ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1796

หลังจากขึ้นไปถึงชั้นบน อู๋เป่ยได้สั่งอาหารที่เถาหรูเสวี่ยและเซียนเอ๋อชอบรับประทาน เขามีหูที่ไว จึงได้ยินบทสนทนาของทุกคนในทั้งตึก และเนื่องจากไม่มีอะไรทำ เขาจึงใช้โอกาสนี้ในการสืบข่าวและเรียนรู้สถานการณ์ในเมืองหลวงจักรพรรดิ

ในขณะนั้น ในห้องรับรองอีกห้องหนึ่ง มีกลุ่มผู้บำเพ็ญกำลังพูดคุยเกี่ยวกับการประมูลยาอายุวัฒนะในงานโอสถเต๋า

“พี่หลาน ได้ยินมาว่าในงานประมูลครั้งนี้ จะมีการประมูลยาอายุวัฒนะจากยุคก่อนหน้าด้วยใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว แต่ยาอายุวัฒนะจากยุคก่อน แม้ว่าจะมีคุณภาพสูงมาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเหมาะกับพวกเรา ดังนั้นการซื้อมันต้องอาศัยโชค”

“ยาอายุวัฒนะจากยุคนี้ว่ากันว่ามาจากยุคที่การปรุงยามีความก้าวหน้ามากที่สุด เรียกว่ายุคแห่งยา ยาจากยุคแห่งยานั้นแน่นอนว่าย่อมไม่ธรรมดา”

“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ยาพวกนี้ถึงจะให้ฟรีก็เถอะ แกกล้ากินหรือ?”

อีกคนหนึ่งกล่าวว่า “ฉันไม่กล้ากิน แต่ฉันอาจจะนำไปศึกษา”

“เลิกเถอะ หลักการปรุงยาในแต่ละยุคมีความแตกต่างกัน และแกเองก็ไม่ใช่นักปรุงยา แกอาจจะไม่ได้รู้อะไรจากมัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อู๋เป่ยก็เกิดความสนใจ ไม่คิดเลยว่าจะมียาอายุวัฒนะจากยุคก่อนหน้าอยู่ด้วย!

เขาฟังต่ออีกสักพัก จากนั้นก็ตัดสินใจว่าจะไปสำรวจงานประมูลในคืนนี้

หลังจากเล่นทั้งวันและกินอิ่มแล้ว เซียนเอ๋อก็ยอมกลับบ้านไปนอนอย่างว่าง่าย อู๋เป่ยให้เถาหรูเสวี่ยอยู่กับลูกสาว จากนั้นเขาก็พาหลิวจือโหมวไปยังงานโอสถเต๋า

ตั๋วเข้าชมงานประมูลมีราคาค่อนข้างสูง หลิวจือโหมวต้องใช้เงินไปไม่น้อย และยังต้องขอความช่วยเหลือจากคนรู้จักในเมืองหลวงจักรพรรดิถึงจะได้มา

หลังจากเข้าไปในงานแล้ว อู๋เป่ยก็เห็นห้องจัดแสดงยาอายุวัฒนะมากมาย แต่ละห้องจัดแสดงโดยกลุ่มผู้เชี่ยวชาญการปรุงยาที่นำเสนอผลงานของตนเอง

ห้องจัดแสดงแรกมีขนาดใหญ่ ภายในมีการจัดแสดงยาอายุวัฒนะหลายร้อยชนิด แต่เมื่ออู๋เป่ยดูไปแล้วกลับไม่พบอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจ คุณภาพของยาที่แสดงอยู่นั้นก็เพียงธรรมดา ยาอายุวัฒนะที่ดีที่สุดในนั้นก็แค่ระดับราชาเท่านั้น ซึ่งถ้าให้เขาปรุงยาชนิดเดียวกัน ก็สามารถทำให้ถึงระดับตำนานได้อย่างง่ายดาย

หลิวจือโหมวเองก็ส่ายหน้าเบาๆ แล้วกล่าวว่า “คุณชาย ยาที่นี่ธรรมดามาก ขาดผู้ปรุงยาที่มีความสามารถสูง”

อู๋เป่ยหัวเราะแล้วกล่าวว่า “แต่ว่าห้องจัดแสดงของพวกเขากลับใหญ่โตมาก”

หลิวจือโหมวตอบกลับ “ขนาดของห้องจัดแสดงนั้นไม่สำคัญ ห้องจัดแสดงที่ตั้งอยู่บริเวณทางเฉันมักจะถูกจัดแสดงโดยกลุ่มเล็กๆ แต่ห้องจัดแสดงของกลุ่มผู้ปรุงยาที่มีความสามารถแท้จริงมักจะอยู่ฉันงใน”

อู๋เป่ยถามว่า “เหล่าหลิว งานโอสถเต๋านี้ใครเป็นผู้จัด?”

หลิวจือโหมวตอบว่า “กลุ่มผู้ปรุงยาและกลุ่มอำนาจใหญ่ร่วมมือกันจัดงานนี้ จุดประสงค์ก็เพื่อควบคุมตลาดยาอายุวัฒนะและทำการผูกขาด”

อู๋เป่ยถามต่อว่า “แกเองในอดีตเคยเป็นปรมาจารย์ปรุงยาห้าดาว แกเคยร่วมมือกับพวกเขาหรือไม่?”

หลิวจือโหมวพยักหน้าและกล่าวว่า “ในฐานะนักปรุงยา มันยากที่จะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ยาอายุวัฒนะที่ฉันปรุงส่วนใหญ่ถูกขายผ่านพวกเขา ฉันเองขายไปเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น คุณชาย ในอนาคตพวกเขาอาจจะมาหาท่านเช่นกัน”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “พวกเขาได้กลายเป็นกลุ่มผลประโยชน์ไปแล้ว ถ้าเราไม่ร่วมมือกับพวกเขา ชีวิตอาจจะไม่ง่าย”

หลิวจือโหมวกล่าวว่า “เมื่อครั้งฉันยังอ่อนแอ ไม่สามารถต้านทานพวกเขาได้ แต่ท่านไม่เหมือนฉัน ท่านมีพลังมหาศาล และยังเป็นราชานักปรุงยาระดับหนึ่ง สามารถกดดันพวกเขาได้อย่างแน่นอน ไม่ต้องพูดถึงอะไร พอท่านเผยตัวตนในฐานะราชานักปรุงยาแล้ว กลุ่มอำนาจใหญ่ทั้งหลายจะต้องพยายามดึงท่านเข้าร่วมอย่างแน่นอน”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “ถ้าสามารถร่วมมือได้อย่างราบรื่นก็ไม่มีปัญหา แต่หากพวกเขาพยายามกดขี่เรา ก็ไม่ต้องไปให้เกียรติพวกเขา”

ยาที่หมดอายุเหล่านี้มีกลิ่นแปลก ๆ บ้างเปลี่ยนสีไปบ้าง โครงสร้างเริ่มเสื่อมสลาย ทุกเม็ดถูกเก็บไว้ในขวดแก้วที่จัดทำขึ้นโดยเฉพาะ

คนเดินผ่านไปมาแทบไม่สนใจ เห็นว่าเป็นเพียงยาที่หมดอายุแล้ว ไม่มีคุณค่าอะไรสำหรับพวกเขา

แต่ อู๋เป่ย หยุดยืนอยู่ เขารู้ว่ายาเหล่านี้แม้จะหมดอายุแล้ว แต่ยังคงมีสรรพคุณบางส่วนหลงเหลืออยู่ หากนำสรรพคุณเหล่านั้นมาใช้ ก็สามารถนำไปปรุงยาใหม่ได้

เขาถามว่า “บอส ยาที่หมดอายุเหล่านี้ขายยังไง?”

แกของร้านเป็นผู้บำเพ็ญวัยกลางคน เขายิ้มตอบว่า “ให้เท่าที่เห็นสมควรแล้วกัน”

อู๋เป่ยมองคร่าว ๆ ยาที่หมดอายุมีมากกว่าพันเม็ด มีทั้งยาทั่วไปและยาที่มีค่าอย่างยิ่ง

เขากล่าวว่า “หนึ่งล้านเต้าต่อหนึ่งกรัม”

ซื้อตามน้ำหนัก? บอสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “ยาทั้งหมดนี้รวมกันไม่เกินสามสิบจิน”

หลิวจือโหมวว่า “บอส คุณชายของฉันซื้อไปทำปุ๋ยแล้ว ราคานี้ไม่ต่ำเลย หากท่านไม่พอใจ ก็ปล่อยไปเถอะ”

เจ้าของร้านรู้ดีว่ายาที่หมดอายุขายยาก จึงตัดสินใจในทันทีว่า “หนึ่งล้านต่อกรัม ฉันให้แกทั้งหมด!”

สุดท้ายเมื่อชั่งน้ำหนักแล้ว ยาทั้งหมดรวมกันมีเพียงยี่สิบแปดจิน อู๋เป่ยจ่ายเงินไปสองสิบแปดล้านห้าแสนเต้า

หลังจากซื้อยาที่หมดอายุแล้ว หลิวจือโหมวทนไม่ไหวจึงถามว่า “คุณชาย ยาเหล่านี้ยังมีค่าอยู่หรือ?”

ในความคิดของเขา ยาเหล่านี้อาจมีค่าสำหรับการวิจัยเล็กน้อย แต่ไม่ใช่สิ่งที่ขาดไม่ได้

อู๋เป่ยตอบว่า “อืม ฉันสามารถสกัดสรรพคุณบางอย่างออกมาได้ แต่ต้องใช้ความพยายามมากหน่อย”

หลิวจือโหมวกล่าวว่า “การสกัดสรรพคุณโดยตรงยากจริง สรรพคุณเหล่านี้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว อีกทั้งยังผสมกับสรรพคุณอื่น ทำให้แยกออกยาก”

อู๋เป่ยตอบว่า “ยากจริง แต่หากใช้วิธีที่ถูกต้อง ก็ยังสามารถสกัดสรรพคุณออกมาได้ไม่น้อย ตัวอย่างเช่นเม็ดนี้”

เขาหยิบยาที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยขึ้นมา ยาที่แตกนี้มีประกายราวกับหยก

“ในยานี้มีสรรพคุณที่หายากซ่อนอยู่ สรรพคุณนี้ฉันหาไม่เจอมานาน ตอนนี้เมื่อเจอแล้ว ฉันจะสกัดมันออกมาใช้ในการปรุงยาที่ไม่ธรรมดาได้”

หลิวจือโหมวยิ้มแล้วกล่าวว่า “คุณชาย ดูเหมือนว่ายาที่หมดอายุกว่าพันเม็ดนี้ มีเพียงไม่กี่เม็ดเท่านั้นที่มีค่า”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ไม่เกินสิบเม็ด ส่วนที่เหลือ ซื้อมาเพื่อทิ้ง”

หลังจากซื้อยาที่หมดอายุเสร็จ ก็มีคนมุงอยู่ข้างหน้า ดูเหมือนว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น หลิวจือโหมวก็เดินเข้าไปดู พอได้ดูไม่กี่อึดใจก็กลับมาบอกว่า “คุณชาย มีนักปรุงยาคนหนึ่งเกิดพิษจากยาขึ้น”

นักปรุงยาทุกคนมักจะมีพิษสะสมอยู่บ้างในชีวิต เมื่อปรุงยาเสร็จมักจะลองกินยาด้วยตนเองเพื่อตรวจสอบสรรพคุณ เมื่อกินยามากเกินไปก็จะเกิดพิษสะสม เมื่อพิษสะสมถึงระดับหนึ่งจะเกิดการระเบิดขึ้น

เช่นนักปรุงยาที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ที่กำลังเผชิญกับการระเบิดของพิษยา ปกติแล้วนักปรุงยาที่ประสบปัญหานี้จะเป็นนักปรุงยาที่มีชื่อเสียงซึ่งมีความสามารถสูง ปรุงยามามาก

นักปรุงยาคนนี้กำลังมีควันสีรุ้งออกมาจากรูขุมขนทุกจุด เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมากและร้องออกมาด้วยเสียงที่น่าเวทนา

ผู้คนรอบ ๆ เพียงแค่มอง ไม่มีใครช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้

ผู้คนเดินผ่านไปมาแต่แทบไม่มีใครหยุดมองดูยาอายุวัฒนะหมดอายุเหล่านี้ เพราะมันไม่มีค่าอะไรสำหรับพวกเขา

แต่อู๋เป่ยกลับหยุดมอง เขารู้ว่ายาอายุวัฒนะเหล่านี้แม้จะหมดอายุแล้ว แต่ก็ยังคงมีสรรพคุณบางส่วนที่สามารถนำไปใช้ปรุงยาอายุวัฒนะใหม่ได้

เขาถามว่า "บอส ยาอายุวัฒนะที่หมดอายุเหล่านี้ขายยังไง?"

พ่อค้ารายหนึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรวัยกลางคน เขาหัวเราะแล้วกล่าวว่า "จ่ายตามที่เห็นสมควรเถอะ"

อู๋เป่ยมองดูกวาดสายตาคร่าว ๆ ยาอายุวัฒนะที่หมดอายุกว่า 1,000 เม็ด มาจากยุคสมัยที่ต่างกัน บางเม็ดเป็นยาอายุวัฒนะธรรมดา บางเม็ดเป็นยาอายุวัฒนะที่มีค่ามาก

เขากล่าวว่า "หนึ่งล้านเต้าต่อหนึ่งชั่ง"

ซื้อเป็นชั่งหรือ? บอสลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ยาอายุวัฒนะทั้งหมดนี้รวมกันแล้วก็ไม่เกิน 30 ชั่ง"

หลิวจือโหมวกล่าวว่า "บอส พวกเราซื้อไปเพื่อใช้เป็นปุ๋ย ราคาเท่านี้ไม่ต่ำแล้ว ถ้าท่านไม่ยอม ก็ไม่เป็นไร"

พ่อค้ารู้ดีว่า ยาอายุวัฒนะที่หมดอายุแล้วนี้ขายออกยากมาก ทันใดนั้นเขากัดฟัน "หนึ่งล้านต่อหนึ่งชั่ง ขายให้หมดนี่เลย!"

สุดท้าย หลังจากชั่งน้ำหนัก ยาอายุวัฒนะทั้งหมดรวมกันแล้วมีเพียง 28 ชั่งกว่า ๆ อู๋เป่ยจึงจ่ายไปทั้งหมด 28,500,000 เต้า

หลังจากซื้อยาอายุวัฒนะหมดอายุเหล่านี้แล้ว หลิวจือโหมวทนไม่ไหวจึงถามว่า "ท่านผู้เป็นใหญ่ ยาอายุวัฒนะเหล่านี้ยังมีค่าอยู่หรือ?"

ในมุมมองของเขา ยาอายุวัฒนะที่หมดอายุเหล่านี้อาจมีค่าในการวิจัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มาก

อู๋เป่ยกล่าวว่า "อืม ฉันสามารถสกัดคุณสมบัติทางยาออกมาได้บางส่วน เพียงแต่ว่ามันยุ่งยากหน่อย"

หลิวจือโหมวกล่าวว่า "การสกัดคุณสมบัติทางยาออกมาโดยตรงมันยากจริง ๆ คุณสมบัติทางยาเหล่านี้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว และยังรวมตัวกับคุณสมบัติทางยาอื่น ๆ อีกด้วย ทำให้ยากที่จะสกัดแยกออกมา"

อู๋เป่ยกล่าวว่า "ยากจริง ๆ แต่ถ้าวิธีการถูกต้องก็ยังสามารถสกัดออกมาได้ไม่น้อย ยกตัวอย่างเช่นเม็ดนี้"

เขาหยิบยาอายุวัฒนะที่แตกเป็นชิ้น ๆ ออกมา เศษยาเหล่านั้นเปล่งประกายเหมือนก้อนหยก

"ในยาอายุวัฒนะชนิดนี้ มีคุณสมบัติทางยาที่หายากมากแฝงอยู่ คุณสมบัตินี้ ฉันตามหามาตลอดแต่ไม่เคยได้ ตอนนี้เมื่อมีมัน ฉันจะสกัดออกมาใช้ในการปรุงยาอายุวัฒนะที่ไม่ธรรมดา"

หลิวจือโหมวยิ้มแล้วกล่าวว่า "ท่านผู้เป็นใหญ่ ดูท่าทางแล้วในบรรดายาอายุวัฒนะที่หมดอายุเหล่านี้ มีเพียงไม่กี่เม็ดที่มีค่า"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ไม่เกินสิบเม็ด ที่เหลือ ซื้อมาแล้วก็ต้องทิ้ง"

หลังจากซื้อยาอายุวัฒนะหมดอายุเสร็จแล้ว ข้างหน้าก็มีคนกลุ่มหนึ่งมุงดูบางอย่าง หลิวจือโหมวก็เข้าไปดูด้วย มองไม่กี่ทีก็กลับมาแล้วกล่าวว่า "ท่านผู้เป็นใหญ่ มีนักปรุงยาคนหนึ่งเกิดอาการพิษจากยาอายุวัฒนะ"

นักปรุงยาทุกคน ไม่ว่าชีวิตนี้จะสั้นยาวแค่ไหน ก็ต้องติดพิษจากยาอายุวัฒนะบ้างไม่มากก็น้อย หลังจากปรุงยาอายุวัฒนะเสร็จ นักปรุงยาก็มักจะลองกินเองเพื่อสัมผัสกับฤทธิ์ยา พอนานเข้า กินยาอายุวัฒนะมากเกินไป สารพิษก็จะสะสมอยู่ในร่างกาย เมื่อสารพิษสะสมถึงระดับหนึ่ง ก็จะเกิดอาการพิษระเบิด

ตัวอย่างเช่นนักปรุงยาคนนี้ ตอนนี้ร่างกายของเขาปล่อยควันสีรุ้งออกมา ควันนั้นออกมาจากทุกๆ รูขุมขน เขาทรมานมาก และส่งเสียงร้องที่ไม่เหมือนเสียงมนุษย์

คนรอบข้างทำได้เพียงมองดู เพราะไม่มีใครสามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้เขาได้

อู๋เป่ยเดินเข้ามาอย่างกะทันหัน แล้วยื่นมือไปตบที่บ่านักปรุงยาคนนั้น ความเจ็บปวดของเขาก็ลดลงไปมาก