ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1681

เจ้าเทพหัวสุนัขขี้เรื้อนนั่น ตัวสูงเกือบสามเมตร ขนดำเฟิ้มไปทั้งตัว ดวงตาแดงก่ำเหมือนกระดิ่งทองแดง น่าขนลุกเป็นบ้า

เวิ่นขวางมันไว้ พร้อมแยกเขี้ยวคำรามเสียงต่ำ “เทพหัวสุนัข! ออกไป! ไม่งั้นฉันจะสู้ตายกับนาย!”

“สู้ตาย? เธอสู้ไหวรึ?” เทพหัวสุนัขแสยะยิ้ม แล้วก้าวเข้ามาอีกก้าว

ราวกับนึกถึงลูกสาวที่ตายไป ผิวของเวิ่นพลันปรากฏอักขระสีดำขึ้นมา และพลังของเธอก็เริ่มน่ากลัว

เทพหัวสุนัขพูดด้วยความโกรธ “จะใช้พลังต้องห้ามงั้นเหรอ? ไร้ประโยชน์ ฉันก็มีอยู่เหมือนกัน!”

พูดจบ ดวงตาของเทพหัวสุนัขก็เปล่งแสงสีแดงเลือด มันจ้องมองเวิ่นเขม็ง

“ตูม!”

สองร่างพุ่งเข้าใส่กันในพริบตา พวกเขาโจมตีกันไปหลายสิบครั้ง แต่ไม่นานเวิ่นก็ร้องครางออกมา เธอถูกกรงเล็บของเทพหัวสุนัขฟาดจนกระเด็น หน้าอกเป็นแผลเหวอะหวะ เลือดไหลไม่หยุด

เท้าข้างหนึ่งของเทพหัวสุนัขเหยียบลงบนหัวของเวิ่น แล้วพูดอย่างเย็นชา “เธอผู้ที่อ่อนแอ ยังกล้าท้าทายผู้ที่แข็งแกร่งอีกเหรอ? ไปตายซะ!!”

มันยกเท้าขึ้น เตรียมจะเหยียบหัวของเวิ่นให้แหลก แต่ในวินาทีที่มันยกเท้าขึ้น แสงกระบี่ก็วาบขึ้น เทพหัวสุนัขยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หัวของมันก็หลุดออกจากคอจนเลือดพุ่งกระฉูด

อู๋เป่ยสะบัดเลือดออกจากกระบี่ตัดอากาศ แล้วพูดอย่างเรียบเฉย “เทพหัวสุนัขอะไรกัน ก็แค่ขยะ!”

เวิ่นมองอู๋เป่ยด้วยความตกตะลึงแล้วพูดว่า “นายซ่อนพลังไว้!”

อู๋เป่ยหัวเราะแห้งๆ ก่อนรีบพยุงเวิ่นขึ้น “พี่เวิ่น พี่ไม่เป็นไรนะ? ผมมียา เดี๋ยวรักษาให้”

เขาทายาลงบนแผลของเธอ หลังจากนั้นไม่นานผลของเวิ่นก็หายสนิทราวกับไม่เคยได้รับบาดเจ็บ

เวิ่นประหลาดใจมาก “ยาอะไรเนี่ย? มหัศจรรย์จริงๆ นายได้มันมาจากไหน?”