ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1932

อู๋เป่ยเพียงแค่เอามือไพล่หลังเอาไว้ โดยที่แสงดาบนั้นยังไม่ทันเข้ามาใกล้ตัวเขา จากนั้นมันสลายหายไปทันที ทำให้จักรพรรดิเกิดอาการตกใจเป็นอย่างมาก “แกเป็นใครกันแน่？หรือว่าแกเป็นต้าเต้าจุน？”

อู๋เป่ยกล่าวเสียงเรียบ “แกจะไปหรือไม่ไป？”

จักรพรรดิมารกัดฟันตอบโต้ “มันจะมากเกินไปแล้วนะ！”

อู๋เป่ยกล่าวต่อ “เดิมทีเกาะนี้ก็ไม่ใช่ของแก โดยปกติแล้วบนเกะจะต้องมีชนพื้นเมืองอาศัยอยู่ แต่นี่กลับไม่มีสักคนเดียว พวกเขาคงจะถูกแกฆ่าทิ้งไปหมดแล้วใช่ไหมล่ะ？”

จักรพรรดิมารตะโกนออกมาเสียงดัง “แค่ฝูงมดฝูงหนึ่ง ฉันไม่ได้สนใจที่จะฆ่าพวกมันอยู่แล้ว ก็เพียงให้เวลาพวกมันสามวันในการไสหัวออกไปจากเกาะนี้เสีย”

อู๋เป่ยก็ไม่ได้กลิ่นเลือดแต่อย่างใดจริงๆ แต่เขาก็สงสัยอยู่เล็กน้อย “ฉันอดแปลกใจไม่ได้ที่มารชั่วร้ายอย่างแกจะไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์”

จักรพรรดิมาร “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันก็แค่ไม่อยากฆ่ามดพวกนั้น”

อู๋เป่ย “เห็นกันอยู่ชัดๆว่าแกเป็นเผ่าพันธุ์มังกร ทำไมถึงได้กลายมาเป็นแค่มารล่ะ？”

จักรพรรดิมารแสยะยิ้มเย็น “ก็เพราะว่าถ้าฉันยังเป็นแค่มังกรตัวหนึ่ง ฉันก็คงจะโดนพี่น้องแท้ๆฆ่าไปแล้ว！”

อู๋เป่ย “อ้อ ทำไมถึงพูดเช่นนี้ล่ะ？”

มังกรมาร “ฉันไม่อยากที่จะเสวนากับแกแล้ว ถ้าแกอยากได้นักก็เอาไปเลย！” เมื่อกล่าวจบมันก็ทำท่าจะไป

“เดี๋ยวก่อน” อู๋เป่ยเรียกขึ้น “ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว แกยังไปไหนไม่ได้”

มังกรมารโมโหเป็นอย่างมาก “แกคิดว่าฉันกลัวแกเหรอ？ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ！”

อู๋เป่ย “นี่มันไม่ใช่การที่แกกำลังทุ่มเท แต่แกกำลังจะตาย ไม่ต้องพูดถึงแกหรอก แค่เทพอสูรฉันก็ชกให้ตายได้ด้วยหมัดเดียว”

มังกรมารจ้องเขม็งไปที่อู๋เป่ยด้วยแววตาที่ชั่วร้าย “สรุปแกจะเอายังไงกันแน่？”

อู๋เป่ย “ฉันก็แค่แปลกใจในประวัติของแก”

มังกรมารนิ่งไปครู่หนึ่ง และกล่าวขึ้น “แกรู้จักตำหนักมังกรในตงไห่ไหมล่ะ？”

อู๋เป่ย “รู้จัก”

มังกรมาร “เขาเป็นพี่ใหญ่ของฉันเอง”