ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1932

อู๋เป่ยเพียงแค่เอามือไพล่หลังเอาไว้ โดยที่แสงดาบนั้นยังไม่ทันเข้ามาใกล้ตัวเขา จากนั้นมันสลายหายไปทันที ทำให้จักรพรรดิเกิดอาการตกใจเป็นอย่างมาก “แกเป็นใครกันแน่？หรือว่าแกเป็นต้าเต้าจุน？”

อู๋เป่ยกล่าวเสียงเรียบ “แกจะไปหรือไม่ไป？”

จักรพรรดิมารกัดฟันตอบโต้ “มันจะมากเกินไปแล้วนะ！”

อู๋เป่ยกล่าวต่อ “เดิมทีเกาะนี้ก็ไม่ใช่ของแก โดยปกติแล้วบนเกะจะต้องมีชนพื้นเมืองอาศัยอยู่ แต่นี่กลับไม่มีสักคนเดียว พวกเขาคงจะถูกแกฆ่าทิ้งไปหมดแล้วใช่ไหมล่ะ？”

จักรพรรดิมารตะโกนออกมาเสียงดัง “แค่ฝูงมดฝูงหนึ่ง ฉันไม่ได้สนใจที่จะฆ่าพวกมันอยู่แล้ว ก็เพียงให้เวลาพวกมันสามวันในการไสหัวออกไปจากเกาะนี้เสีย”

อู๋เป่ยก็ไม่ได้กลิ่นเลือดแต่อย่างใดจริงๆ แต่เขาก็สงสัยอยู่เล็กน้อย “ฉันอดแปลกใจไม่ได้ที่มารชั่วร้ายอย่างแกจะไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์”

จักรพรรดิมาร “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันก็แค่ไม่อยากฆ่ามดพวกนั้น”

อู๋เป่ย “เห็นกันอยู่ชัดๆว่าแกเป็นเผ่าพันธุ์มังกร ทำไมถึงได้กลายมาเป็นแค่มารล่ะ？”

จักรพรรดิมารแสยะยิ้มเย็น “ก็เพราะว่าถ้าฉันยังเป็นแค่มังกรตัวหนึ่ง ฉันก็คงจะโดนพี่น้องแท้ๆฆ่าไปแล้ว！”

อู๋เป่ย “อ้อ ทำไมถึงพูดเช่นนี้ล่ะ？”

มังกรมาร “ฉันไม่อยากที่จะเสวนากับแกแล้ว ถ้าแกอยากได้นักก็เอาไปเลย！” เมื่อกล่าวจบมันก็ทำท่าจะไป

“เดี๋ยวก่อน” อู๋เป่ยเรียกขึ้น “ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว แกยังไปไหนไม่ได้”

มังกรมารโมโหเป็นอย่างมาก “แกคิดว่าฉันกลัวแกเหรอ？ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ！”

อู๋เป่ย “นี่มันไม่ใช่การที่แกกำลังทุ่มเท แต่แกกำลังจะตาย ไม่ต้องพูดถึงแกหรอก แค่เทพอสูรฉันก็ชกให้ตายได้ด้วยหมัดเดียว”

มังกรมารจ้องเขม็งไปที่อู๋เป่ยด้วยแววตาที่ชั่วร้าย “สรุปแกจะเอายังไงกันแน่？”

อู๋เป่ย “ฉันก็แค่แปลกใจในประวัติของแก”

มังกรมารนิ่งไปครู่หนึ่ง และกล่าวขึ้น “แกรู้จักตำหนักมังกรในตงไห่ไหมล่ะ？”

อู๋เป่ย “รู้จัก”

มังกรมาร “เขาเป็นพี่ใหญ่ของฉันเอง”

อู๋เป่ย “พี่ใหญ่ของแกเป็นบรรพบุรุษมังหร และตอนนี้แกก็เป็นจักรพรรดิมาร แกนี่มันก็แย่เหมือนกันนะเนี่ย”

มังกรมารตอบกลับด้วยความโกรธ “แกรู้หรือป่าวล่ะว่าฉันเคยถูกเขาทำลายดราก้อนบอลไป？แล้วเมื่อไม่มีดราก้อนบอลแล้ว ฉันก็ทำได้แค่ต้องฝึกพลังมาร！”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ดูท่าแล้วคงจะเป็นพี่ใหญ่ของแกที่จะทำร้ายแก”

มังกรมาร “พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงฉันก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้”

อู๋เป่ย “ก็ไม่เสมอไป ถ้าฉันช่วยแก แกก็จะสามารถฟื้นฟูพลังยุทธมังกรขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วเลยล่ะ”

มังกรมารหัวเราะเย็น “เป็นไปไม่ได้！”

อู๋เป่ยไม่ได้พูดอะไรต่อเขาเพียงแค่ดีดนิ้ว ก็ปรากฏเป็นมังกรเหลืองตัวหนึ่งที่ตรงหน้าเขา หวงหลงน้อยในอดีตที่ตอนนี้หัวของมันเติบโตขึ้นมากแล้ว และมีพลังมากกว่ามังกรมารที่อยู่ตรงหน้ามากนัก

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายเลือดมังกรบริสุทธิ์ มังกรตัวนี้ก็ตกใจเป็นอย่างมาก ร่างกายค่อยๆก้มลงไปบนพื้นและคำนับให้กับหวงหลง

หวงหลง “นายท่าน มังกรตัวนี้ได้ตายไปแล้วและได้เสียดราก้อนบอลไปแล้ว”

อู๋เป่ย “อืม ดังนั้นเจ้าต้องช่วยมัน”

หวงหลงเบะปาก “เขาเป็นแค่สายเลือดมังกรทั่วๆไป ต้องช่วยอะไรมัน？”

อู๋เป่ย “เขาไม่ฆ่าประชาชนที่นี่ ก็นับว่ามีคุณธรรมอยู่ประมาณหนึ่ง ฉันก็เลยอยากจะช่วย”

หวงหลงกลอกตามองบน “ก็ได้ ผมสามารถช่วยเขาฟื้นฟูดราก้อนบอล และสามารถช่วยให้เขามีสายเลือดที่บริสุทธิ์ขึ้น เพียงแต่ว่าหลังจากนี้มังกรตัวนี้จะต้องเข้ามารวมกับผม และเป็นรับใช้ให้ผม คุณตกลงไหมล่ะ？”

มังกรมารดีใจเป็นอย่างมาก “ยินดีเป็นอย่างมาก！”

หวงหลง “เจ้าชื่ออะไร？”

มังกรมาร “ผมชื่ออ้าวเหวินซิง”

“โอเค อ้าวเหวินซิง เจ้าพร้อมหรือยัง” ทันใดนั้นหวงหลงก็พ่นแสงออกมาและห่อหุ้มตัวของมังกรมารตัวนี้ไว้

อู๋เป่ยก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป และบินต่อไปข้างหน้า ไม่นานก็มาถึงทวีปหยิง

ทวีปหยิงนั้นอยู่ตรงมุมมุมหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง สิ่งต่างๆยังควเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าทะเลที่อยู่โดยรอบนั้นกว้างขึ้น แน่นอนว่าใกล้ๆกับทวีปหยิงนั้นก็มีหมู่เกาะมากมายปรากฏตัวขึ้นมา

เวลาได้ล่วงเลยมาจนถึงตอนบ่าย กินกินดื่มดื่มกันไปจนฟ้ามืด เมื่อถึงตอนกลางคืน ฮานามิ มิกิก็ไม่ได้ไปที่ห้องของอู๋เป่ยแต่อย่างใด แต่กลับส่งชิมิสึ ทามาโกะไปปรนนิบัติแทน

อู๋เป่ยแปลกใจเล็กน้อย “มิกิล่ะ？”

ชิมิสึ ทามาโกะก้มหัวลง “คุณชายรังเกียจทามาโกะเหรอคะ？”

อู๋เป่ยหัวเราะ “จะมีผู้ชายที่ไหนรังเกียจสาวสวยบ้างล่ะ ฉันก็แค่รู้สึกว่าวันนี้ยูกิใจกว้างมากก็เท่านั้น”

ชิมิสึ ทามาโกะ “คุณหนูกำลังฝึกพลังยุทธอยู่เลยต้องการเก็บตัว จึงไม่เหมาะสมที่จะพบใคร”

อู๋เป่ย “ดังนั้นเธอเลยให้ทามาโกะมาแทนเธองั้นเหรอ？”

ชิมิสึ ทามาโกะ “แค่คุณชายไม่รังเกียจ ก็เป็นเกียรติกับดิฉันแล้ว”

อู๋เป่ยไม่ได้พูดอะไรต่อ ส่วนหนึ่งก็เพลิดเพลินไปกับการปรนนิบัติจากชิมิสึ ทามาโกะ อีกส่วนหนึ่งเขาก็กำลังคิดถึงขั้นต่อไป สถานการณ์ในตอนนี้ช่างยุ่งเหยิงนัก ซึ่งต้าเทียนจุนจะไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องของที่นี่แล้ว และให้ลูกชายขึ้นเป็นจักรพรรดิแห่งสวรรค์ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ท้องฟ้าเริ่มมีแสงสว่างปรากฏขึ้น เหม่ยไต้ก็กลับมาแล้ว แต่ซิงเยี่ยกลับไม่ได้กลับมาด้วย

ร่างกายของเหม่ยไต้เองก็ได้รับบาดเจ็บ สีหน้าของอู๋เป่ยนั้นนิ่งสนิท “เกิดอะไรขึ้น？ใครทำร้ายเธอ？”

เหม่ยไต้หน้ามีสีหน้าซีดเผือก “นายท่าน ในตอนที่พวกเรากำลังจะไปพบคุสะ ทามาอิเมะ พวกเราได้พบกับเทพชั้นสูงซวนเทียน！”

เทพชั้นสูงซวนเทียน ？อู๋เป่ยเอ่ยขึ้นเสียงนิ่ง “ฉันรู้จักเขา เป็นเขาเหรอที่ทำร้ายเธอ？”

เหม่ยไต้ส่ายหัว “ปรมาจารย์ข้างกายเขาเป็นคนทำ เทพชั้นสูงซวนเทียนน่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนของท่าน ก็เลยจับซิงเยี่ยไว้และให้ฉันมาส่งข่าว”

อู๋เป่ยยิ้มเย็น “เขาคงจะอยากให้ฉันไปเจอเขาเสียหน่อย ได้งั้นฉันก็จะไปเจอเขา！”

เหม่ยไต้ “นายท่าน เทพชั้นสูงทั้งสามอยู่ด้วยกันหมด ข้างหลังเขายังมีเทพชั้นสูงสุดที่แข็งแกร่งกว่า！”

อู๋เป่ย “เทพชั้นสูงสุดอะไรกัน ก็แค่ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่ง เอาล่ะเหม่ยไต้ พาฉันไปจอเขาหน่อยเถอะ！”

พูดจบ เขาโบกมือหนึ่งครั้งทั้งสองก็มาถึงที่ทางเข้าดินแดนแห่งนินจา ยามนี้ที่หน้าทางเข้ามีผู้บำเพ็ญเพียรกว่าร้อยคนคุ้มกันอยู่ อีกทั้งที่หน้าทางเข้ายังมีตำหนักหนึ่งตั้งอยู่อีกด้วย

เหม่ยไต้กล่าว “นายท่าน ตอนนี้การจะเข้าไปในดินแดนแห่งนินจาจะต้องจ่ายเงินเสียก่อน”