ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1694

เฮยท๋าฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที หนึ่งก้าวก็มาถึงระหว่างทั้งสองคน ถาม : “ใครเป็นคนเหยียบหลังคาพัง รบกวนอาจารย์ของฉัน เป็นคนที่พวกแกล่วงเกินได้เหรอ”

ผู้ฝึกฝนที่สวมเสื้อคลุมบากัวสีทองเหลือบมองเฮยท๋าหนึ่งที พูดอย่างเย็นชา : “แกโผล่ออกมาจากไหน ถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

“เพี๊ย!”

มือของเฮยท๋าไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ คนผู้นี้ก็โดนตบหนึ่งทีแล้ว ทำให้ฟันทั้งหมดในปากหลุดออกไปโดยตรง เลือดสดไหลออกมา

ผู้ฝึกฝนเสื้อคลุมบากัวทั้งตะลึงและกลัว ตะโกน : “แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ! สำนักเซียนม่วงทองไม่ปล่อยแกไปแน่!”

เฮยท๋าหัวเราะอย่างเย็นชา : “ฉันจะถามแกอีกครั้ง ใครเป็นคนเหยียบหลังคาพัง”

ผู้ฝึกฝนสวมชุดสีน้ำเงินอีกคนหนึ่งรีบพูด : “ตอนที่อีกฝ่ายกำลังไล่ตามผมเลยทำให้เหยียบหลังคาพัง”

เฮยท๋าพูดอย่างเย็นชา : “รบกวนความสุขของอาจารย์ฉัน พวกแกตามฉันไปขอโทษ!”

เขาหนึ่งมือหนึ่งคน พลังยุทธ์ของสองคนนี้ไม่อ่อนแอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะต่อต้านไม่ได้ ถูกเฮยท๋ายกเข้าไปในห้องเหมือนกับลูกเจี๊ยบ

ภายในห้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว หลังคาก็ถูกฉื่อเผาซ่อมเสร็จแล้วเหมือนกัน โต๊ะ เก้าอี้ และช้อนส้อมที่ชำรุดก็ได้รับการซ่อมแซมเช่นกัน ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

มาถึงห้อง สัมผัสได้ถึงพลังของคนหลายคน ในที่สุดสีหน้าของผู้ฝึกฝนเสื้อคลุมสีทองก็เปลี่ยนไป เขาถามด้วยความตะลึง : “พวกคุณเป็นใคร”

อู๋เป่ยถาม : “ผมกินข้าวดีๆอยู่ที่นี่ ทำไมคุณถึงมาเหยียบหลังคาพัง รบกวนผมกินข้าว”

หน้าผากของผู้ฝึกฝนเสื้อคลุมสีทองมีเหงื่อเย็นไหลออกมาโดยตรง เขาไม่กล้าหยิ่งผยองอีกต่อไป รีบพูด : “ผู้น้อยสมควรตาย โปรดยกโทษให้ด้วย”

อู๋เป่ยถามอีกคนหนึ่ง : “ทำไมเขาถึงตามล่าคุณ”

คนผู้นี้ถอนหายใจ : “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผู้น้อยจริงๆ ผมเอาอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งไปขายในเมือง หลังจากคนผู้นี้มองเห็น ต้องการบังคับขาย นอกจากนี้ราคาที่ซื้อก็ต่ำอย่างมาก ผมจะตอบตกลงได้ยังไง ดังนั้นเลยทะเลาะกับเขาขึ้นมา อีกฝ่ายจึงลงมือกับผม ผมรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ จึงรีบหนีไป พวกเราหนึ่งคนหนีหนึ่งคนไล่ล่า ผ่านตรงนี้พอดี รบกวนหลายท่านแล้ว ต้องขออภัยจริงๆ”

อู๋เป่ยพูดกับผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทอง : “คนอื่นไม่อยากขาย ทำไมคุณต้องบังคับขายด้วย คนของสำนักเซียนม่วงทองของพวกคุณล้วนแล้วหยิ่งผยองแบบนี้เหรอ”

ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองรีบพูด : “เป็นความผิดของผู้น้อย ต่อจากนี้ไปผู้น้อยไม่กล้าแล้ว”

อู๋เป่ย : “ผมไม่อยากยุ่งเรื่องของคุณ แต่คุณมารบกวนความสุขของผม เตรียมชดใช้ยังไง”

ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองอึ้งอยู่พักหนึ่ง พูด : “ท่านอยากให้ผมชดใช้ยังไง”

อู๋เป่ย : “ความสุขของผมหายไปแล้ว หากลับมาได้ยากอย่างมาก เอาแบบนี้ คุณชดใช้เงินหนึ่งร้อยล้านเต้าให้ผมแล้วกัน”

มูลค่าของเงินเต้าสูงกว่าเหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์อย่างมาก เหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์หนึ่งถึงสองหมื่นเหรียญถึงจะสามารถแลกเงินเต้าได้หนึ่งเหรียญ เขาเปิดปากก็คือหนึ่งร้อยล้านเต้า ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองอึ้งทันที บ่นพึมพำ : “ท่านกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม สำนักเซียนม่วงทองทั้งหมดก็ไม่มีหนึ่งร้อยล้านเต้า”

สีหน้าของอู๋เป่ยเคร่งขรึม : “ใครล้อเล่นกับคุณ! คุณชดใช้ไม่ได้ ก็พาผมไปสำนักเซียนม่วงทอง ให้เจ้าสำนักของพวกคุณมาชดใช้!”

ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเหตุผลกับอู๋เป่ย เขากัดฟันแน่น พูดในใจ แม้ว่าพลังยุทธ์ของพวกคุณจะสูง แต่สำนักเซียนม่วงทองของพวกเราก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน รอให้ไปถึงสำนักแล้วค่อยคุยเหตุผลกับเขาก็ไม่สาย!

ดังนั้น ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทองพาอู๋เป่ยและคนอื่นๆไปถึงหน้าประตูสำนักของสำนักเซียนม่วงทอง คนเฝ้าประตูมองเห็นผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีทอง ถามทีละคน : “ศิษย์พี่เฉียน คนเหล่านี้เป็นเพื่อนของคุณเหรอ”

ในไม่ช้า ชายชราคนหนึ่งเดินก้าวใหญ่มา ผสานมือทำความเคารพแต่ไกล : “สำนักเซียนม่วงทอง หูซื่อไห่เข้าพบบรรพบุรุษเต้าหลายท่าน!”

เขามองไม่เห็นพลังยุทธ์ของอู๋เป่ย แต่สามารถสัมผัสได้ถึงเฮยท๋าหลายคนล้วนแล้วเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับบรรพบุรุษเต้า ระดับพลังยุทธ์ของอู๋เป่ยนั้นคาดเดาไม่ได้มากยิ่งขึ้น เขาจะกล้ารุกรานได้อย่างไร สุภาพกับพวกเขาอย่างมาก ระมัดระวัง

เฮยท๋า : “คุณก็คือเจ้าสำนักเหรอ คุณมาได้พอดีเลย” เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอีกหนึ่งรอบทันที

หูซื่อไห่ก็จ้องเฉียนต้าจื่ออย่างดุร้ายหนึ่งทีเช่นกัน อีกฝ่ายตกใจจนหมดสติโดยตรง เขารู้ว่าตัวเองจบเห่แล้ว!

ถอนหายใจยาวหนึ่งที หูซื่อไห่รู้ว่าเรื่องนี้เกรงว่าจะจบไม่สวยแล้ว อู๋เป่ยและคนอื่น ๆ สามารถใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างได้อย่างแน่นอน เหยียบสำนักเซียนแบนราบโดยตรง เขากัดฟันแน่น พูด : “ขอพูดอย่างไม่ปิดบัง หนึ่งร้อยล้านเต้ามันเกินไปแล้วจริงๆ พวกเราเอาออกมาไม่ได้ภายในเวลาอันสั้น”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ได้ยินมาว่ามีภูเขาเซียนม่วงทองอยู่ในเมือง บนภูเขามีศิลาเซียน”

หูซื่อไห่พูด : “มีภูเขาเซียนจริงๆ”

อู๋เป่ย : “เอาแบบนี้ ยกเลิกเงินเต้าแล้วกัน ผมจะไปเดินเล่นบนภูเขาของพวกคุณ”

หูซื่อไห่นั้นไม่กังวล เพราะว่าขนภูเขาเซียนไปไม่ได้ ศิลาเซียนและภูเขาเซียนเป็นหนึ่งเดียวกัน ต่อให้เขาอาศัยอยู่ข้างบนแล้วจะเป็นอะไรไป

ดังนั้น เขารีบพูด : “ได้แน่นอน”

อู๋เป่ย : “น่าจะอยู่แค่ไม่กี่วัน เจ้าสำนักหู โปรดนำทางด้วย”

หูซื่อไห่นำทางอยู่ข้างหน้า คนกลุ่มหนึ่งมาถึงเทือกเขาสีม่วงทองแห่งหนึ่ง เข้าไปในพื้นที่ภูเขา อู๋เป่ยสัมผัสได้ถึงพลังงานลึกลับอย่างหนึ่งได้ทันที เหมือนฝนฤดูใบไม้ผลิที่ซึมเข้าสู่ร่างกายและจิตวิญญาณของเขา ในระยะยาว พลังนี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อเขาอย่างแน่นอน