ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1777

อู๋เป่ยกล่าว "ข้าไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า"

เหลิงเซียนกล่าว "ในเมื่อคุณชายปลอมเหมือนจานเฟิงได้ ก็น่าจะปลอมเป็นเฉียนซวนจื่อได้เช่นกัน ตระกูลของเฉียนซวนจื่อมีอำนาจมากในสำนักซวนเจิน มันจะง่ายกว่ามากที่จะเคลื่อนไหวในฐานะเฉียนซวนจื่อ ถ้าข้าอยู่เคียงข้างท่านต่อไป คนอื่นจะสงสัยตัวตนของท่านน้อยลง”

อู๋เป่ยครุ่นคิด เขามีบางอย่างที่จะขอคำแนะนำ จึงพูดขึ้น "เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะทำร้ายเจ้าด้วยการกระทำเช่นนี้หรือ"

เหลิงเซียนกล่าว "หลังจากที่คุณชายไป เหลิงเซียนเต็มใจที่จะติดตามและเป็นทาสท่าน"

อู๋เป่ยกล่าว "หืม แล้วเจ้าไม่อยากอยู่ในสำนักซวนเจินหรือ"

เหลิงเซียนตอบไปอย่างมีไหวพริบว่า "ทันทีที่คุณชายจากไป ตระกูลเฉียนจะรู้ว่าเฉียนซวนจื่อตายแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะสอบสวนข้าอย่างแน่นอน ดังนั้นข้าจึงต้องวางแผนล่วงหน้า"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เอาล่ะ เมื่อถึงเวลา ข้าจะจัดหาสถานที่ให้เจ้าและครอบครัวอาศัยรับประกันความปลอดภัย"

เหลิงเซียนดีใจมาก "ขอบคุณท่าน ! "

อู๋เป่ยกล่าว "ปัจจุบันนิกายซวนเจินมีศิษย์สิบดาวและศิษย์เก้าดาวเท่าไหร่"

เหลิงเซียนกล่าว “มีศิษย์สิบดาวน้อยมาก ไม่เกินสิบคน มีศิษย์เก้าดาวมากกว่าสี่สิบคน”

“นิกายซวนเจินมีเบื้องหลังไหม”

เหลิงเซียนกล่าว "มี เจ้าสำนักซวนเจินเป็นน้องชายของภรรยาคนหนึ่งของต้าเทียนจุน นอกจากนี้ผู้ก่อตั้งทั้งสองของสำนักซวนหยวนก็มีอำนาจมากเช่นกัน คนหนึ่งคือไท่ซวนเต้าจวินและอีกคนคือไท่เจิน เต้าจวิน ปัจจุบันทั้งสองท่านทำงานร่วมกับต้าเทียนจุนและมีตำแหน่งสูงในราชสำนักเซียน"

อู๋เป่ยกล่าว "นิกายซวนเจินมีภูมิหลังที่ลึกซึ้ง ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันจะหยิ่งผยองขนาดนี้"

เขาถามขึ้นอีกครั้ง "มีผู้อาวุโสหยางอยู่ที่นี่ เขามีความเป็นมาเยี่ยงไร"

เหลิงเซียนกล่าว "ชื่อของเขาคือหยางเต้าหมิง เขาเป็นผู้อาวุโสและค่อนข้างมีอำนาจในสำนักซวนเจิน ตระกูลหยางที่หนุนหลังหยางเต้าหมิงก็ค่อนข้างมีอำนาจในสำนักซวนเจินเช่นกัน"

อู๋เป่ยกล่าว "ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดว่ามีตระกูลมากมายในสำนักซวนเจิน"

เหลิงเซียนกล่าว "ใช่แล้ว 90% ของเจ้าหน้าที่ระดับสูงในปัจจุบันของสำนักซวนเจินมาจากตระกูลเหล่านี้ มันยากสำหรับคนที่ไม่มีรากฐานที่จะเติบโตในสำนักซวนเจินนักและคนเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะถูกคัดเลือกเข้าตระกูลใหญ่ ๆในท้ายที่สุด”

อู๋เป่ยกล่าว "อืม พาข้าไปที่ที่เฉียนซวนจื่ออาศัยอยู่หน่อย"

ทั้งสองออกจากเกาะป่าและกลับไปที่สำนักซวนเจิน เหลิงเซียงเป็นผู้นำทางไป จากนั้นอู๋เป่ยก็พบบ้านของเฉียนซวนซีที่ป้อมตระกูลเฉียนได้อย่างง่ายดาย

ป้อมตระกูลเฉียนมีขนาดใหญ่มาก โดยมีผู้คนอาศัยอยู่หลายหมื่นคน ครอบคลุมพื้นที่เนินเขาและหุบเขาหลายแห่ง รวมถึงที่ราบโดยรอบจำนวนมาก

เฉียนซวนจื่ออาศัยอยู่ในคฤหาสน์หรูหราในหุบเขา เมื่ออู๋เป่ยปรากฏตัวที่คฤหาสน์พร้อมกับเหลิงเซียน พวกผู้หญิงที่หน้าตาสละสลวยก็เข้ามาล้อมรอบทันทีและประจบประแจงเขา

อู๋เป่ยบอกว่าเขาต้องการเข้าฌาน ขอให้พวกเธอถอยห่างออกไป จากนั้นเขาจึงมาที่ห้องหนังสือ

หลังจากปิดประตูแล้ว เหลิงเซียนก็กล่าวว่า "คุณชาย ผู้หญิงข้างนอกนั่นก็เหมือนกับข้าเมื่อก่อน พวกเธอถูกเฉียนซวนจื่อหลอกลวงไม่ก็ลักพาตัวมา พวกเธอถูกขังไว้ที่นี่และจะไม่มีวันได้ออกไป ไม่เช่นนั้นพวกเธอจะถูกทุบตีจนตาย ครอบครัวพวกเธอก็จะลำบากไปด้วย”

อู๋เป่ยกล่าว "เฉียนซวนจื่อผู้นี้มีช่างอวดดีเสียจริง"

เหลิงเซียนกล่าว "ใช่ เขาฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปประมาณแปดสิบถึงร้อยคน"

ในเวลานี้ อู๋เป่ยหยิบหนังสือจากด้านข้างซึ่งมีข้อความจารึกไว้หลายร้อยหน้า

เหลิงเซียนเหลือบมองแล้วพูดว่า "คุณชายนี่คือที่มาของวิทยายุทธของสำนักซวนเจิน"

หลังอาหารเย็น อู๋เป่ยกำลังจะลุกขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่มาจากสวนหลังบ้าน เขาเดินไปที่สนามเพื่อตรวจสอบดูและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเฆี่ยนตีพวกผู้หญิงที่ต้อนรับเขาตอนมา

เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้ากำลังทำอะไร”

ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาและพูดอย่างใจเย็น "ท่านพี่ ข้ากำลังสั่งสอนสาวใช้เหล่านี้ให้ท่าน" ขณะที่นางพูด นางก็จ้องมองมาที่เหลิงเซียน

สาวใช้คนนี้ ท่านพี่พากลับบ้านมาหรือเปล่า”

ก่อนที่นางจะพูดจบ นางก็แส้ขึ้นและฟาดใส่เหลิงเซียน

อู๋เป่ยเอื้อมมือไปคว้าแส้แล้วพูดอย่างเย็นชา "ไสหัวไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ! "

ผู้หญิงคนนั้นโกรธมาก "เฉียนซวนจื่อ ใช่สิ แม้ท่านจะมองหาผู้หญิงไปทุกที่ก็ไม่เป็นไร แต่ท่านก็ยังไล่ข้าอีก ได้ ข้าไปแล้วก็อย่าเสียใจละกัน ! "

นางจากไปด้วยความโกรธ และพวกผู้หญิงก็มองหน้ากัน ครั้งนี้เฉียนซวนจื่อช่วยพวกเขาเธออย่างนั้นหรือ

เหลิงเซียนแอบพูดขึ้น "คุณชาย ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของเฉียนซวนจื่อ นางมาจากตระกูลหยูในสำนักซวนเจิน ตระกูลหยูแข็งแกร่งกว่าตระกูลเฉียน หากนางกลับไปด้วยความโกรธ ตระกูลหยูจะไม่ปล่อยไว้แน่”

อู๋เป่ยไม่สนใจและพูดขึ้น "ข้าไม่สามารถดูนางทำร้ายคนอื่นและเพิกเฉยต่อนางได้ ไม่ต้องสนใจนางหรอก เราไปที่ถ้ำกันเถอะ"

ทั้งสองมาถึงวิหารขนาดใหญ่ซึ่งมีผู้อาวุโสคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ เมื่ออู๋เป่ยเข้ามา เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "มีอะไรหรือเปล่า"

อู๋เป่ยตอบ "ผู้อาวุโส ข้าอยากจะลงไปใต้ดินเพื่อทำความเข้าใจแผ่นหินสักหน่อย"

ผู้เฒ่ากล่าว "ไปได้ แต่อยู่ได้เพียงสิบชั่วโมงเท่านั้น และต้องออกมาเมื่อถึงเวลา ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่ไปเจ้าไปจะต้องจ่ายหนึ่งร้อยล้านเหรียญมังกร"

อู๋เป่ยไม่คิดว่าจะต่องเสียเงิน โชคดีที่เขาไม่สนใจนัก เขาจ่ายหนึ่งร้อยล้านเหรียญมังกร และเข้าไปในห้องใต้ดินผ่านประตูด้านหลังวิหาร