ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1629

อู๋เป่ยมาถึงเกาะชิงหลงทันที เมื่ออยู่ห่างจากเกาะชิงหลง เขาก็เห็นว่าเกาะเต็มไปด้วยพลังเวทย์ปีศาจและถูกยึดครองโดยเวทย์ปีศาจเหล่านั้น พลังเวทย์ปีศาจเชื่อมโยงกันเป็นเขตเวทย์ปีศาจ ข้างในนั้นปรากฏเงามารขนาดใหญ่ยาวหลายพันเมตร ดูน่ากลัวมาก

อู๋เป่ยตกใจ เปิดใช้ดวงตาแห่งมิติ แล้วเห็นเกาะมีเกราะทองคำปกคลุมปกป้องค่ายทหารอยู่ ขณะนั้นจินซวินไป๋และคนอื่น ๆ กำลังต่อสู้อย่างเต็มที่ ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถต้านทานได้อีกนาน

เขาจึงพุ่งเข้ามาทางใต้ทะเล และปรากฏตัวในเกราะป้องกัน

เมื่อจินซวินไป๋รู้สึกถึงการมาถึงของอู๋เป่ย ก็รีบพูด “ซวนเป่ย มาทันเวลาพอดี!”

อู๋เป่ยถาม “ลุงจิน เวทย์ปีศาจมาได้ยังไง?”

จินซวินไป๋ “ไม่รู้ว่ามันมาได้ยังไง จู่ ๆ ก็มีเวทย์ปีศาจใหญ่พุ่งเข้ามา ฉันรู้ว่าไม่สามารถต่อกรได้ จึงใช้ยันต์ปราบเวทย์ปีศาจของราชสำนักเซียนช่วยชั่วคราว ถ้านายมาไม่ทัน เราจะทนได้อีกไม่เกินสองสามชั่วโมง”

อู๋เป่ยสังเกตเวทย์ปีศาจนั้นแล้วพูด “เวทย์ปีศาจตัวนี้แข็งแกร่งมาก ใกล้เคียงกับต้าหลัวจินเซียน”

จินซวินไป๋ “มันกลายเป็นเทพเจ้าปีศาจแล้ว”

อู๋เป่ย “ลุงจินวางใจเถอะ ฉันจัดการเอง”

จากนั้น บริเวณรอบเกาะก็ปรากฏกระดานหมากรุกขนาดใหญ่ล้อมเวทย์ปีศาจทั้งหมดไว้

ถัดมา ทุกเวทย์ปีศาจก็ร้องออกมาและระเบิด เวทย์ปีศาจใหญ่ก็ต้านทานไม่ได้นาน คำรามเสียงดังแล้วถูกแสงดาบตัดเป็นควันและสลายไป

ทันใดนั้นเอง หมอกเวทย์ปีศาจก็หายไป เกาะชิงหลงกลับคืนสู่สภาพปกติ กระดานหมากรุกของอู๋เป่ยก็เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ทุกช่องเต็มไปด้วยเวทย์ปีศาจที่ถูกผนึก

ที่แท้แล้ว เวทย์ปีศาจเหล่านั้นไม่ได้ถูกฆ่า แต่ถูกผนึกในกระดานหมากรุก เพิ่มพลังให้กับกระดานหมากรุก

ในขณะเดียวกัน เขายังค้นพบว่า เวทย์ปีศาจเหล่านี้มีพลังอมตะ สามารถเติบโตได้เรื่อย ๆ แต่ไม่มีวันตาย เป็นอมตะ ยกเว้นว่าจะถูกทำลายทิ้ง

เมื่อเห็นว่าอู๋เป่ยจัดการเวทย์ปีศาจได้ในทีเดียว จินซวินไป๋ก็ยินดีและเคารพอย่างสูง “ซวนเป่ย นายช่างเก่งกาจจริง ๆ!”

อู๋เป่ยยิ้ม “แค่พอใช้ได้ ลุงจิน ท่านไม่ได้รับการสนับสนุนจากราชสำนักเซียนหรือ ทำไมยังมาไม่ถึง?”

จินซวินไป๋ถอนหายใจ “อย่าพูดเลย กองหนุนแรกถูกเวทย์ปีศาจฆ่าตายหมด”

อู๋เป่ยสังเกตเห็นว่าบนเกาะมีศพหลายศพ เขาพยักหน้า “เวทย์ปีศาจเหล่านี้น่าจะหนีไปบางส่วน และบุกรุกแผ่นดินใหญ่”

จินซวินไป๋ “เวทย์ปีศาจออกมาจากที่นี่ ฉันต้องจัดการเรื่องนี้”

อู๋เป่ย “ลุงจินวางใจ ฉันจะจัดการเอง เอ่อ เกาะซวนหวู่เป็นยังไงบ้าง?”

จินซวินไป๋ “ทางออกเวทย์ปีศาจของเกาะซวนหวู่ปิดไปแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเก็บเกาะนี้เอาไว้อีก”

อู๋เป่ยรู้สึกแปลกใจมาก “ทำไมอยู่ ๆ ถึงปิดกะทันหันล่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกันสินะ อาจเป็นเพราะเวทย์ปีศาจอยากจะเรียกพลังกลับไปรวมหรือเปล่า” เขาคิดแล้วพูดออกมา

อู๋เป่ย “ถ้างั้นแม่ทัพจี้ล่ะ”

จินซวินไป๋ยิ้ม “นายคิดถึงเธอหรือ?”

อู๋เป่ยกลอกตา “ลุงจิน พวกเราคุยกันดี ๆ เถอะ”

จินซวินไป๋ “หลานสาวกลับไปตระกูลจี้แล้ว ตระกูลจี้เป็นหนึ่งในขุนนางของต้าซาง นายไปหานางได้เลย เอ่อ ฉันได้ยินว่าจี้รัวเฟยมีปัญหา นายช่วยนางหน่อยนะ ตอนนี้นายก็เป็นบุคคลสำคัญแล้ว”

อู๋เป่ยถาม “ปัญหาอะไร?”

จินซวินไป๋ “น่าจะไปขัดใจราชวงศ์ ฉันไม่รู้รายละเอียด”

อู๋เป่ยมองดูทางออกเวทย์ปีศาจ เห็นว่ามันสงบ จึงพูด “ลุงจิน คราวหน้ามีปัญหาเรียกฉันได้ ฉันจะมาทันที”

เขาเห็นชัดว่าใบหน้าของจี้รัวเฟยถูกถอดออกและเปลี่ยนเป็นหน้าสัตว์ ใครทำแบบนี้? ช่างโหดร้ายจริง ๆ!

จี้รัวเฟยพูดเบา ๆ “ไม่ต้องตกใจ รอให้เขาใจเย็น ฉันก็จะไม่มีปัญหาแล้ว”

อู๋เป่ย “บอกฉันถึงสาเหตุเป็นมาให้ฉันฟังก่อนเถอะ ฉันเป็นเพื่อน เธอถูกทำร้ายขนาดนี้ ฉันต้องทำอะไรบ้าง!”

จี้รัวเฟยรู้สึกอบอุ่น “รู้สึกว่าที่ผ่านมาที่สู้มาด้วยกันไม่เสียเปล่าแล้ว เอาล่ะไปคุยกันในบ้านเถอะ”

ทั้งสองไปยังอาคารเก่าแก่แห่งหนึ่ง นั่งคุยในห้องรับแขก

อู๋เป่ยไม่สนใจดื่มชา “เธอบอกฉันมาเถอะ”

จี้รัวเฟยถอนหายใจเบา ๆ แล้วเล่าทั้งหมด

ที่แท้ ตระกูลจี้เป็นหนึ่งในสิบขุนนางหญิงในราชวงศ์ต้าซาง สตรีของขุนนางสิบตระกูล มักแต่งงานกับสี่ตระกูลใหญ่หรือตระกูลขุนนางอื่น ๆ

ในตระกูลโซ่ หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ มีหนุ่มหล่อชื่อว่าโซ่เจี๋ย โซ่เจี๋ยไม่เพียงแต่หล่อ ยังมีพลังสูง ถูกมองว่าเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูลโซ่

ในราชวงศ์ มีสตรีชื่ออินตันหลงรักโซ่เจี๋ย แต่โซ่เจี๋ยเห็นจี้รัวเฟยแล้วเกิดความรู้สึกดี และขอให้ครอบครัวมาสู่ขอเธอ

เมื่ออินตันรู้เรื่องนี้ก็โกรธมาก นำทหารสิบคนบุกตระกูลจี้ ถอดหน้าจี้รัวเฟยออก และกล่าวหาว่านางเป็นเหมือนซูต๋าจี่ที่ทำลายราชวงศ์ซาง เป็นหญิงที่นำพาความหายนะ จึงต้องลงโทษหนัก จากนั้นสั่งให้ถอดหน้าจิ้งจอกแปะบนใบหน้าจี้รัวเฟย และสั่งให้นางต้องแปะไว้อย่างน้อยสามปี ถ้านางกล้าถอดออก ตระกูลจี้ทั้งหมดจะถูกลงโทษ

อินตันเป็นราชวงศ์ ตระกูลจี้ในฐานะขุนนางจึงไม่กล้าขัดขืน ยอมรับสภาพ

จี้รัวเฟยกล่าว “แค่สามปี อดทนสักหน่อยเดี๋ยวก็ผ่านไป”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “เธอทนได้ แต่ฉันทนไม่ได้!”

พูดจบ เขาโบกมือหนึ่งครั้ง หน้าจิ้งจอกของจี้รัวเฟยก็หลุดออก จากนั้นมีหมอกสีเขียวห่อหุ้มผิวหน้า อู๋เป่ยเริ่มรักษาเธอทันที