ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1872

เทียนอี้หัวเราะเย็นชา "พลังของข้า ไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างเจ้าเข้าใจได้"

อู๋เป่ยกล่าว "อย่าโม้อีกเลย การขี้โม้ของนายมันกำลังจะแตกออกมาแล้ว"

ใบหน้าของเทียนอี้หม่นลง เขายกมือขวาขึ้นและเฉือนเบา ๆ ไปข้างหน้า แสงดาบหนึ่งปรากฏขึ้น ราวกับมันถูกส่งมาจากอนาคต พร้อมกับลมปราณอันน่าหวาดกลัวซึ่งความรุนแรงนั้นเหนือกว่าผู้ที่อยู่ในระดับเต๋าจุนไปไกลแล้ว

"พลังจากอนาคตอย่างนั้นหรือ?"

เมื่อเห็นแสงดาบ อู๋เป่ยก็ยิ้มเย้ยหยัน วิธีการยืมพลังจากอนาคตของตนเองเช่นนี้ เขาก็เคยทำได้มาก่อนแล้ว แต่เมื่อพลังยุทธ์ของเขาเพิ่มขึ้น เขาก็รู้ว่าการใช้วิธีนี้ควรใช้ในช่วงเวลาที่คับขันเท่านั้น หากใช้บ่อยเกินไป จะส่งผลเสียต่ออนาคตของตนเอง อย่างไรเสีย หากคู่ต่อสู้ยืมพลังจากอนาคต เขาเองก็สามารถใช้มันได้โดยไม่ถูกผลกระทบ และในตอนนั้นพลังของเขาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น!

พูดง่าย ๆ ก็คือ การยืมแรงจากฝ่ายตรงข้ามเพื่อเปิดห้วงเวลาและดึงพลังของตัวเองออกมา และผลที่ตามมาทั้งหมดสามารถโยนกลับไปให้ฝ่ายตรงข้ามได้!

"หมัดมา!"

มือขวาของเขากวักอย่างแผ่วเบา ประตูบานหนึ่งเปิดขึ้นทางด้านหลังเขา ภายในประตูมีแสงสีขาวเคลื่อนตัวอย่างไปมา เงาหมัดหนึ่งพุ่งออกมาจากภายใน กระแทกเข้าใส่แสงดาบนั้น พลังลมปราณของหมัดนั้นน่ากลัวกว่าแสงดาบถึงสิบเท่า เมื่อเห็นมัน ใบหน้าของเทียนอี้ก็เปลี่ยนไป เขาร้องอุทาน "เป็นไปไม่ได้"

"ตูม!"

ทันทีที่หมัดปะทะกับแสงดาบ แสงดาบก็สลายและหมัดยังคงเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างเบา ๆ

ร่างกายของเทียนอี้ถูกพลังอันน่ากลัวนั้นกดทับจนเกือบทรุดลงกับพื้น เขาร้องขอชีวิต "ไว้ชีวิตข้าด้วย!"

หมัดนี้มาจากอนาคต อู๋เป่ยเพียงแค่ส่งมันออกไป แต่ไม่สามารถดึงกลับมาได้ เขากล่าวอย่างเยือกเย็น "สายเกินไปแล้ว"

เสียงดังสนั่น เทียนอี้ถูกหมัดบดขยี้จนกลายเป็นผุยผง ทั้งสิ่งของที่อยู่บนตัวเขาก็ระเหยกลายเป็นไอ อู๋เป่ยร้องเสียดายอยู่ภายในใจ