ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1766

แม่ทัพปีศาจวัวตะลึงไปเลย พลังที่อู๋เป่ยปลดปล่อยออกมาทำให้มันหวาดกลัว แขนทั้งสองข้างของมันผสานกันแล้วทำการป้องกัน แต่หลังจากที่เสียงดังสนั่นหนึ่งที มันถูกเหยียบเป็นเนื้อบดจริงๆ เหลือผิวหนังเพียงชิ้นเดียวบนพื้น

เหยียบแม่ทัพของอีกฝ่ายตายแล้ว อู๋เป่ยออกคำสั่ง ปืนใหญ่ของหยวนฉางฮ้าวยิงพร้อมกัน และธนูก็ยิงออกไปพร้อมกัน กองทัพบุกเข้าไปหาเผ่าปีศาจวัวทีละคน ภายในพริบตา กองทัพเผ่าปีศาจสูญเสียอย่างหนัก

ในเวลาเดียวกัน เรือรบก็ปล่อยลำแสงออกมา นักรบหุ่นเชิดหนึ่งล้านคนลงมาจากลำแสงสู่พื้น ถือดาบใหญ่แล้วลุยเข้าไปหากองทัพปีศาจวัว

นี่เป็นการต่อสู้ของฝ่ายเดียวเท่านั้น นักรบหุ่นเชิดเหล่านี้ ถูกสร้างขึ้นมาจากทองคำเซียน ฟันแทงไม่เข้า ต่อให้เป็นนักรบที่แข็งแกร่งของปีศาจวัวก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน

เมื่อเห็นว่าการต่อสู้ได้รับการตัดสินแล้ว อู๋เป่ยถาม : “หยวนฉางฮ้าว ผมรู้สึกว่ายังมีช่องว่างที่ยังไม่ได้รับการปลดล็อค”

หยวนฉางฮ้าว : “ใช่แล้ว สิ่งเหล่านี้ เป็นเพียงนักรบหุ่นเชิดธรรมดา ข้างหลังยังมีทหารหุ่นเชิดชั้นยอด หน่วยองครักษ์หุ่นเชิด”

อู๋เป่ย : “ต้องอยู่ระดับไหน ถึงจะสามารถเปิดใช้งานทหารหุ่นเชิดชั้นยอดได้”

หยวนฉางฮ้าว : “อยู่ช่วงระหว่างราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์”

หลังจากผู้ศักดิ์สิทธิ์ ก็จะเป็นราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์ หลังจากราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์ ก็จะเป็นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์

อู๋เป่ยรู้ว่าเขายังห่างจากราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างมาก เขายิ้มเล็กน้อย พูด : “นักรบหุ่นเชิดเหล่านี้ถือว่าใช้ได้เลย เพียงแต่ยังคงน้อยไปหน่อย”

หยวนฉางฮ้าว : “มหาเทพ ภายในเรือรบมีการสร้างค่ายกลลึกลับ สามารถสร้างหุ่นเชิดได้อัตโนมัติ แต่จำเป็นต้องจัดหาวัสดุและพลังงาน”

อู๋เป่ยดีใจอย่างมาก : “จำเป็นต้องใช้วัสดุอะไร คุณบอกผมหน่อย ผมจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้”

หยวนฉางฮ้าวจึงบอกวัสดุที่ต้องใช้

ในเวลานี้ สงครามใกล้จะสิ้นสุดแล้ว อู๋เป่ยจึงส่งกองทหารนับล้านนายลงไป ใช้โอกาสในครั้งนี้ฝึกฝนทหาร

หลังจากสิบกว่านาที ทหารนับล้านของเผ่าปีศาจวัว ถูกสังหารทั้งหมด ไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว!

“ตุ้ม!”

ในเวลานี้ แผ่นดินไหว มีปีศาจวัวยักษ์ตัวหนึ่งวิ่งมาจากระยะไกล มันสูงหลายพันเมตร เขาทั้งสองเป็นสีเงิน ดวงตาเป็นสีม่วง และมีออร่าที่น่าสะพรึงกลัว

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า กลายร่างเป็นคนยักษ์สูงหมื่นเมตร บินไปทางปีศาจวัวยักษ์

“บูม!”

ตอนที่ปะทะกัน เขาเตะปีศาจวัวยักษ์หนึ่งทีจนล้มลงกับพื้น การเตะครั้งนี้ เตะจนอีกฝ่ายตีลังกา หลังจากนั้น เขานั่งอยู่บนตัวปีศาจวัวยักษ์ตัวนี้ แล้วตีอย่างดีร้าย หมัดของเขาหนักอย่างมาก ทุกหมัดที่ต่อยลงไป ปีศาจวัวยักษ์ล้วนแล้วเจ็บปวดอย่างมาก

เขาของมัน ล้วนแล้วถูกหมัดทั้งสองของอู๋เป่ยต่อยจนหัก ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ตาซ้ายก็ถูกต่อยออกมาเช่นกัน กระดูกแตกเป็นชิ้นๆ

“ไว้ชีวิตด้วย ท่านมหาเทพไว้ชีวิตด้วย!”

ปีศาจวัวยักษ์รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะถูกทุบตายแล้ว ในที่สุดก็ยอมเปิดปากพูด

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “แกกล้ามากเลยนะ กล้าให้ปีศาจวัวมาฆ่าประชาชนของฉัน! วันนี้ ฉันจะเหยียบเผ่าปีศาจวัวของแกให้แบน!”

พลังของปีศาจวัวตัวนี้ แม้แต่ราชาเทพก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ แต่ในเวลานี้กลับถูกอู๋เป่ยทุบจนเงยหน้าไม่ขึ้น มันรีบพูด : “มหาเทพไว้ชีวิตด้วย เผ่าปีศาจวัวยินดีเป็นทาสรับใช้!”

หัวใจของอู๋เป่ยหวั่นไหว : “อ่อ แกบอกว่าพวกแกยินดีเป็นทาสรับใช้เหรอ”

ปีศาจวัวยักษ์พูด : “ใช่ เผ่าของผมยินดีเป็นทาสรับใช้!”

“แกชื่ออะไร” อู๋เป่ยถาม

ปีศาจวัวยักษ์ : “ผู้น้อยหนิวเจินเทียน”

อู๋เป่ยหัวเราะแล้ว : “แกแซ่หนิวเหรอ”

หนิวเจินเทียน : “ฝ่าบาท เผ่าปีศาจของพวกเราไม่มีแซ่ แต่เพื่อที่จะสื่อสารกับเผ่าอื่น จึงแซ่หนิว”

อู๋เป่ยถามอีกครั้ง : “อาณาเขตของพวกแกใหญ่ไหม”

หนิวเจินเทียน : “มีความยาวประมาณหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นไมล์จากตะวันออกไปตะวันตก และกว้างเก้าหมื่นแปดพันไมล์จากเหนือจรดใต้”

ติงเอ่อร์ขมวดคิ้ว : “เขาบอกว่าเขาชนะผม ในอนาคตเขาก็สามารถเป็นจักรพรรดิได้”

อู๋เป่ยอึ้งเล็กน้อย ลุกขึ้นไปหาหลี่ซิงเจี้ยน

หลี่ซิงเจี้ยน เป็นลูกชายของเขากับเยวี่ยหวู่ เสี่ยวติงเอ่อร์สองขวบ แต่ความสามารถของเขาน่าทึ่งมาก ดูดซับเทพทองสัมฤทธิ์ตั้งแต่เด็ก อู๋เป่ยยังมอบตราประทับสังหารสิบทิศให้เขา ดังนั้นพูดถึงในแง่ของพลัง ติงเอ่อร์ที่โตเต็มวัยก็เอาชนะเขาไม่ได้

อู๋เป่ยมาถึงที่พักของเยวี่ยหวู่ ก็มองเห็นสุ่ยเซิงกำลังยืนอยู่ที่ประตู เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของวังกำลังคุยกับเขา

“ฝ่าบาท ทำไมท่านถึงลงมือกับองค์ชายใหญ่ล่ะ”

สุ่ยเซิงพูด : “ซางหยวน คุณบอกว่า เขาจะแย่งตำแหน่งจักรพรรดิกับผมไม่ใช่เหรอ นอกจากนี้ แย่งตำแหน่งจักรพรรดิแล้ว เขาก็จะฆ่าผมทิ้ง”

ซางหยวนรีบปิดปากเขา : “ฝ่าบาทน้อยของผม เรื่องแบบนี้ห้ามพูดข้างนอก สิ่งที่ผู้น้อยพูด ล้วนแล้วเป็นสิ่งที่บันทึกไว้นในหนังสือประวัติศาสตร์ เป็นเพียงการเตือนท่าน”

สุ่ยเซิง : “พี่ใหญ่จะฆ่าผมในอนาคต ผมต้องทำร้ายเขาแน่นอน มีอะไรผิดเหรอ”

ฟังถึงตรงนี้ สีหน้าของอู๋เป่ยนิ่งเหมือนสายน้ำ เขาเดินมาอยู่ต่อหน้าสุ่ยเซิง

เจ้าหน้าที่ที่ชื่อซางหยวนคนนั้นตกใจอย่างมาก คุกเข่าลงบนพื้นด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

สุ่ยเซิงยังเด็ก เขากอดขาของอู๋เป่ย : “ท่านพ่อ!”

อู๋เป่ยอุ้มเขาขึ้นมา พูด : “สุ่ยเซิง ได้ยินมาว่านายตีพี่ชายเหรอ”

สุ่ยเซิงพยักหน้า : “ผมตีเอง”

อู๋เป่ย : “พวกนายเป็นพี่น้องกัน ทำไมถึงทะเลาะกัน ซางหยวนคนนี้บอกกับนายว่า พี่ใหญ่ของนายจะกลายเป็นจักรพรรดิในอนาคต หลังจากนั้นฆ่านาย ใช่ไหม”

สุ่ยเซิงพยักหน้า : “อืม ซางหยวนพูดแบบนี้ ท่านพ่อ ผมกลัวมาก ผมไม่อยากถูกพี่ใหญ่ฆ่า”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “พี่ใหญ่จะแย่งตำแหน่งจักรพรรดิกับนายได้ยังไง เขายิ่งไม่มีทางฆ่านาย ยิ่งกว่านั้น ถ้าหากนายอยากเป็นจักรพรรดิจริงๆ พ่อจะพิชิตประเทศอื่นที่มีขนาดเท่ากันให้กับนาย ให้นายเป็นจักรพรรดิตลอดไป”