ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1896

อู๋เป่ยอึ้งไปเล็กน้อย "โลกใบนี้เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาอย่างนั้นเหรอ? "

จุยเตี้ยนตอบ "ใช่แล้ว เกือบทุกวันมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แกพลังยุทธ์ยังต่ำอยู่ จึงยังไม่สามารถรับรู้ได้ แต่คนที่มีพลังยุทธ์สูงมาก จะสัมผัสถึงวิกฤตได้ในทุกย่างก้าว หากผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวก็อาจจะเสียสิ่งที่สร้างมาไปทั้งหมดได้ นอกจากนี้ ทุกเดือนจะมีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเจนขึ้น ครั้งใหญ่ระดับกลางจะเกิดขึ้นทุกๆ สามเดือน และทุกปีจะมีการเปลี่ยนแปลงใหญ่ครั้งหนึ่ง ภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงการบำเพ็ญเพียรเลย แม้แต่การรักษาพลังยุทธ์ก็ยากเย็นแสนเข็ญ"

อู๋เป่ยกล่าว "ถ้าสภาพแวดล้อมเปลี่ยนแปลงบ่อยเช่นนี้ ผู้บำเพ็ญที่แข็งแกร่งคงต้องมีระบบการบำเพ็ญของตนเอง"

ดวงตาของจุยเตี้ยนเปล่งประกาย "ถูกต้องแล้ว! ผู้ที่แข็งแกร่งจริงๆ ล้วนมีระบบการบำเพ็ญเพียรของตนเอง ไม่อยากเชื่อเลยว่าแกเพิ่งมาถึงที่นี่ก็สามารถเข้าใจความลับนี้ได้"

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ฉันกำลังค้นหาเส้นทางบำเพ็ญเพียรของตัวเองอยู่เสมอ แม้จะไม่ได้มาที่นี่ ฉันก็จะต้องทำเรื่องนี้อยู่ดี"

หลังจากหยุดคิดไปสักพัก เขาพูดต่อว่า "พูดง่ายๆ ก็คือ ต้องหาหนทางที่จะไม่ต้องพึ่งพาสภาพแวดล้อมภายนอก แต่สามารถก้าวสู่ความแข็งแกร่งได้ด้วยตัวเอง"

จุยเตี้ยนตอบ "ใช่ แต่พูดง่ายทำยากมากเท่าที่ฉันรู้มา พวกมนุษย์ที่ทำได้มีเพียงไม่กี่คน ที่เหลือก็แค่พวกไร้ค่า ไม่มีอะไรน่าจดจำ"

อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะถาม "จุยเตี้ยน พลังยุทธ์ของแกไม่ได้สูงผู้ แต่พูดจาเก่งนี่นา ทำไมกันล่ะ?หรือว่าฉันต้องเป็นยอดฝีมือของมนุษย์เท่านั้นถึงจะเข้าตาแกได้? "

จุยเตี้ยนหัวเราะเยาะ "ไม่ใช่ว่าฉันตาถึงผู้หรอกนะ แต่ฉันเข้าใจบางอย่าง ถึงแม้พวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าฉัน แต่ในที่สุดพวกเราทั้งหมดก็จะมีจุดจบเดียวกัน เปรียบเสมือนใบไม้ที่ร่วงลงพื้นแล้วก็เน่าเป็นดิน ไม่มีใครหนีพ้นได้! นอกจากจะหาหนทางของตัวเอง และสามารถเพิกเฉยต่อกฎเกณฑ์ของสวรรค์และโลก ไม่หยุดที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตัวเอง"

อู๋เป่ยพยักหน้า "อืม แกพูดก็มีเหตุผล"

จุยเตี้ยนบอก "เส้าเหนียน ขยันฝึกฝนเถอะ ต่อไปท่านจะพบว่า สิ่งที่ท่านได้รับที่นี่จะมีประโยชน์อย่างมหาศาลในอนาคตของท่าน!"

อู๋เป่ยถามต่อ "ประโยชน์มหาศาล?ทำไมถึงพูดแบบนั้น? "