ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1732

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มและพูดว่า "ท่านพ่อมักจะบอกว่ามีคนไม่ดีอยู่มากมาย ท่านอยากให้ข้าระวังตัว ข้าคิดว่าเขากังวลเกินไป คนอย่างโจวหลางจะเป็นคนเลวได้อย่างไร"

ทันใดนั้นชายที่ชื่อโจวหลางก็เผยรอยยิ้มแปลก ๆ "จริง ๆ แล้ว ท่านพ่อของเจ้าพูดถูก ข้ามันเป็นคนเลว"

ในขณะนี้ มีชายร่างใหญ่หลายคนรีบวิ่งออกไปจากบ้านด้านหลังเขา แต่ละคนดูร้ายกาจไม่เหมือนคนดีอะไร

ผู้หญิงคนนั้นตกใจ "เจ้า ... "

โจวหลางพูดอย่างใจเย็น "เพื่อที่จะชวนเจ้าไปออกเดท ข้าจึงใช้ความพยายามอย่างมากและใช้เวลาสามเดือนเต็ม ๆ กว่าจะสำเร็จ แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็คุ้มค่าแล้ว"

แต่หญิงสาวกลับสงบลงและถามว่า “คุณเป็นใครกันแน่”

โจวหลางยิ้ม "ฮ่าฮ่า" "เรามาจาก 'ค่ายหมาป่าขาว' นอกเมือง และวันนี้เราจะมัดคุณไว้ที่ภูเขา ถ้าพ่อของเจ้าอยากให้เจ้ากลับไปแบบมีชีวิตอยู่ พ่อของเจ้าจะต้องจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้เรา"

ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจเบา ๆ "สิ่งที่ท่านพ่อพูดนั้นถูกต้องจริง ๆ เป็นข้าเองที่ไม่เชื่อฟัง"

คราวนี้โจวหลางหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" "แม่นางซ่ง เจ้าควรให้ความร่วมมือนะ พวกเราต่างก็เป็นคนไม่ละเอียดกันทั้งนั้น ถ้าข้าทำร้ายเจ้าโดยไม่ตั้งใจ มันจะไม่งาม"

“พวกเจ้ามันผู้ก่อการร้าย” ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากผนังบ้าน

คนเหล่านี้ทำเอาคนตกใจมาก เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังเคี้ยวหญ้าอยู่บนผนังและกำลังมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

คุณหนูซ่งตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นการปรากฏตัวของอู๋เป่ย จากนั้นอุทานขึ้น "คุณชายอู๋ ! "

อู๋เป่ยค่อย ๆ ล้มลงมาข้าง ๆ นางแล้วพูดว่า "คุณหนูซ่ง หมอนี่หน้าตาแบบนี้มาหลอกใช้ท่านได้ยังไง"

คุณหนูซ่งหน้าแดงและกระซิบบอก "เขาเก่งเรื่องบทกวี ข้าถูกหลอกแล้ว"

อู๋เป่ยกล่าว "แต่งกลอนหรือ ข้าไม่เก่งในเรื่องนี้"

โจวหลางพูดด้วยความโกรธ "เจ้าหนู เจ้าควรหยุดยุ่งเรื่องของคนอื่นได้แล้ว ! "

อู๋เป่ยเอื้อมมือออกไปและตบไหล่เขา โจวหลางไม่สามารถขัดขืนได้ จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงพลังมหาศาลที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา เขาตกใจและตะโกน "ไว้ชีวิตข้าด้วย ! "

อู๋เป่ยกล่าว "เจ้าลักพาตัวแล้วทำเงินได้มากมายสินะ"

โจวหลางกล่าว "มันไม่ได้ทำเงินได้มากมายขนาดนั้น ยังไงซะมันก็เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย"

อู๋เป่ยกล่าว "แล้วค่ายของเจ้าได้เงินไปเท่าไหร่แล้ว"

โจวหลางกล่าว "ประมาณหลายล้านเหรียญเทพเจ้า"

อู๋เป่ยกล่าว "ดีมาก ติดต่อหัวหน้าค่ายของเจ้า และขอให้เขาเตรียมสองล้านเหรียญเทพเจ้าเพื่อไถ่ตัวเจ้า หากไม่นำเงินมา ข้าจะตีเจ้าจนตาย จากนั้นจะทำลายค่ายหมาป่าขาวของเจ้า”

โจวหลางหน้าซีด ในฐานะผู้ลักพาตัวมืออาชีพ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนอื่นลักพาตัว เขากล่าว "คุณชาย ด้วยนิสัยของผู้นำค่ายแล้วนั้น ไม่มีทางที่เขาจะจ่ายเงินเพื่อช่วยพวกเรา"

อู๋เป่ยกล่าว "โอ้ เจ้ามันไร้ค่างั้นหรือ งั้นก็ตายซะ" เขายกมือขึ้นแล้วใช้ฝ่ามือข้างเดียวฟาดหัวคนข้าง ๆ เขาล้มลงกับพื้นและสิ้นใจ

โจวหลางตกใจและพูดอย่างรวดเร็ว "มีค่า ข้าน้อยก็มีค่า ! "

อู๋เป่ยกล่าว "จริงหรือ งั้นพูดมา"

เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "คุณชาย ข้ารู้ว่ามีสมบัติอยู่ที่ค่ายหมาป่าขาว เป็นเพราะเหตุนั้นเองที่ทำให้ผู้นำค่ายแล้วรอดจากอันตรายมาหลายครั้งและรอดชีวิตมาได้จนถึงตอนนี้"

อู๋เป่ยกล่าว "โอ้ มันคือสมบัติอันใด"

โจวหลางมองดูเขาและถามอย่างระมัดระวัง "คุณชาย ท่านไม่ฆ่าข้าได้หรือไม่"

"เพียะ"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "ทุกท่าน ได้โปรด อู๋เป่ย ข้ามาที่นี่เพื่อถามว่าสามารถยืมเงินไปจ่ายได้เท่าไหร่"

ทุกคนต่างอละงักในตอนแรก จากนั้นจึงหัวเราะเสียงดัง นี่คือคนแรกที่กล้าบุกเข้าไปในค่ายหมาป่าขาวของพวกเขา !

“เจ้าหนู เจ้าถูกเหล่าฉีหลอกหรือเปล่า เจ้ารู้ไหมว่าที่แห่งคือที่ไหน”

อู๋เป่ยกล่าว "ข้ารู้ ไม่ใช่ค่ายหมาป่าขาวหรอกหรือ พวกเจ้าก็เป็นแค่กลุ่มโจรที่ชอบลักพาตัวผู้คน"

ทุกคนต่างหัวเราะไม่ออกอีกต่อไป ไอเด็กคนนี้รู้แล้วทำไมเขาถึงกล้ามาที่นี่

ชายร่างสูงเดินไปหาอู๋เป่ย แขนของเขากำยำเหมือนหิน และรูปร่างของเขาแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด

ชายร่างสูงตะคอกอย่างเย็นชาและปล่อยหมัดไปที่อู๋เป่ย หมัดนี้มีพลังมากจนแม้แต่เผ่าเทพธรรมดา ๆ ก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้

อู๋เป่ยยื่นมือออกมาและรับหมัดเบา ๆ จากนั้นชายร่างสูงก็ปลิวไปข้างหลังห่างออกไปหลายสิบเมตร จากนั้นก็กระแทกลงพื้นอย่างแรง และจมลงใต้ดินลงไป สิบเมตร สามสิบเมตร หนึ่งร้อยเมตร และในที่สุดเขาก็จมลงไปใต้ดินหลายพันเมตรก่อนที่จะหยุดลง

อู๋เป่ยเพียงแค่ผลัก และพลังก็ติดอยู่ที่ร่างเขาและดำเนินการต่อไป เมื่อถึงเวลาที่พลังนี้สิ้นสุดลง ชายร่างใหญ่ก็คงจะแบนราบและตายไปบนพื้น

จากนั้นทุกคนก็ตระหนักได้ว่าอู๋เป่ยไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นด้วย เขาเป็นปรมาจารย์ระดับแนวหน้า !

อู๋เป่ยเหลือบมองชายวัยกลางคนผู้สง่างามซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งสูงสุด แล้วถามด้วยรอยยิ้ม "เจ้าคือผู้นำค่ายหรือเปล่า โจวหลางบอกว่า เจ้ามีเป็นล้านเหรียญเทพเจ้า"

ผู้บำเพ็ญวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างเย็นชา "สหาย เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทำตัวกร่างใส่ค่ายหมาป่าขาวนี้ด้วยความสามารถอันน้อยนิดของเจ้าได้หรือ"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ใช่ ด้วยความสามารถอันน้อยนิดของข้า ข้าก็มากเกินพอที่จะเอาชนะเจ้าได้"

ผู้บำเพ็ญวัยกลางคนโบกมือ "นำมันลงไป ! "

ทันใดนั้น ผู้คนรอบตัวเขาก็พุ่งเข้ามาทีละคน แต่อู๋เป่ยก็เพิกเฉยต่อพวกเขา มีแสงประกายรอบตัวเขา กลายเป็นสายฟ้าฟาดและปรากฏตัวข้าง ๆ ผู้นำค่ายหมาป่าขาว จากนั้นเขาถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม "เจ้าอยากหนีใช่ไหมล่ะ”