ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1744

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นและมองดูเขาด้วยสายตาที่แสดงความประหลาดใจ เขาอยู่ในโลกนี้มาครึ่งเดือนแล้ว มีอู๋เป่ยเป็นคนเดียวที่แสดงความเมตตาต่อเขา

อู๋เป่ยยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม: “มาเถอะ เถ้าแก่ นี่คือเพื่อนของข้าเอง อย่าไล่เขาเลย”

เมื่อเจ้าของร้านเห็นแขกชั้นบนพูด เขาจึงไม่พูดอะไร จึงยอมให้ชายหนุ่มขึ้นไปชั้นบน

ชิงซวงกำลังรับประทานอาหาร เธอจ้องมองอู๋เป่ยด้วยสีหน้าแปลก ๆ แล้วถามว่า “เจ้าจะชวนใครก็ได้มากินอาหารที่ข้าซื้อได้ยังไง?”

อู๋เป่ย: “ใครบอกว่าให้กินของเจ้า? เปิดโต๊ะอื่นให้เขาต่างหาก”

ในห้องส่วนตัวมีโต๊ะอยู่สองโต๊ะ และเขานั่งที่โต๊ะอีกตัว หลังจากที่ชายหนุ่มเดินเข้ามา เขาก็ยกมือคำนับไปที่อู๋เป่ยเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะพี่ชาย”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “ไม่ต้องเกรงใจ การเดินทางไม่มีใครไม่ลำบาก นั่งลงเถิด”

เขาโบกมือให้พนักงานในร้านและสั่งอาหารหนึ่งจาน

ชิงซวงถาม: “คุณชายอู๋ ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่มีเงินหรอกหรือ? เมื่อคิดเงินมาทีหลัง ข้าจะไม่ยอมจ่ายให้เจ้าเด็ดขาด”

อู๋เป่ยที่มีประสบการณ์มามาก ดังนั้นเขาจึงพกของมีค่าติดตัวไปด้วยเสมอ เขาถอดจี้หยกออกแล้วพูดว่า “จี้หยกชิ้นนี้มีราคามาก แค่อาหารมื้อเดียวยังไงก็จ่ายได้”

ชายหนุ่มเห็นว่า อู๋เป่ยนำจี้หยกของเขาเพื่อจ่ายค่าอาหารเลี้ยงเขา เขาจึงรีบพูดว่า: “พี่ชาย มีดสั้นในมือของข้าก็สามารถใช้เป็นเงินได้ ให้ข้าจัดการเองเถอะ”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง มีดของเจ้ามีต้นกำเนิดที่ไม่ธรรมดา มันน่าเสียดายที่ต้องขายมันไป”

ชายหนุ่มประหลาดใจ: “พี่ชาย ท่านรู้ได้อย่างไรว่ามีดของข้าไม่ธรรมดา?”

อู๋เป่ย: “ไม่เพียงแต่มีดเท่านั้น เจ้ายังมีความพิเศษอีกด้วย เจ้ามีนามว่าอย่างไร?”