ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 188

ในห้องประชุมอู่เป๋ยถามเยี่ยเสวียนว่า “ขายฝ่ามือลับเบญจพิษในราคาห้าพันล้านไหม?

เยี่ยเสวียน “หึหึ” หัวเราะเบา ๆ “ผมอยากสงบสติอารมณ์ แต่ผมไม่ได้คาดหวังว่านามสกุลลู่นี้จะเพิกเฉยต่อคำเยินยอ ในกรณีนี้ ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับเขา ปรมาจารย์ซู ผมจะดูแลเรื่องนี้ ผมสัญญาว่าจะทำให้ลู่จิ้นปัวเสียเลือดมาก และในอนาคตจะไม่กล้ายั่วคุณอีก”

หลี่หลงเฉินยิ้มและพูดว่า “ปรมาจารย์ซู ฝากเรื่องนี้ไว้กับ เยี่ยเสวียน”

อู่เป๋ยพยักหน้า “ตกลง ขอโทษที่รบกวนคุณ”

เยี่ยเสวียน “หึหึ” หัวเราะเบาๆ “ปรมาจารย์ซู ครั้งต่อไปที่คุณพบปู่ของผม โปรดขอให้เขาอย่าทุบตีผมมากเกินไป”

ทุกคนหัวเราะ

หลังจากนั้นทุกคนก็กล่าวอำลา เยี่ยเสวียนเชิญอู่เป๋ยและกว่างไห่ไปที่บ้านของเขาในสวนผลัม

ที่พักของเยี่ยเสวียนใหญ่กว่าของเฉินหลิงซวงมาก ครอบคลุมพื้นที่เจ็ดพันตารางเมตร และมีที่จอดรถเฉพาะสำหรับจอดรถหรูมากกว่าสามสิบคันในประเภทต่างๆ

ที่พักแห่งนี้เป็นที่เยี่ยเสวียนมักจะพักค้างคืน และเขามักจะพาผู้หญิงหลายคนมาที่นี่

อย่างไรก็ตามคืนนี้เขาไม่กล้าที่จะเล่นลิ้นและไม่ให้ผู้หญิงคนไหนปรากฏตัว

เขาเชิญอู่เป๋ยเยี่ยมชมห้องเก็บไวน์และโรงรถของเขา แน่นอนว่ารถในโรงรถนั้นน่าประทับใจ แต่ไวน์ในห้องเก็บไวน์มีของดีมากมาย ส่วนใหญ่เป็นไวน์ต่างประเทศ

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงการศึกษาขนาดใหญ่บนชั้นสามซึ่งเต็มไปด้วยงานประดิษฐ์ตัวอักษร ภาพวาด เครื่องลายคราม และเครื่องสำริด มีทั้งหมดหลายหมื่นชิ้น

เมื่ออู่เป๋ยเห็นฉากนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เยี่ยเสวียน คุณมีรสนิยมที่ดี”

เยี่ยเสวียน “ฮ่าฮ่า” หัวเราะเบาๆ “พูดตามตรงนะ ผมเป็นคนจัดการความมั่งคั่งของตระกูลเยี่ย การลงทุนในของสะสมก็เป็นการจัดการทางการเงินรูปแบบหนึ่งด้วย”

อู่เป๋ยมองไปรอบ ๆ และพบว่าของสะสมส่วนใหญ่ที่นี่เชื่อถือได้

จนถึงจุดหนึ่ง เขาเห็นก้อนหินสีเหลืองอำพันสามก้อนที่มุมหนึ่ง และหนึ่งในนั้นมีกิ่งก้านดอกไม้มัดหนึ่งถูกผนึกไว้ข้างใน

เขาหยิบอำพันขึ้นมาและพบพลังงานทางจิตวิญญาณที่แผ่ซ่านออกมาจากดอกไม้ เขาพูดว่า “เยี่ยเสวียน คุณไปเอาหินอำพันนี้มาจากไหน?”

เยี่ยเสวียนชำเลืองมองและยิ้ม “ผมซื้อมันมาจากนักสะสมหินอำพันในเทียนจิง ราคาหนึ่งแสนสองหมื่นหยวน ถ้าปรมาจารย์ซูชอบ เอาไปได้เลยครับ”

อู่เป๋ยพูดว่า “งันผมจะไม่เกรงใจนะ ช่วยนัดพบกับนักสะสมคนนั้นในวันอื่น ผมอยากเห็นคอลเลกชันหินอำพันของเขา”

“โอเค ผมจะจัดการให้” เยี่ยเสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม

อู่เป๋ยถามว่า “คุณลงทุนไปกับของสะสมเหล่านี้ด้วยเงินเท่าไหร่?”

เยี่ยเสวียนตอบว่า “ผมลงทุนไปประมาณหนึ่งพันล้านหยวนตลอดหลายปีที่ผ่านมา ปัจจุบันมูลค่าของสะสมเหล่านี้อยู่ที่ประมาณสองหมื่นล้านหยวน”

อู่เป๋ยพูดว่า “ตระกูลอวิ๋นจิงถังเชี่ยวชาญด้านการให้คำปรึกษาด้านการลงทุนด้านศิลปะ ผมเคยถามพวกเขามาก่อนแล้ว และงานศิลปะที่พวกเขาเลือกจะเพิ่มมูลค่าอย่างน้อยยี่สิบเปอร์เซ็นต์ต่อปี ในหนึ่งปี นั่นมากกว่าสี่เท่า”

ดวงตาของเยี่ยเสวียนสว่างขึ้น “จริงเหรอ ปรมาจารย์ซู ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับตระกูลถัง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่เคยมีการติดต่อใดๆ กับพวกเขาเลย”

อู่เป๋ยพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณควรคุยกับใครบางคนจากตระกูลถัง”

หลังจากมองไปรอบๆ พวกเขาก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น อู่เป๋ยไม่เคยได้ยินใครพูดถึงพ่อของเยี่ยเสวียน ดังนั้นเขาจึงถามว่า “แล้วพ่อของคุณล่ะ ทำไมรุ่นพี่เคยไม่พูดถึงเขา?”

เยี่ยเสวียนเงียบและพูดแผ่วเบาว่า “นั่นเป็นเพราะคุณปู่ไม่ต้องการพูดถึงความทรงจำอันเจ็บปวด พ่อแม่ของผมถูกฆ่าตายเมื่อผมอายุสามขวบ และพวกเขาถูกฆ่าโดยใครบางคน”

อูเป๋ยตกตะลึง “ใครทำ?”

“นินจาตงอิ๋ง” เยี่ยเสวียน พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ตอนนั้นพวกเขาซ่อนผมไว้ในตู้หนังสือ พ่อของผมต่อสู้จนตัวตาย แต่เขาไม่คู่ควรกับพวกเขา”

ดวงตาของอู่เป๋ยกระตุกสองสามครั้ง “ไอ้ตงอิ๋ง บัดซบ!”

เยี่ยเสวียนถอนหายใจ “นั่นเป็นเหตุผลที่คุณปู่ไม่อนุญาตให้ผมเรียนศิลปะการต่อสู้และปิดบังตัวตนของผม คนอื่นๆรู้จักผมในฐานะนายน้อยจากเทียนจิง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นหลานชายของเย่เทียนจง”

อู่เป๋ยถามว่า “ได้แก้แค้นหรือยัง?”