ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1897

จุยเตี้ยนพูดอย่างใจเย็น "หมื่นเหรียญคริสตัลม่วง เทียบเท่ากับทองคำหนึ่งพันสองร้อยล้านเหรียญ ท่านอยากได้เงินมากขนาดนี้ไปทำอะไร?"

อู๋เป่ยหัวเราะเบาๆ "ต้องใช้เงินเยอะในการซื้อยา"

จุยเตี้ยนพูดขึ้นว่า "ฉันให้ท่านยืมได้นะ แต่ดอกเบี้ยวันละห้าเปอร์เซ็นต์"

อู๋เป่ยตกใจจนกระโดดขึ้นมา "ห้าเปอร์เซ็นต์ต่อวัน? วันเดียวก็ต้องจ่ายหกล้านเหรียญทองแล้ว?"

จุยเตี้ยนกลอกตา "หนึ่งเปอร์เซ็นต์น่ะถือว่าต่ำมากแล้วนะ ถ้าท่านไปถามธนาคาร พวกนั้นเก็บอย่างน้อยก็สามเปอร์เซ็นต์"

อู๋เป่ยถาม "แล้วต้องจ่ายดอกเบี้ยบ่อยแค่ไหน?"

จุยเตี้ยนตอบ "ฉันให้เวลาสิบวัน สิบวันหลังจากนั้น ท่านต้องคืนทั้งต้นและดอกเป็นหมื่นสองพันเหรียญคริสตัลม่วง"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ "ตกลง ฉันจะจ่ายคืนแกแน่นอน"

จุยเตี้ยนยิ้ม "ตามฉันมา"

จุยเตี้ยนเดินนำหน้า ส่วนอู๋เป่ยเดินตามหลัง ทั้งม้าและคนเดินทางไปหลายลี้จนมาถึงคฤหาสน์ใหญ่ที่ไม่ไกลนัก

จุยเตี้ยนพูดว่า "เส้าเหนียน มีกุญแจอยู่ใต้แผ่นอานม้าของฉัน ท่านเอามันออกมา"

อู๋เป่ยเอื้อมมือไปล้วงหา และพบว่ามีกุญแจทองอยู่ในนั้น เขาถาม "ใช้เปิดประตูหรือ?"

"มันเป็นของแสดงฐานะ ท่านก็แค่เคาะประตู เมื่อคนข้างในเห็นกุญแจ เขาจะคิดว่าท่านเป็นท่านของที่นี่"

อู๋เป่ยคิดว่ามันน่าสนใจ เขาหัวเราะ "จุยเตี้ยน แกนี่มีแผนเยอะจริงๆ"

จุยเตี้ยนตอบ "ถ้าฉันไม่มีทางหนีสำรองไว้บ้าง คงไม่รอดมาได้จนถึงตอนนี้หรอก"

เมื่อมาถึงประตู อู๋เป่ยเคาะประตูอยู่ไม่กี่ครั้ง ไม่นานชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ออกมาเปิดประตู เขากำลังจะถามอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นกุญแจในมือของอู๋เป่ย เขาก็ก้มลงและกล่าวด้วยความเคารพ "ที่แท้นายใหญ่กลับมาแล้ว นายใหญ่เชิญเข้ามาข้างใน"

อู๋เป่ยไม่พูดอะไรมาก เดินตามชายคนนั้นเข้าไปในลานบ้าน ภายในมีบ้านอยู่สิบกว่าหลัง ด้านหน้ามีสวน ส่วนด้านหลังก็เป็นแปลงผักเล็กๆ

จุยเตี้ยนบอก "ท่านไปที่ห้องหนังสือได้เลย ฉันซ่อนเหรียญคริสตัลม่วงไว้ที่นั่น"

อู๋เป่ยบอกชายวัยกลางคน "ฉันจะไปห้องหนังสือ แกจัดหาอาหารมาให้ฉันหน่อย"

ชายคนนั้นตอบ "รับทราบครับ นายใหญ่ ฉันชื่อสวีอัน ถ้าท่านต้องการอะไรก็บอกได้เลย"

หลังจากที่สวีอันถอยออกไป อู๋เป่ยก็เดินตรงไปที่ห้องหนังสือ เขากดบางอย่างที่ชั้นหนังสือ จากนั้นก็มีประตูซ่อนปรากฏขึ้น เขาใช้กุญแจเปิดประตูแล้วเดินลงไปที่ห้องใต้ดิน ซึ่งมีขนาดใหญ่เท่ากับห้องหลายห้อง รวมถึงมีกล่องสมบัติวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

จุยเตี้ยนเดินลงมาอย่างระมัดระวัง เขาชี้ไปที่กล่องสีดำด้วยเท้าม้าและบอก "อยู่ในกล่องนั้น แกเอาไปได้แค่หมื่นเหรียญ ห้ามเอามากกว่านี้"

เมื่ออู๋เป่ยเปิดกล่องดู เขาเห็นคริสตัลสีม่วงที่มีขนาดเท่ากับเหรียญทองแดงเต็มกล่อง ทั้งยังเปล่งพลังงานออกมาอย่างหนาแน่น

อู๋เป่ยตกใจ "นี่คือเหรียญคริสตัลม่วงงั้นหรือ? ในกล่องนี้คงมีอย่างน้อยห้าแสนเหรียญใช่ไหม?"

จุยเตี้ยนตอบ "ห้าแสนเหรียญเป็นของฉัน ท่านเอาไปได้แค่หมื่นเหรียญ"

อู๋เป่ยหัวเราะ "ก่อนหน้านี้ฉันยังกลัวว่าแกจะไม่มีเงินมากพอ ตอนนี้ฉันขอยืมเพิ่มได้ไหม?"

จุยเตี้ยนมองเขาด้วยหางตา "ยืมเพิ่มแล้วจะมีปัญญาจ่ายคืนหรือ?"

อู๋เป่ยตอบ "แน่นอน ฉันลืมบอกแกไปว่าฉันมีพลังวิญญาณระดับสุดยอด ซึ่งแกของเดิมของแกคงไม่เคยไปถึงระดับนั้นหรอกใช่ไหม?"

จุยเตี้ยนถึงกับชะงัก "ระดับสุดยอด? เป็นไปไม่ได้! นายใหญ่ของฉันยังไปได้แค่ระดับสองเท่านั้น!"

อู๋เป่ยยื่นนิ้วออกมาและปล่อยแสงไฟฟ้าออกมาเล็กน้อย แต่นี่ไม่ใช่แค่แสงไฟฟ้าธรรมดา มันคือพลังวิญญาณที่บริสุทธิ์และทรงพลังอย่างมากของเขา!

อู๋เป่ยตอบว่า "ฉันไม่มีเตายา ดังนั้นจึงทำการหลอมยาแบบง่ายๆ ได้ แต่ยาที่หลอมออกมาเพียงพอสำหรับฉันแล้วในตอนนี้"

ครั้งแรก อู๋เป่ยใช้สมุนไพรเพียง 7 ชนิด หลังจากครึ่งชั่วโมง สิ่งสกปรกในหม้อก็ถูกทิ้งออกไปเกือบหมด เหลือเพียงหมอกสมุนไพรหลากสีที่สั่นสะท้อนอยู่ระหว่างฝ่ามือทั้งสองของเขา

"สำเร็จแล้ว!"

ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมือจากหม้อเหล็ก หมอกสีเขียวทองในมือของเขาก็รวมตัวกันเป็นกลุ่มควันทันที

ในเวลานั้นอู๋เป่ยอ้าปากสูดหมอกสีเขียวทองเข้าไปในปอดทันที เมื่อหมอกเข้าสู่ปอด เขาก็นั่งสมาธิและเริ่มฝึกฝนพลังชี่แท้

พลังของยาครั้งนี้แข็งแกร่งมาก ในร่างกายของเขาเริ่มผลิตพลังชี่แท้ออกมาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังชี่แท้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ทำการฝึกฝนพลังให้สูงขึ้นอีก

เมื่อพลังชี่แท้ไหลผ่าน 220 วังวนพลังชี่แท้และกลายเป็นพลังวิญญาณระดับสวรรค์ เขาก็เริ่มหลอมยาอีกครั้ง

ด้วยวิธีนี้ อู๋เป่ยทำการหลอมยา กินยา และฝึกฝนพลังชี่แท้ถึง 6 ครั้ง

ในเวลานี้ฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว พลังวิญญาณในร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นเกือบ 10 เท่า เมื่อเขาเรียกใช้พลังวิญญาณ ร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยแสงสายฟ้า

จุยเตี้ยนมองดูด้วยความดีใจและถามว่า "เด็กหนุ่ม ยังจะหลอมยาอีกไหม?"

อู๋เป่ยตอบว่า "ฉันเพียงต้องการเพิ่มจำนวนพลังวิญญาณอีกเท่าหนึ่ง ฉันจะสามารถเปิดทางพลังวิญญาณได้"

เดิมทีแล้ว การเปิดทางพลังวิญญาณต้องใช้พลังวิญญาณอย่างมาก ผู้ฝึกตนหลายคนที่เปิดได้เพียงเส้นทางพลังวิญญาณเดียวก็เพราะหลังจากเปิดทางพลังวิญญาณเส้นแรก พลังวิญญาณของพวกเขาก็หมดสิ้น จึงไม่สามารถเปิดทางพลังวิญญาณเพิ่มเติมได้

ดังนั้นอู๋เป่ยจึงตัดสินใจสะสมพลังวิญญาณให้มากพอ แล้วใช้เวลาสั้นๆ ในการเปิดเส้นทางพลังวิญญาณให้มากที่สุด

สำหรับผู้ฝึกตนที่นี่ ตลอดชีวิตจะมีโอกาสเปิดเส้นทางพลังวิญญาณได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ดังนั้นเขาจะต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้พลาดโอกาสสำคัญ!