ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1791

หยินฮวยอันหยิบเหรียญเต๋าออกมาสีแสนเต้าอย่างได้ใจ แล้วตะโกนใส่ศิษย์ตระกูลหยินทั้งสี่ว่า "เอาไอ้สารเลวมา รีบคุกเข่าขอโทษราชานักปรุงยาซะ!"

ในใจทั้งสี่รู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ผู้นำตระกูลต่างยอมจำนน แล้วพวกเขาจะทำยังไงได้อีก? พวกเขาคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อขอโทษอู๋เป่ยอย่างเชื่อฟัง

อู๋เป่ยรับเงินแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าคนอื่นไม่มาหาเรื่องฉัน ฉันก็ไม่ไปหาเรื่องคนอื่นหรอก เงินนี่ ฉันไม่รับมันหรอกนะ”

หยินฮ่วยอันยิ้มแล้วพูดว่า "เป็นพวกเราที่ผิดก่อน สมควรแล้ว แล้วเรายังไม่ถามชื่ออันยิ่งใหญ่ของราชานักปรุงยาเลย?"

อู๋เป่ย: "ฉันชื่อหลี่เต๋อฉาย"

หยินฮวยอันกล่าวว่า "ที่แท้ก็เป็นราชานักปรุงยาหลี่นี่เอง ราชานักปรุงยาหลี่ ร้านนี้ไม่ใช่ร้านที่ดีที่สุดในตระกูลหยินของเรา ร้านที่ดีที่สุดของตระกูลหยินเราอยู่ใกล้กับราชสำนักเซียน มันใหญ่โตกว่านี่มาก"

อู๋เป่ย มองเขา: "โอ้ มีร้านอื่นที่ดีกว่านี้อีกงั้นหรือ?"

หยินฮวยอัน: "ถ้าราชานักปรุงยาหลี่ต้องการล่ะก็ ตระกูลหยินสามารถขายร้านให้ท่านได้ครับ"

อู๋เป่ยรู้ว่าเขากำลังพยายามจะแสดงความหวังดี เขาพูดอย่างใจเย็น: "ที่นี่ก็ดีมากแล้ว"

หยินฮวยอันยิ้ม: "งั้นก็ดีเลยครับ"

"ราชานักปรุงยาหลี่ หากท่านต้องการสิ่งใดในอนาคต ท่านเพียงแค่ออกปาก ตระกูลหยินจะทำให้โดยที่ไม่ปฏิเสธเลยครับ"

อู๋เป่ยคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ร้านยาอายุวัฒนะของฉันกำลังจะเปิดแล้ว ฉันต้องประชาสัมพันธ์หน่อย"

หยินฮวยอันกล่าวว่า "เรื่องนี้ง่ายมาก ผมมีเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่รับผิดชอบการจัดการเครือข่ายเซียน ผมสามารถขอให้เขาส่งข่าวให้ร้านยาอายุวัฒนะนี่เลื่องลือไปทั่วโลกแห่งผู้ฝึกเที่ยงแท้ได้”

อู๋เป่ย: "การลงโฆษณาแบบนี้ต้องใช้เงินเท่าไหร่?"

หยินฮ่วยอัน: "ไม่ต้องใช้เงินครับ"

อู๋เป้๋ยคิดอยู่พักหนึ่ง: "ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกเพื่อนของคุณคนนั้นด้วยนะ หลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้น ฉันขอบคุณมาก"

หยินฮวยอันยิ้มแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นเขาคงมีความสุขมากแน่ ๆ ไม่ทราบว่าร้านยาอายุวัฒนะของราชานักปรุงยาหลี่จะเปิดเมื่อไหร่หรือครับ?"

อู๋เป่ยคิดแล้วพูดว่า "อีกเจ็ดวันเถอะ ช่วงนี้ฉันต้องเตรียมยาอายุวัฒนะ"

หยินฮวยอัน: "ดีเลยครับ! อีกเจ็ดวัน ตระกูลหยินจะมาแสดงความยินดี ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ฉันจะไม่รบกวนคุณแล้ว ขอตัวครับ”

หยินฮวยอันจากไปพร้อมกับลูกน้องของเขาและกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลหยิน ผู้บำเพ็ญหนุ่มกล่าวว่า: "คุณปู่ ตระกูลหยินของเราต้องกลัวเขาด้วยงั้นหรือ?”

หยินฮวยอันจ้องมองเขาอย่างเย็นชา: "ตาบอดหรือไง ไม่เห็นหรือว่าเขาคือราชานักปรุงยา แกรู้ไหมว่าราชานักปรุงยาระดับหนึ่งหมายความว่าอย่างไร? ในอนาคต เขาจะกลายเป็นผู้มีอำนาจมากที่สุดในโลกแห่งเซียน! เมื่อถึงตอนนั้น ฉันคงไม่มีค่าพอที่จะพูดถึงต่อหน้าเขาหรอก! อีกอย่าง พลังของเขาก็น่าเกรงขามมาก แม้แต่ฉันเองก็เทียบไม่ติด”

ชายหนุ่มตกใจ: "คุณปู่ไม่ใช่คู่ต่อสู้งั้นหรือ? แต่เห็นชัดว่าเขาเป็นแค่ระดับตี้เซียนนะครับ!"

หยินฮวยอัน: "เพราะงั้นฉันถึงคิดว่าเขาน่ากลัว ตี้เซียนแข็งแกร่งขนาดนั้น เป็นไปได้เพียงทางเดียวเท่านั้น คน ๆ นี้ยังมีไพ่เด็ดอื่นอีก!"

ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ : "ดูเหมือนว่า ฉันจะระบายความโกรธออกมาไม่ได้สินะ"

หยินฮวยอันพูดอย่างจริงจัง: "ถ้าพบราชานักปรุงยาหลี่หลังจากนี้ต้องเคารพด้วยนะ ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่ช่วยแกเป็นครั้งที่สองแล้ว!”

ชายหนุ่มตัวสั่นเล็กน้อย : "ครับ!"

หลังจากที่หยินฮวยอันไปแล้ว อู๋เป่ยก็ฝึกฝนปรุงยาต่อ เขาอ้างอิงมาจากตลาดยาอายุวัฒนะทั้งหมดนั้น และสร้างยาอายุวัฒนะหุ่นเชิดอีกสี่ชนิด ซึ่งสามารถสกัดยาอายุวัฒนะระดับราชาหรือยาอายุวัฒนะระดับจักรพรรดิได้

แต่เพราะว่าเขาสกัดยาอายุวัฒนะเอง จำนวนจึงมีจำกัด เขาตัดสินใจตามหาหลัวหนิงตัน ครั้งหนึ่งหลัวหนิงตันเคยเป็นไท่ฮัวเต้าจวิน ความสามารถในการการปรุงยาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย คงจะเก็บยาอายุวัฒนะไว้ไม่น้อยทีเดียว

เขามาที่สวนยาชิงหมิงแห่งเทียนเต้าเหมิน แต่เมื่อเห็นพื้นที่ของสวนปรุงยาชิงหมิงแห่งเทียนเต้าเหมินได้กว้างออกไปหลายพันเท่าและมีม่านพลังอันทรงพลังล้อมรอบ ๆ ซึ้งมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ที่ทางเข้าม่านพลัง หอประตูเต๋ามีอักษรสี่ตัว สวนยาชิงหมิง มีศิษย์สองคนเฝ้าประตูอยู่

อู๋เป่ยลงตรงที่หน้าหอประตูที่ศิษย์ทั้งสองคน

ศิษย์ทางด้านซ้ายหยุดเขา แล้วถามทันทีว่า: "เจ้าเป็นใคร"

เมื่อเห็นว่าเขาต้องการจลงมือะฆ่าคน อู๋เป่ย ก็เยาะเย้ย เมื่อแสงดาบมาถึงตัว เขาจึงอ้าปากดูดแสงดาบเข้าไปในท้อง ขยับปากแล้ว แล้วคายเม็ดยาออกมา

พลังงานดาบนั่นก็ถูกควบแน่นจากพลังงานทองโดยธรรมชาติ หลังจากที่เขาบีบอัดมัน มันก็กลายเป็นลูกปัดโลหะไป

ชายคนนั้นตกตะลึง พลังดาบที่เขาส่งออกไปนั้นไม่ธรรมดาและสามารถฆ่าเซียนผู้เที่ยงแท้ได้จริง ๆ ถึงแม้ว่าเจ้าลัทธิเต๋าจะพบเขาเขาก็ไม่กล้าโจมตีมันในคราวเดียว?

“แกใช้เวทมนตร์อะไรกัน?” เขาถามเสียงดัง

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะเย้ย: “เวทย์มนตร์มันทรงพลังพอ ๆ กับของฉันงั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นตกตะลึง แม้แต่เวทย์มนตร์ก็ไม่สามารถกลืนแสงดาบของเขาได้นะ!

“ศิษย์น้องเหยียน เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?” ในเวลานี้ ผู้ฝึกฝนชายอีกคนมาถึง ดูเหมือนว่าทั้งสองคนมาที่สวนยาชิงหมิง

ชายที่รู้จักกันในชื่อน้องชายหยานรีบโค้งคำนับและพูดว่า: "ศิษย์พี่หลู ผู้ชายคนนี้ต้องการบุกเข้าไปในสวนยาชิงหมิง ฉันแค่พยายามหยุดเขา แต่เขากลับพูดหยาบคายกับฉัน”

อู๋เป่ยพูดว่า: "คุณเป็นคนพูดจาหยาบคายไม่ใช่หรือไง?"

คนรับใช้ชายที่มาใหม่ มีรูปร่างแข็งแรงถามว่า "เพื่อน นายอยากมาทำอะไรที่สวนยาชิงหมิง?"

อู๋เป่ย: "มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว: "ฉันชื่อหลูกวนเฟิง เป็นศิษย์หลักของเทียนเต้าเหมิน"

อู๋เป่ย: “คุณจะเป็นลูกศิษย์แบบไหน ฉันไม่สนใจ”

หลูกวนเฟิงก็โกรธเช่นกันแล้วกล่าวว่า "ถ้าคุณหยาบคายมา อย่าตำหนิที่ฉันหยาบคายกับคุณแล้วกันนะ!"

อู๋เป่ย กล่าวว่า “คุณคิดว่าศิษย์หลักนั้นยิ่งใหญ่แล้วเหรอ? ในเทียนเต้าเหมิน แม้แต่ผู้นำก็อยากจะมาคารวะฉัน คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

หลูกวนเฟิงโกรธจัด ใบหน้าของเขาเปล่งประกายด้วยพลังงานสีม่วง ดูแล้วเขากำลังจะลงมือ