ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1617

อู๋เป่ยอ่านหนังสือพวกนั้นอยู่ครู่หนึ่งเขาก็วางหนังสือกลับคืนไปบนชั้นวาง หยิบกระบี่พร้อมฝักเล่มหนึ่งออกมาจากผนังกำแพง เขาจับกระบี่เล่มนั้นเอาไว้ในมือ ความแหลมคมของกระบี่ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเขา

เหล่าหวง “เป็นไปไม่ได้......”

แต่มันสายเกินไปแล้ว “ควับ” อู๋เป่ยชักกระบี่ออกมา เรือนร่างของกระบี่นั้นงดงามราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง

อู๋เป่ยยิ้มพร้อมพูดว่า “กระบี่เล่มนี้ของนายท่านของเจ้าไม่เลวเลย ข้าขอลองเล่นมันดูหน่อยแล้วกัน”

พูดจบเขาก็กระโดดออกไปบนลาน ร่ายรำเพลงกระบี่บนพื้นที่โล่งแจ้ง

กระบี่เล่มนี้สอดคล้องเข้ากับเจียนว่านของเขา เขาปลดปล่อยพลังงานกระบี่เข้าไปในกระบี่ ทำให้ลำแสงเปล่งประกายออกมาจากกระบี่เล่มนั้น

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็รวมเป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่ ดอกไม้กระบี่มากมายปรากฏขึ้นบนอากาศ สุดท้ายร่างของเขาก็หายไป เหลือเพียงแสงกระบี่ที่ร่ายรำอยู่บนอากาศ

??

พลังงานกระบี่ทำให้ไก่ในเล้าตกใจ แกะกระโดดโลดเต้น ร่างกายของหมูที่อยู่ในคอกสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว วัวดำเองก็ถอยหลังกลับไปหลายก้าว ในบ่อน้ำมีเต่าสีดำตัวใหญ่ตัวหนึ่งปรากฏออกมา ดวงตาเล็กๆ ของมันเปล่งประกายเป็นมันวาว

หลังจากได้ลองฝึกฝนวรยุทธ์ของตนเองกับกระบี่เล่มนี้อยู่สักหนึ่ง อู๋เป่ยก็เก็บกระบี่เล่มนั้น เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ช่างเป็นกระบี่ที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก” จากนั้นเขาก็เก็บมันไว้บนผนังกำแพงเช่นเดิม

สุดท้ายเขาหันกลับมาพูดกับสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ว่า “เหล่าหวง ข้าจะทำอาหารให้เจ้าทานสองเมนู”

เมื่อเดินมาถึงห้องครัว เขาพบเตาไฟอยู่ด้านข้าง ตรงนั้นมีเตาปรุงยาอยู่หนึ่งเตา ซึ่งดูโบราณและเรียบง่ายเป็นอย่างมาก

เขาหยิบเตาปรุงยาออกมา ด้านบนมีอักขระซับซ้อนสลักไว้ เขาพูดออกมาด้วยความตกใจ “เตาปรุงยาชั้นดี ดีกว่าเตาบากัวของข้าเสียอีก”

เมื่อได้เห็นเตาปรุงยาคุณภาพดี เขารู้สึกคันไม้คันมือ เขาหยิบวัตถุดิบยาออกมาทันใด และเริ่มใช้มันปรุงยา

ตอนแรกเขากลับไปที่ถ้ำสวรรค์บรรพบุรุษยา เขาไปหยิบยาที่เขาเก็บไว้ในห้องเก็บยาออกมา มียาแห่งดินแดนเซียนอวี้ซีที่บรรพบุรุษยาปรุงอยู่ในมือ ชนิดหนึ่งมีชื่อว่ายาเซียนสามภัยพิบัติ ส่วนอีกชนิดชื่อว่ายาสมบัติสวรรค์

ยาเซียนสามภัยพิบัตินี้ถูกปรุงขึ้นมาจนถึงระดับจักรพรรดิ อู๋เป่ยกลืนยาเซียนสามภัยพิบัติเข้าไป ทำให้เขารู้สึกถึงพลังและประสิทธิภาพของมัน

ผ่านไปพักใหญ่ เขาได้ใช้วัตถุดิบยาที่บรรพบุรุษยาเหลือไว้ให้ปรับปรุงยาในห้องครัว

ในขณะนี้ กระต่ายและไก่กำลังนั่งยองๆ บนขอบหน้าต่าง พวกมันจ้องมองอู๋เป่ยซึ่งกำลังปรุงยา

ด้านหน้าประตูมีวัวดำยืนอยู่ และมีแมวสีเทาอีกตัวหนึ่งนั่งอยู่บนศีรษะของวัวดำ

สมาธิของอู๋เป่ยจดจ่ออยู่กับการปรุงยา เขาไม่ได้สนใจพวกมันเลย เขาใช้พลังของเขาไปกับการปรุงยา ทำให้เขาสามารถปรุงยาเตาแรกได้สำเร็จภายในเวลาครึ่งชั่วโมง

ทันทีที่เตาปรุงยาถูกเปิดออก มีแสงแห่งเซียนสามสีเปล่งประกายออกมา พวกมันถูกอู๋เป่ยจับเอาไว้ จากนั้นก็ใช้ทักษะพิเศษในการผสมผสานมันเข้ากับเม็ดยา

ทันทีที่เห็นยาตานหวัน เขาพ่นออกมาว่า “แค่ระดับราชาเองเหรอ”

ในตอนนั้นเขาเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าบนขอบหน้าต่างและหน้าประตูมีไก่ วัวและแมวกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขายิ้มออกมาพร้อมพูดว่า “ทำเรื่องตลกเสียแล้ว”

เหล่าหวงกระแอมออกมา “เจ้าตั้งใจปรุงยาของเจ้าไปเถอะ” พูดจบเขาก็ไล่ไก่และกระต่ายที่อยู่บนขอบหน้าต่างออกไป จากนั้นเขาก็ออกไปพร้อมกับวัวดำ

วัวและสุนัขเดินมาถึงข้างบ่อน้ำ เต่าสีดำอยู่ริมฝั่ง มันถามขึ้นมาว่า “เป็นอย่างไรบ้าง เขาปรุงยาสำเร็จหรือไม่?”

วัวดำ “บ้าไปแล้ว เขาใช้เตาปรุงยาเตานั้นในการปรุงยาออกมาได้สำเร็จ แถมยาที่ปรุงออกมาได้ยังเป็นยาในระดับราชา”

เหล่าหวงถอนหายใจ “ตอนนั้น สิ่งที่แย่ที่สุดสำหรับนายท่านของพวกเราก็คือการปรุงยา โดยเฉพาะ ‘เตาเทียนตี้’ นายท่านปรุงยาออกมาหลายสิบครั้ง แต่สุดท้ายก็ปรุงยาออกมาได้ไม่สำเร็จ ต่อให้สำเร็จก็ไม่ได้จัดเป็นยาที่มีระดับ หรือว่าเจ้าเด็กนั่นจะเหนือกว่านายท่านของพวกเรา?”

เต่าดำ “เรื่องนี้ไม่สำคัญ นายท่านไม่ได้เก่งไปซะทุกเรื่อง สิ่งที่สำคัญก็คือ พวกเจ้าจำสิ่งที่นายท่านเคยพูดไว้ได้หรือไม่?”

ร่างกายของเหล่าหวงสั่นเทา “นายท่านเคยบอกว่า ใครก็ตามที่สามารถใช้เตานี้กลั่นยาออกมาได้สำเร็จ เขาจะกลายเป็นหลายชายของคนผู้นั้น!”

เต่าดำพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว ดังนั้นนายท่านของพวกเรา ตอนนี้เขาได้กลายเป็นหลายชายของเด็กคนนั้นไปแล้ว”

วัวดำโกรธขึ้นมาทันใด “เจ้าเต่าดำ เจ้าพูดอะไรออกมา นายท่านพูดออกมาเช่นนั้นก็เพราะความหงุดหงิด มันจะเป็นความจริงไปได้อย่างไร?”

เต่าดำ “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่า สิ่งที่นายท่านของพวกเราภูมิใจมากที่สุดในชีวิตคืออะไร?”

หลานวันที่ผ่านมา เฉินรั่วเสียนเป็นคนช่วยทำอาหาร นางจึงเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับกระบวนการ และเข้ามาให้ความร่วมมือโดยปริยาย ดังนั้นในช่วงเวลาสั้นๆ อู๋เป่ยจึงสามารถทำอาหารได้ถึงสองเมนู

ในเมื่อเป็นนายท่านของบ้านหลังนี้แล้ว อู๋เป่ยก็สามารถทานข้าวในห้องอาหารได้ เขาวางอาหารไว้บนโต๊ะ แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ สุนัขสีเหลืองตัวใหญ่กลับนั่งอยู่ด้านนอกซึ่งห่างออกไปหลายเมตร ไม่เข้ามาใกล้

อู๋เป่ยถามออกมาว่า “เหล่าหวง เจ้าไม่กินด้วยกันเหรอ?”

สุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ “นายท่าน สุนัขอย่างพวกเราไม่สามารถขึ้นไปบนโต๊ะได้ ท่านได้โปรดนำอาหารใช่ชามลงมาให้ข้าด้วย”

เฉินรั่วเสียนรีบนำเนื้อเทลงไปในชามสุนัข สุนัขสีเหลืองตัวใหญ่เริ่มกินมันอย่างเอร็ดอร่อยในทันที

และในตอนนั้นเอง แมวสีเทาตัวนั้นกระโดดขึ้นมาเบาๆ เพื่อนั่งลงบนตักของอู๋เป่ย

แมวสีเทาตัวนี้งดงามมาก แววตาของมันเป็นสีฟ้าอ่อน ขนของมันนุ่มเรียบ เขาลูบมันเบาๆ ยิ้มและพูดออกมาว่า “เจ้าแมว เจ้าดูดีกว่าเหล่าหวงเสียอีก”

“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว เหล่าหวงน่าเกลียดจะตายไป” แมวสีเทาพูดด้วยเสียงผู้หญิงอันไพเราะ

อู๋เป่ยไม่ได้รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใด สัตว์ทุกตัวที่อยู่ที่นี่ล้วนไม่ธรรมดา แมวสีเทาพูดได้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

เขายิ้มออกมา “เจ้าอยากจะลองกินอาหารฝีมือข้าดูบ้างไหม?”

“หากนายท่านมอบให้ ข้าก็พร้อมที่จะทาน” เห็นได้ชัดว่าแมวสีเทาชอบหาเรื่องคนอื่น

อู๋เป่ยยิ้มออกมา จากนั้นให้เฉินรั่วเสียนแบ่งอาหารให้มันหน่อยถ้วย

อู๋เป่ยกินอาหารเข้าไปได้เพียงไม่กี่คำ เขาก็เห็นจีซือซานวิ่งเข้ามา “เหล่าหวง แย่แล้ว มีคนบุกเข้าไปในสวนยา”

สุนัขสีเหลืองตัวใหญ่หยิบกินอาหารในทันใด มันมองมาทางอู๋เป่ย “นายท่าน ในสวนยามีวัตถุดิบยาล้ำค่าอยู่มากมาย ไม่อาจปล่อยให้คนนอกบุกรุกเข้ามาได้”

อู๋เป่ยตอบกลับไป “พวกเราไปดูกันเถอะ”