ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1693

อู๋เป่ยในเวลานี้ แกนกลางของสิ่งที่เป็นเซียนถูกสกัดออกมาแล้ว สิ่งที่เขาทำดียิ่งกว่าบรรพบุรุษเซียนตงเทียนด้วยซ้ำ ในสายตาของเขา ผู้เป็นเซียนได้รับการปรับให้เข้ากับสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในจูเทียนอาณาจักรหมื่นลี้ เพียงแค่เป็นสิ่งมีชีวิตก็สามารถฝึกฝนได้ สิ่งมีชีวิตทุกประเภทสามารถกลายเป็นเซียนได้!

วิชาเซียนของเขา หลุดพ้นจากเผ่าเซียน กลายเป็นวิชาการฝึกฝนที่เป็นสากลสำหรับเทพและวิญญาณทั้งปวง

ในที่สุด เสียงของตงเทียนก็ดังขึ้นที่หูของอู๋เป่ยอีกครั้ง : “ขอแสดงความยินดีด้วย คุณทำภารกิจแรกสำเร็จแล้ว”

อู๋เป่ยถาม : “ภารกิจที่สองคืออะไร”

ตงเทียน : “ภารกิจที่สอง ท้าประลองคนที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรเดียวกันในยุคเซียน เพียงแค่สามารถอดทนได้สิบลมหายใจ ก็ถือว่าสำเร็จแล้ว”

อู๋เป่ยบรรยายมาหนึ่งพันห้าร้อยปี ก็เทียบเท่ากับเขาฝึกฝนมาหนึ่งพันห้าร้อยปีเช่นกัน

เขาพูดอย่างไม่แยแส : “เริ่มได้เลย”

อู๋เป่ยเข้าไปในประตูสีแดงบานหนึ่ง ด้านหลังประตูเป็นพื้นที่สว่าง มีเงาพร่ามัวยืนอยู่ในนั้น ทันทีที่อู๋เป่ยมาถึง เงาก็เคลื่อนไหว เริ่มโจมตีใส่เขาทันที

จู่ๆ อู๋เป่ยก็หายไปแล้ว เงาพร่ามัวสองเงาต่อสู้กันกลางอากาศ มองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำว่าเคลื่อนไหวยังไง และมองไม่เห็นเช่นกันว่าใครได้เปรียบกว่า

ผ่านไปประมาณสามนาที จู่ๆอู๋เป่ยก็ยืนอยู่กับที่ และเงานั้นก็หดตัวเป็นลูกบอลทรงกลม หลังจากนั้นตุ้มระเบิดไปเลย

ตงเทียน : “ไม่เลว พลังของคุณ เหนือกว่าคนที่แข็งแกร่งที่สุดในระดับเดียวกันในยุคเซียนแล้ว”

อู๋เป่ย : “คนผู้นี้คงไม่ใช่บรรพบุรุษเซียนตงเทียนใช่ไหม”

ตงเทียน : “ไม่ใช่ เขาเป็นศัตรูของบรรพบุรุษเซียนตงเทียน และเป็นคนทรยศของเผ่าเซียน”

อู๋เป่ย : “อ่อ เขาทรยศเผ่าเซียนเหรอ หมายความว่า เขายังมีชีวิตอยู่เหรอ”

ตงเทียน : “เขาไปอยู่กับเผ่าเทพแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะเป็นหนึ่งในผู้ปกครองหลักของเผ่าเทพ”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ดูเหมือนว่าไม่ว่าเผ่าไหนก็มีผู้ทรยศ”

ตงเทียน : “ภารกิจที่สาม กลายเป็นราชาเซียน”

อู๋เป่ย : “ราชาเซียนเหรอ ดูเหมือนว่า มีเพียงไปถึงระดับโชคชะตา ถึงจะสามารถกลายเป็นราชาเซียน”

ราชาเซียน คือราชาของเซียนทั้งหมด!

ตงเทียน : “คุณต้องทะลวงให้เร็วที่สุด”

อู๋เป่ย : “เรื่องนี้ไม่รีบ ผมขอออกไปก่อนแล้วกัน รอให้ผมทะลวงถึงระดับโชคชะตาแล้ว ค่อยกลับมาก็ไม่สาย”

ตงเทียน : “ก็ได้ ฉันจะมอบป้ายคำสั่งให้คุณหนึ่งอัน พกป้ายนี้ คุณสามารถกลับมาที่สวรรค์กลางได้ตลอดเวลา”

อู๋เป่ย : “ผมสอนมาหนึ่งพันกว่าปีแล้ว สามารถพาลูกศิษย์เหล่านี้ออกไปได้ไหม”

ตงเทียนพูด : “ได้แน่นอน”

ดังนั้น อู๋เป่ยจึงเลือกบรรพบุรุษเต้าสี่คน เต้าจวินสิบสองคน และยังมีเซียนผู้เที่ยงแท้อีกสามคนจากบรรดาลูกศิษย์ทั้งหมด ให้พวกเขาเข้าไปในถ้ำสวรรค์ของเขาชั่วคราว

หลังจากนั้น เขาเดินออกมาจากสวรค์กลาง

ตอนที่เขาเดินออกมาจากซุ้มประตู ไม่มีใครสังเกตเห็นเขา ท้ายที่สุดแล้วเวลาสองวันเท่านั้น ไม่มีใครคิดอะไรมาก

กลับมาที่ตำหนักฮุนเทียน เขาบอกลากับคนของฮุนเทียน หลังจากนั้นกลับไปหาถังปิงอวิ๋นที่โลกเซียนอีกครั้ง

มาถึงอาคารจูเชว่อีกครั้ง หวู่เฉียนหยางรีบออกมาต้อนรับ พูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณชายอู๋ คุณมาไม่ถูกจังหวะ ปิงอวิ๋นปิดกั้นตัวเองเพื่อฝึกฝนแล้ว”

อู๋เป่ยถามสถานการณ์สักพักหนึ่ง ถังปิงอวิ๋นกำลังบุกทะลวงสู่ระดับที่สามของเซียนผู้เที่ยงแท้

เขาพอใจอย่างมาก คุยกับหวู่เฉียนหยางสักพักหนึ่ง หลังจากนั้นพูด : “เจ้าสำนักหวู่ ผมสามารถถอนคำสาปของคุณได้ไหม”

ร้านอาหารที่เขาเลือก ชื่อว่าอาคารเซียนม่วง เขาสอบถามมาแล้ว เป็นร้านอาหารที่หรูหราที่สุดพร้อมอาหารที่ดีที่สุดในเมืองม่วงทอง

เขาขอห้องส่วนตัวที่มีชื่อเสียงระดับสูง อาจารย์และลูกศิษย์ห้าคนนั่งลง อู๋เป่ยสั่งอาหารมาหนึ่งโต๊ะ นอกจากนี้ยังเอาเหล้าที่ตัวเองหมักออกมา

ฉื่อเผาเป็นสาวงามชุดแดงคนหนึ่ง เธอรินเหล้าให้อู๋เป่ยอู๋ด้านข้าง

อู๋เป่ยพูด : “จิตใจของพวกนายเรียบง่าย แม้ว่าสิ่งนี้จะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนก็ตาม แต่มันไม่ดีสำหรับการติดต่อกับผู้คน จิตใจของคนค่อนข้างซับซ้อน พวกนายต้องสัมผัสอย่างช้าๆ”

ไป๋เหลียนพูด : “อาจารย์ ทำไมท่านถึงไม่ก่อตั้งสำนักที่นี่ล่ะ รับลูกศิษย์มากมาย”

อู๋เป่ย : “ยังไม่ถึงเวลา ฉันยังไม่มีความสามารถนั้น”

อาหารมาถึงแล้ว ลูกศิษย์ทั้งสี่คนกินหนึ่งคำ คิ้วของแต่ละคนเต้นระบำ กินอย่างบ้าคลั่งทันที พวกเขาเป็นสัตว์ร้ายมาหลายปีแล้ว เคยกินอาหารรสเลิศแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เพียงแต่อยู่ต่อหน้าอาจารย์ พวกเขาก็ไม่กล้าปล่อยตัวมากเกินไป พยายามฝึกความยับยั้งชั่งใจ

“ตุ้ม!”

จู่ๆ หลังคาก็ถูกคนๆหนึ่งทำลาย ไม้และกระเบื้องพังทลายตกลงมาจำนวนมาก ถูกมือใหญ๋ของเฮยท๋าโบกหนึ่งที ถูกกวาดไปอยู่ด้านข้างทั้งหมด

ทันทีที่อู๋เป่ยเงยหน้ามอง หลุมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนหลังคา

เฮยท๋าพูดด้วยความโกรธ : “ไร้เหตุผลสิ้นดี รบกวนอาจารย์กินข้าว ผมจะไปหาพวกเขา!”

อู๋เป่ยก็อยากรู้เหมือนกัน หมีเซียนโง่และซื่อตัวนี้ จะใช้เหตุผลกับคนยังไง ดังนั้นจึงหัวเราะและไม่มีการขัดขวาง

เฮยท๋าบินออกไปบนท้องฟ้านอกอาคาร ก็มองเห็นเซียนผู้เที่ยงแท้สองคนกำลังปะทะหน้ากัน หนึ่งในนั้นสวมเสื้อคลุมบากัวสีทอง หัวเราะอย่างเย็นชา : “ช่างบังอาจจริงๆ กล้ามาทำตัวหยิ่งผยองที่ถิ่นของสำนักเซียนม่วงทองของพวกเรา!”

อีกคนหนึ่ง สวมชุดสีน้ำเงิน เขาขมวดคิ้วและพูด : “เพื่อนผู้นี้ ผมไม่มีความคิดที่จะเป็นศัตรูกับคุณ เพียงแต่การกระทำของคุณมันเกินไปแล้ว ทำธุรกิจจะสามารถบังคับซื้อและขายได้อย่างไร”

คนผู้นั้นพูดด้วยความโกรธ : “ฉันบังคับแล้วทำไม แกไม่ขายของให้ฉัน ก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอดออกไปจากเมืองม่วงทองได้!”