ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1806

พายุสิ้นสุดลงแล้ว หลิวจือโหมวพร้อมด้วยหลินเว่ยเซียนกลับไปที่ป่าไผ่เพื่อพบกับอู๋เป่ย

“มหาเทพหลี่! ”

เมื่อหลิวจือโหมวเจออู๋เป่ย เขาก็รีบแสดงความเคารพทันที

อู๋เป่ย : “ปรมาจารย์ปรุงยาหลิว เราพบกันอีกแล้ว”

หลิวจือโหมวรู้สึกขบขันแล้วพูดว่า : “ใช่ ในที่สุดก็ได้พบมหาเทพอีกครั้งแล้ว ฉันกำลังมีความสงสัยภายในใจมากมาย นี่มันดีเสียจริงเลย”

หลังจากแสดงกิริยาสุภาพแล้ว หลินเว่ยเซียนก็กล่าวว่า : “มหาเทพ ฉันมีเรื่องจะถามคุณ มหาเทพสามารถแสดงความรักและความเมตตาอันยิ่งใหญ่ บันดาลใจให้ข้ากลายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้หรือไม่”

อู๋เป่ยกล่าวว่า: “เราถูกลิขิตให้มาพบกัน เมื่อคุณพูดขึ้นมา ผมจะช่วยคุณเอง”

หลินเว่ยเซียนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง และกล่าวว่า : “ขอบคุณพระคุณของมหาเทพ！”

อู๋เป่ย : “นั่งลงสิ”

หลินเว่ยเซียนรีบนั่งขัดสมาธิตรงข้าม อู๋เป่ยยื่นมือออกมาและแตะคิ้วของเขา ข้อมูลเชิงลึกบางอย่างเกี่ยวกับมหาเทพเข้ามาในใจของหลินเว่ยเซียน ในเวลาเดียวกันก็มีพลังมาช่วยเหลือให้เขาทะลุทะลวงไปยังขอบเขตผู้ศักดิ์สิทธิ์

มีเพียงเส้นบาง ๆ ระหว่างเขากับผู้ศักดิ์สิทธิ์ บัดนี้เขาได้รับคำแนะนำจากมหาเทพแล้ว เขาก็รู้สึกได้ทันที และใช้พลังทั้งหมดโจมตีไปยังขอบเขตผู้ศักดิ์สิทธิ์ !

เมื่อเห็นเขาทะลุทะลวง อู๋เป่ยและหลิวจือโหมวก้าวเดินออกจากห้องไปยังสวนลูกท้อตรงข้ามป่าไผ่ เขาหยิบโต๊ะออกมาชงชาเพื่อดื่มลิ้มรสกับหลิวจือโหมว

นี่เป็นชาชงใหม่ของเขา มีรสชาติที่เยี่ยมยอด หลังจากหลิวจือโหมวดื่มมันเข้าไปแล้วก็ชื่นชมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาพูดถึงหลิวเว่ยเซียน : “คุณชายช่วยเขาทะลุทะลวง หลินเว่ยเซียนจะต้องรู้สึกขอบคุณคุณชายเป็นอย่างมาก”

อู๋เป่ย : “ถึงฉันไม่ช่วยเขา เขาก็ทะลุทะลวงได้ภายในสามถึงห้าปีอย่างแน่นอน”

หลิวจือโหมว：“ ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณชายต้องช่วยเขาแล้ว บุคคลนี้ได้รับการยกย่องอย่างสูงจากต้าเทียนจุน แต่เป็นเพราะพลังยุทธ์ค่อนข้างอ่อนแอ เจ้าหน้าที่ศักดินาบางคนไม่พอใจเขา และลูกน้องบางคนก็ไม่ค่อยพอใจเขาเท่าไหร่เหมือนกัน หากเขากลายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้ เขาก็จะระงับเสียงเหล่านี้ไว้ได้”

อู๋เป่ย : “ฉันคิดว่า บุคคลนี้ไม่ธรรมดา และจะประสบความสำเร็จอย่างยิ่งในอนาคต”

หลิวจือโหมว : “แต่เขายังอายุน้อย ถ้าไม่มีใครสนับสนุนเขา ก็จะล้มลงได้ง่าย ๆ เพราะมีคนอยากนั่งในตำแหน่งของเขามากเกินไป”

ขณะนี้ พลังศักดิ์สิทธิ์พัดผ่านมาจากที่ไม่ไกลนัก

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า : “หลินเว่ยเซียนทะลุทะลวงไปแล้ว”

ลมปราณพุ่งตรงขึ้นไปบนฟ้า แล้วบรรจบกันอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน หลินเว่ยเซียนก็เข้ามากล่าวขอบคุณ : มหาเทพ ผมได้ทะลุทะลวงขอบเขตผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้สำเร็จแล้ว ! ”

อู๋เป่ย : “อืม หลินเซียนตูกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว พวกเราก็ไม่รบกวนแล้ว”

หลินเว่ยเซียนรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า : “มหาเทพ จะไม่อยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันหรือ？”

อู๋เป่ย : “ฉันได้เปิดร้านเล่นแร่แปรธาตุหลายแห่งในเมืองหลวงของจักรพรรดิ ถ้าหลินเซียนตูมีเวลา ก็ไปนั่งเล่นได้”

เมื่อได้ยินว่าอู๋เป่ยเปิดร้านยาอายุวัฒนะ หลินเซียนเว่ยดีใจมาก และพูดอย่างรวดเร็ว : “ผมจะต้องไปอย่างแน่นอน！”

หลิวจือโหมวกล่าวว่า : “หลินเซียนตู ร้านยาอายุวัฒนะของมหาเทพจะเปิดในอีกสองวัน จากนี้ไปเราสามารถแวะมาบ่อย ๆ ได้แล้ว”

ดวงตาของหลินเว่ยเซียนเป็นประกาย: “กำลังจะเปิดแล้วเหรอ ? เช่นนั้นผมจะต้องไปแสดงความยินดี！”

หลังจากบอกลาหลินเว่ยเซียนแล้ว อู๋เป่ยก็กลับไปที่ร้านยาอายุวัฒนะของเขา

เมื่อกลับมาทางนี้ อู๋เป่ยพบว่าเถาหรูเสวี่ยได้ปรับปรุงร้านและเพิ่มอาคารใหม่หลายชั้น ผู้คนก็เยอะขึ้นมากเช่นกัน และทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่นางนำมาจากเจักรวรรดิเทียนหวู่

ยิ่งไปกว่านั้น อู๋เหมยและหงหลิงก็มาด้วย โดยบอกว่าพวกเขาจะมาช่วยที่ร้าน เถาหรูเสวี่ยจัดตำแหน่งบัญชีและการพนักงานขายให้พวกเธอ หงหลิงรับผิดชอบในการแนะนำยาอายุวัฒนะ อู๋เหมยรับผิดชอบจัดทำบัญชี

“พี่ชาย ! ”

เมื่ออู๋เหมยเห็นอู๋เป่ย เธอก็กระโดดขึ้นมากอดเขา

อู๋เป่ย : “เสี่ยวเหมย เธอมาได้ยังไงกัน และหงหลิงทำไมเธอถึงอยู่ฝึกตนในตำหนักดาบล่ะ？”

หงหลิงยิ้ม “ฮีฮี” : “เสี่ยวเหมย มาคนเดียวมันไม่ปลอดภัย ฉันเลยมาปกป้องเธอ”

อู๋เป่ยกลอกตา : “เป็นเธอที่อยากออกมาเที่ยวเล่นสินะ？”

อู๋เป่ย : “ถ้าหากคุณต้องการหาพ่อแม่ของตัวเอง และค้นหาชีวิตความเป็นมาของตัวเอง ฉันช่วยคุณได้”

หงหลิงถอนหายใจเบา ๆ : “ถ้าหากฉันหาเจอ เช่นนั้นก็คงจะดี อย่างน้อยฉันก็จะได้รู้ว่าตัวเองเป็นใคร”

อู๋เหมยพูดเบา ๆ : “พี่หงหลิง พี่เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของฉัน พี่ชายของฉันก็คือพี่ชายของพี่ และพ่อแม่ของฉันคือพ่อแม่ของพี่”

หงหลิงยิ้ม : “ฉันรู้ เราเป็นพี่น้องที่สนิทกันที่สุดแล้ว”

มีคนดื่มคุยกันไม่กี่คน จู่ ๆ คนรับใช้ก็รีบเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า : “บอส เกิดเรื่องขึ้นแล้วครับ มีคนทำร้ายคนของเรา และทุบเคาน์เตอร์！”

อู๋เป่ยไม่ได้ตื่นตระหนกและพูดว่า : “ไม่ต้องรีบร้อน พูดช้า ๆ ทำไมคนคนนั้นถึงทุบเคาน์เตอร์ของเรา ? ”

คนรับใช้กล่าวว่า : “บอส บุคคลนั้นอ้างว่ายาอายุวัฒนะของเราเป็นของปลอม และหลอกเอาเงินเขาครับ”

อู๋เป่ยหรี่ตาลง เขารู้สึกได้ว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดา จึงถามด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมว่า : “ ยาอายุวัฒนะ พวกนายเห็นหรือยัง ? ”

คนรับใช้ถอนหายใจ : “ก็เป็นเพราะเห็นยาอาวุวัฒนะแล้ว เรื่องมันถึงได้ยุ่งยาก ตอนนี้ เจ้าของร้านสองสามคนพูดออกไปแล้ว แต่อีกฝ่ายจะให้เราชดใช้ให้เขาเป็นเงินหนึ่งแสนล้านเต้าครับ ”

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ : “หนึ่งแสนล้านเต้า? ยาอายุวัฒนที่เขาซื้อมา มีราคาเท่าไหร่ ? ”

คนรับใช้ : “อีกฝ่ายซื้อยาอายุวัฒนะสามเม็ด ราคารวมกว่าห้าสิบล้านครับ”

อู๋เป่ยเข้าใจทันทีว่าคนเหล่านี้น่าจะมาที่นี่เพื่อขู่กรรโชกเงินโดยเจตนา เมืองหลวงจักรพรรดิแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่สำหรับทุกคนจริง ๆ

เขาพูดอย่างใจเย็น : “กินข้าวพูดคุยไม่มีความหมายอะไร พวกเธอมากับฉันไปดูเรื่องตื่นเต้นกัน ! ”

แม้ว่าร้านยาอายุวัฒนะของอู๋เป่ยจะยังไม่เปิด แต่สองวันนี้ก็อยู่ระหว่างการทดลองเปิดร้าน เพื่อค้นหาปัญหาและหลีกเลี่ยงความยุ่งวุ่นวายในวันเปิดร้าน

พวกเขามายังห้องโถง และเห็นชายคนหนึ่ง ด้านหลังเขาตามมาด้วยคนนับสิบกว่าคน ที่กำลังตะโกนอยู่ตรงนั้น

เห็นสีหน้าที่เยาะเย้ยของเขา : “พวกแกเปิดร้านเพื่อหลอกลวงคนแบบนี้เหรอ ? ถ้าหากวันนี้ไม่มีคำอธิบายให้ฉัน ร้านนี้ ก็ไม่ต้องเปิดมันแล้ว！”