ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1702

อู๋เป่ยกล่าว “ฉันเป็นนักปรุงยา และถ้าฉันเดาไม่ผิด ดอกบัวทะเลไม่ได้ผลกับเด็กทุกคนใช่ไหม?”

เจ้าหญิงชิงซุนพยักหน้า “โดยประมาณแล้ว ทุกๆ สี่คนที่เกิด จะมีหนึ่งคนที่ใช้ไม่ได้ผล เด็กคนนั้นจะต้องถูกทอดทิ้ง”

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้ว ถึงไม่มีดอกบัวทะเล พวกเธอก็ยังสามารถทำให้เด็กๆ มีความสามารถในการหายใจใต้น้ำได้”

เจ้าหญิงชิงซุนตะลึงไปชั่วขณะ “ไม่ใช้ดอกบัวทะเล? เป็นไปไม่ได้! ชาวทะเลตะวันออกของเราอยู่ในทะเลมาหลายยุคหลายสมัยแล้ว เรายังไม่เคยพบสิ่งใดที่สามารถทดแทนผลของดอกบัวทะเลได้”

อู๋เป่ย “นั่นเป็นเพราะพวกเธอไม่เข้าใจธรรมชาติของดอกบัวทะเล พวกเธอใช้ชีวิตอยู่ในทะเลมาหลายชั่วอายุคน ทำให้มีภูมิคุ้มกันในการใช้ชีวิตในน้ำทะเลอยู่แล้ว เพียงแต่ความสามารถนี้ต้องใช้เวลาในการปรับตัว แต่สำหรับเด็กแรกเกิด ความสามารถนี้จะถูกปิดผนึกไว้ เมื่อตัดสายสะดือแล้ว พวกเขาจะไม่สามารถอยู่ในน้ำได้ อีกทั้งเด็กแรกเกิดยังมีการปรับตัวที่ค่อนข้างช้า พวกเขาต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนจึงจะสามารถเปิดใช้งานความสามารถนี้ได้ทีละน้อย ดังนั้น บรรพบุรุษของพวกเธอจึงค้นพบดอกบัวทะเล ซึ่งมีส่วนประกอบทางยาบางชนิดที่สามารถปลุกความสามารถในการใช้ชีวิตในน้ำของทารกได้ภายในเวลาไม่กี่วัน”

หลังจากที่เจ้าหญิงชิงซุนได้ฟัง ก็พยักหน้าอย่างแรงแล้วกล่าวว่า “คุณช่างเก่งกาจจริงๆ ฉันเคยได้ยินผู้ใหญ่พูดถึงเรื่องนี้มาก่อน พวกท่านก็พูดแบบนี้เหมือนกัน”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “เธอถอนทัพกลับได้แล้ว สามวันหลังจากนี้ ฉันจะนำน้ำยาชนิดหนึ่งมาให้ เมื่อดื่มแล้ว บุตรหลานของพวกเธอทุกคนจะสามารถมีชีวิตรอดอยู่ใต้น้ำได้ทันที”

เจ้าหญิงชิงซุนแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “จริงหรือ? น้ำยาของนายสามารถใช้ได้ผลกับเด็กทุกคนเลยหรือ?”

อู๋เป่ยตอบว่า “แน่นอน น้ำยาที่ฉันทำนั้น ออกฤทธิ์เร็วและไม่มีผลข้างเคียง อีกทั้งยังใช้ได้ผลกับเด็กทารกทุกคน และจะไม่เกิดเหตุการณ์น่าเศร้าที่เด็กทารกทุกๆ สี่คนต้องเสียชีวิตไปหนึ่งคนอีก”

เจ้าหญิงชิงซุนยังคงสงสัย “ฉันจะเชื่อนายได้อย่างไร?”

อู๋เป่ยตบเข้าที่หน้าของเธอ ทำให้เจ้าหญิงชิงซุนเลือดกำเดาไหลและเห็นดาวเต็มไปหมด เธอพูดด้วยความโกรธว่า “นายกล้าตบหน้าฉันเหรอ?”

อู๋เป่ยพูดว่า “ฉันเพียงต้องการให้เธอเข้าใจว่าฉันสามารถฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ ด้วยสถานะของปัจจุบันของเรา ฉันจำเป็นต้องโกหกเธอด้วยหรือ?”

เจ้าหญิงชิงซุนเอามือปิดหน้าด้วยความคับแค้นใจ ตั้งแต่เด็กจนโต แม้แต่เสด็จพ่อยังไม่เคยเธอเลย เจ้าคนถ่อยจากแดนมนุษย์ผู้นี้ กล้าดียังไงมาตบเธอ!