ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1639

อู๋เป่ยนึกถึงคัมภีร์อาคมสวรรค์ จึงถาม : “ตำหนักแม่มดอยู่ที่ดินแดนคุนหลุน?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ย่อมอยู่ที่นี่!”

อู๋เป่ย : “ตำหนักแม่มดมีประโยชน์อะไรกัน?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “มันเป็นสมบัติของตำหนักแม่มดที่เป็นมรดกสืบทอด ผู้ที่มีคุณสมบัติดีสามารถเข้ามายังตำหนักและกลายเป็นแม่มดขั้นสูงและช่วยฟื้นฟูเผ่าหวู่ให้กลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง”

อู๋เป่ยกล่าว : “เจ้าหาเบาะแสพบแล้วหรือ?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ตอนนี้ยังหามพบ”

อู๋เป่ย : “เจ้าผู้เป็นถึงราชาเทพ ทั้งยังเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ คิดหรือว่าข้าจะปล่อยเจ้าไป?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ในสายตาผู้แข็งแกร่งเช่นพวกข้า ผู้อ่อนแอเปรียบเสมือนมดปลวก ข้าไม่คิดว่าวิธีการของข้าไม่มีสิ่งใดผิด บนโลกนี้แต่เดิมก็คือปลาใหญ่กินปลาเล็กเป็นมาแต่โบราณกาล เผ่ามนุษย์เช่นพวกนายก็เป็นเช่นนี้มิใช่หรือ? ผู้อ่อนแอกลายเป็นทาส ผู้แข็งแกร่งเป็นราชา ผู้เป็นราชาย่อมสามารถสังหารทาสได้ตามใจชอบ”

อู๋เป่ยยิ้มเย็น : “นั่นเป็นเรื่องของเผ่ามนุษย์ คนนอกอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย!”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ข้ายินยอมขอรับผิด สหายโปรดปล่อยข้าไปสักครั้งเถิด?”

อู๋เป่ยเห็นว่าหมากรุกฆาตสิบทิศของตนยังไม่เสร็จสิ้น จึงพูดต่อ : “ปล่อยเจ้าไปมิใช่ว่ามิได้ แต่ในเมื่อเจ้าอยู่ในกำมือของข้าแล้วมีสิทธิ์ที่จะสังหารเจ้าได้ตามใจชอบ หากปล่อยเจ้าไปง่ายๆ เช่นนี้ เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือ?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถาม : “ท่านต้องการสิ่งใด?”

อู๋เป่ย : “ตำหนักทองสัมฤทธิ์นี่ไม่เลวเลย ข้าชอบยิ่งนัก”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์บันดาลโทสะ “ไม่มีทาง! ตำหนักทองสัมฤทธิ์แห่งนี้เป็นข้าที่ใช้พลังเทพทองสัมฤทธิ์สร้างขึ้นมากว่าพันปีจึงจะสำเร็จ มันเป็นดั่งสมบัติรักษาชีวิตของข้าไว้ ไม่มีทางที่จะมอบให้เจ้า!”

อู๋เป่ยยิ้มเย็น : “ต้องการรักษาชีวิตของตนไว้หรือตำหนักทองสัมฤทธิ์นี่กัน เจ้าเลือกเองเถอะ!”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบ : “ข้าสามารถมอบสมบัติที่มีค่าไม่ด้อยไปกว่าตำหนักทองสัมฤทธิ์นี้แก่เจ้าได้”