ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1895

คนสุดท้ายยืนอยู่ที่จุดเดิม เขาคือคนสุดท้ายที่ถูกแทง อย่างไรก็ตาม ในการโจมตีครั้งสุดท้าย อู๋เป่ยใช้พลังความแข็งแกร่งแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเขา แล้วทำลายเส้นลมปราณของเขา

”พุบ！”

ชายคนนั้นกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ล้มลงบนพื้นและหมดสติไป

สี่คนนั้น มีเพียงหนึ่งคนที่ยังยืนอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียว และพูดด้วยเสียงสั่นเคือว่า ：“ผู้กล้าไว้ชีวิตด้วย！”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็นว่า ：“พวกเจ้าเป็นโจรอยู่ในป่าแห่งนี้ น่าจะหาเงินได้เยอะใช่ไหม? ”

ชายคนนั้นรีบพูดว่า ：“จริงๆแล้วไม่ได้หาเงินได้มากนัก”

อู๋เป่ยถามว่า ：“เอาทรัพย์สินเงินทองของพวกเราไปเก็บไว้ที่ไหน? ”

ชายคนนั้น ：“อยู่ข้างหน้า”

อู๋เป่ย ：“นำทาง”

จุยเตี้ยนที่แกล้งหลับก็รีบกระโดดขึ้นมาทันที และเดินตามหลังอู๋เป่ยไป

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ร้อยเมตร อู๋เป่ยก็เห็นบ้านไม้หลังหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในป่าทึบ บ้านไม้หลังไม่ใหญ่ มีสองห้องอยู่ใต้ดิน อีกสองห้องอยู่บนพื้นดิน และมีลานเล็กๆด้านหน้า

เขามาถึงบ้านไม้ ก็พบทรัพย์สินเงินทองของโจรกลุ่มนี้ ซึ่งมีมูลค่ารวมกันเป็นเงินนับพันเหรียญทอง เขาจึงไม่เกรงใจ และเอาทั้งหมด ก่อนจากไป เขาก็ตัดแขนทั้งสองข้างของโจรคนนั้น และแทงลูกตาของเขา พูดได้ว่าเป็นการตอบสนองเป็นสองเท่า

คนและม้าออกเดินทางต่อ จุยเตี้ยนพูดว่า ：“ใช้ได้เลยเจ้าหนุ่ม ไม่คิดว่าเจ้าจะต่อสู้เก่งขนาดนี้”

อู๋เป่ย ：“เจ้าเองก็เก่งมาก แสร้งทำเป็นตายได้สุดยอดมาก”

จุยเตี้ยนแก้ไขว่า ：“ไม่ใช่แสร้งตาย แต่แกล้งหลับ โจรทั่วไปไม่ทำอะไรม้า โดยเฉพาะม้าที่นอนหลับอยู่”

อู๋เป่ย ：“หุบปากของเจ้าซะ แล้วเดินดีๆ”

หลังจากเดินทางไปได้สักพัก ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเมืองเล็กๆอีกแห่งหนึ่ง อู๋เป่ยเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง และสั่งให้เจ้าของร้านดูแลจุยเตี้ยนให้ดี ในตอนกลางคืน เขายังซื้อเนื้อสุกห้าสิบกิโลกรัมให้มันกินด้วย

รุ่งเช้า จู่ๆอู๋เป่ยก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู เขาเปิดประตู ก็เห็นจุยเตี้ยนยืนอยู่หน้าประตู เขากัดเชือกขาดและวิ่งออกมาตอนกลางคืน

อู๋เป่ย ：“จุยเตี้ยน เจ้าไม่ได้นอนเหรอ? ”

จุยเตี้ยนจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโต แล้วพูดว่า ：“ข้าคิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ข้าตัดสินใจบอกวิชายุทธที่ข้ารู้ทั้งหมดให้กับเจ้า”

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจมาก ：“เจ้ารู้วิชายุทธเหรอ? ”

จุยเตี้ยน ：“ข้าเคยบอกไปแล้ว ว่าข้าเคยมีนายท่านคนหนึ่งที่เป็นเทียนเจียวแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ หลังจากเขาตาย ข้าก็เอาวิชายุทธฝึกตนของเขาไปด้วย”

อู๋เป่ย ：“ทำไมเจ้าถึงบอกข้าล่ะ? ”

จุยเตี้ยน ：“ตอนนี้ เจ้าเป็นนายท่านของข้า ในฐานะที่เป็นม้าของเจ้า ข้าไม่อยากให้เจ้าตายเร็วเกินไป”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า ：“ขอบใจมาก” เขาในตอนนี้ ต้องการวิชายุทธเพื่อมาพัฒนาพลังยุทธ์ของเขาจริงๆ

เขาเชิญจุยเตี้ยนเข้ามาในห้อง และฝึกวิชายุทธ

ตามคำกล่าวของจุยเตี้ยน นี่คือวิชายุทธทักษะพื้นฐาน สามารถฝึกตนจึงถึงขั้นที่หนึ่งเท่านั้น ในโลกนี้ ขั้นของการฝึกฝนของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดก็เหมือนกัน ในบรรดานี้ ขั้นที่หนึ่ง เรียกว่าอาณาจักรแกนมหัศจรรย์ และอาณาจักรมหัศจรรย์มีทั้งหมดเจ็ดขั้น วิชายุทธทักษะพื้นฐานนี้ ได้แนะนำแค่สี่ขั้นแรกเท่านั้น

หลังจากฝึกวิชายุทธทักษะพื้นฐานเสร็จ อู๋เป่ยก็ตระหนักได้ว่า เขาได้เปิดเส้นลมปราณตัวเองทั้งหมดสิบเส้น เทียบเท่ากับการบรรลุขั้นที่หนึ่ง ลมปราณ

อู๋เป่ยคิดอย่างมีวิจารณญาณ ：“สิ่งที่เจ้าพูดทำให้ข้านึกขึ้นได้ เมื่อถึงเมืองจาง ข้าต้องไปหาวิชายุทธอื่นเพิ่มเติม อย่างน้อยก็ต้องฝึกทั้งเจ็ดขั้นของอาณาจักรแกนมหัศจรรย์ให้ถ่องแท้”

จุยเตี้ยน ：“หากสามารถฝึกอาณาจักรแกนมหัศจรรย์ได้อย่างสมบูรณ์ เจ้าก็ย่อมจะได้เปรียบมากกว่าผู้บำเพ็ญคนอื่นๆ”

อู๋เป่ย ：“ทำไม? ”

จุยเตี้ยน ：“พอครบหนึ่งเดือน เจ้าก็จะพ้นช่วงปลอดภัย เมื่อถึงเวลานั้น ความอาฆาตพยาบาทของโลกนี้ก็จะทำให้เจ้าหวาดกลัวและสยองขวัญ ในสภาวะนั้น วิธีที่ปลอดภัยที่สุดก็คือการชะลอและลดการพัฒนาพลังยุทธ์ หากพลังยุทธ์พื้นฐานของเจ้าต่ำเกินไป ก็จะตกเป็นเป้าหมายในการล่าของทุกคน”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ：“เป้าหมายการล่าของคนอื่น? ทำไมพวกเขาถึงต้องการฆ่าข้า? ”

จุยเตี้ยนถอนหายใจเบาๆ ：“นั่นเป็นเพราะว่า ในสมองของพวกเขาจะมีเสียงหนึ่ง สั่งให้พวกเขาฆ่าเจ้า หากฆ่าเจ้าได้สำเร็จ พวกเขาก็จะได้รางวัล”

อู๋เป่ย ：“เสียงนี้จะดังขึ้นในสมองของสิ่งมีชีวิตหรือไม่? ”

จุยเตี้ยน ：“ก็ไม่ใช่ หากความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ เสียงนี้ก็จะไม่ดังขึ้น ผู้บำเพ็ญที่คุณสมบัติยิ่งดี ก็จะได้ยินเสียงนี้ได้ง่ายขึ้น”

อู๋เป่ยคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วถามว่า ：“ถ้าข้าได้ยินเสียงนี้ ข้าควรจะยอมจำนนต่อมัน หรือว่าปฏิเสธมัน? ”

จุยเตี้ยน ：“ผู้บำเพ็ญส่วนใหญ่เลือกที่จะยอมจำนน เพราะว่าขอเพียงแค่ยอมจำนน ก็จะได้รับผลประโยชน์ และหากปฏิเสธมัน ก็จะตกอยู่ในความหายนะชั่วนิรันดร์！”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ：“โลกนี้ ช่างแปลกจริงๆ！”

จุยเตี้ยน ：“เรื่องที่แปลกกว่ายังมาไม่ถึง เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง”

อู๋เป่ยตกตะลึง แล้วถามว่า ：“ยกตัวอย่างเช่น? ”

จุยเตี้ยน ：“ยกตัวอย่างเช่น ร่างกายของเจ้าจะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง มีทั้งดีและร้าย อีกตัวอย่างหนึ่ง วิชายุทธที่เจ้าฝึกตนนั้นมีแนวโน้มที่จะธาตุไปเข้าแทรกได้ ไม่ใช่ว่าวิธีฝึกตนของเจ้ามีปัญหา แต่เป็นเพราะว่าสภาพแวดล้อมในโลกนี้เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา”