ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1778

เมื่อเข้าสู่ชั้นใต้ดินแล้ว อู๋เป่ยก็เข้าสู่มิติที่แยกออกมา ในห้วงเวลานั้นมีรัศมีที่คุ้นเคยกับเขามาก แต่เมื่อเขาคิดอย่างรอบคอบ เขาก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกคุ้นเคยนี้มาจากไหนกันแน่

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบซากปรักหักพังของกำแพงที่พังทลายและวัชพืชรกร้าง มีแผ่นหินตั้งขึ้นทุกหนทุกแห่ง แต่แผ่นหินส่วนใหญ่ถูกทำลายไปแล้ว และเหลือเพียงไม่กี่แผ่นเท่านั้น

อู๋เป่ยยืนอยู่ในซากปรักหักพังและตระหนักว่าห้วงเวลานี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวที่เหลืออยู่ในช่วงเวลาหนึ่งซึ่งไร้ชีวิตชีวา มันเหมือนกับภาพวาด แต่ภาพวาดนี้เป็นสามมิติ และผู้คนสามารถเคลื่อนไหวไปมาในภาพวาดได้

เขาเดินไปที่อนุสาวรีย์หินที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งและเอื้อมมือออกไปหยิบชิ้นส่วน เศษชิ้นส่วนนั้นไม่สลักสำคัญอะไร มันเบาราวกับขนนกในมือ

ในขณะนี้ ห้วงเวลาหลงหยวนที่เขาเปิดออกสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง มันปล่อยออร่าลึกลับออกมา จากนั้นภาพก็บิดเบี้ยวและเปลี่ยนแปลงไป แล้วกลายเป็นแสงและเข้าสู่ห้วงเวลาและพื้นที่หลงหยวนของอู๋เป่ย

เดิมทีหลงหยวนมีเพียงพื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้นที่รายล้อมไปด้วยหมอก หลังจากแสงนี้เข้ามา ฉากที่เขาเห็นก่อนที่จะเคลื่อนตัวลงสู่หลงหยวนและสดใสขึ้นมา หญ้าบนซากปรักหักพังเปล่งประกายความมีชีวิตชีวา

เขาตกใจ และเมื่อเขามองออกไปข้างนอก ทุกอย่างก็หายไป ไม่มีข้อความใด ๆ ไม่มีแผ่นหิน มีเพียงหลุมขนาดใหญ่บนพื้นดิน

หัวใจของเขาเต้นรัวจากนั้นเขาก็รีบออกไป ผู้อาวุโสในวิหารถามด้วยรอยยิ้ม "เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงออกมาแล้ว"

อู๋เป่ยกล่าว "อันแรกข้าก็ไม่เข้าใจแล้ว ช่างมันเถอะ"

ผู้อาวุโสกล่าว "มันเป็นเรื่องปกติที่จะไม่เข้าใจ ถ้าเข้าใจสิถึงจะแปลก"

ทันทีที่เขาออกมา เขาก็พูดกับเหลิงเซียนทันที "พาครอบครัวของเจ้าไปกับข้า"

เหลิงเซียนพยักหน้าและพาอู๋เป่ยมาที่บ้านของนาง ครอบครัวของเหลิงเซียนรวมทั้งคนรับใช้ มีหลายร้อยคนและอาศัยอยู่ในวิลล่าขนาดใหญ่