ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1591

อู๋เป่ยดีใจอย่างมาก ความคิดเคลื่อนไหว ยาอายุวัฒนะเหล่านี้ถูกโยนเข้าไปในทะเลเทพโดยตรง กลายเป็นลมหายใจแห่งจิตวิญญาณ ผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว ขณะที่ยาอายุวัฒนะปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณอย่างต่อเนื่อง ขอบเขตของทะเลเทพก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้ามันก็ใหญ่กว่าเดิมสิบเท่า แต่กลับยังคงขยายต่อไปเรื่อยๆ

อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะตกใจ : “สัตว์ประหลาดตัวนั้นเป็นอะไรกันแน่น คิดไม่ถึงเลยว่าจะซ่อนพลังจิตวิญญาณมากมายขนาดนี้!”

หลังจากนั้นเขามองไปทางหม้อใต้พิภพ ปรากฏว่าถ้ำสวรรค์และมิติทั้งหมดในหม้อใบนี้ถูกทำลาย การเสียสละในครั้งนี้ ทำให้มันพังโดยตรง

สุดท้าย พื้นที่ของทะเลเทพขยายสามสิบห้าเท่า เทพหยางของเขาถูกแช่อยู่ในทะเลเทพ ดูดซับสารอาหารในนั้น สบายอย่างมาก

ฝึกฝนอยู่ข้างนอกมาสักพักหนึ่งแล้ว อู๋เป่ยไม่วางใจที่บ้าน ฝึกฝนถึงวันที่เก้า ก็กลับมาที่ทวีปคุนหลุน

ทุกอย่างที่บ้านเรียบร้อยดี อย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งกลับมา จู่ๆในร่างกายก็รู้สึกไม่สบายอย่างกะทันหัน เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ นี่เป็นภัยพิบัติผู้เที่ยงแท้!

สิ่งที่เขาฝึกฝนเป็นผู้เที่ยงแท้โบราณ แต่เมื่อผู้เที่ยงแท้โบราณฝึกฝนถึงระดับหนึ่ง ภัยพิบัติก็จะเกิดขึ้นเช่นกัน เรียกว่าภัยพิบัติผู้เที่ยงแท้ เพียงแต่ อู๋เป่ยยังไม่รู้ว่าภัยพิบัติที่เขากำลังเผชิญอยู่เป็นแบบไหน

ถึงวันที่สอง ในที่สุดอู๋เป่ยก็รู้โดยประมาณแล้ว สิ่งที่เขาต้องเผชิญเป็นอะไร สิ่งนี้ค่อนข้างหาได้ยากท่ามกลางภัยพิบัติผู้เที่ยงแท้ เรียกว่าภัยพิบัติความเที่ยงธรรม

ภัยพิบัตินี้กำเนิดมาจากสมบัติแห่งชีวิตที่เขาเปิดออก รู้สาเหตุและผลกระทบของชาติที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความเกลียดชังอยู่ในใจ หากความเกลียดชังนี้ไม่สงบลง ความคิดของเขาจะไม่ชัดเจน

หากคนต้องการแก้แค้น ก็จะนำไปสู่การพัวพันหลายอย่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งอาจเป็นอันตราย ดังนั้นจึงถือเป็นหายนะเช่นกัน

ในเวลาพลบค่ำวันนี้ จิตสำนึกของอู๋เป่ยเบลอไปชั่วขณะหนึ่ง จู่ๆร่างกายของเขาก็มีร่างอวตารบินออกมา ร่างอวตารนี้มีเลือดและมีเนื้อ และมีจิตวิญญาณเช่นกัน สร้างมาจากความหลงใหลของเขา

พลังงานหนึ่ง สนับสนุนร่างอวตารนี้ บินข้ามเวลาและพื้นที่อันไม่มีที่สิ้นสุดในทันที มาถึงสถานที่แปลกตาแห่งหนึ่ง แดนเซียนนิรันดร์

แดนเซียนนิรันดร์คล้ายกับตงเทียนเซินทู่ เป็นพื้นที่ที่กว้างอย่างมากแห่งหนึ่ง มันเป็นสมบัติทางธรณีวิทยาที่ค้นพบโดยบรรพบุรุษเต้านิรันดร์ คนรุ่นหลังเรียกมันว่าแดนเซียนนิรันดร์

มีประเทศเล็กๆมากมายในแดนเซียนนิรันดร์ ทุกประเทศล้วนแล้วมีนิกายบางส่วน สถานการณ์มีความซับซ้อน

ในเวลานี้ ในแดนเซียน ในประเทศเล็กๆ ชื่อเฉิงกั๋ว วัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่บนถนนอย่างเหม่อลอย วัยรุ่นคนนี้ก็คืออยู่เป่ยที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ ร่างอวตารที่แยกออกมา

วัยรุ่นคนนี้หล่อเหลาอย่างมาก รูปร่างที่น่าอัศจรรรย์ เพียงแต่ในหัวของเขามีแต่ความทรงจำของจางจุนในชาติที่แล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเพียงร่างอวตารของอู๋เป่ยในชาติหนึ่ง

“คิดไม่ถึงว่าฉันยังไม่ตาย!” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วเขาก็กลับสับสนอีกครั้ง ตัวเองถูกผู้หญิงเลวทรามและศัตรูเหล่านั้นร่วมมือกันฆ่าแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมร่างกายถึงไม่เสียหาย

เขารู้ ความทรงจำช่วงหนึ่งของตัวเองหายไป เพียงแต่ไม่เป็นไร ในเมื่อไม่ตาย เขาก็ต้องกลับไปแก้แค้น!

“ฮวาเทียนเฉิน หลัวหมิงซู ฉันจางจุนกลับมาแล้ว!”

เนื่องจากความจำหายไปช่วงหนึ่ง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาก็เลยคว้าลุงที่เดินผ่านมามาถาม : “คุณลุง ที่นี่ที่ไหนเหรอ”

ลุงคนนั้นเป็นคนขายลูกแพร์ เขากวาดมองชายหนุ่มหลายที พูด : “น้องชาย นายเป็นคนต่างถิ่นเหรอ”

ชายหนุ่มเกาหัว : “ผมชื่อจางจุน สูญเสียความทรงจำ ไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้ยังไง”

คุณลุงพูด : “นายอาจจะล้มหัวฟาดแล้ว ที่นี่เป็นประเทศเฉิงกั๋ว อยู่ในความดูแลของสำนักเซียนเจ้า ที่พวกเราอยู่ เป็นเมืองเล็กๆในเฉิงกั๋ว เรียกว่าเมืองหลินซุ่ย”

ชายหนุ่ม : “แล้วตอนนี้เป็นปีอะไรเหรอ”

คุณลุง : “ปีนี้ล่ะก็ เป็นเจ็ดหมื่นเจ็ดพันห้าร้อยสามสิบเก้าปีนิรันดร์”

ชายหนุ่มครุ่นคิดสักพัก : “ปีที่ผมถูกทำร้าย เป็นเจ็ดหมื่นเจ็ดพันห้าร้อยสิบสามปีนิรันดร์ ตอนนี้เป็นปีที่ยี่สิบหกแล้วนับตั้งแต่ผมถูกฆาตกรรม!”

หลังจากนั้นเขาพูด : “ขอบคุณคุณลุง”

คุณลุงคนนี้ใจดีอย่างมาก เขาถามด้วยรอยยิ้ม : “น้องชาย ฉันดูจากสภาพชุดของนาย ไม่เหมือนคนเดินทางไกล นายกินข้าวหรือยัง”

หลังจากสามชั่วโมง เขาหยุดการฝึกฝน ร่างกายกระโดดขึ้น เบาเหมือนนกนางแอ่น เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เขาบ่นพึมพำ : “ฉันในตอนนี้ สามารถเอาชนะคนธรรมดาได้อย่างง่ายดายแล้ว เพียงแต่ ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ของฉัน ยังไม่สามารถเข้าร่วมกับวังเซียนนิรันดร์ได้ ฉันจำเป็นต้องฝึกฝนอีกสักพักหนึ่ง”

ในเวลานี้ ที่ลานบ้านของข้างบ้าน มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น เขาบ่นพึมพำ : “สภาพแวดล้อมของที่นี่วุ่นวายเกินไป ฉันต้องเปลี่ยนสถานที่ฝึกฝน ดีที่สุดก็คืออยู่ในป่าลึก”

หลังจากฝึกฝนสักพักหนึ่ง ในเวลานี้เขาหิวอย่างมาก ติดสินใจไปขออะไรกินเล็กน้อย

ช่วงบ่าย บนถนนคึกคักอย่างมาก มีคนเล่นปาหี่ มีคนตั้งแผง มีคนร้องเพลง และมีคนชกมวย

ชายหนุ่มกระสับกระส่ายอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่เขาไม่มีเงิน ไม่ว่าจะหายังไง ก็หาของกินฟรีไม่ได้

ในเวลานี้ เขามองเห็นชายวัยกลางคนที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง กำลังฝึกฝนมวยอยู่ในพื้นที่โล่งแห่งหนึ่ง ทักษะการชกมวยของเขาดุร้ายและทรงพลังอย่างมาก หลังจากต่อยไปไม่กี่หมัด ก็มาต่อยกับลูกศิษย์คนหนึ่ง คนที่มองดูต่างตะโกนว่าเยี่ยม โยนเงินให้ไม่น้อย

ชายวัยกลางคนผสานมือทำความเคารพให้ทุกคน พูดด้วยรอยยิ้ม : “เดินทางออกมาข้างนอก หาเงินเลี้ยงชีพ ขอให้ทุกท่าน มีเงินสนับสนุนเงิน คนที่ไม่มีเงินสนับสนุนสนาม”

มีชายหนุ่มคนหนึ่งในฝูงชนที่ดูเหมือนคุณชายพูดด้วยรอยยิ้ม : “ต่อยมือเปล่าไม่น่าสนใจ พวกคุณใช้อาวุธแสดงสองสามกระบวนท่าให้พวกเราดูหน่อย”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ดาบมีดไร้ตา แต่ในเมื่อคุณชายท่านนี้ชอบ ผมก็จะแสดงสองสามกระบวนท่าให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตา”

ตอนนี้ชายหนุ่มหิวข้าว เขาพูด : “เถ้าแก่ ผมพอมีวิชาดาบอยู่บ้าง พวกเรามาประลองกันหน่อยเป็นยังไง”

ระหว่างที่พูด เขาเดินออกมา

ชายวัยกลางคนเหลือบมองเขาหนึ่งที รูปร่างไม่สูงเท่าไหร่ หน้าตาดูดีและหล่อเหลา ร่างกายของเขาเหมือนกับคนที่ไม่มีเรี่ยวมีแรง เขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “น้องชาย นายต้องการประลองดาบกับฉันเหรอ”

ชายหนุ่มพยักหน้า : “อืม พวกเราสู้กันจนจบ ถ้าหากคุณชนะ ผมจะจ่ายเงินให้คุณหนึ่งร้อยเหวิน ถ้าหากคุณแพ้ ก็ต้องจ่ายให้ผมหนึ่งร้อยเหวินเช่นกัน”

สีหน้าของชายวัยกลางคนจมลง พูด : “กล้ามาเหยียบย่ำถึงถิ่นของฉัน น้องชายกล้าหาญอย่างมาก ได้ ฉันจะแข่งกับนาย!”