสี่ยวเหมย เธอยังเด็กและยังมีโอกาสมากมายที่จะเจอกับผู้ชายที่รักเธออย่างแท้จริง เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นจะต้องเสียใจ ถูกต้องไหม?"

อู๋เหมยพยักหน้าเล็กน้อย : "พี่ ฉันรู้สึกผิด"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วกล่าวว่า : "เด็กโง่ ทุกอย่างเป็นเพียงแค่การคาดการณ์ ไม่ใช่มันเกิดขึ้นจริงซักหน่อยนี่?"

อู๋เหมย: "แต่นี่มันเป็นเรื่องที่แย่มากเลย ไอ้สารเลวนี่ เขาเอาเปรียบพี่จื่อยี่กับพี่ชิงเหยียน ฉันยกโทษให้เขาไม่ได้!"

จากนั้นเธอก็ถามอู๋เป่ยว่า : "พี่คะ งั้นพี่ยังจะส่งเขาไปที่ตำหนักดาบคุนหลุนไหม?"

อู๋เป่ย: "ฉันไม่สามารถที่จะตัดสินลงโทษคน กับความผิดที่ยังไม่ได้เกิดขึ้นได้ ฉันก็เลยยังต้องช่วยอยู่ แต่มันจะจบลงแค่นี้ ฉันไม่สามารถควบคุมภายนอกของเขาในอนาคตได้ จะตั้งมั่นที่ตำหนักดาบได้ไหมนั้น ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันแล้ว"

หลี่เนี่ยนจู๋ :"โชคดีที่ซวนเป่ยทดสอบเขาไปเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นเราคงหลงกลหมาป่าตาขาวเต็มประตู"

อู๋เหมย : "ไม่ใช่หมาป่าตาขาว แต่มันคืองูพิษ!"

อู๋เป่ย : "เอาเถอะ พอแค่นี้ก่อน ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว"

อู๋เหมย : "พี่คะ พี่ยังจำเพื่อนร่วมชั้นที่มหาวิทย่ลัยของฉันได้ไหม?"

อู๋เป่ย : "จำได้ มัอะไรหรือ?"

อู๋เหมย : "ฉันมีเพื่อนสองสามคนที่สุดยอดมาก คนหนึ่งเป็นผู้หญิงแต่งงานในตระกูลของฑูตสวรรค์ และเพื่อนผู้ชายอีกสองสามคนที่เข้าร่วมกับนิกายที่ใหญ่มาก ๆ ด้วย"

อู๋เป่ย : "อืม ต่างคนต่างก็มีหนทางเป็นของตัวเอง ทำไม คนพวกนี้ติดต่อเธองั้นหรือ?"

อู๋เหมย : "อยากให้ฉันไปเจอพบหน้ากันน่ะ บอกว่าไม่เจอกันนานแล้ว"

อู๋เป่ย : "อยู่บ้านตลอดมันก็น่าเบื่อ อยากไปก็ไปเถอะ"

อู๋เหมยยิ้มแล้วกล่าวว่า : "พี่ มากับฉันเถอะ พี่ได้เจอกับเพื่อนร่วมชั้นของฉันไปบางคนแล้ว และพวกเขาก็อยากเจอพี่ด้วยเหมือนกัน"

ถังจื่อยี่เพิ่งจะรู้เรื่องการมีตาทิพย์ของอู๋เป่ย เธอเหลือบสายตามาที่เขา : "ถ้าตอนนั้นฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถนี้ ฉันจะควักลูกตาของคุณออกมา"

อู๋เป่ย : หัวเราะ "ฮ่าฮ่า" : "มันคุ้มค่าที่จะขุดมันขึ้นมา"

ถังจื่อยี่รู้สึกปลงเล็กน้อย : "เร็วมาก ผ่านไปไม่กี่ปี พวกเราก็มีลูกเป็นของตัวเองกันหมดแล้ว"

อู๋เป่ย: "อืม ชีวิตมันต้องก้าวไปข้างหน้า"

จู่ ๆ ถังจื่อยี่ก็กล่าวว่า : "ซวนเป่ย พวกเรามีลูกชายอีกซักคนไหม?"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ที่นี่งั้นหรือ?"

ถังจื่อยี่: "อืม"

อู๋เป่ย : "ไม่ต้องรีบร้อน รอให้คุณกลายเป็นเต้าจวิน ก็จะสู้กับคุณในฐานะสามีกันอีกสามร้อยยก"

ถังจื่อยี่เหลือบมองเขา: "งั้น คุณก็จะเป็นคนที่นอนกับเต้าจวินแล้วนะสิ"

อู๋เป่ยตะลึง เราหัวเราะ"ฮ่า ฮ่า" ออกมาทันที : "นั่นนะสิ ชายที่เคยร่วมหลับนอนกับเต้าจวินหญิง"

ดาวเคราะห์ดวงนี้ไม่ได้มีขนาดที่ใหญ่มากนัก ขนาดพอ ๆ กับโลก สภาพแรงโน้มถ่วงก็ยังเหมาะสมกว่าโลกอีก

อู๋เป่ย : "รอให้มนุษย์ครึ่งเทพและปีศาจของที่นี่ถูกกำจัดไป เราก็สามารถมาใช้วันหยุดกันที่นี่ได้"

ถังจื่อยี่ : "บนดาวเคราะห์ดวงนี้ ไม่มีใครแล้วใช่ไหม?"

พลังจิตของอู๋เป่ยกวาดสายตาไปรอบ ๆอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวอย่างแปลกใจว่า : "ยังมีอยู่จริง ๆ ด้วย มิหนำซ้ำ อย่างน้อยก็สองสามพันล้านคน!"

ถังจื่อยี่ง่กเงิ่น : "เยอะอะไรขนาดนั้น!"